Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               พลังที่ผสมกับแรงลมทำให้เกิดเป็นพายุหมุนเวียนเป็นวงกว้าง โกเลมถูกพลังนั้นแผดเผาและมีเงาบางอย่างออกมาจากปากของมัน คาเลนมองเห็นภาพนั้นใกล้ที่สุด เธอเห็นรูบี้กำลังแบกผู้ชายคนที่สู้ด้วยในโคลอสเซียมออกมา ลีโอเดินเข้าไปแบกซีน่อนออกมาและบอกให้คาเลนรับรู้

     "ปล่อยให้คุณรูบี้จัดการเถอะครับ"

คาเลนเดินออกมาพร้อมกับลีโอ ไอริสใช้ม่านพลังกั้นรูบี้กับโกเลมให้อยู่ข้างในเพราะจากการต่อสู้ที่ผ่านมา ไอริสได้รู้ว่ารูบี้มักทำลายสถานที่จนยับเยิน ปกติในกลุ่มของรูบี้ทุกคนแข็งแกร่ง ถึงจะถูกโจมตียังไงก็หลบได้หรือป้องกันเอาไว้

ส่วนพวกผู้กล้านั้นดูจากฝีมือถ้าให้รูบี้สู้แบบปกติคงโดนลูกหลงจนบาดเจ็บแน่ ไอริสเดินเข้าไปดูอาการของซีน่อนก็ใช้เวทเรียกน้ำออกมาให้ซีน่อนดื่ม

     "ฝากด้วยนะครับ"

ลีโอเดินเข้าไปหาคาเลนและจับมือขึ้นมาดู สภาพของมือที่เล็กนั้นมีแต่รอยแผลและบวมป่อง เลือดยังคงไหลลออกมาเรื่อยๆ พีบีที่ยืนดูอยู่มีท่าทีลนลานเพราะไม่รู้จะทำยังไง

ลีโอเป่าลมหายใจออกมาเล็กน้อยเลือดหยุดไหลรอยแผลก็หายสนิทเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น พลังที่ใช้จนหมดกลับคืนมาอีกครั้ง แบลซที่มองทั้งคู่อยู่เริ่มฉุนและจ้องไปที่ลีโออย่างอาฆาต

ตั้งแต่ที่ถูกช่วยเอาไว้เขาก็เกือบเสียหน้า แถมยังให้ฝ่ายหญิงเห็นสภาพที่ไม่น่าดู อีกทั้งยังไปยุ่งกับผู้หญิงที่เขาแอบชอบ แต่ถึงอย่างนั้นแบลซก็ไม่กล้าเข้าไปหาเรื่อง ถึงเขาจะอารมณ์ร้อนก็รู้ว่าระดับฝีมือมันคนละชั้นกัน แบลซได้แต่แสดงสีหน้าโกรธแค้นมาทางลีโอ

     "ขอบคุณค่ะ"

คาเลนพูดขอบคุณลีโอทำให้เขายิ้มออกมาและพูดกับเธอว่า

     "ถ้าคิดจะไปช่วยล่ะก็ไม่ต้องเลยครับ"

     "รูบี้...ไม่แพ้แน่"

พีบีที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดยืนยันเหมือนรู้ทุกอย่างแต่คาเลนก็พยักหน้า ถึงจะเชื่อว่ารูบี้จะไม่แพ้แต่ก็อดป็นห่วงไม่ได้

*********************************************************************************

รูบี้ยืนอยู่หน้าโกเลมที่ตัวดำ มันเบ่งพลังเพื่อทำลายก้อนดำที่เคลือบตัวเอาไว้ รูบี้มองไปที่แขนซ้ายและขวาของโกเลม

     ปึก

โคลด์ที่บินตามมาด้วยได้พุ่งตัวกระแทกหลังของรูบี้

     "ทำอะไรเนี่ยแล้วนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?!"

     / อย่าสนใจเรื่องหยุมหยิมแบบนั้นเลย ข้ามาเพื่อบอกใบ้บางอย่างให้เจ้า /

รูบี้ทำท่าทางสนใจและตั้งใจฟังโคลด์อย่างจดจ่อ

     / แขนซ้ายและขวานั่นน่ะถ้าได้ลองสัมผัสแล้วล่ะก็จะจดจำไปตลอดชาติเลยล่ะ /

รูบี้เริ่มหิวขึ้นมาทันที ตาเริ่มลายและยิ้มออกมาอย่างดีใจ

     "งั้นวันนี้หม่ำเจ้านี่กันเถอะ !!"

รูบี้สร้างดาบขึ้นมาใช้ ตวัดดาบไปที่แขนข้างขวาด้วยความรวดเร็วแต่ก็ถูกดูดพลังเข้าไปเหมือนกับที่อยู่ในถ้ำสมบัติ โกเลมใช้มือซ้ายคว้าจับตัวรูบี้เอาไว้ รูบี้รีบกระโดดหลบแต่ก็ถูกดึงขาเอาไว้และถูกฟาดลงกับพื้นอย่างจัง

หมัดซ้ายและขวากระหน่ำชกลงพื้นด้วยความรวดเร็ว ควันลอยฟุ้งอยู่เต็มไปหมด รูบี้ใช้ปลายดาบแทงไปที่มือซ้ายดาบที่สร้างมาก็ถูกดูดเข้าไปอีกครั้ง รูบี้ใช้ปลายเท้ากระโดดถอยหลังให้ห่างจากโกเลม แต่ก็ถูกตามมาติดๆ

การเคลื่อนไหวนั้นช่างไม่เหมาะกับร่างกายที่ใหญ่โตนั้นเลย รูบี้อัดพลังช้างสารลงพื้นเพื่อพลางตัวและใช้มือแตะบาเรียไล่ไปอีกด้าน พอควันเริ่มจางจนเห็นเงาลางๆของโกเลมก็ใช้พลังช้างสารห่อหุ้มมือเอาไว้และชกไปที่บริเวณขา

โกเลมโซเซเล็กน้อยรูบี้จึงอัดพลังยิงไปที่ขาอีกข้าง พออีกฝ่ายเริ่มหวั่นไหวก็กระโดดขึ้นกลางอากาศอยู่ตรงบริเวณกลางหน้าอก รูบี้แบมือออกและตบไปที่หน้าอกของโกเลม

พอมือนั้นแตะไปที่หินได้ก็ใช้พลังเปลี่ยนแปลงอัดเข้าไปเป็นจำนวนมาก วินาทีที่กำลังจะถูกดูดพลังเข้าไปก็ใช้ทักษะสะท้อนกลับ(Counter)กระแทกเข้าไปอีก

รูบี้ที่พึ่งเคยใช้พลังผสมกันทำให้พลังงานเริ่มลดน้อยลง โกเลมถูกแรงนั้นผลักให้ตัวค่อยๆล้มลงกับพื้น เมื่อเท้าของรูบี้แตะถึงพื้นเธอก็วิ่งอ้อมไปดักรอข้างหลังและใช้ทักษะสะท้อนกลับอีกครั้ง

แรงที่ถูกอัดบวกกับความหนักของโกเลมทำให้การโจมตีนั้นสะท้อนกลับโกเลมให้ลุกขึ้นยืน รูบี้หยิบทรายที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมา 2 กำมือใช้พลังเปลี่ยนแปลงเคลือบเอาไว้ จากนั้นก็ปาลงไปที่เท้าของโกเลม

ทรายที่ถูกพลังเปลี่ยนแปลงค่อยๆเปลี่ยนเป็นน้ำดูดโกเลมให้จมลงไป โกเลมดิ้นรนเอาตัวรอดแต่ยิ่งทำให้จมเร็วขึ้นไปอีก รูบี้กำหมัดแน่นวิ่งเข้าไปหาเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้า เล็งไปที่ตาของโกเลม

โกเลมอ้าปากกว้างและดูดรูบี้เข้าไป รูบี้พยายามหาที่ยึดเกาะแต่ที่นั่นมีแต่ทราย รูบี้จึงได้แต่ใช้เท้ายันกับพื้นและถ้าเป็นไปได้อยากใช้ตัวนอนลงกับพื้นเลยมากกว่า เท้าของรูบี้แตะถูกฟันของโกเลมแล้ว

     กรึก

รูบี้ใช้เท้ากับมือยันฟันของโกเลมเอาไว้ หน้าเริ่มออกสีอย่างเห็นได้ชัด แรงมนุษย์หรือจะสู้ปีศาจยักษ์ได้ ถึงรูบี้จะมีพละกำลังช้างสารแต่ก็ไม่ได้มากกว่าของโกเลมเลย

     "มะ ไม่ไหวแล้ว !!"

รูบี้เริ่มเหนื่อยล้าและกำลังจะถูกกิน โคลด์บินเข้ามาหาและใช้หัวกระแทกกับหน้าผากของรูบี้ทำให้กระเด็นเข้าไป ปากค่อยๆปิดลงจนเห็นแต่ฟันที่มีแต่หินปูน โคลด์รีบบินออกห่างจนชิดบาเรีย

     ปึ๊ม...

แสงสีแดงทะลักออกมาจากร่างของโกเลม

     ปึ๊ม...ปึ๊ม...ปึ๊ม...

ตาของโกเลมสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด โกเลมถูกโจมตีจากด้านในอย่างต่อเนื่องจนระเบิดออกมา รูบี้ค่อยๆคลานออกมาจากหินที่ทับตัวอยู่ โคลด์บินเข้ามาเกาะที่ไหล่ของรูบี้

รูบี้เดินเข้าไปหาโกเลมที่นอนกองอยู่ตรงพื้น ร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ ยังกับพึ่งทำลายโบราณสถาน รูบี้เดินไปเก็บแขนซ้ายและขวาของโกเลมขึ้นมา ถึงเจ้าตัวจะตายไปแล้วแต่พลังที่ไหลอยู่ตรงแขนกลับไม่จางหายไปเลย

     / ข้ายกให้เจ้าเลย /

*********************************************************************************

วัลดัสเดินเข้าไปหาไอริสที่กำลังดูแลซีน่อนอยู่ เขาได้ขอร้องให้พาเขาเข้าไปสู้ด้วยโดยพูดอวดอ้างถึงสรรพคุณตัวเองให้ไอริสฟัง

     "ข้าเป็นอัศวินระดับ S ของอาณาจักรดลัม ถึงจะอยู่อันดับกลางแต่ข้าก็มั่นใจในฝีมือว่าจะไม่มีวันแพ้ผู้ใด ในการมาครั้งนี้ข้าได้รับมอบหมายให้นำพาพวกผู้กล้าไปสู่ชัยชนะ แม่หนูนั่นเป็นแค่คนธรรมดา ขืนปล่อยไว้แบบนี้ได้ตายอยู่ข้างในแน่ ช่วยเปิดทางให้ข้าเข้าไปที"

ไอริสมองไปทางลีโอเขาก็พูดเสียงดังให้วัลดัสได้ยิน

     "ไม่ทันแล้วล่ะครับ"

ลีโอพูดพลางมองไปที่ม่านพลังนั้น เสียงฮือฮาของผู้กล้าดังขึ้นมา วัลดัสรีบหันไปมองที่มานั้น รูบี้เดินออกมาจากม่านพลังพร้อมกับโยนแขนข้างซ้ายและขวาทิ้งไป

     "แหวะ ไม่อร่อยเลย"

     / ใครบอกให้เจ้ากัดแขนแบบนั้น ข้าหมายถึงให้ดูดพลังที่ไหลเวียนอยู่ต่างหากล่ะ ! /

รูบี้เดินเข้าไปและสูดพลังเข้าไปพลังที่ไหลเวียนอยู่ตรงแขนก็ดับไป ท่ามกลางเสียงฮือฮาถึงการกระทำของรูบี้ ทุกคนต่างตะลึงในความสามารถนั้น ทั้งๆที่พวกเขาช่วยกันสู้แทบเป็นแทบตายก็ยังไม่เห็นแม้แต่ชัยชนะ แต่รูบี้สู้คนเดียวไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ชนะได้แล้ว

ลีโอเดินเข้ามาหารูบี้และมองไปทางโคลด์ที่กำลังเกาะไหล่ของรูบี้อยู่

     "นิสัยไม่ดีเลยนะครับ"

ลีโอกับโคลด์จ้องหน้ากันอย่างมีเลศนัย รูบี้ที่ดูอยู่ก็สงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ

ไอริสวิ่งเข้ามากอดรูบี้ด้วยความดีใจ รูบี้เดินไปหาซีน่อนและนั่งลง พีบีก็สะกิดไดมอนด์กับคาเลนเล็กน้อย ทั้งสองคนยืนจ้องไปทางรูบี้ที่กำลังถูกไอริสกอดและให้ซีน่อนหนุนตัก

ลีโอที่แยกตัวออกมาได้คุยบางอย่างกับโคลด์

     "ผมไม่คิดว่าคุณจะเจอกันไวขนาดนี้แต่ถึงอย่างนั้นการที่ส่งมอบสิ่งนั้นให้มันยังไวเกินไปนะครับ เขายังต้องใช้เวลาในกรทบทวนเรื่องราวต่างๆ ยิ่งไปกระตุ้นแบบนั้นคุณจะทำให้ผนึกมันคลายได้คงรู้สินะครับ"

     / ข้ารู้... แต่ซักวันทุกอย่างก็ต้องคลี่คลายไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ถึงจะเดือดร้อนผู้อื่นอยู่บ้างก็เถอะ แต่เจ้านั่นต้องกลับมาแน่ คู่หูของข้า.....ราชารัตติกาล /