•♣ The Queen Devil'Rose ♣•

   ♣ พันธสัญญาของเราทั้งสอง ♣  

      - คฤหาสตระกูลโคริว 

   "จำไว้นะ..อานิส..ลูกต้องดูแลตัวเองในระหว่างที่พ่อกับแม่ไม่อยู่นะ..สัญญาว่าจะรีบกลับมาจ้ะ.." หญิงสาววัยกลางคนผู้เป็นแม่เอ่ยปากพูดกับเด็กน้อยตัวเล็กที่ยืนกอดตุ๊กตากระต่ายสีดำและมีริบบิ้นสีแดงผูกที่คอของมันอยู่ ตรงด้านหลังของหญิงสาวผู้นั้นเป็นบุรุษที่ใส่ชุดทางการอยู่ ซึ่งเป็นพ่อของเด็กน้อยผู้นั้น  

   "ท่านแม่..ท่านพ่อ..กลับมาไวๆนะคะ.." เด็กน้อยทำหน้าเหงาหงอยเมื่อเห็นว่าท่านทั้งสองกำลังจะเดินจากไปแล้ว หญิงสาวสังเกตเห็นว่าลูกตัวน้อยๆของเธอคงอึดอัดใจอยู่

   "โธ่..ไม่เอานะลูก..ยิ้มเข้าไว้สิจ้ะ.พ่อกับแม่ไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับมาแล้วนะ..แค่1ปี..ลูกต้องอดทนให้ได้นะจ้ะ" หญิงสาวหันไปยิ้มให้กับลูกสาวตัวน้อยของเธอที่ดูเศร้าๆ

   เด็กน้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองแม่ของตนอย่างไม่ละสายตาแล้วค่อยๆเผยยิ้มออกมาอย่างร่าเริงในทันที "อื้อ!หนูจะรอท่านพ่อท่านแม่..จะรอ!หนูเก่งอยู่แล้ว!"

   "จ้ะ..แม่ไปก่อนนะอานิส..ดูแลตัวเองให้ดีๆนะลูกรัก" หญิงสาวเดินขึ้นรถม้าไปกับชายหนุ่มวัยหลางคนเช่นเดียวกับเธอ และเด็กน้อยก็ยืนดูรถม้านั่นแล่นไปตามทางเรื่อยๆจนมันหายลับไปในหมอกหนาสีขาว

    'แต่ถึงอย่างนั้น..ไม่ว่าจะรอนานสักแค่ไหน..ท่านพ่อท่านแม่..ก็ไม่กลับมาอีกเลย..มันทำให้ฉันเหงาเหลือเกิน..และแล้ว..ฉันก็ได้พบกับกระจกสะท้อนคนหนึ่ง..ที่ทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปได้..'

      - 8 ปีผ่านไป

   "เพล้ง!!" เสียงบางอย่างแตกกระจายบนพื้นดังจนปลุกเด็กสาวให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันวัยเด็ก

   "อ..อะไรน่ะ..?" เด็กสาวรีบลุกขึ้นมาด้วยท่าทางกระตือรือร้นแล้ววิ่งไปยังที่มาของเสียงนั้น

   เมื่อไปถึงห้องพักแขกแล้ว เด็กสาวค่อยๆแอบชะเง้อดูให้เงียบที่สุดเพื่อความปลอดภัยของเธอ เพราะไม่แน่ว่าอาจจะมีขโมยเข้ามาหรือเป็นนักลอบสังหารก็ได้

     * ต่อจากนี้จะเป็นบทบรรยายความรู้สึกของอานิสค่ะ *

   "เอ๋..อาเนียร์?" ฉันแอบดูข้างในห้องรับแขกที่มืดสนิทและเห็นว่ามีผู้หญิงผมยาวรูปร่างคล้ายฉันกำลังก้มเก็บเศษแจกันใบสวยอย่างสั่นระริก

   "อานิส..ขอโทษ..." อาเนียร์หันมามองฉันเมื่อสังเกตเห็นว่าฉันยืนมองเธออยู่ที่ริมประตูของห้องและน้ำตาที่ไหลอาบแก้มมันเอ่อล้นออกมาจากนัยตาของเธอนั้น

   "..ไม่เป็นไรนะ..บาดเจ็บมั้ยอาเนียร์..ให้ฉันช่วยเถอะ.." ฉันกำลังจะเดินเข้าไปหาอาเนียร์แต่แล้วเธอก็พูดกระทันหันใส่ฉันว่า

   "ไม่..!ไม่ได้นะ!..ฉันเป็นคนทำมันแตก..ฉันต้องรับผิดชอบ!.." ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาอาเนียร์ที่นั่งทรุดอยู่กับพื้นที่รายล้อมไปด้วยเศษแจกันที่แตกละเอียดพวกนั้นโดยที่ไม่สนว่ามันจะบาดเท้าของฉันหรือไม่

   "จริงๆเลย..ไม่เห็นต้องคิดมากก็ได้นะ เพราะอาเนียร์ไม่ได้ตั้งใจ..ฉันไม่โทษอะไรอยู่แล้วนะ" ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปลูบหัวของอาเนียร์ที่ตัวสั่นระริกอยู่อย่างเบาๆเพื่อคลายความกลัวลง

   "อานิส...ฉันฝันเห็นน่ะ.."

   "หืม..?ฝันว่าอะไรงั้นเหรอ" ฉันเอะใจนิดหน่อยที่อานิสก็ฝันเหมือนกับฉัน แต่มันคนละแบบเลย พอฉันถามออกไปอาเนียร์ก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดออกมา

   "ฝันเห็น..ว่าอานิสกลายเป็นภาพเลือนลาง และก็ทิ้งฉํนไว้คนเดียวที่ไหนสักแห่ง..มันเหมือนความจริงมาก..เห็นแม้กระทั่งท่านพ่อที่ทิ้งฉันไปแล้วก็ด้วย..มันน่ากลัว..จนฉันไม่กล้าหลับต่อ"

   "...." ฉันจะหายไปหรอ..ฮะๆ คงจะตลกดีนะถ้ามันเป็นจริง แต่ฉันก็อยู่กับอาเนียร์ตรงนี้ แต่ก็ยังไม่ทำให้หายสบายใจสักทีสินะ 

   "ฉันขอโทษ..อานิส..ฉันรู้ว่าอานิสไม่มีทางทิ้งฉันไปไหน.." ใช่ ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก ก็เธอกับฉันเป็นหนึ่งเดียวกัน ถ้าทิ้งไปก็เหมือนตัวตนหายไปครึ่งนึง

   "พวกเราเป็นของกันและกัน..อย่าลืมสิอาเนียร์..จำคำพูดของฉันก่อนหน้านั้นได้รึเปล่า?" ฉันถามอาเนียร์ออกไปแล้วเธอก็พยักหน้าตอบช้าๆ

   "พวกเราจะเป็นของกันและกันเสมอ..ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม" พวกเราทั้งสองพูดพร้อมกันพร้อมกับเอาหน้าผากพิงกันเบาๆ

     * บทความรู้สึกของอานิส *

   อานิสแอบร้องไห้ในใจอยู่รู้มั้ย..เธอน่ะ..เจ็บกว่าฉัน..ทำไมฉันจะไม่รู้?..ก็พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน..ฉันไม่ต้องการให้เธอต้องทุกข์ทนแบบนี้เลย..ต้องทำยังไงฉันถึงจะสามารถช่วยเธอได้ล่ะ

   "นี่..อานิส" 

   "หืม?..ว่าไงอาเนียร์" นั่นไง..ฝืนยิ้มอีกแล้วนะ ฉันไม่เข้าใจเธอซะแล้วสิ..ปกปิดไว้ทำไมกัน ถึงเธอจะไม่พูดฉันก็ดูออก..แต่สิ่งที่เธอเก็บซ่อนไว้..มันอยู่ในหัวใจ ข้างในส่วนลึกที่สุดที่ฉันไม่สามารถเปิดมันออกมาได้ เจ็บขนาดต้องล็อคมันไว้คนเดียวเท่านั้นเลยรึยังไง..?

   "ฉันจะปกป้องอานิส.."

   "... ฮะๆๆ จู่ๆพูดอะไรล่ะเนี่ย" มือของอานิสที่ปลอบประโลมหัวใจอันเยือกเย็นของฉันอยู่เสมอ ฉันอยากให้มันอยู่กับฉันไปนานๆ..ขอแค่..อย่าให้ใครต้องหายไปจากฉันอีกเลย..

   "เอ้า..!ไปนอนด้วยกันนะ คืนนี้จะได้ไม่ฝันร้ายอีกไง.."

   "อะ..เอ๋.." พวกเราจับมือเดินไปด้วยกันทุกเส้นทางและทุกเวลาที่ก้าวเดินไปข้างหน้า

     เส้นทางต่อจากนี้..ของพวกเรา

อย่าได้ลืมมันล่ะ

---------------------------------------------------------------------------------

เอาล่ะค่ะ..!มาทักทายกันหน่อยนะคะ ฉันชื่อไฮเนะ หรือทุกคนชอบเรียกว่าซากุระหรือซากุจังบ่อยๆนะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ตั้งใจว่าจะแต่งให้ผู้คนได้อ่านบ้าง อ่านคนเดียวมันไม่สนุก555 ตัวละครส่วนใหญ่มาจากมังงะหรืออนิเมะเก่าเรื่อง Pandora Heart นะคะ เป็นเรื่องโปรดของฉํนเลยค่ะ แต่ไม่ได้อ่านมังงะหรือว่าดูการ์ตูนมาเลยไม่รู้ว่าเรื่องเป็นมายังไง และพอเห็นว่ารูปมันน่าสนใจเยอะ เลยคิดว่าจะเอามาแต่งเป็นนิยายค่ะ จนออกมาได้ในรูปแบบนี้ เย้ๆ> <! ถ้าใครชอบหรือเห็นจุดบกพร่องยังไงให้คอมเม้นข้างล่างบอกได้นะคะ ถ้าไม่สนุกก็ขออภัยด้วยนะ เพิ่งจะแต่งได้ไม่นาน เลยคิดว่าจะพยายามแต่งให้คนอ่านได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วย ถึงจะดูดราม่าไปบ้างแต่สำหรับหลายๆคนก็ดูชอบกันอยู่นะ เดี๋ยวเขียนเยอะเกิน พอดีกว่าQ^Q" และก็ขอบคุณคนที่มาอ่านกันด้วยนะค ชอบผู้อ่านทุกคนนะเนี้ยว~!