[12'Princess] Min&Brian บทรักสลับร้ายพล็อตหัวใจคุณรุ่นพี่
เขียนโดย 
Spideyza
วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 16.39 น.
แก้ไขเมื่อ 20 กันยายน พ.ศ. 2559 17.39 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) ผิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ- ตอนที่ 11 -
ฉันฟังที่เอมิเล่ามาทั้งหมดแล้วฉันก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที พี่พิตต้าจะฆ่าฉันมั้ยว้าาา (_ _")
กลับมาที่เรื่องรุ่นพี่ไบรอันบ้าง ฉันรู้สึกอึดอัดมากมายที่ฉันไม่ได้มีโอกาสจะสารภาพไปตามตรงซะทีว่าฉันชอบพี่เขา อืมมม... ถ้าเกิดพี่พิตต้าฆ่าฉันก่อนละก็... ชาตินี้รุ่นพี่คงไม่รู้ความในใจของฉันสะทีละนะ วันนี้ล่ะ! ฉันจะสารภาพรักให้จงได้~!!
"มิน"
จะไม่มีอะไรมาขัดขวางงงง!!
"มิน!"
หึหึหึเหอะเหอะเหอะๆๆ
"นังมินนน!!!"
"ห้ะ.. หา!? มีอะไรเหรอเอมิ" ฉันถามเอมิ
"นี่แกเป็นอะไรเนี่ย ทำหน้ามุ่งมั่นดูเครียดๆ มีอะไรไม่สบายใจป่าว แล้วนี่ฉันก็เรียกแกหลายรอบแล้วนะ"
"อะ... อ้าว หรอ?? โทษทีๆไม่มีไรหรอก
"
"แน่นะ?"
"น...แน่สิ..."
"อืมมม..."
"เออ... วันนี้แกกลับหอไปก่อนนะ มีภารกิจต้องทำ"
"หื้มมมๆๆ ภารกิจอารายห้ะะะ"
"ไม่มีไรหรอกกก ไปๆๆ ไปเข้าเข้าแถวกันเหอะ"
"จ้าาา"
...ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย...
หลังเข้าแถวเสร็จ รุ่นพี่ก็เดินมาทักทายฉัน
"อ้าว! มิน ไม่ได้เจอกันนานเลย เป็นบ้างเนี่ย สบายดีป่าว??"
"ก็สบายดีนะคะ"
"อ๋อ ดีล้ะๆ"
"เอ่อ...รุ่นพี่ไบรอันคะ"
"หืม? มีอะไรเหรอ?"
"ตอน 16:00 น. เจอกันที่ดาดฟ้าตึก M ได้มั้ยคะ?"
"อ๋อ ได้สิ ว่าแต่... มีธุระอะไรเหรอ"
"ไม่บอกค่ะ"
"ออ... โอเครงั้นเจอกัน"
"บายค่ะ"
หลังจากที่ฉันคุยกับรุ่นพี่ไบรอันเสร็จแล้วฉันก็รีบไปเข้าเรียนทันที เป็นไงเป็นกันเย็นนี้ฉันก็ต้องบอกความในใจกับเขาให้ได้ล่ะ!!//มีความมุ่งมั่นสูงงง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
15:55 น.
อีก 5 นาที จะใกล้เวลานัดแล้ว ทำไมวันนี้มิสแซนดี้ปล่อยช้าจังนะ ฉันรีบเก็บหนังสือสมุดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"เอ่อ... มิน แกจะส่งใบงานวันนี้เลยมั้ย" ยูกิ เพื่อนร่วมห้องเดินมาถามฉันพร้อมกับเดอะแก๊งค์ของนางทั้งสิบคน แต่ฉันยังรู้จักพวกนางไม่หมดหรอกนะเพราะบางส่วนก็อยู่คนละห้องกัน
"อ่ะเอ่อ... คือฉันยังทำไม่เสร็จอยู่ข้อเดียวอ่ะ..." ฉันตอบกลับไป
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกฉันทำให้"
"เห้ยยย ไม่เป็นไรๆๆๆๆ ฉันเกรงใจอ่ะ.."
"ไม่ต้องเกรงใจเลย เพราะยังไงแกกับเอมิก็ต้องมาอยู่แก๊งค์เดียวกันกับฉันอยู่ดี"
"เพราะอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่... คุยกับเอมิไปก่อนนะวันนี้ฉันรีบ"
"อ้าว มินแกจะรีบไปไหนเนี่ย" เอมิพูดขึ้นบ้าง
"เออน่าาา ไปล้ะ บ้ายบาย"
เมื่อฉันออกมาได้แล้วฉันก็รีบวิ่งลงบันไดแล้ววิ่งไปที่ตึก M อีก ทำไมมันไกลอย่างนี้นะ
16:05 น.
ฉันรีบเปิดประตูดาดฟ้าทันที นั่นไงรุ่นพี่อยู่นั่น
"เฮ้ ทำไมมาช้าจังน่ะ รู้มั้ยว่าฉันลุ้นนะเนี่ยว่าเธอมีอะไรจะบอกกับฉัน" รุ่นพี่ถาม
"ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า ขอโทษจริงๆค่ะ" ฉันรีบโค้งตัว 180° ทันที
"เห้ยๆ ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่... เธอนัดฉันมามีอะไรเหรอ??"
"มันก็มีแหละค่ะ คือหนู..."
"???"
"น... หนู..." พูดไม่ออกเลยแหะ
"???"
"คือหนูชอบรุ่นพี่ค่ะ!!" อ่ะ พูดออกไปแล้ว
"อะ... เอ่อ..."
"หนูรู้ค่ะ ว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่หนูแค่อยากบอกกับรุ่นพี่ก่อนที่มันจะสายเกินไปค่ะ!!"
"หึ... มาบอกรักไร้สาระกันอยู่นี่เอง..." ชิ-หาย ล้าาา รุ่นพี่พิตต้ามาได้ยังไงเนี่ย... ฉันนี่รีบก้าวถอยหลังออกมาให้ห่างจากรุ่นพี่พิตต้าและรุ่นพี่ไบรอันอย่างโดยด่วน
"เธอมาได้ไงเนี่ยพิตต้า แล้วมาทำไม!?" รุ่นพี่ไบรอันพูด
"ฉันก็เดินมาไง ถามโง่ๆอยู่นั่นแหละ และฉัน! ก็มาเพื่อล้างแค้นแกไง!!ไบรอัน!!!" รุ่นพี่พิตต้าพูดพร้อมกับชักปืนออกมาจากเข็มขัดกระโปรง
BRIAN SPECIAL
พิตต้าเดินเข้ามาใกล้ผมระยะ 1 เมตร แล้วเธอก็จ่อปืนมาที่ผม อืม. ผมรู้ตั้งนานแล้วว่าต่อให้พูดปลอบหรือทำให้ใจเย็นยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ ผม... ใกล้ตายแล้วสินะ... ผมจะตายมันก็ยังไงๆอยู่ เพราะผมยังไม่ทันได้บอกชอบกลับมินเลย... เห้อออ ผมทำได้แค่หลับตารับกระสุนสินะ
.
.
.
กริ๊ก!
.
.
.
ควับ!!!
.
ปัง!!!
เอ๊ะ! ทำไมผมยังไม่ได้รับกระสุนล่ะ ผมรีบลืมตาขึ้นมา มัน... เป็นสิ่งที่ผมเสียใจมากและทำอะไรไม่ถูก มิน เธอกระโดดเข้ามากอดผมและรับกระสุนแทนผมไว้ ไม่นะ!!!
พิตต้าที่กำลังตกใจในสิ่งที่ตัวเองทำไปอยู่นั้น เธอก็สติแตกกระโดดลงดาดฟ้าไป แต่ยังไงสะ! ผมก็เป็นห่วงมินมากกว่าพิตต้าอยู่ดี ผมรีบอุ้มมินลงดาดฟ้าแล้วโทรเรียกรถพยาบาล ไม่นานนักรถพยาบาลก็มา ผมอุ้มเธอขึ้นรถพยาบาลกับเจ้าหน้าที่ ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทำไมเธอต้องมาเสี่ยงชีวิตแทนผมด้วย แทนที่ผมจะต้องเป็นคนปกป้องเธอ ผมรู้สึกผิดจริงๆ เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้วพยาบาลจึงรีบเข็นเตียงเธอไปห้องฉุกเฉิน เธอ... จะต้องไม่เป็นอะไรนะมิน... เธอต้องรอดฟังคำบอกรักฉันก่อน!!!
...2 ชั่วโมงต่อมา...
คุณหมอก็ได้เดินออกมาจากห้อง
"เธอเป็นอะไรมากมั้ยครับหมอ"
"เธอปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ว่า..."
"แต่อะไรครับหมอ"
"แต่เธอยังไม่ฟื้นนะ ฉะนั้นหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมได้นะครับ"
"ขอบคุณครับหมอ"
ผมรีบเข้าไปในห้องทันที ผมเจอกับมินที่กำลังนอนไร้สติอยู่นั้น ผมรู้สึกทรมานแทนเธอขึ้นมาทันที ผมนี่มันแย่จริงๆ แค่ผู้หญิงคนเดียวผมก็ยังดูแลไม่ได้
"อะ... โอยยย..." เสียงเล็กๆนั่นผมรู้เลยว่าคือมินผมรีบเงยหน้าขึ้นมาดูเธอ
"มิน! เธอฟื้นแล้วหรอ ฉันขอโทษนะ"
เธอจ้องหน้าผม... คือ...
"คุณเป็นใคร? แล้วฉันอยู่ที่ไหน?"
"ห้ะ! นี่มินเธอแกล้งฉันใช่มั้ย"
Writer - อ้าวเห้ย! นี่สรุปมินจำไบรอันได้หรือป่าวน้าาา ยังไงก็ติดตามตอนต่อไปนะจร้าาา
- Spideyza -
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
