ไอ้คุณผี... ที่รัก!!!! [Y]

ไอ้คุณผี 1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตำหนักขาว ตระกูล นฤคบดินทร์

 

 

 

 

 

“พี่เกริก พี่รู้ใช่ไหมเรื่องหลาน ” เกริกไกร หรือที่รู้จักกันในนาม หมอไสย หรือ หมอผีสายขาว เป็นนายใหญ่ประจำตระกูล และแก้วกัลยา ผู้เป็นน้องสาวก็เป็นมารดาของหลานชายที่หล่อนเอ่ยถามนั้นเอง

 

“แก้ว เรายื่นมือไปยุ่งเรื่องนี่มากไม่ได้นะ ” นายใหญ่ของบ้านมองน้องสาวที่ร้อนรนด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจเล่าใครจะไปรู้ว่าในสายตานี้มันซ่อนอะไรไว้

 

“พ่อ อาแก้ว สวัสดีครับ ” แก้วกัลยาและเกริกไกรหันไปสนใจบุคคลผู้มาใหม่

 

“ จ้ะ ตาเกล้า ” ผู้เป็นอารับคำพร้อมยิ้มน้อยๆให้ แต่คนเป็นหลานก็ไม่ลืมยิ้มรับและก็ได้สังเกตเห็นใบหน้าซีดๆของผู้เป็นอา ก็ขมวดคิ้ว มันคงมีอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เค้าจะพูดบ้างละ

 

“มีอะไรรึเจ้าเกล้า ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม

 

 

 

หากนายใหญ่ของบ้าน เป็นหมอไสย ที่มีความสามารถในการมองเห็นและปัดเปาสิ่งชั่วร้ายและปกป้องสิ่งที่ดีงาม เกล้าก็มีสิ่งที่ติดตัวมาเช่นกัน นั่นก็คือการมองเห็นและสวดส่งวิญญาณ หรือเปิดทางให้แก่วิญญาณที่หลงผิดไปสู่เส้นทางที่วิญญาณเหล่านั้นควรจะไป

 

“เมื่อคืน มีเงาดำปกคลุมทั่วห้องไอ้น้ำ ”  ใช่ว่าใครในตระกูลนี่จะไม่รู้ถึงความผิดปกติในรั้วบ้าน แต่มันอยุ่ ที่แค่อันตรายต่อใครรึเปล่าเท่านั้น ที่จะเอามาปรึกษากัน

 

“อือ อันนี้พ่อรู้ อาแก้ก็กังวลใจ เจ้าน้ำก็คงหวั่นๆเหมือนกัน ” ใบหน้าที่เรียบเฉยของนายใหญ่ของบ้านไม่แสดงออกใดๆ นอกจากความสงบและเรียบเฉย

 

“แล้ว เราจะทำยังไงครับพ่อ ”   เกล้าเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ และมองผู้เป็นอาที่หน้าซีดเผือก อย่างเป็นห่วง

 

“แค่รอให้ถึงเวลาเท่านั้น ”

 

 

 

 

 

“เมื่อไหร่มันจะตาย ” เสียงเข้ม บวกสายตาอำมหิตจ้องมองไปที่ร่างสูงที่ปรากฏในน้ำที่ดำมืดในขันน้ำมนต์สีเงิน

 

“เค้ายังไม่ถึงที่ตาย ” ทาสรับใช้เงาดำมืดเอ่ยตอบ

 

“กุรู้แล้ว !!!  แต่ถ้ามันไม่ตาย กูก็เอาสิ่งที่กูอยากได้มาไม่ได้ ” เสียงตะหวาดดังก้อง พร้อมแรงสั่นไหวของพื้นไม้ขัดเงา แสดงถึงความเกรี้ยวโกรธ

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องแว่วตามเสียงลมกรรโชก

 

“มึงไปเอาวิญญาณมันมาให้กูซะ ถ้าเอามาไม่ได้ กูจะทรมานมึง ” เสียงลมสงบพร้อมด้วยร่างเงามืดเลือนหายไป ทิ้งไว้แต่ความชิงชังในสายตาของคนที่รอวันแก้แค้นให้สาสม

 

 

 

 

 

น้ำมนต์

 

 

 

ความมืดมิดกำลังโรยตัวลงมาทาบปิดเส้นขอบฟ้า ความมืดกำลังคืบคลาน นี่ก็คืนที่สามแล้วที่น้ำมนต์ไม่ยอมหลับตา ตั้งแต่ฝันในครานั้นก็ไม่อาจข่มตาฝืนความกลัวนอนหลับพักผ่อนได้ แต่ในวันนี้ร่างกายกลับต้องการประท้วง ตาคู่สวยเริ่มปิดลงช้าๆ อย่างห้ามไม่อยู่

 

มืด เงียบ และหนาวเหน็บ

 

ขาแต่ละข้างก้าวออกไปอย่างเชื่องชา มันทั้งหนาวและเงียบซะจนคนที่ก้าวเดินเกิดหวั่นใจ

 

วูบ !!

 

พรึ่บ !!  

 

เงาดำพาดผ่านไปอย่างรวดเร็ว จู่ๆก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้น ข้างหน้าที่น้ำมนต์เจอ คือบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง

 

 

 

“อ่ะ ” เงาดำที่ไม่รู้ที่มาลอยผ่านไป แล้วพยายามเข้าไปในตัวบ้าน แต่ถูกแสงที่มองไม่เห็นผลักให้กระเด็นออกมา

 

‘คิดเหรอว่าจะขว้างกูได้ ยังไง กูต้องได้วิญญาณมันกลับไปด้วย ’ เงาดำยังพยายามพุ่งเข้าไป ในตัวบ้านให้ได้ น้ำมนต์พยายามจะก้าวเดินแต่เดินไม่ได้ ตัวมันไม่ขยับไปไหน

 

“มึงอย่าแส่ ไอ้เด็กนรก ยังไม่ถึงคราวมึง ” เสียงน่ากลัวส่งผ่านมาจากที่ไหนสักที่ แต่เสียงนั้นมันช่างชวนให้ขนลุกจากความน่ากลัวมันซะจริง

 

“อะ ” พอน้ำมนต์จะเปล่งเสียงถาม แต่เสียงในลำคอก็กลับไม่มีเสียงเปล่งออกมา

 

 

 

“มึงจงเข้าไป แล้วพาวิญญาณมันออกมา มันไม่ตายกูก็ให้แค่มันหายใจรอวันตายก็เท่านั้น ” น้ำเสียงเข้ม เต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย สั่งเจ้าตัวเงาสีดำมืดซึ่งตอนนี้ มันทะลายกำแพงแสงเข้าไปได้แล้ว

 

แกร็ก ครืด ครืด

 

อึก

 

“จะ เจ็บ ” สายโซ่มันกระซากแรงขึ้น เหมือนมันจะดึงให้น้ำมนต์ ขยับเข้าไปใกล้มัน

 

“อึก ” ครืด แกร็ก แกร็ก น้ำมนต์ที่ขยับไม่ได้มาชั่วครู่ ก็กลับมาขยับตัวได้เพราะความเจ็บจากแรงกระชากเจ็บเหมือนว่าจะโดนกระชากหัวใจ  

 

น้ำมนต์เดินเร็วเข้าไปในบ้านหลังข้างหน้า ระหว่างเดินเข้าไปเสียงกระชากโซ่ก็ดังก้องขึ้นเรื่อยๆ ใกล้เข้าไปเรื่อย น้ำมนต์รู้สึกว่าสายโซ่มันสั้นลง เพราะสายโซ่เงินนั้นมันยกระดับขึ้น สูงขึ้นเรื่อยๆ และความเจ็บที่หน้าอกมันก็ค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนมาหยุดหน้าประตูห้องๆหนึ่ง

 

 

 

กึก แกร็กกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตึง

 

 

 

สายโซ่ที่กระชากอย่างปรงทำให้ร่างของน้ำมนต์โดนกระชากเข้าไปในห้องและหยุดที่หน้าเตียงไซส์ใหญ่หลังหนึ่ง

 

“มะ ไม่ ” สายตาของน้ำมนต์ในตอนนี้ กำลังจดจ้องอยู่ที่ร่างหนึ่งที่หลับสนิท บนร่างนั้นมีเงาสีดำเงาหนึ่งคร่อมอยู่ และสิ่งที่ร่างเงานั้นกำลังทำคือกระชากสายใยสีขาวที่เป็นสายใยคนเป็นของร่างคนที่นอนนิ่งสงบ

 

“ตามมาช่วยกันจนได้ แต่กูไม่ให้มึงช่วยมัน ” ยังไม่ทันที่น้ำมนต์จะทำอะไร เงาที่ดำมืดก็กระโจนมาทางน้ำมนต์ทันที

 

“อ่ะ อึก ” น้ำมนต์ยกมือขึ้นปัดป้อง แต่ร่างเงาดำก็พยายามตรงมาดึงสายโซ่ที่หน้าอกซ้ายออก

 

“มันไม่โชคดีตลอดหรอก เพราะมีมึงกูเลยฆ่ามันไม่ได้ ” ร่างเงาว่าด้วยน้ำเสียงที่คนฟังยังรู้สึกสยอง น้ำเสียงที่ฟังดูเลือดเย็น

 

 

 

“อะ อึก ไม่ยอมแน่ ยังไงก็ไม่ยอมให้ดึงสายโซ่นี้ได้หรอก ” สิ้นคำ สายโซ่ก็เปล่งแสงสีแดงสว่างวาบออกมา

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! เงาสีดำกระเด็นออกไป แต่มันยังคงจะตรงปรี่ไปหาร่างที่หลับใหลอยู่บนเตียงไร้สติ

 

น้ำมนต์รีบไปตามกระชากร่างเงานั้นออก ทำให้ร่างนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน แล้วสลายหายไป ทิ้งแต่เสียงของความเจ็บปวดแว่วลอยตามเสียงลม

 

 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทะ ทำไมสายโซ่อีกฝั่งหนึ่งมาเชื่อมกับหน้าอกคนคนนี้ละ

 

” ความเจ็บที่หน้าอกซ้ายมันหายไปแล้ว ที่น้ำมนต์รับรู้ตอนนี้คือ เสียงเต้นของหัวใจร่างสูงที่นอนสงบอยู่บนเตียงโดยที่หันหน้าไปอีกทาง

 

“ฮะ เฮ้ย แย่แล้ว ”สายใยสีขาวฉีกขาด แต่ยังโชคดีที่ไม่ขาดออกจากกัน

 

“แต่แปลก ถ้าผีตนนั้นจะเอาชีวิตเค้าจริงๆ ทำไมไม่ดึงเส้นใยสีแดงละ ” ถ้าดึงเส้นตาย คนคนนั้นก็จะตาย แต่ถ้าอยากดึง แต่ดึงไม่ได้ละ? ไม่ถึงที่ตายสินะ น้ำมนต์เอามือแตะไปที่สายใยที่ขาวเบาๆ มันกำลังถักตัวกันใหม่แต่ไม่ประสาน

 

“สายใยหายไปบางส่วน ”

 

 

 

“กะ กลับไป ” สิ้นเสียง ร่างของน้ำมนต์เหมือนถูกกระชากให้ไกลออกห่างจากร่างบนเตียง และสายตาก็เหลือบไปเห็นป้ายอันใหญ่หน้าบ้าน

 

“เศรษฐกานต์ ”

 

เฮือกก !!!

 

“ไอ้น้ำ ”

 

“เจ้าน้ำมนต์ ”

 

“น้ำมนต์ลูก ”  ทุกคนมีสีหน้าแววกังวล แต่ก็คลายลงเมื่อเห็นตาคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้น

 

 

“ทำไมทุกคนมาอยู่ที่นี่ ”  น้ำมนต์ทำหน้า งง งวย แต่ใจที่เต้นแรงก็ยังไม่คลายลง ความรู้สึกอบอุ่นยังตราตรึงอยู่ที่อกข้างซ้าย

 

“เจ้ามนต์ลุงขอคุยด้วยหน่อย เกล้าออกไปก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อขอคุยกับอาแก้วด้วย ” นายใหญ่ของบ้านเอ่ยกับลูกชายด้วยเสียงนุ่ม ก่อนพยักหน้าให้ลูกชาย

 

“ครับพ่อ ” เกล้ารับคำแล้วเดินออกจากห้องปล่อยให้คนทั้งสมได้คุยกัน

 

 

 

“เจ้าน้ำมนต์  ถึงเวลาแล้วนะ ” เสียงนุ่มที่ไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้ยิน เอ่ยกับหลานชายคนเดียวของตน

 

“ถึงลูกจะหนีสุดท้ายลูกก็ต้องไปอยู่ดี ” มารดาเอ่ยขึ้นบ้าง

 

“ผมช่วยเค้าได้คนเดียวสินะ ” ผู้เป็นลุงกับมารดาไม่ตอบเลือกที่จะเงียบ เพราะเรื่องบางเรื่องไม่ยุ่งดีกว่าปล่อยให้เรียนรู้กันเอาเอง

 

“น้ำจะทำ มีเวลานานแค่ไหนให้ทำใจครับ ” อย่างน้อยขอแค่เตรียมตัวบ้าง

 

“ไม่มีเวลาแล้ว น้ำก็รู้ใช่ไหมลูก ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้น

 

“มีเวลาแค่วันนี้ เจ้าน้ำ ” ผู้เป็นลุงเอ่ยปาก น้ำรู้ ทำไมจะไม่รู้ วันนี้ยังช้าไปด้วยซ้ำ ถ้าน้ำไป แต่น้ำก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะไปช่วยร่างสูงคนนั้นได้ยังไง แค่รู้ว่าต้องไปแค่นั้นจริงๆ     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คือ อย่าไปเน้น หรืออิงเรื่องจริงมากนะ คนเขียนมโนล้วนๆ ไม่มีจริงหรอกบางคำศัพท์ที่ใช้ (อีนิมันมั่วนะ ท่านผู้อ่าน ) ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ แจะ นิยายชายรักชายนะ ไม่ชอบก็ปิดเลยจ้าไม่ว่ากัน แล้วเจอกันตอนใหม่ (ซึ่งไม่รุ้จะมาตอนไหน แฮะๆ )