The sidekick : ขอโทษทีพอดีผมไม่ใช่ฮีโร่ ( yaoi )

Mission 4 : นายคนประหลาด และนายคนแปลกหน้า

 

 

 

สมัยยังเด็กผมชอบดูหนังเกี่ยวกับซุปเปอร์ฮีโร่จากยุคก่อนมากๆเลยละนะ แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมสงสัยมาโดยตลอด...ไม่ใช่เรื่องจำพวกว่าแค่แว่นตาอันเดียวทำให้คนดูไม่สงสัยเลยเหรอว่าไอ้คนแต่งตัวเฉิ่มๆตรงนั้นคือคนที่พึ่งช่วยไม่ให้เมืองถูกสัตว์ประหลาดถล่ม หรือทำไมเวลาตัวร้ายรุมฝ่ายฮีโร่มีแต่คนบอกขี้โกง แต่พอกลุ่มพระเอกหกเจ็ดคนรุมตัวร้ายคนเดียวกลับบอกว่าคือความสามัคคีหรอกนะ สิ่งที่ผมสงสัยคือทำไมทั้งตัวร้ายและฮีโร่ในหนังพวกนั้นถึงได้ดูดีกันแทบทุกคนนะ

 

 

 

โอเคผมเข้าใจว่ามันเป็นแค่หนัง แต่เอาจริงๆ คนทั่วไปหน้าตาดีมันก็หายากแล้วจริงไหม นี่ยังจะให้เป็นคนมีพลังพิเศษแถมหน้าตาดีอัตราส่วนมันน่าจะน้อยลงสิถึงจะถูก แต่พอมาวันนี้เมื่อได้มีเวลามองหน้าคู่กรณีทั้งสองคนแบบชัดๆรวมถึงพวกแฟนคลับของพวกเขาจากแผนกฮีโร่ผมถึงได้เข้าใจ...ว่าฟ้าไม่มีความยุติธรรม นอกจากพลังที่ใช้การใช้งานได้มากกว่าแล้ว ดูเหมือนว่าระดับของหน้าตาโดยเฉลี่ยพวกแผนกฮีโร่ก็ดูดีกว่าพวกผู้ช่วยเยอะ

 

 

 

“มองอะไร”

 

 

 

นายคนแปลกหน้าเอ่ยตะคอกเมื่อผมเผลอสบตากับเขา ถ้าผมจำที่เน็ดบอกไว้ไม่ผิดละก็หมอนี่ชื่อ อเล็กซานเดอร์ ชอว์ เรียนปีหนึ่งเหมือนกับผม แต่อยู่แผนกฮีโร่ พลังของเขาคือการสร้างและควบคุมไฟ เขามีผมสีดำสนิทยาวเลยไหล่เล็กน้อย และถูกรวบเอาไว้อย่างลวกๆ ผิวขาวจัดแบบที่ชวนให้ผู้หญิงหลายคนอิจฉา ใบหน้าได้รูปรับกับเครื่องหน้า แต่สิ่งที่ชวนสะดุดตาที่สุดคือดวงตาคม สีอำพันคู่นั้น ทั้งๆที่มันออกจะสวยขนาดนั้นแท้ๆ แต่เมื่อรวมเข้ากับสีหน้าประมาณว่าถ้ามองฉันอีกนิดแกตายแล้วก็ออกจะน่าเสียดายนิดๆ ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่มีแฟนคลับมาส่งเหมือนนายคนประหลาด...ไม่สิ ถ้านับเรื่องที่ว่าเขาคือลูกของ อีธาน ชอว์ หนึ่งในวายร้ายที่สร้างความเสียหายมากที่สุดของยุคเข้าไปละก็ ไม่ถือว่าแปลกเท่าไหร่ที่เขาจะไม่เป็นที่นิยม

 

 

 

“...”

 

 

 

ผมไม่ตอบอะไรและหลุบสายตากลับลงมาจ้องรายงานบนโต๊ะ ให้ตายเถอะ ถูกจับนั่งหันหน้าเข้าหากันแบบนี้เขาไม่คิดจะให้ผมเงยหน้ามองอย่างอื่นนอกจากโต๊ะหรือไง...งี่เง่าชะมัด พวกอาจารย์ก็เหมือนกัน พวกเขาคิดได้ยังไงว่าการกักบริเวณหลังเลิกเรียนโดยให้มาเขียนรายงานสำนึกผิดร่วมกันคือการลงโทษที่ดีสำหรับนักเรียนที่มีเรื่องทะเลาะวิวาท?  มันจะได้ทะเลาะกันตายอีกรอบละไม่ว่า

 

 

 

“เลิกหาเรื่องให้เขาได้แล้วชอว์ แค่นี้เราก็ลากเขามาโดนลูกหลงเกินพอแล้ว”

 

 

 

นายคนประหลาดหรือที่เน็ดเรียกว่า วิลเลี่ยม วอคเกอร์พูดขึ้น เขาเป็นหนึ่งในนักเรียนใหม่ของปีนี้  พลังของเขาคือเทเลคิเนซิส หรือพูดง่ายๆก็คือพลังจิต และแน่นอนว่าเขาอยู่ในแผนกฮีโร่ นายคนประหลาดคนนี้เหมือนจะเป็นลูกชายคนเดียวของ จูลิแอนน์ วอคเกอร์ ฮีโร่หญิงชื่อดังที่เป็นคนจัดการกับอีธาน ชอว์ พ่อของนายคนแปลกหน้า ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่ถูกกัน...อืม หรือจะเรียกว่านายคนแปลกหน้าเป็นฝ่ายไม่ถูกกันฝ่ายเดียวมากกว่านะ...ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าไม่ดีก็คือไม่ดีนั่นแหละ นายคนประหลาดคนนี้ดูๆไปก็จัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเข้มตัดเป็นระเบียบ รูปหน้าคมเข้ม แต่กลับดูอ่อนโยนลงด้วยดวงตาสีช็อคโกแล็ต และรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อรวมกับนิสัยที่เหมือนหลุดมาจากหนังสือคุณสมบัติของการเป็นสุภาพบุรุษ กับชื่อเสียงของแม่เขาแล้วละก็ไม่น่าแปลกใจที่จะมีแฟนคลับมากมายตั้งแต่เปิดเรียนได้ไม่นาน

 

 

 

“อย่ามายุ่งเรื่องของฉันวอคเกอร์”

 

 

 

ผมแอบเหลือบมองคนสองคนที่จ้องหน้ากันเขม็ง อ่า...นี่พวกเขาจะทะเลาะกันอีกรอบรึเปล่า โทษกักบริเวณสองอาทิตย์พึ่งเริ่มวันแรก ผมยังไม่อยากต่อระยะเวลาการลงโทษออกไปอีกหรอกนะ

 

 

 

“ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เราก็คงต้องติดอยู่ที่นี่ด้วยกันไปอีกนาน สำหรับฉันไม่มีปัญหาหรอก แต่นายคงไม่อยากเพิ่มเวลาอยู่กับฉันออกไปอีกจริงไหม”

 

 

 

“ชิ...”

 

 

 

นายคนแปลกหน้า...ไม่สิผมรู้ชื่อเขาแล้วนี่...แต่ช่างเถอะ เป็นคนแปลกหน้าต่อไปมันจะดีกับชีวิตของผมมากกว่า เอาเป็นว่าเขายอมที่จะถอยกลับไปนั่งทำรายงานสำนึกผิดอย่างเงียบๆ ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นคนไร้เหตุผลไปซะทั้งหมดสินะ หรือเพราะความเกลียดขี้หน้ามันมีมากกว่าจนใช้สะกดอารมณ์ได้กันนะ...เอาเถอะจะเพราะอะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของผม แค่พวกเขาไม่ฆ่ากันตายจนผมต้องถูกกักบริเวณนานขึ้นไปอีกผมก็โล่งใจแล้ว

 

 

 

“...”

 

 

 

ผมรู้สึกเหมือนถูกจ้องอยู่ เมื่อลองกวาดสายตามองก็พบว่านายคนประหลาดกำลังมองผมอยู่เมื่อสายตาของเราสบกันเขาก็ส่งยิ้มบางๆมาให้ผม...เขายิ้มทำไมกัน? ผมคิดไม่ผิดเลยจริงๆว่าเขาเป็นคนประหลาด คนปกติที่ไหนจะยิ้มให้คนที่ไม่รู้จัก  กัน ผมเลื่อนสายตาที่มองนายคนประหลาดกลับลงมามองกระดาษสำหรับเขียนรายงานอีกครั้ง แต่ถ้าตาผมไม่ฝาดไปมันเหมือนกับว่าสีหน้าของหมอนั้นจะหงอยๆไปเมื่อผมถอนสายตากลับมา...อ่าจริงสิ เขาช่วยผมเอาไว้นี่น่า...ถึงจะไม่ได้ขอก็เถอะ ผมควรจะขอบคุณเขาจริงไหม แต่ถ้าพูดออกไปมีหวังนายคนแปลกหน้าต้องไม่พอใจแน่ๆ...อืมจริงสิ

 

 

 

‘ขอบคุณ’

 

 

 

ผมเขียนคำขอบคุณสั้นๆใส่ลงไปในเศษกระดาษและแอบส่งไปให้นายคนประหลาด ตอนแรกเขาก็มีสีหน้าประหลาดใจแต่เมื่อเขารับกระดาษแผ่นนั้นเอาไปอ่านแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา เขาพับเศษกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะเก็บลงไปในกระเป๋า แล้วหันกลับมาเขียนรายงานต่อด้วยรอยยิ้ม...อ่า อารมณ์เปลี่ยนเร็วชะมัด คิดแล้วไม่มีผิด หมอนี่เป็นคนประหลาดจริงๆด้วย

 

 

 

....................................................................................................................................................

 

 

 

ผมเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ถูกตกแต่งเหมือนกับหลุดออกมาจากภาพคฤหาสน์ของพวกผู้ดีเมื่อสองสามร้อยปีก่อน เมื่อเทียบกับบรรยากาศโบราณหรูหรารอบตัวแล้ว ผมที่ใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆของยุคสมัยนี้ก็อดที่จะรู้สึกว่ากำลังอยู่ผิดที่ผิดทางไม่ได้

 

 

 

“สวัสดีค่ะคุณคีธ ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ”

 

 

 

ผมมองผู้ที่เอ่ยทัก ถ้ามองภายนอกเธอก็เหมือนกับผู้หญิงหน้าตาดีทั่วไปถึงชุดแม่บ้านที่ใส่อยู่ออกจะหลงยุคไปสักหน่อยก็เถอะ แต่ผมรู้ดีว่าใต้ร่มผ้าและผิวหนังสังเคราะห์นั่นคือเครื่องจักรที่มีกลไกซับซ้อนชิ้นหนึ่ง

 

 

 

“ฉันเข้าไปพบเขาตอนนี้ได้ไหม”

 

 

 

เธอฉีกยิ้มก่อนจะหลีกทางให้ผมเดินไปยังจุดหมาย ผมเดินตามทางเดินที่ประดับด้วยรูปวาดและวัตถุโบราณราคาแพงระยับก่อนจะหยุดที่ประตูห้องๆหนึ่ง ยืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะผลักประตูเข้าไป กลิ่นฉุนของยาและสารเคมีลอยมากระทบจมูก ผมเดินฝ่าสายระโยงรยางค์ที่บรรจุของเหลวแปลกๆไปจนถึงกลางห้อง

 

 

 

“ช่วงนี้พึ่งเปิดเทอม แถมยังโดนกักบริเวณหลังเลิกเรียนตั้งสองอาทิตย์ ผมเลยไม่มีเวลาจะมาที่นี่เท่าไหร่เลย ขอโทษนะครับ”

 

 

 

ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้กับร่างที่นอนนิ่งอยู่ในแคปซูลพยุงชีวิต ก่อนจะคว้าเอาช่อดอกไม้ที่แห้งเหี่ยวออกจากแจกันแล้วแทนที่ไปด้วยด้วยดอกไม้ช่อใหม่ที่ซื้อติดมือมา

 

 

 

“ที่โรงเรียนฮีโร่มีแต่คนแปลกๆเต็มไปหมดเลยละครับ ทั้งพวกมิลเลอร์ นายคนแปลกหน้า...แล้วก็นายคนประหลาด พี่ครับ...ผมว่าบางทีการใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดามันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่แล้วสิ”

 

 

 

 

 

TBC