นางพญาไร้ใจ

ไป๋เฟิงเข้าเฝ้าฮ่องเต้พร้อมกับเหล่าขุนนางกังฉิน  โดยที่เหล่าขุนนางกังฉินนั้นทำหนังสือปลอมขึ้นและอ้างว่าเป็นหนังสือลับขององค์หญิงที่มีต่อพวกพ้องและผู้ที่ร่วมมือในการก่อกบฏกับองค์หญิงหลี่เหวิน            ได้แก่ แม่ทัพจินหยาง เสนาธิการเหอจื่อหลง ท่านเจ้ากรมอาลักษณ์     อำมาตย์เว่ย    และเจ้ากรมโยธาซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นขุนนางตงฉินที่มีใจรักบ้านเมืองทั้งสิ้น  ส่วนไป๋เฟิง  ก็กราบทูลฟ้องฮ่องเต้  ตามคำแนะนำของขุนนางกังฉินทั้งหลาย  และด้วยความที่ไป๋เฟิงเป็นคนสนิทขององค์หญิง จึงทำให้มีน้ำหนักน่าเชื่อถือมากยิ่งขึ้น ฮ่องเต้หลี่จง  ทุบมือลงด้วยความกริ้วโกรธอย่างมาก  "บัดซบ!  ลูกคนนี้แต่ไหนแต่ไรมาก็ชอบทำเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองมาตลอดอยู่แล้ว ที่แท้คิดการณ์ใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก    ทหารจงฟัง!     จงไปจับกุมตัวองค์หญิงหลี่เหวิน แม่ทัพจินหยาง เสนาธิการเหอจื่อหลง เจ้ากรมอาลักษณ์ อำมาตย์เว่ยและเจ้ากรมโยธาด้วยโทษฐานกบฏมาเดี๋ยวนี้!    ไม่นานทหารบุกไปยังตำหนักเกายู่อี้และแจ้งข้อหาและรับสั่งของฮ่องเต้  เข้าจับกุมทุกคนที่อยู่ที่นั่น    ในคราแรกทุกคนต่างตกใจกับข้อกล่าวหา  แต่มี่เหยียนก็สั่งให้ทุกคนอยู่ในความสงบและกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบอย่างไม่หวั่นไหวว่า   "เรื่องในคราวนี้คงเป็นฝีมือของขุนนางกังฉินทั้งหลายนั่นแหละ  เพราะสิ่งที่พวกเราทำกันอยู่นั้นขัดผลประโยชน์ของพวกเขา  ในหนึ่งเดือนมานี้ข้าสั่งประหารขุนนางทุจริตไปแล้วหลายราย น่าเสียดายที่หลักฐานสาวไปถึงแค่พวกลิ้วล้อ พวกปลาซิวปลาสร้อยเท่านั้น  เจ้าพวกขุนนางฉ้อฉลทั้งหลายคงกลัวว่าตัวเองจะย่ำแย่  ก็เลยวางแผนให้ร้ายข้า  เมื่อไม่ได้ทำอย่างที่กล่าวหา  และมั่นใจว่าพวกเราซื่อสัตย์มุ่งหวังแก้ปัญหาเพื่อราษฎรแล้วล่ะก็  จงอย่าเสียใจ  เพราะต่อให้จะถูกให้ร้ายจนตายแต่ฟ้าดินสวรรค์ย่อมรับรู้  คนเราหากไม่ได้ทำผิดและมีใจซื่อสัตย์  แหงนหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดิน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดพวกเจ้าเสียใจหรือเปล่าที่มาช่วยข้าน่ะ  ในครั้งนี้โทษฐานกบฎร้ายแรงอย่างมากนะข้าคงทำให้พวกเจ้าเดือดร้อนไปด้วยแล้ว  แต่ข้าไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำหรอกนะและถึงแม้สิ่งที่ทำ      จะนำมาซึ่งเคราะห์กรรมอันใหญ่หลวงมาสู่ตัวข้าและพวกเจ้าข้าก็ไม่เสียใจ  เพราะสำหรับข้าอุดมการณ์และเป้าหมายของข้าจะยังคงอยู่ตราบสิ้นลมหายใจ     และข้าก็จะไม่กล่าวคำขอโทษกับพวกเจ้าด้วยเพราะข้าไม่ได้คิดว่าตัวเองทำเรื่องที่ผิด  และข้าก็เชื่อว่าพวกเจ้าแต่ละคนล้วนมีสมองที่จะแยกแยะหรือคิดเองได้  ข้าไม่ได้บังคับให้พวกเจ้ามาช่วยเหลือข้า พวกเจ้าตัดสินใจด้วยตัวของพวกเจ้าเอง  หากพวกเจ้าเสียใจนั่นหมายถึงพวกเจ้าตัดสินใจผิดกันตั้งแต่แรก  คนเราเกิดมาล้วนต้องตาย แต่หากก่อนตายได้ทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อผู้คน และได้ตายไปพร้อมกับอุดมการณ์ในหัวใจก็นับว่าไม่เสียชาติเกิดแล้ว"

จินหย่ง แม่ทัพจินหยาง เสนาธิการเหอจื่อหลงและขุนนางตงฉินทุกคนที่ได้ฟังคำกล่าวขององค์หญิงพระองค์น้อย  ต่างพากันคุกเข่ากันอย่างพร้อมเพรียงสีหน้าแววตาของทุกคน  ไม่ได้มีความตื่นกลัวต่อโทษทัณฑ์ที่จะได้รับหลังจากนี้แต่อย่างใด  เพราะพวกเขาล้วนภูมิใจที่ได้มีโอกาสได้ถวายการรับใช้ต่อองค์หญิงหลี่เหวิน ที่พวกเขายกย่องศรัทธา  ในเมื่อองค์หญิงที่มีชันษาเพียงหกขวบยังไม่กลัว  แล้วพวกเขายังมีสิ่งใดที่ต้องกลัวอีก  โดยเฉพาะจินหย่งที่ตั้งแต่ทหารบุกเข้ามาแจ้งข้อกล่าวหาและจับกุม  สีหน้าของเด็กชายตัวน้อยก็มีแววตาสงบนิ่งเยือกเย็นเกินเด็ก  เขาไม่เคยเสียใจไม่ว่าจะต้องเจออะไรเพราะสิ่งที่องค์หญิงของเขาทำอยู่นั้น เป็นสิ่งที่เขาคิดและมุ่งหวังที่จะทำมาโดยตลอด  ดังนั้นเขาจึงไม่มีอะไรให้เสียใจต่อสิ่งที่เป็นอุดมการณ์ของเขาและเหนือสิ่งอื่นใด       เขาได้รับใช้ใกล้ชิดและร่วมเป้าหมายเดียวกันกับองค์หญิงผู้เป็นทั้งเจ้านายและหญิงในดวงใจของเขา  แม้ตายก็ไม่เสียดายอยู่แล้วดังนั้นสีหน้าของจินหย่ง   จึงเรียบนิ่งและเยือกเย็นไม่ต่างจากมี่เหยียน อาจจะเป็นเพราะทั้งสองคนเป็นคนประเภทเดียวกัน  ที่จะแตกต่างกันก็แค่วัยเท่านั้น