1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

อดีตที่ไม่น่าจดจำ

 

          ชั่วโมงพละ..

          กรอบแกรบ เสียงใบไม้แห้งดังไปทั่วบริเวณสนาม ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก -_-; มันเป็นชั่วโมงพละแต่นักเรียนอย่างพวกฉันต้องมานั่งเก็บซากใบไม้พวกนี้นี่ไง เจ๋งดีมั้ยล่ะ เมื่อเช้านี้ลุงคนสวนเอาซากใบไม้ที่กวาดๆเก็บๆมากองไว้ที่สนามเพื่อเตรียมจะเอาไปทิ้ง แต่จู่ๆก็มีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาทำให้ซากใบไม้พวกนี้กระจายออกมาเต็มสนามไปหมด! แล้วห้องที่ต้องใช้สนามเป็นห้องแรกจึงต้องมารับภาระหน้าที่นี้ไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไอรีนกับฉันเราจัดการทำความสะอาดอยู่แถวๆอัฒจรรย์ ส่วนคนอื่นๆก็กระจายไปตามจุดอื่นทั่วทั้งสนาม แต่ค่อนข้างจะห่างจากฉันพอสมควร นี่จะกลัวอะไรฉันนักหนาวะ -_-a

          “นักเรียนๆ มีนักเรียนกลุ่มนึงจากห้อง C อาสามาช่วยพวกเรา”

          เสียงอาจารย์เรียกความสนใจจากทุกคน ข้างๆอาจารย์มีผู้หญิงใส่เครื่องแบบของเกรด 10 ปีเดียวกับฉันยืนอยู่สี่คน ซึ่งคนที่ยืนติดกับอาจารย์เป็นคนที่ค่อนข้างจะดูโดดเด่นสะดุดตามากที่สุด

          “สวัสดีจ้ะ ^^” คนที่ดูเด่นคนนั้นพูดขึ้นพร้อมยิ้มหวานแจกจ่ายให้ทุกคน

          “O_O นะ นั่น! แฟร์รี่นี่นา”

          “จริงด้วย! คนอะไร สวยแล้วยังใจดีอีก >_<”

          “นั่นสิๆ ซุบซิบๆ” เสียงพูดคุยดังไปทั่วจนอาจารย์ต้องปราม “เงียบๆหน่อย!” พอทุกคนสงบลงอาจารย์จึงมองไปรอบๆ ก่อนจะชี้มือมาที่ที่ฉันกับไอรีนอยู่ “พวกเธอสี่คนไปช่วยทางนั้นก็แล้วกันนะ”

          “ค่ะ”

          เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ สายตาอีกมากมายก็มองมาทางนี้เช่นกัน “สวัสดีจ้ะ” เสียงหวานๆเอ่ยขึ้น

          “ได้ข่าวว่าเธอสวัสดีไปแล้ว -_-”

          อย่าหาว่าฉันงั้นงี้นะ ยัยนี่ดูดี สวย โอเคมันก็ถูก ยัยนี่พูดเพราะ มีน้ำใจ ดูเป็นมิตร แต่แบบฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ใช่ -*- ฉันรับรู้ได้ถึงความเฟคในตัวผู้หญิงคนนี้ ความรู้สึกมันต่างจากตอนที่ฉันเจอไอรีน ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ไม่ดี และทุกสิ่งที่แสดงออกมา ..มันดูไม่จริงใจเอาซะเลย

          “ก็..จ้ะ ^^;;” ฉันไม่สนใจ้สียงนั่นแล้วก้มลงทำงานต่อไป

          “เอ่อ..สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไอรีน ส่วนนี่ตั้งโอ๋”

          “ฉันแฟร์รี่ ส่วนพวกนี้ ใบชา ผ้าแพร แล้วก็ ดีวา เป็นเพื่อนฉันเอง ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”

          “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ ใช่มั้ย โอ๋ ^^;” ไอรีนสะกิดแขนฉันเบาๆ -_- ชิ คนแบบนี้ใครจะไปอยากรู้จักกัน

          “เหอะ -_-” ฉันแสดงความไม่เป็นมิตรออกไปอย่างเห็นได้ชัด ยัยเฟคหน้าเสียนิดหน่อย ส่วนไอรีนก็เหงื่อตก คงกลุ้มที่กู้สถานการณ์ให้ดีขึ้นมาไม่ได้ ทำไงได้ล่ะ ฉันเฟคไม่เป็นด้วยสิ ให้ฉีกยิ้มหวานเหมือนที่ยัยนี่ทำคงไม่ได้แน่ๆ

          พวกเราก้มหน้าทำงานต่อไปโดยไม่มีใครสนใจใครอีก …แค่พวกเรานะ ส่วนคืนอื่นในห้อง โดยเฉพาะพวกผู้ชาย ดูท่าอยากจะมาทำความรู้จักกับยัยเฟคเต็มทนแล้ว

          ผ่านไปราวๆสิบนาที เสียงของไอรีนก็ดังขึ้นมา

          “เดี๋ยวฉันเอาพวกนี้ไปทิ้งดีกว่า จะเต็มแล้ว” เธอพูดพลางยกตระกร้าใส่ใบไม้ขึ้นมา

          “เดี๋ยวฉันไปเอง รีนอยู่นี่เถอะ” ฉันดึงตระกร้ามาจากมือไอรีนแล้วเดินออกไปแทน หลังจากพ้นเขตสนามมาถึงหันกลับไปมอง ก็พบว่าที่ที่ฉันเคยอยู่ ตอนนี้มีเพื่อนๆในห้องมายืนกันเต็มไปหมด เออ ฉันมันตัวน่ารังเกียจงั้นสินะ -_-* ชอบกันเหรออะไรที่มันดูสวยงามแบบเฟคๆ ฉันไม่เข้าใจความคิดของคนพวกนี้เลยจริงๆ ฉันเดินเอาตระกร้าไปเท แล้วเตรียมจะเดินกลับ แต่เจอไอรีนวิ่งมาซะก่อน

          “อ้าวรีน มาทำอะไรเนี่ย”

          “แฮ่กๆ คือ แฟร์รี่เป็นลมน่ะ รีนกำลังจะไปตามอาจารย์”

          “แล้วทำไมพวกผู้ชายไม่พายัยนั่นไปห้องพยาบาลล่ะ”

          “พวกนั้นมัวแต่แย่งกันน่ะสิ เกือบจะตีกันอยู่แล้วนะ =_=”

          “หะ -_-; งั้นรีนกลับไปที่สนามเถอะ เดี๋ยวฉันไปตามให้เอง”

          “ได้จ้ะๆ” ไอรีนรับตระกร้าจากมือฉันก่อนจะวิ่งกลับไปทางเดิม ส่วนฉันเองก็รีบไปตามอาจารย์ ไม่นาน..ก็สามารถพาแม่สาวบอบบางนั่นไปห้องพยาบาลได้โดยสวัสดิภาพ ทุกคนในห้องดูท่าทางจะเป็นห่วงเป็นใยคนป่วยม๊ากมาก ยัยคนนี้เป็นนางฟ้านางสวรรค์รึไง ทำไมถึงได้ดูจะรักใคร่เทิดทูนกันขนาดนี้

           “มีอะไรรึเปล่าโอ๋” ไอรีนที่ถูกฉันดึงตัวออกมาจากห้องพยาบาลกระทันหัน มองหน้าฉันด้วยความสงสัย

          “ยัยคนนั้นใคร” ฉันถามพลางมองไปทางห้องพยาบาลที่มีคนอยู่ค่อนข้างมาก

          “อ๋อ แฟร์รี่น่ะ จริงๆรีนก็ไม่รู้มากหรอกนะ แต่เคยได้ยินมาบ้าง ว่าเป็นลูกสาวของคนใหญ่คนโตในเมืองนี่ล่ะ เป็นผู้หญิงที่สวย แถมนิสัยดีมาก ใครๆก็รักแฟร์รี่กันทั้งนั้น”

          “นิสัยดีเนี่ยนะ” ฉันทวนด้วยเสียงเหลือเชื่อ เซ้นส์ของฉันไม่น่าจะพลาดนะ สิ่งที่พอจะจับได้คือรัศมีความเฟคที่แผ่ซ่านออกมามากจนฉันสยอง ที่เป็นลมนี่ก็จริงรึเปล่ายังไม่รู้เลย

          “ใช่ เห็นว่าพ่อเธอบริจาคอะไรมากมายให้ตามโรงพยาบาล สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หรืออะไรก็ตามแต่ที่ขาดแคลน แถมแฟร์รี่เองก็ยังถ่อมตัวมาก ช่วยเหลือทุกคนที่เดือดร้อน แถมยังเรียนเก่งมากอีกด้วย”

          “นางฟ้าชัดๆงั้นเลยสินะ -_-”

                “เพราะแบบนี้ไง ถึงเป็นที่รักของทุกคน” เหมือนไอรีนจะไม่รู้ว่าฉันกำลังประชดอยู่ =_= เอาเถอะ พวกฉันทั้งสองคนพากันเดินกลับไปทำงานต่อที่สนาม เพราะเรือนพยาบาลมีคนหนาแน่นมากพออยู่แล้ว ระหว่างทางนั้นเอง ก็เจอกับรุ่นพี่สองคนเข้ามาทักทาย ซึ่งหนึ่งในนั้นฉันรู้จักพอสมควร -_-*

                “ไอรีน” เสียงทุ้มๆทักมาอย่างร่าเริง (?)

                “อ้าว พี่เวลล์ พี่ติวา มาทำอะไรตรงนี้คะ”

                “พี่ต้องถามน้องรีนมากกว่ามั้งครับ ปกติมีเรียนไม่ใช่เหรอ”

                รุ่นพี่ที่รู้สึกจะชื่อว่าเวลล์ ยืนพูดคุยกับไอรีน เหลือแค่ฉันกับ ‘หมอนั่น’ ที่ยืนมองฉันโดยไม่พูดอะไร

                ใจจริงฉันอยากจะถามมันดังๆไปเลยว่ามองทำไมนักวะ มันอึดอัด! -___-^

                “เดี๋ยวฉันไปที่สนามก่อนนะ” ฉันหันไปกระซิบไอรีนแล้วทำท่าจะวิ่งออกไป แต่ก็ถูกคว้าแขนไว้อย่าถือวิสาสะ

           “เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนหะ”

          “นี่นาย!-_-*” ตอนนี้เราจ้องกันด้วยสาตาอาฆาต (?) จนอีกสองคนข้างๆเริ่มจะรู้สึกไม่ปลอดภัย

          “พี่ว่า เราไปทางนู้นกันดีกว่านะ” พี่เวลล์พูดขึ้น แต่ไอรีนมองกลับตาใส เพราะไม่ได้รับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่  “ไปไหนคะ แล้วโอ๋..”

          “ไปเถอะครับเชื่อพี่” รุ่นพี่ดึงมือไอรีนออกไปทันทีโดยไม่ฟังความเห็นต่อ ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับหมอนี่แค่สองคน แถวนี้ไม่มีคนเดินผ่านมา เพราะว่าอยู่ในระหว่างคาบเรียน ทุกคนเลยประจำที่ห้องเรียนตัวเองกันไปหมดแล้ว

          ฉันจ้องมองเขานิ่ง ก่อนจะพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ปล่อย”

          “ไม่” เขาตอบทันทีโดยไม่ลังเล จ้องตอบฉันอย่างไม่มีใครลดละ

          “นายจะยุ่งอะไรกับฉันนักหนาหะ!”

          “ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าเธอมายุ่งกับน้องสาวของเพื่อนฉันก่อน”

          “ฉันไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหน”

          “เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย” เกี่ยวตรงไหน อะไรคือความเกี่ยวหะ -____- ไม่ว่าจะคิดยังไง ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรที่พอจะโยงกันได้เลยซักนิด

          “ฉันไม่มีวันเลิกยุ่งกับไอรีนหรอก ยัยนั่นเป็นเพื่อนฉัน” ฉันตอบอย่างจริงจัง

          “งั้นก็ดี เพราะฉันก็จะไม่มีวันเลิกยุ่งกับเธอเหมือนกัน”

          “ดีกับผีน่ะสิ” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างเอือมๆ ประโยคเมื่อกี๊ น้ำเสียงของเขามันฟังดูจริงจังไม่แพ้กับฉันเลย มันเหมือนเขาตั้งใจจะยั่วโมโหฉันเหมือนทุกทีที่เคยทำ แต่ทำไม..ฉันรู้สึกว่ามันมีความหมายบางอย่างแอบแฝงในประโยคชวนหงุดหงิดนั่น มันเหมือน เขาอยากจะสื่ออะไรบางอย่างกับฉันอย่างนั้นแหละ

          ฉันบอกตัวเองว่าไม่ควรไปคิดเล็กคิดน้อยกับคำพูดของคนกวนประสาท ไร้สาระอย่างหมอนี่ -_- เหมือนเขาเผลอหรืออะไรซักอย่าง คลายมือที่จับฉันไว้ ทำให้สามารถสะบัดหลุดออกมาได้อย่างง่ายดาย ทันทีที่พ้นมือนั้นมา ฉันก็ชิงเดินหนีออกไปทันที แต่..เสียงหมอนี่ก็ยังคงตามมาหลอกหลอนแม้ฉันจะเดินออกมาไกลพอสมควรแล้วก็ตาม

          “เดินหนีฉันอีกแล้วนะ”

          “นายก็เดิมตามอีกแล้วนะ -*-”

          “ทำไม ก็ฉันพอใจจะตาม”

          “ไอ้…!!!” ฉันหันขวับ เตรียมจะด่าใส่หน้าแรงๆซักที แต่แล้วเสียงประกาศก็ทำให้ฉันต้องชะงัก

          “นางสาวธัญนรา เกรด 10 ห้อง A มาพบผู้ปกครองที่ห้องฝ่ายปกครองด่วน”

          ...ผู้ปกครองงั้นเหรอ…

          “ฉันไม่มีเวลาเถียงกับนายแล้ว ขอตัว” ถึงจะพยายามรักษาน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ทั้งหมด ถ้าเป็นพี่เซตต้องรู้แน่ๆ ว่าตอนนี้ฉันแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด แต่กับหมอนี่..

          ..ไม่หรอก เขาไม่ได้รู้จักฉันมากขนาดนั้น ไม่มีทางรู้หรอกน่า

          “นี่ เดี๋ยวสิ”

          เสียงของเขาดังตามมา แต่ไม่ดังมากเท่าครั้งก่อนๆ สมองฉันคงเบลอไปแล้ว เพราะไม่มีน้ำเสียงกวนๆ ชวนโมโหแบบที่เคยได้ยินเลย ฉันไม่สนใจแล้วเดินมุ่งไปยังห้องฝ่ายปกครองในทันที ไปหา ‘ผู้ปกครอง’ ที่ฉันรู้ว่าเป็นใคร และฉันรู้ว่าผู้ปกครองคนนี้ ไม่ได้มาดีแน่ๆ

          ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้องของอาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครอง ก็พบผู้หญิงวัยสาวคนหนึ่ง แต่งตัวไม่จัดจ้านมากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับเรียบร้อย ผมดัดลอนใหญ่ๆสีน้ำตาลเข้ม แต่งหน้าบางๆให้พอมีสีสัน เธอหันมามองพลางส่งยิ้มให้ฉัน

          รอยยิ้มหวานๆที่สำหรับฉัน มันไม่ต่างอะไรกับยาพิษ

          “ธัญนราคุณแม่เธอมาขอพบแน่ะ”  เสียงอาจารย์ดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาไปจากผู้หญิงตรงหน้า ตอนนี้ฉันรู้ว่าสีหน้าและแววตาของฉันมันไม่มีความเป็นมิตรหลงเหลืออยู่เลย

          “มาทำไม” ..รวมทั้งคำพูดของฉันก็เช่นกัน

          “ธัญนรา เธออย่าทำตัวก้าวร้าวใส่แม่เธอแบบนั้นสิ!”

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ ยังไง..ดิฉันขอพาลูกสาวไปคุยกันตามลำพังด้านนอกซักครู่ได้มั้ยคะ”

          เธอหันไปส่งยิ้มให้อาจารย์บางๆ ดูแสนดี อ่อนโยนซะเหลือเกิน! อาจารย์มองฉันอย่างปรามๆก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มคืนไปให้พลางพยักหน้าลงเบาๆ “เชิญตามสบายเลยค่ะ”

          ผู้หญิงคนนี้พาฉันออกมาในที่ที่ปลอดคนที่สุดในโรงเรียน (ถ้าไม่นับดาดฟ้าล่ะก็นะ) สวนหลังโรงเรียนนี่เป็นที่ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องฝ่ายปกครองเท่าไหร่ นักเรียนจึงไม่ค่อยมีใครมา เพราะกลัวจะมาพบกับอาจารย์โหดๆเข้า แต่ที่จริงแล้วแถวนี้แม้แต่อาจารย์ก็ไม่ค่อยจะเข้ามาหรอก ..จากที่พี่เซตเคยบอกฉันมา

          เมื่อมาถึงผู้หญิงคนนี้หยุดยืนแล้วยิ้มหวานให้ฉัน มันดูน่าขยะแขยงจนทนไม่ไหว! ฉันจึงพูดขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม

          “ถอดหน้ากากนางฟ้าหนาๆเน่าๆนั่นออกมาได้แล้วล่ะ”

          “ปากดีเหมือนเดิมนะแก” รอยยิ้มหวายแปรเปลี่ยนเป็นเหยียดยิ้มราวกับนางร้ายในละคร นี่สิ ถึงเป็นตัวตนของผู้หญิงคนนี้ ในที่สุดก็แสดงมันออกมาซะที

          “มีอะไรก็รีบๆพูด ฉันไม่มีเวลาให้คนอย่างคุณมากนักหรอกนะ”

          “ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาคุยกับเด็กอย่างแกนักหรอก ถ้าไม่ใช่ว่ามีธุระสำคัญที่ทำให้ฉันต้องมา”

          “ธุระอะไรอีก” ฉันมองคนตรงหน้าด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปกปิด

          “ฉันกลับมาคิดดูแล้วนะ หลังจากที่แม่แกตาย แล้วพ่อแกก็มาแต่งงานกับฉัน สมบัติที่เขาคืนให้แกไป มันไม่ค่อยจะสมกันเท่าไหร่เลยนะ”

          “เรื่องสมบัตินั่นอีกแล้วสินะ” เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้หญิงคนนี้พูดกับฉันมามากจนนับครั้งไม่ถ้วน

          “ก็ใช่น่ะสิ แกมันได้เยอะไป แม่ก็มันตายไปแล้วเหลืออยู่แค่ตัวคนเดียวยังเอาอะไรอีกมากมายหะ!”

          “ความจริง ฉันเองไม่ได้อยากได้สมบัติอะไรหรอกนะ แต่ถ้าของที่มันเป็นของแม่ฉันต้องตกไปอยู่ในมือคนชั่วๆอย่างคุณ ฉันคงจะไม่ยอมเหมือนกัน”

          “แก!!”

          เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของฉันจนล้มลงไปกับพื้น หน้าของฉันมันเจ็บจนชา จริงๆแล้วความเจ็บนี้มันเล็กน้อยมากเลยนะ ถ้าเทียบกับใจของฉันในตอนนี้

          ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้เหยียดยิ้ม แล้วเดินตรงเข้ามาจุดที่ฉันล้มลงไป แต่ก่อนจะถึงตัว เพียงแค่อึดใจเดียว เสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังมาทำให้เธอต้องชะงักพลางหันไปมอง

          “หยุดนะ!!” พี่เซตวิ่งเข้ามาพยุงฉันขึ้น ก่อนจะดันให้ฉันไปยืนอยู่ทางด้านหลังแทน

          “แกเป็นใคร ยุ่งอะไรกับเรื่องในครอบครัวคนอื่น!”

          “ตั้งโอ๋ก็เหมือนคนในครอบครัวของผม ผมมีสิทธิ์ที่จะยุ่ง”

          “คนรักของเหรอจ้ะ แหม พูดได้ไม่อายฟ้าดิน คนในครอบครัว คงจะไปถึงไหนๆกันแล้วน่ะสิ ไวไฟเหมือนใครกันนะ แม่แกงั้นใช่มั้ย!”

          “หุบปากนะ! อย่ามาพูดถึงแม่ฉันแบบนั้น!!” ฉันโพล่งออกไปอย่างเหลืออด

          “ฉันจะพูดใครจะทำไม!!”

          ฉันพยายามจะไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ แต่พี่เซตก็เอื้อมมือมาจับบ่าฉันไว้เบาๆ พลางส่งสายตาเหมือนกับต้องการบอกให้ฉันอยู่เฉยๆ แล้วเขาจะจัดการทุกอย่างให้เอง ฉันยอมเชื่อฟังเขาโดยง่าย ตอนนี้ฉันล้ามาก ไม่ใช่กายแต่เป็นใจ ฉันเกลียด เกลียดผู้หญิงคนนี้ เธอทำให้แม่ฉันต้องตาย เธอทำลายแม่ ทำลายฉัน ทำลายครอบครัว ทำลายมันจนหมด แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่ปล่อยฉันไป

          พี่เซตมองฉันอย่างเข้าใจก่อนจะเบือนสายตาไปทางผู้หญิงคนนี้ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เขาพูดเสียงเย็น จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาไม่แพ้กันั

          “ถ้าคุณไม่ไปจากที่นี่ผมจะเรียกอาจารย์แล้วนะ”

          “ทำไม แกจะฟ้องอะไรรึไง ถ้าอาจารย์มาฉันก็จะบอกว่าพวกแกมีเรื่องชู้สาวกัน จนฉันทนไม่ไหวต้องตามมาขอร้องถึงที่โรงเรียน หึๆ แล้วดูเอาแล้วกันว่าผู้ใหญ่ที่ดูน่าเชื่อถืออย่างฉัน กับเด็กนักเรียนอย่างพวกแก เขาจะเชื่อใคร”

          “ขอโทษนะ แต่คุณคงยังไม่รู้ว่าผมเป็นประธานนักเรียน คำพูดทุกคำพูดของผม ไม่เคยโกหก อาจารย์ทุกท่านทราบดี แล้วอีกอย่าง..ผมกดอัดเสียงของคุณไว้หมดแล้ว ถ้ายังคิดว่าอาจารย์จะเชื่อคุณอยู่อีกล่ะก็…”

          เขาชูโทรศัพท์ในมือให้ผู้หญิงคนนั้นดู “ไอ้เด็กบ้า! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!”

          เธอมองด้วยสายตาไม่พอใจ จ้องฉันและพี่เซตสลับไปมา ก่อนจะรีบเดินออกไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีกเลย พี่เซตถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันกลับมามองฉันด้วยแววตาอ่อนโยน ผิดกับเมื่อสักครู่นี้ลิบลับ

          “เป็นอะไรมากมั้ยโอ๋”

          “ไม่ โอ๋ไม่เป็นไร พี่รู้ได้ยังไงว่าโอ๋อยู่นี่”

          “พี่ก็ฟังจากเสียงประกาศน่ะสิ ผู้ปกครองของโอ๋จะมีใครนอกจากผู้หญิงคนนั้น แล้วที่ที่ปลอดคนในโรงเรียนนี้ก็คงจะมีแต่สวนด้านหลังนี่เท่านั้นนั่นแหละ”

          “ขอบคุณมากนะ ขอบคุณพี่มาก” ฉันพูดขอบคุณจากใจจริง

          “ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน แต่พี่ขู่ไปแบบนั้นยัยนั่นคงไม่กล้ามาหาเธอในโรงเรียนแล้วล่ะ”

          “…”

          ฉันยืนนิ่งนัยน์ตาไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ใครบ้างที่จะรับรู้ว่าฉันเองไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนที่แสดงออก ฉันพยายามช่มความเจ็บปวดให้อยู่ภายใน ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ก่อนที่แม่ฉันจะตายไปท่านบอกให้ฉันเข้มแข็ง ฉันเองก็จะทำตามคำขอสุดท้ายของท่าน ฉันจะเข้มแข็งแม้แต่ในคราวที่เจ็บปวดแบบนี้

          เมื่อก่อนฉันเป็นเด็กที่สดใส ร่าเริงและอ่อนโยน ไม่ผิดกับเด็กผู้หญิงทั่วๆไปเลย แต่หลังจากที่พ่อของฉัน พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้าน ทุกอย่างเหมือนกลับด้าน ความสว่างที่มีค่อยๆหายไป พ่อหลงผู้หญิงคนนั้นมาก มากจนไม่ใส่ใจฉันกับแม่ แม่ของฉันไม่มีความสุขเลยหลังจากนั้น ผู้หญิงคนนั้นคอยแต่เอาใจพ่อของฉัน แถมยังทำร้ายฉันกับแม่สารพัด แม้ว่าจะไม่ได้กระทำทางกาย แต่เธอกระทำทางจิตใจ ทำให้แม่ฉันต้องล้มป่วย แล้วก็จากฉันไปในที่สุด…

          พ่อฉันคงรู้สึกผิด จึงยกทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้ฉัน และบ้านหลังนั้น หลังที่ฉันอยู่มาตลอดตั้งแต่ลืมตาดูโลก พ่อจดทะเบียนและเตรียมจะย้ายออกไปกับผู้หญิงคนนั้น แต่เธอไม่ยอม พยายามจะให้ฉันยกบ้านหลังนี้ให้เธอให้ได้ เธอพยายามบีบฉันทุกทาง ทำให้ฉันถูกไล่ออกจากโรงเรียนด้วยวิธีต่างๆนาๆ จนในที่สุดฉันต้องย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ กับป้าของฉัน ซึ่งเป็นญาติคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ แต่ก็ไม่วายที่เธอจะตามมาหาฉันอีก เหมือนอย่างในวันนี้

          ร่างสูงเอามือลูบหัวร่างบางเบาๆอย่างปลอบประโลม แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดหรือแสดงอาการตกใจ หวาดกลัว หรือเสียใจใดๆ เธอเขารู้ว่าเธอกำลังเก็บความรู้สึกมากแค่ไหน ยังไงคนตรงหน้าก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆเท่านั้นเอง

อีกด้านนึงของสวนนั้น….

          ชายคนนึงในเครื่องแบบนักเรียนเกรด 11 ยืนมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขากำมือแน่นอย่างเจ็บใจ ก่อนค่อยๆจะหันหลังเดินจากไปจากตรงนั้น