นางพญาไร้ใจ

จินหย่งพบว่าตัวเขานั้น ชื่นชอบที่จะมองแววพระเนตรขององค์หญิงหลี่เหวิน เพราะเป็นแววพระเนตรที่ดูลึกลับน่าค้นหา  และเขาก็มักจะได้เจอกับความรู้สึกที่ซ่อนเร้นออกมาจากสายพระเนตรที่มักเย็นชาอยู่เป็นนิจ  และในตอนนี้จากในตอนแรกที่เป็นความรู้สึกสงสารเห็นใจ และเอื้ออาทรต่อเขา ในตอนนี้แววพระเนตรเปลี่ยนกลับไปเย็นชาอย่างเดิม ราวกับว่าพระองค์ได้เก็บเอาหัวใจซ่อนเอาไว้ในเกราะอันแข็งแกร่งเหมือนเก่า  และองค์หญิงก็เปรยอย่างราบเรียบไร้อารมณ์ว่า  "เจ้ารู้หรือไม่จินหย่ง เวลาที่เราถูกทรยศโดยคนที่เราเชื่อใจมันเจ็บปวดเพียงใด"   ในตอนนี้เด็กชายรู้แล้วว่าภายในจิตใจขององค์หญิงกำลังกลัวว่าสักวันอาจถูกเขาทรยศล่ะสินะ  เขาอยากจะบอกกับองค์หญิงเหลือเกินว่าในเวลานี้ต่อให้องค์หญิงจะมอบภาระกิจที่ต้องแลกด้วยชีวิตให้เขาไปทำ  เขาก็จะทำอย่างถวายหัวเลยทันที  แต่ก็รู้ดีว่าเพียงคำพูดคำสัญญาจากลมปากไม่ได้ทำให้องค์หญิงเชื่อมั่นในตัวเขา  เขาจะใช้การกระทำแสดงออกมาให้เห็นเอง ในตอนนี้จึงได้แต่จับตามองว่า  พระองค์กำลังคิดจะทำสิ่งใดต่อไปอย่างเงียบๆ และสิ่งที่             มี่เหยียนกำลังคิดอยู่ตอนนี้ก็คือ         ในตอนนี้นางเชื่อว่าจินหย่งมีความรักและจริงใจภักดีต่อนางจริง  แต่ในยามเติบใหญ่ในภายภาคหน้าหากว่าความเดียงสาในเยาว์วัยนั้นเปลี่ยนไป  ความจริงใจและความภักดีจะยังคงอยู่หรือเปล่าก็ไม่อาจคาดเดา  ดังนั้นนางจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อควบคุมให้เขาอยู่ในกำมือของนางเพื่อไม่ให้เกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอย่างเดิมอีก  และมันก็คือแผนล่อลวงเพื่อควบคุม  โดยใช้ความรู้สึกของหัวใจของอีกฝ่ายเป็นเครื่องมือให้เป็นประโยชน์   ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการล่อลวงเด็กเก้าขวบคนหนึ่งก็ต้องทำเพื่อให้เป้าหมายที่นางต้องการสำเร็จ   มี่เหยียนดึงร่างของเด็กชายเข้ามาใกล้ใช้ลำแขนโอบกระชับแนบชิด  ลูบไล้ไปตามใบหน้าดวงน้อยจนเด็กชายหน้าแดงหัวใจเต้นรัว  เพราะเขาล่วงรู้แล้วว่าองค์หญิงกำลังคิดจะล่อลวงโดยใช้ความรู้สึกของเขามาควบคุมเขาอีกที  เขาอยากจะบอกองค์หญิงเหลือเกินว่าพระองค์ไม่จำเป็นต้องล่อลวงเขาแต่อย่างใด   เขาก็มอบหัวใจรักภักดีให้พระองค์ไปหมดแล้ว  แต่ก็ช่างเถอะถ้าหากองค์หญิงจะอยากทรงเป็นนักล่า  แล้วเขาก็ดันเป็นเหยื่อที่หลงรักนักล่าจนยินยอมที่จะถูกกลืนกิน  เพราะสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรสักนิด  แต่มันเป็นเรื่องดีต่างหากที่องค์หญิงจะยอมเอากายเข้าแลกเพื่อควบคุมเขา  ในตอนนี้เขาก็สมควรจะทำตัวเป็นเหยื่อที่ไร้เดียงสาที่โดนนักล่ากลืนกินก็แล้วกัน  ในเมื่อองค์หญิงอยากล่อลวง ส่วนเขาอยากถูกล่อลวงก็สมประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย      ทำตัวตามน้ำไปก็แล้วกัน

"จินหย่ง...ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะเป็นเด็กที่สง่างาม ทั้งเฉลียวฉลาด รู้สึกว่าข้าจะหลงเสน่ห์เจ้าเข้าแล้วนะ"  และสิ่งที่มี่เหยียนกระทำต่อมาก็คือ การก้มลงไปมอบจุมพิตด้วยชั้นเชิงของผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์  ในอดีตชาติเพื่อให้งานสำเร็จหลายๆครั้งเพื่อเข้าใกล้เป้าหมาย  นางก็ต้องยอมเอาตัวเข้าแลกดังนั้นนางจึงมีประสบการณ์ในเรื่องกามารมณ์  และเมื่อนางกดริมฝีปากลงบนเรียวปากบางของเด็กชายสอดลิ้นเล็กชอกชอน      สอนเชิงรักให้หนุ่มน้อยที่ไร้ประสบการณ์แม้ว่า         จินหย่งจะเป็นเด็กอัจฉริยะ        แต่ก็ยังเป็นเด็กที่ไม่ประสาในเรื่องเพศ    เมื่อถูกมอบจุมพิตอย่างเร่าร้อนวาบหวาม  ในกายเด็กชายตัวน้อยจึงกำลังทรมานและร้อนรุ่ม ราวกับกำลังเป็นไข้  หัวใจเต้นระริกราวกับจะทะลุมานอกอก เป็นความรู้สึกที่เด็กน้อยไม่เคยพบพานมาก่อน  จุมพิตอันแสนเร่าร้อนและทรมานและเต็มไปด้วยความตื่นเต้นแปลกใหม่  ทำให้เด็กชายที่เพิ่งได้สัมผัสเป็นครั้งแรกหลงใหลและมัวเมา  เด็กน้อยได้แต่เพียงคิดว่าเขาชอบการถูกล่อลวงนี้นัก และอยากได้รับการล่อลวงในแบบนี้จากองค์หญิงอีกตลอดชีวิตของเขาเลย  จุมพิตอันแสนเร่าร้อนกินเวลานานพอสมควร ก่อนที่จะถูกถอนออกมา จินหย่งหน้าแดงหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่ก็เสียดายและเรียกร้องอยากได้รับมันอีก เขาคิดมานานแล้วว่า องค์หญิงโหดเหี้ยมเด็ดขาดยิ่ง  แต่ในตอนนี้องค์หญิงโหดเหี้ยมกับหัวใจของเขานัก        ลงมือช่วงชิงมันไปจากเขาอย่างเลือดเย็น มี่เหยียนกระซิบข้างหูของเด็กชายด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า  "ฝันดีนะ"  และกลับออกจากจวนแม่ทัพสู่วังหลวง  ทิ้งให้จินหย่งนอนหัวใจเต้นรัวอยู่อย่างนั้นกว่าที่จะกลับเป็นปกติก็นานหลายชั่วโมง  ก่อนที่จะยิ้มออกมาจนหน้าบานและคิดออกมาว่า  แผนล่อลวงเพื่อควบคุมขององค์หญิงช่างล้ำลึกยิ่งนัก      และเพื่อองค์หญิง      เขาก็ควรจะใช้แผนเดียวกันนี้กับอดีตข้ารับใช้ที่น่ารังเกียจอย่างไป๋เฟิงด้วยเช่นกัน  เพียงแต่เขาไม่คิดจะมอบจุมพิตในแบบนี้ให้กับนางหรอกนะสำหรับเด็กหญิงชั้นต่ำหัวใจสกปรกอย่างนาง  แค่แสร้งทำดีด้วยก็นับว่าฝืนใจเขาเกินไปด้วยซ้ำ   เขาไม่ได้เกลียดชังในชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของนาง ไม่ได้รังเกียจในสติปัญญาอันโง่เง่าของนางมากนัก  เพราะรู้ดีว่าสติปัญญาของคนนั้นไม่เท่ากัน  แต่สิ่งที่เขาชิงชังและดูแคลนก็คือจิตใจที่ อกตัญญูต่อผู้มีพระคุณและการทรยศผู้เป็นนายต่างหาก   ต่อให้นางจะโง่อย่างไรก็ช่าง  แต่การที่นางกล้าทรยศต่อองค์หญิง เพียงเพราะความน้อยใจในเรื่องส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องของเขานั้นเป็นสิ่งที่น่าชิงชังสำหรับเขามาก  ตระกูลจินของเขานั้นถูกสอนมาให้จงรักภักดีต่อผู้เป็นนายยิ่งชีวิต  แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความจงรักภักดีให้กับฮ่องเต้หลี่จงเช่นเดียวกับบิดา  แต่เขาก็จะมีความจงรักภักดีให้กับนายที่เขายอมรับยิ่งชีวิตด้วยเช่นกัน  และการที่ไป๋เฟิงที่เป็นข้ารับใช้ขององค์หญิง นึกถึงตอนที่นางดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่  ที่องค์หญิงจะเลื่อนสถานะให้นาง นางดีใจเพราะอยากจะยกสถานะเพราะคิดว่า จะทำให้เขาสนใจนางได้  และในตอนนี้นางก็มีสถานะของคุณหนูสกุลเหอ โดยความอนุเคราะห์และพระเมตตาขององค์หญิงแต่เพียงแค่นางน้อยใจในเรื่องส่วนตัว  นางกลับกล้าทรยศจนองค์หญิงและเขาต้องถูกลงโทษ  ซึ่งนอกจากชาติกำเนิดต่ำต้อยแล้ว จิตใจก็ต่ำต้อยน่ารังเกียจยิ่งนัก  และเพื่อไม่ให้นางก่อความเดือดร้อนให้แก่การใหญ่ที่องค์หญิงคิดจะทำ  เขาก็สมควรที่จะใช้ความรู้สึกของไป๋เฟิงที่มีต่อเขาให้เป็นประโยชน์เพื่อควบคุมให้นางอยู่ในที่ ที่ควรจะอยู่  หากการแสร้งทำดีด้วยจะทำให้เขาควบคุมนางให้เดินตามเกมของเขาเพื่อองค์หญิง เขาก็จะใช้วิธีขององค์หญิงเพื่อการนี้ด้วยเช่นเดียวกัน เขาจะทำทุกอย่างเพื่อองค์หญิงของเขา เด็กข้ารับใช้ชั้นต่ำอย่างไป๋เฟิง 

องค์หญิงหลี่เหวินควบคุมเขาด้วยความรัก  แต่เขาจะควบคุมข้ารับใช้ที่น่าชิงชังด้วยความลวง  เขาจะปกป้ององค์หญิงจากหัวใจอันต่ำตมของไป๋เฟิงเองและหากเมื่อหมดประโยชน์  ไม่ต้องให้ถึงมือองค์หญิงเขาก็จะกำจัดนางเอง เพราะไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องปล่อยให้  คนที่คิดร้ายต่อเจ้านายและนางในดวงใจของเขาให้อยู่รอดปลอดภัย  เขาไม่สนความรักและความรู้สึกของนางเด็กข้ารับใช้อย่างไป๋เฟิงหรอก   เพราะตอนนี้หัวใจของเขาถูกองค์หญิงล่อลวงเอาไปอย่างโหดเหี้ยมแล้ว  จนไม่มีหลงเหลือมันให้กับใครอีก กับคนที่สำคัญสำหรับเขา เขายอมตายเพื่อใครคนนั้นได้เสมอ  แต่คนไม่สำคัญก็จะไม่มีค่าและความหมายอะไรสำหรับเขาเช่นกัน  ก็เขากับองค์หญิงเป็นคนประเภทเดียวกันที่สนใจแค่ความรู้สึกของตัวเอง และยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการนี่นา     แต่เขาในตอนนี้ติดใจการล่อลวงขององค์หญิงเข้าให้แล้วล่ะ  และมันคงดีหากเขาจะทำตัวเป็นเหยื่อผู้โง่งมให้ถูกล่อลวง คงไม่มีผู้ถูกล่อลวงคนไหนจะมีความสุขเช่นเขาอีกแล้ว