ยัยตัวเล็กพิชิตใจเจ้าชาย

เขียนโดย cakekeykiki

วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.15 น.

9 ตอน

4 วิจารณ์

10.35K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2558 01.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) หนีไม่พ้นจริง ๆ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันที่เข้ามาเมืองไม่รู้ตัวผู้คนต่างพากันมอง... ฉันก็คนธรรมดานะ ฉันอยากกลับบ้าน แต่ถ้ากลับไปไม่รู้จะเจออะไรบ้าง จริงสิถ้าเราทำงานที่นี่หละ มีร้านขายของที่ฉันชอบไปบ่อย ๆ ฉันรีบไปที่ร้านทันที
" คุณป้าคะ หนูเองคาเรน ^^ "
" อ้าว หนูเรนได้ข่าวเป็นเจ้าหญิงแล้วทำไมออกมากนอกวังละจ๊ะ ? "
" หนูไม่อยากอยู่ที่นั้นแล้วคะ ทรมานมากคะป้าหนูขอหลบที่นี่ได้มั้ยคะ ? "
" ได้จ้า หนูลูกค้าประจำป้าเลยนะ ตามสบายจ้า เดี๋ยวป้าหาเสื้อผ้าให้นะจ๊ะ ^^ "
คุณป้าแกไม่มีลูกแกอยู่กับสามี 2 คนฉันจะมาอุดหนุนป้าแกบ่อย ๆ บางครั้งก็มาช่วยงานป้า ฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ต้องมาอยู่ที่เมืองนี้คนเดียวพ่อกับแม่ทำงานต่างประเทศจะกลับมาบ้านก็นาน ๆ ทีเรื่องเป็นเจ้าหญิงฉันก็ไม่ได้บอก ท่านคงไม่อยากรับรู้เพราะทำแต่งาน อยู่ ๆ ก็มีทหารมาประกาศตามหาหญิงสาว นั่นมันฉันหนิในภาพ แถมเขียนอีกว่าเจ้าชายเป็นห่วงมาก ห่วงจริงหรอ หึ !
" คาเรนหนูไม่กลับไปจริงหรอจ๊ะ ? "
" ไม่คะคุณป้าหนูไม่อยากกลับไปวังอีกแล้ว... คุณป้าคะเรียกหนูว่า เลย์ ก็ได้นะคะ หนูไม่อยากให้พวกนั้นเจอตัวหนู "
" ได้จ๊ะหนูเลย์ มีไรให้ป้าช่วยก็บอกนะจ๊ะ "
" ขอบคุณนะคะคุณป้า ^^ เดี๋ยวหนูเก็บบ้านให้นะคะ "
สักพักก็มีทหารมาที่ร้านแล้วถามหาฉัน
" ผู้หญิงคนนั้นขอโทษนะขอรับ รบกวนมานี่ได้เปล่าครับ ? "
" เอ่อลูกสาวดิฉันไม่ได้ยินหรอกคะ เค้าเป็นคนกลัวทุกอย่าง หน้าตาก็เหมือนฉันนี่หละคะ "
คุณป้าขอบคุณนะคะ T^T ' แล้วทหารก็เดินออกไป
" ขอบคุณนะคะคุณป้า ^ ^ "
" จ้า มีไรให้ช่วยบอกป้าได้ตลอดนะ เอ่อเรนไปช่วยคุณลุงหน่อยสิลูก "
" ได้คะ "
คุณลุงท่านไม่ค่อยแข็งแรง คุณลุงทำงานส่งของให้กับบ้านในเมือง
" อ้าวเรนไม่ไปช่วยคุณป้าหรอลูก ? "
" คุณป้าเป็นห่วงคุณลุงคะ หนูเลยมาช่วย "
" อ๋อ งั้นมาช่วยลุงยกของอันนี้หน่อยนะ ^^ "
" ได้คะ อึ๊บบบบ "
จู่ ๆ คุณลุงก็ล้มลงไป ฉันที่เห็นคุณลุงล้มรีบตะโกนให้คนมาช่วย ตอนนั้นฉันไม่สนใจตัวเองเลยไม่รู้ตัวว่าหมวกที่ฉันใส่ปิดบังตัวเองมันได้หลุด ทหารแถวนั้นจึงเห็นพอดี
" คุณลุงงง !! ใครก็ได้ช่วยคุณลุงด้วย !!!! "
" เจ้าหญิง !! เกิดไรขึ้นขอรับ !!!! "
" ช่วยคุณลุง ไปตามหมอมาที !!!! นายช่วยฉันที พาคุณลุงไปส่งบ้าน "
ไม่นานหมอก็มาที่บ้านคุณลุง ทหารที่เห็นฉันเข้าก็รีบไปแจ้งให้ที่วังทราบ ตอนน้้นฉันได้แต่ห่วงคุณลุงไม่ดูร่างกายตัวเอง คุณป้าเห็นจึงทัก
" เรนหนูหน้าแดงมากเลยนะเป็นไรรึเปล่าลูก เดี๋ยวคุณลุงป้าดูแลเองนะ หนูไปพักเถอะนะ หน้าแดงเชียว " คุณป้าพูดไปพลางเอามือลูบหน้าฉันเบา ๆ
" มะ.. ไม่เป็นไรคะ หนูโอเคคะคุณป้า งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวนะคะ " - -'
ฉันรู้สึกไม่ดียังไงไมรู้ ฉันมองไปที่ข้างหน้าก็เห็นเหมือนกำลังมีคนวิ่งเข้ามาหาฉัน นั้นมะ..มัน..
ไดอารี่ของหลุยส์
ผมตกใจมากที่คาราเมลมาบอกว่าไม่เจอเธอที่ห้องและทหารก็ยังเข้ามาทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้เรียก ผมรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก ผมจึงได้แต่รอรับข่าวของเธอที่วัง ผมอยากไปตามหาเธอเอง แต่ครูสเอสบอกให้รอข่าวตามหาไปก็คงไม่เจอ ผมให้ทหารไปตามหาเธอในเมืองและที่บ้าน ทหารคอยส่งข่าวเป็นระยะผมเริ่มรู้สึกไม่ดี
" ฉันจะไปตาหาเรน !! "
" ไม่ได้นะหลุยส์ ให้เป็นหน้าที่ของทหารเถอะนะ รอรับข่าว นายหาไปก็ไม่เจอหรอก "
" เธอจะให้ฉันนิ่งแบบนี้หรอเมล ? เธอไม่รู้หรอว่าเรนจะไปที่ไหนบ้าง ? "
" ถึงฉันจะสนิทกับยัยเรนแต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะ "
" ไม่ไหวแล้วฉันจะตามหาเรนเอง !!!! "
ผมที่ใจร้อนไม่รู้จะให้นิ่งขนาดไหนก็รีบให้ทหารนำม้าไปที่เมือง ผมประกาศตามหาเธอแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอเธอเลย ทั้งเมลครูสเอสต่างก็ตามหาตามบ้านแต่ก็ไม่เจอ ผมต้องหาเธอให้เจอให้ได้ ถ้าเธอเป็นไรขึ้นมาผมคงรู้สึกแย่มาก อากาศวันนี้ก็ค่อนข้างร้อน ถ้าเธอโดนแดดหน้าเธอจะแดงแล้วเธอจะหมดสติไป ทันทีที่ผมกำลังตามหาเธอก็มีทหารนายนึงวิ่งเข้ามาหาผม
" เจ้าชายผมเจอเจ้าหญิงแล้วขอรับ อยู่ที่ร้านนั้นขอรับ "
" ขอบคุณมาก "
ผมรีบวิ่งไปที่ร้านที่ทหารบอก คาเรน แต่ทำไมเธอมีสีหน้าแปลก ๆ คาเรนเดินออกมาที่ร้าน จู่ ๆ เธอก็เหมือนคนจะล้ม
" คาเรน !!!! "