ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA
7.0
เขียนโดย 
9nampakka
วันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.44 น.
20 ตอน
0 วิจารณ์
16.52K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 00.36 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
2) 4แยก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ."แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" เสียงหายใจเข้าออกดังเป็นจังหวะถี่ๆ
"สายแล้วๆ" เสียงไดกิที่กำลังวิ่งไปไหนสักที่..
ในขณะวิ่งก้มหน้าก้มตาวิ่งอย่างสุดชีวิตไดกิเงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปข้างหน้า
.
.
.
"ใช้แล้ว!ข้างหน้า" ซึ่งข้างหน้าของไดกิเป็นสี่แยก เมื่อไดกิเห็นดังนั้นก็โพล่ความคิดหนึ่งมาในหัว
"ทางข้างหน้าจะเป็น4แยกถ้าเราวิ่งไปตรงนั้นถ้าเราวิ่งไปอาจจะต้องชนกับสาวน้อยน่ารักแบบใน นิยายหรือมังงะแน่นอน" ไดกิได้พูดแบบมั่นใจราวกับว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
พอวิ่งใกล้จะถึง4แยกผมทำหน้าดีใจยังกับเรื่องที่คาดหวังจะเกิดขึ้น
พอวิ่งถึงก็รีบหันซ้ายขวาด้วยสีหน้าดีใจสุดขีดแต่สุดท้ายก็ไม่เจอกับใครสักคน..
ไดกิวิ่งผ่าน4แยกตรงนั้นมานิดหน่อย
ไดกิก็ยื่นก้มหน้าพร้อมทำสีหน้าผิดหวังอย่างมาก
"ว่าแล้วคงไม่มีใครตื่นสายวันเปิดเทอมวันแรกจริงๆด้วย.."
"แสดงว่าเป็นเราคนเดียวนะสิ..ไปถึงคงโดนทำโทษแน่ๆเหอะๆ"หลังจากที่ยืนก้มหน้าสักพักผมก็เงยหน้าขึ้น พร้อมจะวิ่งไปโรงเรียนต่อแต่ก็มีเสียง
"ตึง!!"ดังมาจากด้านหลังขณะที่ไดกิจะก้าวขาวิ่ง
พอผมหันไปดูก็เจอเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญฺิงที่ดูอายุเท่าไดกิแถมใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนผมอีกต่างหาก
[โอ้ววพระเจ้าทำไมเล่นตลกกับผมอย่างนี้Why!!?] ผมยืนน้ำตาไหลในขณะที่สองคนนั้นล้มลงอยู่
หลังจากนั้นผมก็เข้าช่วยทั้งสอง
แต่เดี๋ยวก่อนน่ะนั้นอาราตะเพื่อนตูนี้หว่า อาราตะเป็นเพื่อนสมัยม.ต้นเป็นคนที่หน้าตาดีแถมกีฬาก็ดีอีก นี้แกเป็นพระเอกหลุดมากจากจอทีวีใช้ไหม!!!
แต่ก็ชั่งเถอะรีบเข้าไปช่วยดีกว่า ดูแล้วอาราตะเพื่อนผมดูไม่เป็นอะไรมาก ผมก็หันไปดูฝั่งผู้หญิงที่โดนชน เธอเข่าถลอกเล็กน้อย
ไดกิเห็นดังนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น
"อยู่นิ่งๆน่ะ" ไดกิบอกพร้อมมองที่แผลตรงหัวเข่า
แล้วไดกิก็หยิบพลาสเตอร์ยาที่พกมาด้วยจากกระเป๋าพร้อมแปะไปที่แผลที่เข่าของเธอคนนั้นพร้อม
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ- ฮึบ!." พอพูดจบแล้วไดกิก็ลุกขึ้นตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น
พอมาอยู่ตรงหน้าผมก็ได้แต่ยืนอึ้ง
ตัวผู้หญิงขาวแถมเหมือนสำลี น่ารัก ผมยาวสีดำยาวถึงหัวเข่า แถมใส่แว่นอีกตั้งหากสรุปเลยว่าโมเอะสุด ยังกับว่าออกมาจากการ์ตูนอย่างงั้น
"ขะ..ขอบคุณมากนะค่ะ..แต่ว่า.." เธอก้มหน้าแล้วเหลือบตามามองไดกิ เธอหน้าแดงสีชมพู่อ่อนๆ
"อะไรเหลอ?" ไดกิตอบกลับอย่างนุ้มนวล"
นี้จะ..ป..แปดโมงแล้วน่ะค่ะ!!" เธอค่อยๆพูดออกมา
เมื่อไดกิได้ยินดังนั้นรีบดูนาฬิกาข้อมือด้านซ้ายก็พบกับตัวเลขบอกเวลา
"7.50..ชิบแล้วรีบไปกันเถอะ!!" ไดกิกำลังจะจับมือเธอคนนั้นแล้ววิ่ง แล้วจู่ๆอาราตะก็มาจับมือเธอแล้วตัดหน้าผมแล้ววิ่งไปพร้อมกัน..
ผมยืนมองอาราตะกับเธอคนนั้นจับมือแล้วรีบวิ่งไปด้วยกันจากทางด้านหลัง..
[อะไรกันไอความรู้สึกนี้..]
.
.
.
.
.
ฝากเพจด้วยน่ะครับไว้แจ้งเตือนเวลาอัพตอนใหม่น่ะครับ!!
https://www.facebook.com/nampakkakung/?fref=ts
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
