หมาป่ากับลูกสาวของราชินี

จากใจนักเขียน ต้องขอโทษด้วยที่เขียนนิยายยังไม่ดีเท่าที่ควรแต่บอร์นจะพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อความฝันของบอร์น จะพยายามปรับเปลี่ยนที่สุดเท่าที่ทำได้

 คัตเตอร์คมกำลังจรดกับเสื้อเชิ้ตแขนยาว พรึบ!

มันกรีดเนื้อผ้าเป็นริ้วตามที่ผู้ควบคุมต้องการ การกรีดเบาๆก็เริ่มกรีดแรง จากกรีดแรงก็เริ่มแรงขึ้นๆๆ ตุบ!เมื่อหมดหน้าที่เจ้าของมันก็ขว้างทิ้งลงกับพื้น “ไม่ ไม่”เด็กหญิงค่อยๆกุมหัว เธอก่ายหน้าผากคออิงกับโซฟา เฮ้อ! เธอถอนหายใจแล้วคิดทวบทวน เธอค่อยๆลูบรอยริ้วของผ้าที่ฉีกขาดเพราะความคิดชั่ววินาที เธอต้องใจเย็นมากกว่านี่อย่าเอาอดีตมาเป็นที่ตั้ง อดีตที่เลวร้ายมันผ่านไปแล้ว ชีวิตตอนนี้ก็ดีพอแล้ว เธอจึงรวบชุดผู้ชายทั้งยัดใส่ตู้เสื้อผ้าในห้อง จะว่าไปเรายังไม่เคยอธิบายถึงหอพักนี้เลยนี่น่ะเราคงต้องอธิบายซักหน่อยแล้วล่ะ ที่นี้เป็นหอพักที่น่าจะมีอายุพอตัวเพราะขนาดเถาว์ไอวี่ยังคลุมเกือบทั้งหอ ห้องพักของฉันคือห้องที่น้าลีโอนอร่าเคยมาพักเพื่อไปเรียนและทำงานราว7ปีเชียว สิ่งของ เครื่งใช้แทบทุกอย่างล้วนเป็นของน้าเขาทั้งนั้น ที่นี้มีห้องนั่งเล่นหนึ่งห้อง(มีระเบียงด้วยเชื่อมต่อกันด้วย) มีเคาน์เตอร์ทำครัวเล็กๆและก็มีโต๊ะทานข้าวใกล้ๆกัน มีสองห้องนอน ห้องแรกโดนล็อกเพราะเป็นห้องนอนเผื่อมีแขกห้องสองคือห้องของไอช่าเอง(มีห้องน้ำในตัวด้วยนะ) เมื่อปิดตู้ หนูวิลตันทุ่มตัวลงที่นอน ติ้ง.เสียงเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ มีข้อความจากซาร่า ครูว์ เธอยิ้มขึ้นและความกังวลทุกอย่างก็เริ่มลดลง

 สัตว์ยักษ์ขนทองอร่ามตนหนึ่งค่อยๆก้าวตามท้องถนนยามกลางคืนอย่างสง่างาม แผงอกตั้งสง่าราวกับราชา มันบรรจงเดินอย่างประณีต ข้าคือของท่านนายข้า