1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

เรื่องเข้าใจผิด

          กว่าสองสัปดาห์ผ่านไปที่ฉันได้มาเรียนที่โรงเรียนนี้ ตอนนี้ฉันว่าฉันมีเพื่อนแล้วล่ะ ‘ไอรีน’ คนที่ฉันเจอเมื่อวันแรก  นักเรียนเกรด 10 และบังเอิญอยู่ห้องเดียวกับฉันซะด้วย ยัยนั่นเป็นคนที่ฉันพิจารณาแล้วว่าไม่ได้ดีเพราะแอ๊บ แต่ดีจริงๆ เป็นผู้หญิงที่สูงราวๆร้อยหกสิบต้นๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลัง ผิวขาว ดูบอบบาง ตาโตๆหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ฉันว่าไอรีนเหมือนกับตุ๊กตาไม่มีผิดเพี้ยนเลย ข้อดีก็อย่างที่บอกไป แต่ข้อเสียก็มีมากนะ อย่างเช่น เชื่อคนง่าย มองโลกในแง่ดีเกินไป บอบบางเอามากๆ อ่อนไหวมาก เป็นคนที่บ่อน้ำตาตื้นที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย =_= แต่ฉันรับได้นะ เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ

          “โอ๋ นี่จ้ะ หนังสือที่เธอถามหาวันก่อน”

          “ไปหามาจากไหนเนี่ย ฉันหาแทบจะทั่วเมืองแล้วยังไม่เจอเลยนะ”

          “เป็นไง รีนเก่งใช่มั้ยล่า~ ^-^”

          “เก่งมากกก ขอบใจมากนะ”

          ฉันแกล้งเอามือผลักหัวไอรีนเล่น เราหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่ง…

          “ไอรีน!”

          เสียงเรียกที่คนฟังอย่างฉันรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจนั้น ดังมาจากทางด้านหลังของฉัน เมื่อหันไปมองก็พบกับนักเรียนชายเกรด 11 สวมเครื่องแบบที่ดูไม่เรียบร้อยเท่าที่ควรแต่ก็ไม่มากจนน่าเกลียด ผมสีดำยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ จะว่าเหมือนคนที่ไม่ดูแลตัวเองก็ไม่เชิงหรอก เพราะผิวและใบหน้าของเขากลับดูสะอาดสะอ้าน ขาวพอๆกับฉันที่เป็นผู้หญิงเลยด้วยซ้ำไป -_- คิ้วของเขาเข้ม ดวงตาเรียวดูดุดัน จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางที่กำลังเบ้ใส่ด้วยความไม่พอใจจนดูเหมือนเด็กเล็กๆ ให้ตายสิ หมอนี่มันบุคลิกยังไงกันแน่ พวกหลายบุคลิกรึไงกัน -__-

          “อ้าว พี่ติวา”

          “ยัยด้าเรียก บอกว่าให้ไปหาที่ห้องที”

          “ค่ะ งั้นรีนไปก่อนนะโอ๋ เดี๋ยวเจอกันที่ห้อง”

          “อื้อ แล้วเจอกัน”

          ไอรีนพูดพลางเก็บของใส่กระเป๋า ก่อนจะยิ้มให้ฉันแล้วเดินออกไป ฉันเองเมื่อไม่รู้ว่าจะยังนั่งอยู่ทำไมก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะเสร็จมารก็มาผจญซะก่อน -__- ไอ้บ้านี่มันหยิบหนังสือของฉันไปถือเล่มนึง ทำให้ฉันไม่สามารถเก็บของให้เสร็จได้

          “ขอหนังสือคืนด้วย”

          “ไม่คืน” อะไรของมันวะ -*- ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แต่หมอนี่มันไม่สะทกสะท้าน แถมยังยิ้มทะเล้นใส่ฉันอีกต่างหาก

          “นายอยากตายมากใช่มั้ย”

          “ใจเย็นสิ ฉันแค่คิดว่า..เรามีเรื่องต้องคุยกันก็แค่นั้น”

           “ฉันไม่ยักจำได้ว่าเคยรู้จักนายนะ -_-”

          “ไม่รู้หรอก แต่เธอกำลังทำสิ่งที่ไม่ควร”

          “ฉันทำอะไร”

          “เธอพยายามล่อลวงน้องสาวเพื่อนฉันไงล่ะ ยัยทอม”

          “นายว่าไงนะ -*-” หมอนี่พูดบ้าอะไรกัน ฉันกับไอรีนเนี่ยนะ ?!

          “อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้”

          “ในสมองนายนี่คงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ ทุเรศ”

          “เธอว่าไงนะ! นี่!! หยุด!! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!!”

          ฉันเดินหนีออกมา หมอนั่นเองก็ไม่ยอมจบวิ่งตามฉันมาอีก -__- หึๆ อยู่ดีไม่ว่าดีนะ จะเอาอย่างนี้ก็ได้!

          ฉันหันกลับไปประจันหน้าตรงๆ หมอนั่นที่ตามมาเห็นแบบนั้นก็หยุดแล้วมองหน้าฉันพลางยิ้มอย่างมีชัย คิดว่าสั่งฉันได้งั้นสินะ ขอโทษเหอะ นายคิดผิดแล้ว!

           “โอ้ยย ยัยบ้า!!”

          ฉันเตะขาเขาทีเผลอจนเสียการทรงตัวและล้มลงไป และก็ไม่ลืมที่จะดึงหนังสือของฉันติดมือกลับมาด้วย

          “ฉันเป็นเพื่อนกับไอรีน แล้วฉันก็ไม่ใช่ทอมด้วย จำใส่สมองนายไว้นะ ไอ้เบื๊อกเอ้ย!”

          เสียงฮึดฮัดไม่พอใจของเขา บวกกับเสียงซุบซิบของนักเรียนรอบข้างทำให้ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นโดยไว เพื่อตัดรำคาญ ไอรีนไปรู้จักผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงกัน ให้ตายสิ มีเรื่องให้หงุดหงิดจนได้!

          @ห้องเรียน เกรด 10  A

          ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของตัวเองพลางมองหนังสือในมืออย่าอารมณ์เสีย

          “พวกน่ารำคาญ” ฉันบ่นกับตัวเอง แล้วรีบเก็บหนังสือใส่ลงไปในกระเป๋าแบบลวกๆ แล้วหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาวางไว้แทน ตอนนี้เริ่มมีคนทยอยเข้ามาในห้องพอสมควรแล้ว รวมทั้งไอรีนก็มาแล้วเช่นเดียวกัน

          “เฮ้อ” คนมาใหม่ถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน

          “มีอะไรเหรอ”

          “ไม่มีจ้ะ เฮ้อ” ตอบไม่มีแล้วถอนหายใจอีกรอบ ?

          “เอ้า ไม่มีแล้วถอนหายใจทำไม -_-;”

          “ก็เพราะไม่มีนี่แหละ รีนไปหาพี่ด้า พี่ด้าก็บอกว่าไม่มีอะไรซักหน่อย แถมยังไล่รีนกลับมาอีก เพราะบอกว่าทำงานอยู่ อะไรก็ไม่รู้ พี่ด้าเป็นคนเรียกรีนไปเองแท้ๆเลยนะ =_=”

          “งั้นเหรอ…” ถ้าเรื่องเป็นแบบนี้ แสดงว่าหมอนั่นมันกุเรื่องเองงั้นสินะ -_- แหงเลย

          “ช่างมันๆ เราอ่านหนังสือฆ่าเวลากันดีกว่า เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้วล่ะเนอะ ^-^”

          “อ่าหะ” ไอรีนหยิบหนังสือออกมาอ่าน ฉันเองจะหยิบหนังสือออกมาเช่นกันแต่ก็นึกขึ้นได้ หนังสือเล่มที่ฉันอ่านอยู่นั้นตอนนี้มันมีมลทิน -_- ขืนหยิบมันขึ้นมาคงไม่เป็นอันได้อ่านแน่ๆ ฉันเลยตัดสินใจอ่านหนังสือเรียนบนโต๊ะนี่แทน ก็ดี..จะได้ทบทวนไปในตัวด้วย

          “นี่!! เธอดูนี่สิ นิตยสารเล่มนี้น่ะ เห็นมั้ยๆ >O<”

          เสียงยัยเพลง ขาเม้าท์ประจำห้อง ที่เดินปรี่เข้ามาพร้อมกับนิตยสารในมือ แต่ไม่ได้มาหาฉันหรอกนะ แต่ตรงไปหาดูโอ้ของตัวเองอย่าง ยัยจิ๊บ ฉายาเครื่องกระจายเสียงเคลื่อนที่ได้ -_- เวลานี้สองคนนี้เอาแต่นั่งคุยกันเสียงดัง จนมันลอยมาเข้าหูฉันโดยบังเอิญ -_-; จริงๆนะ ก็พวกนี้นั่งที่นั่งข้างหน้าฉันนี่ แถมเสียงแปดหลอดขนาดนี้ ถ้าฉันไม่ได้ยินคงต้องไปเช็คหูตัวเองที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ ถึงมันจะรบกวนฉันที่กำลังใช้สมาธิอยู่ก็ตามที แต่ก็เอาเหอะ! ฉันแสร้งไม่ได้ยินแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อไป

          “นี่มันพี่เพลสนี่! O_O นี่พี่เพลสได้ขึ้นปกนิตยสารประจำเมืองแบบนี้ด้วยเหรอ”

          “ก็แหงน่ะสิ เธอจำตอนงานเชื่อมสัมพันธ์ได้มั้ย เห็นว่ากันว่าตอนนั้นล่ะที่พี่แกไปสะดุดตาแมวมองเข้า”

          “อ้อ! ตอนนั้นพี่เพลสสวยมากเลยนะ ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆเห็นแล้วยังเคลิ้มเลย”

ยิ่งคุยกันวอลลุ่มยิ่งเพิ่มนะ สองคนนี้เสียงดังชะมัด! ว่าแต่ว่าพวกนั้นพูดถึงใครกัน แล้วงานเชื่อมสัมพันธ์นี่มันอะไร แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างเลยวะ ตกลงฉันเรียนที่นี่จริงรึเปล่า -_-;

          “พี่เพลสเป็นศิษย์เก่าของเราเมื่อปีที่แล้วน่ะ” เสียงใสๆของไอรีนดังขึ้น ฉันตกใจที่ทำไมยัยนี่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ และฉันอยากรู้อะไร หรือว่าเมื่อกี๊ฉันเผลอพูดออกไป ? ใช่เหรอ ฉันไม่ใช่พวกจิตหลุดขนาดนั้นนะ -*-

          “รู้ได้ไงว่าฉันกำลังสงสัยน่ะ” ฉันถามออกไปตรงๆ

          “ก็ดูทำหน้าเข้าสิ มองพวกนั้นแล้วคิ้วผูกเป็นโบเลย”

          “เหรอ ไม่เห็นรู้ตัวแฮะ”

          “คิกๆ ^-^ งั้นรีนจะเล่าเรื่องพี่เพลสกับงานเชื่อมสัมพันธ์ให้ฟังก็แล้วกันนะ”

          ไอรีนปิดหนังสือของตัวเองแล้วหันมาทางฉัน ฉันเองก็ทำแบบนั้นเช่นกัน หันไปมองหน้าไอรีนพร้อมคอยฟังเรื่องราวอย่างตั้งใจ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของคนอื่นนะ! -_- เพียงแต่ในฐานะของนักเรียนโรงเรียนนี้ ก็อยากจะมีข้อมูลติดหัวไว้บ้างแค่นั้นเอง (เหรอ)

          “คือว่าพี่เพลสน่ะ เมื่อปีที่แล้วพี่เค้าได้รับการโหวตให้เป็นวีนัส”

          “วีนัส ?” ตำแหน่งอะไรกัน ชื่อพิลึกชะมัด

          “โอ๋คงพอจะรู้ใช่มั้ย ว่าเมืองเราน่ะมีโรงเรียนมัธยมอยู่สองโรงเรียน คืออีสเมทเทอร์ ซึ่งมีสัญลักษณ์ประจำโรงเรียนเป็นดาวศุกร์หรือวีนัส และนอร์ทเมทเทอร์ ที่มีสัญลักษณ์ประจำโรงเรียนเป็นดาวเหนือหรือโพลาริส”

          “ไม่นะ ฉันไม่รู้ -_-;” ฉันรู้แค่ว่าโรงเรียนนี้ชื่ออีสเมทเทอร์แค่นั้นแหละ

          “อะไรกัน นี่โอ๋ย้ายมาแต่ไม่รู้เรื่องของโรงเรียนเลยเหรอเนี่ย =o=;”

          “แล้ว..ยังไงต่อล่ะ” ฉันรีบดึงเข้าเรื่องต่อทันที จะเถียงก็ไม่ได้นี่..ก็ฉันไม่รู้จริงๆ

          “มันก็ตามชื่อนั้นแหละนะ ในทุกๆปีจะมีการโหวตเพื่อเลือกวีนัสของโรงเรียนเรา และเลือกโพลาริสของนอร์ทเมทเทอร์ โดยจะดูจากความป๊อบ เพราะมีคนลงคะแนนให้เยอะก็จะได้เป็นน่ะจ้ะ”

          “อ้อ แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับงาน เอ่อ..งานอะไรนะ -*-”

          “งานเชื่อมสัมพันธ์จ้ะ”

          “นั่นแหละ มันเกี่ยวกันยังไง ?”

          “คนที่ได้เป็นวีนัสหรือโพลาริส จะได้เป็นคนเชิญธงของโรงเรียนในงานน่ะ แถมยังได้เป็นคนมอบรางวัลให้กับนักเรียนจากต่างโรงเรียนด้วย ได้แต่งตัวสวยๆ โดดเด่นมากเลยล่ะ”

          “อย่างนั้นเองสินะ..”

          “พวกเธอสองคนจะลงสมัครวีนัสเหรอ! O_O”

          เสียงแปดหลอดลอยมาจากโต๊ะด้านหน้าของฉันเล่นเอาพวกเราสะดุ้ง! หึๆ..ยัยจิ๊บนี่เองสินะ ยัยโทรโข่ง -____-

          “ไม่ใช่นะ!” ไอรีนที่มีสีหน้าตื่นๆ ก็รีบปฏิเสธในทันที

           “แหม ก็เห็นคุยกันดูท่าทางจริงจังมากเลย พวกฉันก็นึกว่าเธอจะลงน่ะสิ”

          ก็พวกเธอไม่ใช่รึไงกันที่เป็นคนคุยกันเสียงดังซะจนทำให้ฉันพลอยอยากรู้ไปด้วยเนี่ย -__-

          “เปล่าหรอกจ้ะ ฉันกับโอ๋ไม่สนอะไรพวกนี้หรอก เนอะ ^-^”

          “อืม” ฉันพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย กิจกรรมบ้าบออะไรแบบนี้มันน่าสนใจตรงไหนกัน ยัยสองคนตรงหน้ามองฉันแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะพูดขึ้นมาอีก

          “ก็ดีแล้วล่ะ ที่ไม่สนใจ ปีนี้เห็นว่ามีตัวเก็งอยู่สองคนเลยนะ ไหนจะพี่เกลแล้วไหนจะพี่ระรินอีก”

          “ใช่ โดยเฉพาะยัยระรินนะ เห็นว่ากันว่าร้ายน่าดูเลย คนเลือกเพราะกลัวอะไรทำนองนั้น”

          “พี่เขา..น่ากลัวจริงๆด้วย” ไอรีนพูดเสียงสั่นๆ

          “มากเลยล่ะ ฉันเคยเจอครั้งนึงด้วยนะ ยัยนั่นดูเชิดๆหยิ่งๆยังไงไม่รู้”

          “ฉันล่ะอยากให้พี่เกลได้ตำแหน่งนี้จริงๆเลย ขืนยัยนั่นได้โรงเรียนเราคงจะมีแต่ความชั่วร้ายมาครอบงำแหงๆ”

          “อะแฮ่ม!” เสียงอาจารย์ประจำวิชาดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าให้เตรียมพร้อมที่จะเข้าเรียนวิขาต่อไปได้แล้ว ดังนั้นการสนทนาของพวกเราจึงต้องยุติลงแค่นั้น

          สัญญาณดังขึ้นให้รู้ว่าหมดคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้แล้ว จากห้องเรียนเงียบๆที่มีเพียงเสียงของอาจารย์ประจำวิชา กลายเป็นห้องที่มีเสียงจ้อกแจ้กของเหล่านักเรียนที่กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน ฉันก้มเก็บของของตัวเองจนเสร็จ และไม่ลืมหันกลับไปบอกลาไอรีนด้วย

          “ไปนะ”

          “จ้า กลับบ้านดีๆนะ” ไอรีนยิ้มให้เช่นเคย ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินออกมาอย่างทุกทีที่ทำ จริงๆฉันจะลงไปพร้อมไอรีนก็ได้ แต่ที่ไม่ทำก็เพราะ..ฉันไม่ได้จะลงไปข้างล่างน่ะสิ -_-

          ขาของฉันก้าวไปตามทางเดินของอาคารเพื่อไปยังบันไดหนีไฟ ฉันค่อยๆขึ้นไปบนนั้นจนถึงชั้นสูงสุดของตึกนี้ ดาดฟ้าของโรงเรียน โรงเรียนนี้เลิกเรียนราวๆสี่โมงเย็น ฉันที่ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องกลับบ้านเร็วจึงมานั่งเล่นบนนี้จนถึงสี่โมงครึ่งค่อยกลับลงไป บนนี้มันสงบ แล้วก็เย็นสบาย ปกติมันมีทางขึ้นธรรมดาๆนะ แต่มันล็อคน่ะสิ ทำไงได้! ฉันเลยต้องมาอีกทางนึงซึ่งมันต้องปีนซักหน่อย บันไดหนีไฟที่นี่ใช้การลำบากเอาเรื่องเลย แต่มันไม่ได้ลำบากจนเกินกำลังของฉัน โชคดีที่บันไดของโรงเรียนนี้อยู่ฝั่งซ้ายสุดของอาคาร ซึ่งเป็นโรงยิมขนาดใหญ่ไม่ใช่อาคารสูงแบบทางฝั่งขวา ทำให้ไม่มีใครสังเกตุเวลาที่ฉันปีนขึ้นมาบนนี้

          ฉันวางกระเป๋าลงตรงมุม มุมหนึ่งของดาดฟ้าพลางลงนอนหนุนกระเป๋าใดนั้นเงียบๆ…

          ฉันชอบความเงียบแบบนี้ใช่มั้ย ฉันพยายามที่จะเสาะหาที่ที่มีเพียงฉัน ที่ที่ไม่ต้องสุงสิงกับใคร ไม่ต้องวุ่นวายกับโลกของความจริง แต่บางครั้งความเงียบมันก็ทำให้ฉันรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นมันก็หายไปเอง

          นั่นอาจเป็นเพราะ..ฉันชินชากับการอยู่คนเดียวเงียบๆซะแล้วสินะ

          นั่นสิ..คนที่ถูกทอดทิ้งแบบฉัน จะไปมีใครล่ะนอกจาก…

          …ตัวเอง…