Love story สะดุดรักยัยเลือดหวาน

  -นายอน-

    'เอาง่ายๆ..เธอเป็นของฉัน'

     o///O ตาบ้า ฉันไปเป็นของนายเมื่อไหร่กันย่ะ! แค่ได้จุ๊บคอแค่นี้ก็ถือว่าฉันเป็นของนายแล้วหรอ >~< 

    ตึก ตัก ตึก ตัก~

             อ่าฉันใจเต้นอีกแล้ว~\\\~กับคำพูดแค่นี้อะนะ 

    "นายเป็น แวมไพร์ จริงๆหรอ ไม่อยากจะเชื่อว่าแวมไพร์จะมีอยู่จริง.."  (ก็โดนกัดไม่ทีนึงแล้วยังจะถามอีกหรอยัยนอึน =_=*)

อึนยอน:"ให้ฉันกัดอีกทีมั้ย.." ม่ายยเอา >[]<

อึนยอน:"ไม่กลัวฉันแล้วหรอยัยบ๋อง" เขินจนลืม..แฮ่ๆ

 " ไม่กลัว..ก็นายบอกให้ฉันเชื่อใจ " นายก็ไม่มีพิษมีภัยนี่หน่า X)

อึนยอน:"ดี..งั่นออกไปจากห้องนี้กันเหอะ" 

  "เอ้า..ประตูก็ล็อคจากข้างนอก จะออกไปยังไงเล่า>[]<"

  "ฉันเป็นแวมไพร์นะ เรื่องแค่นี้=_= สบาย "พูดเสร็จนายอึนยอนก็ไปจับที่กลอนประตู ไม่นาน..ล็อคจากข้างนอกก็เปิดออก แล้วทำไมไม่ทำให้เร็วกว่านี้หล่ะ เห้ย!

   "ขืนใช้พลังก่อนหน้านี้เธอก็รู้นะสิว่าฉันเป็นแวมไพร์"ก็ถูกของนาย =*=

      จ๊อก แจ๊ก จ๊อก แจ๊ก  

   ทั้งสองเดินออกมาหน้าโรงเรียนอย่างเงียบๆเดินมาสักพักคนตัวสูงก็พูดขึ้น

อึนยอน:"บ้านเธออยู่ไหน..เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง"

   นาอึน:"ไม่เป็นไรหรอกบ้านฉันอยู่แค่นี้เอง "

อึนยอน:" มันดึกแล้วก็มืดมากด้วย..ฉันเป็นห่วง"

   นาอึน:"ไม่เป็นไรหรอก นายหน่ะกลับไปเลย "

อึนยอน:" ให้ฉันไปส่ง..-_- " ทำไมต้องทำสายตาน่ากลัวด้วยเล่า ฉันกลัวนายมากกว่าคนอื่นอีก>[]<

   "ขึ้นมา" หมอนั้นหันหลังให้ฉันแล้วย่อลงจะให้ฉันขี่หลัง

   "จะขึ้นไม่ขึ้น =_= เร็วๆ " เดี๋ยวเส้ สั่งได้สั่งเอาเลยนะ

     ว้าย~ >0<

     "ดื้อจริงๆเลยเธอเนี่ย"อึนยอนรวบฉันแล้วอุ้มไปทั้งอย่างงั่น

     "ปล่อยน๊าาา >๐< ปล่อยย" ดิ้นเข้าไป ดิ้นน~

     " บอกทางไปบ้านเธอ " ไม่มีทาง " นายก็ปล่อยฉันก่อนสิ! "

     "หรือเธอจะไปบ้านฉัน^~^" โอ้ยยย ขืนไปบ้านนายฉันก็โดนดูดเลือดหมดตัวหน่ะสิ

      "ตรงไป~ฮึก" ทำไมฉันต้องยอมตลอดดด

     ต๊อกแต๊กๆ 

        ในที่สุดก็มาถึงบ้านฉันสักที เฮ้อ~ 

    "ปล่อยฉันลงได้แล้ว ถึงแล้ว..เดี๋ยวแม่เห็นฉันจะซวย"

     ตุ๊บ~ โอ้ยยยย ก้นฉัน>*<

     "นี่! แกล้งปล่อยฉันทำไม!! " คนตัวสูงยกยิ้มเล็กน้อย

     " ก็เธอบอกให้ปล่อย " ก็ปล่อยเบาๆได้มั้ยเล่า อิตาบ้าาา

      อึนยอนใช้ความเร็วของเค้าเข้าประชิดตัวนาอึนอย่างไม่ทันตั้งตัว

      จุ๊บ~ o×O อะไรของนายเนี่ยย อึนยอน

     " ฝันดีนะ ยัยบ๋อง^~^ "

แว๊บ ฟิ้วววววววววววววว

       อึนยอนหายไปในพริบตาปล่อยฉันยืนอึ่งกับการกระทำของนายนั้น บ้า..>\\< แล้วฉันจะอมยิ้มทำไมเนี่ย

    "นายแวมไพร์ขี้อ่อยย! "

     "นาอึน! ทำไมพึ่งกลับ แล้วยืนบ่นถึงใครอยู่หน่ะ.."เสียงแม่ดังมาจากในบ้าน

        "ป่าวคร่าา หนูติดทำงานอยู่โรงเรียนนิดหน่อยย"

.....................................................................................

    ใครจะไปเชื่อหล่ะว่าแวมไพร์จะมีอยู่จริงบนโลกนี่ โลกนี่ยังมีอะไรอีกเยอะแยะเลยนะเนี่ย แต่ตอนนี้ของพักร่างกลายสักหน่อยดีกว่า รู้สึกหมดพลังงานแล้ว ลัลล่า~