เกมวิวาห์เจ้าสาวมาเฟีย

นีลวางแผงแล้วนะคะ หาซื้อได้ตามร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้านบีทูเอส สั่งซื้อที่หน้าเว็บไซต์ของสำนักพิมพ์โรแมนติคมีส่วนลด 20% แถมได้หนังสือไวมากๆ

หรือข้อความมาสั่งซื้อกับศิริพาราได้ตลอดเวลาค่า วันนี้มีรีวิวจากนักอ่านที่รักมาแปะให้ประกอบการตัดสินใจด้วยค่า

*************

1. คุณแบนบาน  27 ตุลาคม 2559  เวลา 18.10 น.

ไม่เคยผิดหวังกับผู้ชายบ้านนี้พูดเลย คือเคยคิดว่าเซเลสเป็นที่สุดของความฟินแล้วมาเจอนีลนี่แบบเซเลสแพ้ค่ะพูดเลย นีลคือที่สุดของความเท่อ่ะ เท่แบบถ้ามีตัวตนอยู่บนโลก(วุ่นวาย)นี้จริงๆจะยอมถวายชีวิตให้เลย #สงสารกาบี้กับนายน่าจะมีช่วงชีวิตที่ดีกว่านี้แต่ก็นะในโลกนี้ไม่ได้มีที่ให้ทุกคน #ตกหลุมรักลุงดิโน่ด้วยจะผิดมั้ย #แพ้ผู้ชายขับมอไซต์คันใหญ่ๆ #แพ้ผู้หญิงฉลาดที่ซื้อสัตย์ต่อความรู้สึก #แดดิ้นทุดครั้งที่นีลเรียกพราวว่าฟอร์จูน่า #จะไม่สปอยเพราะแค่ชื่อศิริพาราก็ตอบได้หมดแล้วว่าคุณจะไม่ทำให้ผิดหวัง #ศิริพารา #เกมวิวาห์เจ้ามาเฟีย #รีวิวนิยายสไตส์แบนบาน

 -------------------------

จิอานนี่เดินจากชั้นบนลงมาถึงยังบริเวณทางเดินหน้าห้อง หลังจากที่คอนเนลิโออุ้มนางโชว์เข้าไปในห้องได้ไม่นานนัก เขารีบเปิดประตูเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำด้วยความมาดหมายในใจ ความแค้นที่คนในตระกูลเวนโตล่ากระทำกำลังจะได้รับการชดใช้ แต่จิอานนี่กลับไม่รู้ตัวเลยว่านับตั้งแต่ที่เดินเข้ามาในห้องนี้นั้น ตนได้อยู่ในสายตาของเลโอตลอดเวลา

          จุดสีเขียวจากจีพีเอสติดตามตัวของดอนหนุ่มยังคงกะพริบอยู่ที่เดิม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เลโอยืนคอยสังเกตการณ์ แม้จะรู้ว่าในห้องนั้นเจ้านายกำลังปลดปล่อยอารมณ์ตามประสาวัยหนุ่มถึงจะไม่ถูกที่ถูกเวลานัก แต่มันเป็นเรื่องปกติของดอนคอนเนลิโอที่ใช้ชีวิตอย่างบ้าบิ่นเสียจนผู้ติดตามอย่างเขาเคยชิน

          ถึงวันนี้คู่แฝดจะไม่ได้อยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือ แต่ประสบการณ์และชั้นเชิงในศิลปะการป้องกันตัวที่ฝึกฝนมาก็ทำให้เลโอมั่นใจพอที่จะเดินเข้าไปจัดการกับเป้าหมายเพียงลำพัง หลังจากที่เขาก้าวมาถึงห้องที่ศัตรูหายเข้าไปและติดต่อเจ้านายไม่ได้

          ...จิอานนี่เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เพราะเวลาที่รอคอยทั้งคู่ให้เดินเข้ามาในห้องนี้นานจนเกินไปจึงเอื้อมมือไปยังลูกบิดตั้งใจจะเปิดห้องแล้วออกไปดูเหตุการณ์ด้านนอก ทว่าเสียงเปิดและปิดประตูที่ดังลอดเข้ามาในห้องน้ำกลับทำให้เขายิ้มกับความสำเร็จในขั้นที่สูงขึ้น

          จากหน้าประตูห้องเดินมายังหน้าห้องน้ำนั้นเลโอทำได้อย่างเงียบกริบ ซุ่มรออยู่ไม่นานนักประตูห้องน้ำก็เปิดออก บอดี้การ์ดหนุ่มก้าวถอยหลังเพื่อไม่ให้ศัตรูได้เห็นตนก่อน หมัดหนักๆ จึงกระแทกเข้ากับข้างโหนกแก้มของจิอานนี่ในทันทีที่ก้าวออกมาโดยไม่ทันระวังตัว

          ตุ๊บ!

          “ไอ้หมาลอบกัด ถุย...” จิอานนี่พ่นน้ำลายปนเลือดลงบนพื้นแล้วรีบชันตัวลุกขึ้น หันหน้าเข้าหาคู่ต่อสู้

          “เล่นกับหมาใช้วิธีของคนไม่ได้ผลหรอก” เลโอโต้กลับพร้อมทั้งหงายฝ่ามือกระดิกนิ้วเรียกมันให้เดินเข้ามาหา ท่าทางยียวนกวนอารมณ์ถอดแบบมาจากเจ้านายไม่ผิดเพี้ยน

          ตุ๊บ... ตุ๊บ...

          เลโอเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะสามารถเบี่ยงตัวหลบหมัดของคู่ต่อสู้ได้ถึงสองครั้งและทุกครั้งก็ซัดกำปั้นเข้าที่ปลายคางมันจนเลือดไหลซิบๆ

          ร่างกายของจิอานนี่อยู่ในภาวะที่ไม่พร้อมต่อสู้กับใครนักยิ่งถูกต่อยจนเข่าทรุดแล้วสีข้างไปกระแทกเข้ากับขอบเตียง แผลถูกยิงซึ่งดูเหมือนจะเริ่มอักเสบยิ่งถูกกระแทกซ้ำยิ่งมีเลือดไหลออกมาจนเปื้อนเสื้อ และตอนนี้เขากำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบเมื่อต้องแลกหมัดกับบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่

          “เข้ามาซี้ ไอ้ลูกหมา หัวเราะทำหอกอะไรวะ มึงเมายาหรือไง”

          ตุ๊บ!...

          ร่างของเลโอร่วงลงกับพื้นเพราะถูกโจมตีจากด้านหลังโดยไม่รู้ตัว มิกิทำงานกลางคืนพบเจอคนมากหน้าหลายตาจึงพอมีความรู้อยู่บ้างว่าจะเอาตัวรอดได้อย่างไร และที่จิอานนี่หัวเราะก็เพราะรู้ในเหตุผลข้อนี้เป็นอย่างดีจึงเยาะเย้ยให้กับจุดจบของบอดี้การ์ดหนุ่มต่างหาก

          “หนีไปก่อน เร็วเข้าก่อนที่ดอนเวนโตล่าจะตามมา” มิกิบอกด้วยท่าทางร้อนรน

          “มันอยู่ห้องไหน บอกผม”

          “ไม่ได้ มีบางอย่างผิดพลาด ฉันคิดว่าคุณถูกดอนเวนโตล่าซ้อนแผนเข้าให้แล้ว อาศัยตอนที่เขากำลังจัดการพราวพุธอยู่ในห้อง หนีไปดีกว่า” มิกิบอกเพราะเห็นดอนเวนโตล่าอุ้มพราวพุธเข้าไปอีกห้องแทนที่จะเป็นห้องที่นัดหมายกันไว้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะเห็นว่ามีชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องและทันทีที่ร่างของจิอานนี่เดินเข้าไปรอในห้อง ชายร่างสูงใหญ่คนดังกล่าวก็เดินตามเข้าไปในห้อง “เชื่อฉัน ถ้าหนีไปตอนนี้เสียดอนเวนโตล่าก็ตามตัวคุณไม่เจอ”

          “แล้วทำไมคุณไม่บอกผม” จิอานนี่ตวาดถามเพราะโอกาสดีๆ เช่นนี้มีไม่บ่อยครั้งนัก

          “ฉันพยายามแล้วแต่ติดต่อคุณไม่ได้” มิกิอธิบายแค่สั้นๆ พร้อมกับยัดลูกกุญแจลงในมือของคนรัก “หลบไปอยู่อพาร์ตเมนต์ในเดอะ บร็องซ์ก่อน ฉันมั่นใจว่าไม่มีใครตามคุณเจอ”

          จิอานนี่มองกุญแจในมือสลับกับใบหน้าของมิกิ หากร่างกายของตนนั้นสมบูรณ์กว่านี้สักหน่อยคงไม่ใช่เรื่องยากหากจะเดินเข้าไปสู้กับดอนเวนโตล่าตัวต่อตัว

          “รีบไปเถอะที่รัก เชื่อฉันสักครั้ง” มิกิขอร้องทั้งยังมองคนรักอย่างอ้อนวอน ในที่สุดเธอก็ยิ้มได้อีกครั้งเมื่อเห็นจิอานนี่พยักหน้ารับ “ใช้ประตูออกของห้องครัวนะคะ ฉันให้คนเอารถมาจอดรอไว้แล้ว”

          จิอานนี่พยักหน้าแล้วมองตามคนรักซึ่งก้าวเร็วๆ ไปหยุดที่หน้าประตูห้อง แล้วชะโงกหน้าออกไปมองลาดเลา ไม่นานนักก็ส่งสัญญาณให้ตน

          “ปลอดภัยแล้วค่ะ”

          จิอานนี่ดึงเอาร่างของคนรักเข้ามากอดไว้อย่างแนบแน่น ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างกันนั้นไม่ได้มีทางเลือกมากนัก ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับความคับแค้นในใจที่เขาต้องสะสางให้จบสิ้นถึงจะดำเนินชีวิตที่เหลือได้อย่างปกติสุข

          มิกิเองก็เข้าใจในเหตุผลนี้แต่ตอนนี้ต้องตัดใจผลักดันให้เขาออกไปจากอันตรายเสียก่อน “รีบไปเถอะ เรื่องทางนี้ฉันจัดการเอง”

          จิอานนี่พยักหน้ารับแล้วเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางเป็นปกติ ในใจเริ่มคิดถึงแผนการที่ผ่านมาแล้วว่ามีช่องโหว่มากมายจนทำให้ดอนเวนโตล่าซ้อนแผนได้อย่างง่ายดาย ทว่าเขาไม่มีทางเลือกมากนัก แผนการที่วางไว้นี้เป็นหนทางที่จะพาตัวดอนเวนโตล่าไปพบกับใครอีกคนซึ่งรอคอยวันล้างแค้นมาหลายปี

          หากคอนเนลิโอไม่มัวแต่อาลัยอาวรณ์นางโชว์เวอร์จิ้นก็คงจะเดินออกมาจากห้องในตอนที่จิอานนี่เดินออกมาเช่นกัน แต่ตอนที่มาเฟียหนุ่มเดินมาถึงห้องที่เปิดประตูเปิดออกกว้างนั้น ได้เห็นเพียงแค่คนสนิทของตนนั่งคอพับคออ่อน หลังพิงกับปลายเตียง โดยมีผู้หญิงเอเชียคนหนึ่งยืนทำหน้าตกใจอยู่ไม่ไกล

          “เลโอ เลโอ... เป็นไงบ้าง” คอนเนลิโอพลิกใบหน้าของคนสนิทแล้วเห็นรอยแดงปื้นใหญ่บริเวณต้นคอจึงรู้ได้ทันทีว่าแค่สลบไปชั่วครู่ อาการไม่หนักหนาแต่อย่างใด หากไม้เบสบอลที่วางอยู่บนพื้นน่าจะเป็นอาวุธและคงไม่มีใครเอาไม้เบสบอลเข้ามาไว้ในห้องนี้เป็นแน่

          “เอ่อ... เพื่อนคุณเหรอคะ” มิกิถามทั้งยังแสร้งตีหน้าซื่อ

          “มันไปไหน” คอนเนลิโอกลับถามไปอีกเรื่องเพราะน้อยครั้งนักคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจะเข้ามาพบเจอเหตุการณ์รวดเร็วเช่นนี้ “บอกมา”

          มิกิอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นแววตาดุกร้าวเช่นนี้ ทั้งน้ำเสียง ท่าทางที่เดินเข้ามาประชิดยังคุกคาม ข่มขู่สมกับเป็นดอนเวนโตล่ายิ่งนัก “มะ...ไม่ ฉันไม่รู้ คุณพูดถึงอะไร”

          ถึงแม้ว่าเธอจะปากแข็งแต่หยดเลือดที่อยู่บนพื้นนั้นก็ทำให้คอนเนลิโอวิ่งตามร่องรอยนั้นออกไปจากห้องในทันที ในเวลาเดียวกันนี้โคโน่ก็เข้าไปหาพราวพุธพร้อมให้การ์ดคนหนึ่งช่วยอุ้มร่างของเพื่อนสนิทไปยังห้องทำงานของมิกิ สาวญี่ปุ่นส่ายหน้าและรีบเดินนำทาง ทั้งสงสารและไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือเพื่อนได้อย่างไร เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ที่ร้ายไปกว่านั้นคือ เธอจะเล่าเรื่องราวร้ายๆ ที่เกิดขึ้นนี้ให้พราวพุธฟังอย่างไร

          หยดเลือดบนพื้นนั้นแม้จะเลือนรางเพราะถูกหลายคนในห้องครัวเหยียบย่ำไปบ้าง แต่ก็สามารถนำทางให้คอนเนลิโอได้พบประตูทางออกและได้เห็นเพียงแค่ท้ายรถยนต์คันหนึ่งแล่นออกจากตรอกข้างตึกด้วยความรวดเร็ว เขาจึงรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องครัวอีกครั้ง เพื่อใช้ประตูทางออกอีกฝั่งหนึ่งของตึกซึ่งใกล้กับรถยนต์ของตน

          ไม่กี่นาทีต่อมาเชลบี้ คอบบร้าคันงามก็บึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เวลาที่รถยนต์ทั้งสองคันแล่นออกมานั้นต่างกันไม่ถึงสามนาที นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อเครื่องยนต์ที่ทำความเร็วสูงสุดได้ถึงสองร้อยไมล์ต่อชั่วโมงเลย

          แสงไฟของรถยนต์คันหลังที่ไล่กวดเข้ามานั้นทำให้จิอานนี่เหยียบคันเร่งแทบมิด อุปสรรคคือรถราในนิวยอร์กถึงแม้จะลดน้อยลงกว่าช่วงกลางวันแต่ก็ไม่ได้โล่งสะดวกสักเท่าไหร่นัก

          ปัง...

          “ไอ้เลวเอ๊ย” จิอานนี่สบถออกมาเมื่อรถยนต์ของตนนั้นถูกกระแทกชนจากข้างหลังเข้าอย่างจัง นี่ถ้าไม่คาดเซฟตี้เบลต์คงได้อีกแผลที่หัว

          ความหงุดหงิดใจของจิอานนี่นั้นแตกต่างกับความสะใจของคอนเนลิโออย่างสิ้นเชิง เขากำลังสนุกและมั่นใจว่าครั้งนี้จะไม่มีคำว่าพลาดซ้ำสองเป็นเด็ดขาด

          “มา... สนุกกันหน่อย ยังไงฉันก็ไม่ให้แกได้ตายวันนี้หรอก” จบคำพูดก็เหยียบคันเร่งมิดแล้วหักพวงมาลัยขึ้นแซงรถยนต์ของศัตรูในทันที แน่นอนว่าเสียงแตรจากรถยนต์คันอื่นนั้นดังสนั่นไปทั่วบริเวณเพราะหลังจากที่แซงขึ้นมาตีคู่ได้แล้ว เขาก็เบียดจนรถยนต์ของศัตรูต้องหลบแล้วเบียดเบียนช่องจราจรของอีกด้าน

          “แกไม่ชนะฉันหรอก” จิอานนี่ตะโกนบอก

          “เริ่มเบื่อแล้วว่ะ” คอนเนลิโอไหวหัวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

          จิอานนี่จึงฉวยโอกาสนั้นเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้งจนสามารถแซงรถยนต์ของมาเฟียหนุ่มขึ้นมาอยู่ข้างหน้าได้อีกครั้ง แต่มันก็ไม่นานนักเมื่อคอนเนลิโอรู้สึกเบื่อหน่ายเกมไล่จับหนูขึ้นมาจริงๆ จึงใช้ความได้เปรียบของเครื่องยนต์ตนให้เป็นประโยชน์ ทว่าครั้งนี้เขากลับมีแผนในใจเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว

          สีหน้าและการตีคิ้วอย่างยั่วโมโหในตอนที่มาเฟียหนุ่มแซงขึ้นมาตีคู่นั้น ทำให้จิอานนี่โกรธจนแทบระงับอารมณ์ไว้ไม่ได้ ต้องทุบพวงมาลัยแล้วมองตามรถยนต์ที่มีสมรรถนะสูงกว่ารถของตนให้ขึ้นไปอยู่ด้านหน้า คอนเนลิโอรู้ดีเชียวล่ะว่ามันต้องเร่งความเร็วเพื่อชนท้ายรถยนต์ของตนเป็นการเอาคืน

          จิอานนี่ไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธของตนเอาไว้ได้จึงเร่งความเร็ว สองมือกำพวงมาลัยแน่น สองตาจ้องที่รถยนต์ของดอนเวนโตล่าจนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังตกหลุมพรางของมาเฟียหนุ่มอีกครั้ง

          “อ๊าก...” จิอานนี่ร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อจู่ๆ รถของดอนเวนโตล่าก็เปลี่ยนช่องการจราจรอย่างกะทันหันแล้วตนก็ไม่อาจชะลอความเร็วหรือหักหลบได้เมื่อตรงหน้าคือถังพลาสติกมากมาย

          โครม... ตูม!

          “ก็บอกแล้วว่าแกไม่ชนะฉันหรอก” คอนเนลิโอเปรยออกมาอย่างอารมณ์ดีแล้ววนรถกลับมาจอดใกล้ๆ กับรถยนต์ของศัตรูซึ่งตอนนี้จอดแน่นิ่งอยู่กับถังพลาสติกบรรจุน้ำวางเรียงรายเพื่อให้ผู้ใช้ถนนได้สังเกตเห็นและรู้ว่าข้างหน้ากำลังมีการซ่อมแซมถนน

          ร่างสูงใหญ่ของคอนเนลิโอก้าวลงจากรถยนต์พร้อมกับเดินเข้าไปกระชากประตูฝั่งคนขับออกอย่างแรง ในขณะที่ศัตรูกำลังรวบรวมสติให้หายจากความมึนงง

          “จำได้ว่าครั้งสุดท้ายยังคุยกันไม่จบ แกก็ร่วงลงไปกองกับพื้นซะก่อน”

          เสียงห้าวที่แฝงไว้ด้วยความยโสนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จิอานนี่รับรู้ได้ แม้จะพยายามฝืนสั่งตัวเองให้เข้มแข็งแต่ความอ่อนแอของร่างกายที่เกิดจากพิษของบาดแผลอักเสบประกอบกับการกระแทกกระทั้นอย่างหนักเมื่อครู่ทำให้สติของเขาดับวูบไปในที่สุด