เพื่อนพระเอก

    จำฉันไว้ ว่าฉันเป็นใคร ก่อนที่ฉันจะหายไป .... จากใจของเธอ

 และแล้วก็ถึงวันที่เราเรียนจบการศึกษา เป็นวันที่ทุกๆคนดีใจ แต่ในพิธีจบการศึกษาวันนั้นเอง เป็นวันที่ทุกๆสิ่งเดินมาถึงจุดที่สูงที่สุดและต่ำที่สุดในเวลาเดียวกัน มันคือวันที่เธอกำลังจะจากผมไป

ทำไมนะหรอ .."ก็เพราะวันนี้คือวันที่เพื่อนรักของผมจะขอผู้หญิงที่ผมรักหมดใจแต่งงาน"

 หลังพิธีจบการศึกษาจบลง ผมได้ถูกเชิญขึ้นไปเล่นเปียโนก่อนจะอำลาจากที่นี่ไป ซึ่งเพลงนี้เป็นเพลงที่ซึ๊งมากๆ บรรยายเกี่ยวกับความรักที่จริงใจและอ่อนโยน ทุกๆคนต่างนั่งฟังอย่างสงบ เพลงนี้ยาวประมาณสัก5นาที ผมเล่นไปเรื่อยๆจนใกล้จบ มีชายคนนึงเดินถือดอกไม้ช่อใหญ่สีชมพู เดินฝ่าผู้คนมากมาย มาหยุดตรงหน้าฮานะ ไม่ไช่ใครที่ไหนเจ้าเรียวนั่นเอง ดูท่าทางเขินมากๆ แต่เขาก็ทำมันลงไปแล้ว

 เรียวนั่งคุกเข้าต่อหน้าเธอที่เป็นที่รักของผม พร้อมพูดประโยค ที่กัดกินหัวใจผมจนหมดสิ้น

"ฮานะแต่งงานกับพี่นะ" ทุกๆคนต่างฮือฮากับเรื่องเซอร์ไพร์นี้ แต่หัวใจผมกลับเหมือนถูกทิ่มแทงด้วยขวากหนามมากมาย ฝืนยิ้มมองไปยังทั้งคู่ เสียงฮานะ ตอบกลับมา 'ได้ค่ะ' พร้อมทั้งรับแหวนไป

 ภาพนี้มันดูยาวนาน เหมือนเวลาถูกหยุดอยู่ตรงนั้น ทุกสิ่งนิ่ง นิ่งจนใจหาย ผมหลับตาลงปล่อยให้ภาพเหล่านั้นมันผ่านไปอย่างช้าๆ

 ทุกๆคนต่างปรบมือและแสดงความดีใจกับทั้งสองคน ผมยกนิ้วโป้งขึ้นมา พร้อมยิ้มแบบจริงใจ ให้กับทั้งสองคน ก่อนทั้งสองคนจะเดินหายไป ปล่อยผมนั่งมองจนลาลับตา ผมนั่งเอามือกุมศรีษะเอาไว้ ดวงตาผมไม่อาจเป็นเหมือนปกติมันค่อยๆแดงขึ้น ผมเสียใจ ผมเศร้า ผมเหนื่อย ผมทนไม่ไหว หยดน้ำตาของผู้แพ้ใหลออกมาอย่างช้าๆ ผมค่อยๆปาดมันออกไปแล้วสูดลมหายใจลึกๆก่อนลุกออกไปจากตรงนั้น

 หลังจากนั้นผมก็กลับไปยังคอนโดที่ผมพัก โดยเราทั้งหมดนัดเจอกันที่ห้องผมตอนเย็นเพื่อเลี้ยงฉลอง

 ในวันนั้นทุกๆสิ่งเหมือนว่างเปล่า เงาของผมมันจางลงๆเรื่อย จนทั้งสองคนคงไม่เห็น ส่วนเกินมันคืออะไรหรอ กว่าจะรู้ตัวมันก็สาย

 เรียวบอกกับผมว่า "ขอบใจนายมากๆเลยนะที่ช่วย" ผมทำได้แค่มองสบตาแล้วบอกว่า 'เรื่องเล็กนะ' ก่อนผมจะตัดใจถามประโยคที่สิ้นคิดที่สุดในชีวิตผมไป 'จะแต่งเมื่อไหร่ละ' แต่คำตอบที่ได้มาทำผมนิ่งไปพักใหญ่ เรียวกับฮานะบอกมาว่า อีก2เดือน ..'อ่าวเฮ้ย! ไวมาก นายเตรียมเรื่องเวลากับสถาณที่แล้วหรอ '

 เรียบร้อยแล้วละ เรื่องสถาณที่ฮานะบอกว่ามีที่ที่สวยมากๆอยู่อยากจะใช้ที่ตรงนั้น ผมถามไปด้วยความสงสัย ที่ไหนหรอที่ว่าสวย

 "ก็ที่สวนกลางมหาลัยงัยพี่โซล" ฮานะตอบกลับมา

 ทำไมกันนะ ในหัวผมคิดขึ้นมา ยังไม่พออีกหรอ นั่นคือที่แรกที่เราเจอกัน เธอจะใช้ที่นั้นเป็นที่สุดท้ายก่อนเธอจะกลายเป็นของคนอื่น ทำร้ายกันได้ขนาดนี้เลยหรอ

 มีอะไรให้ช่วยก็บอกมาเลยนะทั้งสอง เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ แต่อย่าหนักมากนะ เพราะว่าช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยจะดีเท่าไร

"โอเคๆ"เรียวตอบกลับมา นายเป็นเพื่อนที่ข้าภูมิใจมากๆเลยว่ะ ไอ้เพื่อนรัก พร้อมทั้งลุกขึ้นมากอดคอหัวเราะ ผมนะหรอ หัวเราะ แหะๆตามมันไป แต่ทำไมนะ อยากไปไกลๆจากที่นี่จังวันนี้

จนสุดท้าย วันที่ทั้งสองกำลังจะใช้ชีวิตร่วมกันก็มาถึง นั่นคือ วันแต่งงาน

"คงถึงเวลาแล้วสิ  หมดเวลาแล้วสิ ..... ใช่มั้ย"

091215220525152108011401. 14092014 สักวันนึงเธออาจรู้ว่ามันหมายถึงอะไร