Cupid แม่สื่อวัยใสหัวใจว้าวุ่น

"แพร์ แกเป็นไรอ่ะหน้าแดงเชียวไม่สบายหรือเปล่า" ฉันเอ่ยถามเพื่อนสนิทสุดที่เลิฟที่อยู่ๆก็หน้าแดงเหงื่อแตกอยู่ข้างๆฉัน เอ๊ะ...นี่มันหน้าหนาวนะ

"ป...เปล่าแก ฉ...ฉันไม่เป็นไร อ๊ะ! -////-"ยัยแพร์พูดยิ้มๆให้ฉันแต่อยู่อยู่ๆก็ทำท่าตกใจก้มหน้าที่แดงกว่ามะเขือเทศดอยคำ

"แกเป็นไรเนี่ยแอบมองใครอยู่แน่เลย" ฉันพูดขึ้นพร้อมกันมองหาหนุ่มที่ทำให้เด็กเรียนอย่างยัยแพร์เขินขนาดนี้ เรานั่งกันอยู่ข้างสนามบาสที่มีหนุ่มๆกระโดดชูตบาสประมาณ7-8คน แต่หนึ่งในนั้นมีพี่บอส ประธานนักเรียนชั้นม.5สุดหล่อขวัญใจสาวๆ (อยู่ข้างบ้านฉันเองแหละเลยรู้จัก)ต้องใช่แน่ๆ

"พี่บอสหรอ?"ฉันเอ่ยขึ้น ทำให้ยัยแพร์เงยหน้าขึ้นแล้วหันขวับมาทางฉันท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่เป็นสุข แถมรีบปฏิเสธทันทีทันใด "ม...ไม่ใช่นะ บ...บ้าน่า พี่บอสฮอตจะตายถ้าติ่งพี่บอสรู้มีหวังฉันตายแน่เลยยัยลูกไก่!" นั่นไงแกนี่มันเก็บอาการไม่เป็นจริงๆเล้ยยยย -.-*

"จ้าๆ รู้แล้วว่าชอบ เอาเบอร์มั้ยพี่บอสอ่ะฉันรู้จักดีเลยนะ" ฉันพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์

"ก...ก็บอกว่าไม่ได้ชอบไง แต่เอาเบอร์มาก็ดีนะ" ไม่ชอบเลยนะแม่คุณ

"ไม่ชอบแล้วจะเอาเบอร์ไปทำไมห้ะ!!" ฉันทำเป็นบ่นไม่พอใจนิดๆที่ยัยนี่ไม่ยอมรับความจริง

"ชอบก็ชอบ 0////0"หน้าแดงอีกแล้วจ้า

โครมม!!!!!

อยู่ก็มีลูกบาสเจ้ากรรมพุ่งเข้าหัวฉันเต็มๆทำให้ตอนนี้ฉันหงายเงิบนอนดูดาวบนหัวเรียบร้อยจ้า

"เห้ยยัยลูกไก่!!!"เสียงยัยแพร์

"ตายเปล่าว้ะเนี่ยขอโทษนะ เดี๋ยวเราอุ้มไปเอง"<<เสียงใคร??? 

แล้วจู่ๆตัวฉันก็ลอยขึ้นพร้อมกับสติของฉัน...