Ex-boyfriend ถ่านไฟเก่าแล้วไงผมนี่ไงรถดับเพลิง

ถึงฉันจะหลับตาก็รู้ว่านั่นคือเธอ

ฉันรู้จักเธอดีจะตายไป

แต่เธอกลับทำเป็นไม่รู้จักฉันซะได้

               แทบอยากกลายร่างเป็นนกกระจอกเทศแล้วจุ่มหัวลงดินก็เพราะพี่เวย์น่ะสิ เล่นตะโกนดื้อๆแบบนั้นทุกคนก็มองฉัน โอ๊ยปวดก็ปวดท้อง โมโหก็โมโห ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร็วและไม่ลืมเอาทิชชู่เปียกตามคำพูดของพี่เขาไปด้วย

               เมื่อฉันจัดการกับธุระในห้องน้ำเสร็จหน้าตาก็มีรอยยิ้มสดใสราวกับทิ้งของเสียในตัวไปได้

               ไลน์!

               เสียงโปรแกรมแชทโทรศัพท์ดัง ฉันจึงควักโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่านั่นคือลูกหมีส่งข้อความมาหา

               ลูกหมี : แกเป็นไงบ้าง

               องศา: โอเคแล้ว แต่เรื่องพาไปหาไรกินขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้แทนนะ พรุ่งนี้มีหนังของวิน

               ลูกหมี : ได้ๆ กลับพร้อมเราปะ พี่ชายมารับ

               องศา : ไม่เป็นไร เจอกันพรุ่งนี้

               หลังจากนั้นไม่นานพี่โซ่ก็ต้องจำเจมารับฉัน ถึงเขาจะบอกว่ามีนัดกับเพื่อนต่อ แต่เพราะความหวงพี่ชายจึงไม่ปฏิเสธและขอไปด้วยทันทีทันใด

               “จะมาทำไมวะองศา” น้ำเสียงหงุดหงิดพูดออกมา คิ้วขมวดเป็นปมไม่พอใจเนื่องจากที่ฉันไปนั้นจะขัดขาผู้หญิงทุกคนไม่ให้สนิทกับตนเอง “ไม่มีรถกลับหรอก จริงๆไม่ได้อยากมาด้วยน่า” ฉันตอบปัดๆพลางไม่คิดจะสนใจหน้าเง้าหน้างอของพี่ชายและขึ้นรถมอไซค์

               “อย่ามาขี้โม้” พี่โซ่ผละสายตาจากถนนลอบมองฉันแทน ส่วนมากเวลาขี่มอไซค์เขาจะสวมหมวกกันน็อคเพื่อป้องกันจึงไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าพี่โซ่เป็นยังไง แต่ฉันก็รู้ว่าเขาจะต้องเบ้ปากเป็นตุ๊ดหน้าแก่อยู่แน่ๆ

               “อย่ามาหันมาดิ ขี่รถก็มองถนน” ฉันพลักหัวเขาเตือนสติ “เกิดรถชนขึ้นมาได้เป็นผีตายโหงกลางถนน ศายังอยากอยู่ดีมีสุขนะพี่โซ่”

               บรื้น!

               คำพูดคำจาของฉันดันไม่เข้าหูพี่โซ่ เขาเร่งความเร็วแกล้งฉันแทน ไอพี่โซ่ ! เถียงสู้ไม่ได้จะแกล้งแบบนี้ ฉันหรี่ตามองแผ่นหลังกว้างๆ อยากจะทุบเข้าไปที่หัวแรงๆแต่ก็ไม่ดี ถ้าพี่โซ่เจ็บแล้วหันมาสนใจฉันจนรถชนกลายเป็นผีตายโหง

               แค่คิดก็เสียวสันหลังวาบ

               เอาสิจะทำสงครามกันใช่มั้ย ได้ เจอองศาคนนี้หน่อยเป็นไง !

               การทำสงคราวเริ่มขึ้น ฉันท้าทายพี่เขาโดยการเขยิบก้นมาด้านหลัง  เมื่อรู้สึกแปลกๆคนตรงหน้าชำเหลืองมองในกระจกก่อนจะเผยรอยยิ้มมุมปากพร้อมเสียง...

               บรื้น!

               หัวฉันทิ่มเข้าแผ่นหลังกว้างๆอย่างจังและฉันก็ไม่คิดจะท้าทายพี่โซ่ต่อไป ถ้าฉันท้าทายโดยการเขยิบก้นเหมือนเมื่อกี้ ฉันก็คงจะหัวทิ่มหลายรอบซึ่งแน่นอนคงไม่มีใครบ้าทำหรอก

              หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉันกับพี่โซ่ก็มาถึงที่หมาย มันเป็นร้านกาแฟนเล็กๆ บนดาดฟ้ามีสายไฟห้อยระโยงรยางค์ แสงไฟสว่างสีส้มตั้งรอบๆ ผู้ชายและผู้หญิงต่างถือแก้วน้ำซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคือเหล้า พวกเขาโยกย้ายส่ายสะโพกพอเป็นพิธี

               “ไอโซ่ พาสาวมาหรอวะ” คำพูดทักทายด้านหลังเรียกสายให้จับจ้องไปทางเขาทันที คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนในกลุ่มของพี่โซ่ เขาลอบมองฉันแล้วส่ายหัว “ไม่ใช่”

               “เข้าไปกันเหอะ” เพื่อนพี่โซ่ทำท่าจะอ้าปากพูดบางอย่างต่อแต่ถูกพี่โซ่แทรก มือหนาลากเสื้อยืดสีดำของฉันให้มาอยู่ตรงโต๊ะด้านหลังพร้อมกับพูดกำกับไว้ด้วยน้ำเสียงเข้ม “นั่งอยู่ตรงนี้อย่าหนีไปไหน”

               ฉันหยักหน้าแล้วคว้าน้ำส้มมากระดกเอือกหนึ่ง เมื่อพี่โซ่ก็เดินหายไปพร้อมเพื่อน ฉันก็ยกยิ้มออกมา

               เตรียมลุกขึ้นจากเก้าอี้ คิดจะเดินไปสำรวจรอบๆหรือไม่ก็หาเหล้าแก้วหนึ่งมาดื่มให้กระชุ่มกระชวยหัวใจสักหน่อย ทว่าเรียวขาสวยของใครบางคนหยุดตรงหน้า

               เธอปรายสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเบ้ปาก สายตานั้นแฝงไปด้วยความดูถูก จนอดฉันไม่ได้ที่จะยืนกอดอกมองคนตรงหน้านิ่งๆ

                ไม่มีการคำพูดคำจาออกจากฉัน บรรยากาศทุกอย่างมันน่าอึดอัดและในที่สุดเธออดทนไม่ไหวเสียเอง “มีคนชวนเด็กน้อยแบบนี้มางานเลี้ยงด้วยหรอ” พูดแบบนี้อยากเจอกับรองเท้าแตะที่ซื้อมาตลาดนัดแถวบ้านใช่ไหมหื้ม

               ฉันชูแก้วน้ำส้มขึ้น เขย่ามันเล่นแล้วกระดกอีกครั้งแกล้งคนตรงหน้าอย่างผู้ดีแม้ในใจจะรู้ว่ามันขัดกับเสื้อผ้าที่ใส่ของฉันก็ตาม “พอดีมีคนลากมาค่ะ” พูดจบก็ส่งยิ้มใสซื่อ

               “สภาพอย่างนี้หรอจะมีคนลากมา” เธอแค่นหัวเราะในลำคอ “ตามตอแยเขามากกว่ามั้งเด็กน้อย”

               คนตรงหน้าเอื้อมมือแตะบ่าเบาๆ ฉันถลึงตาใส่เป็นนัยๆว่า ‘ถ้าแตะตัวฉันอีกครั้งไม่จบแค่นี้แน่’

               เมื่อขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนี้จึงไล่สายตาหาพี่ชายเพื่อลากกลับบ้านแล้วตะโกนเสียงดัง “พี่โซ่!” คนถูกเรียกสะดุ้งโหยงหยุดการะกระทำทุกอย่าง กึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงมาหาฉัน “ว่าไง”

               “ถ้าจะมางานนี้ต้องถูกเชิญมาเท่านั้นหรอ” ฉันกระซิบถามพี่โซ่ ในใจต้องการจะฉีกหน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่บังอาจมาใช้สายตาดูถูก “ก็ใช่ แต่ศามาได้เพราะพี่พามา”

                พี่โซ่ประมวนสถานการณ์ได้เพราะเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของน้องสาวแล้วถามเสียงแข็ง“มาหาเรื่ององศาหรอครับ” ผู้หญิงคนตรงหน้าอ่ำอึ้งสองสามวินาที ตอบเสียงอ่อย “ป...เปล่าค่ะ”

               “ใช่หรอคะ” ฉันอมยิ้มเอียงคอถามให้แน่ใจ “เมื่อกี้ไม่ได้พูดแบบนี้อะพี่โซ่”   

               ____________________________________________________

                    ท้าทายอะไรกันคะพี่ชายและน้องสาวสองคนนี้ 55555

                    วิจารณ์เป็นกำลังใจให้แต่งต่อไปด้วยน้า