Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

“พวกเขาบอกให้ผมมาก่อน” แล้วจะตามมาที่หลังละสิ “นั้นไงครับ มากันแล้ว” ชินชี้ไปทางบันไดชั้นสอง แล้วฟิวส์กับเกรซก็กลับมา

“ถึงขั้นนี่แล้วก็คงช่วยไม่ได้ฉันจะให้นายอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน แต่...” ฮึ ฮึ

“แต่…” เขาเอียงคอด้วยความสงสัยที่ฉันพูดไป

 “ชิน นายจำไว้อย่างนะ ถ้าจะอยู่กับฉันจะมีกฎดังนี้” ฉันยื้นในกฎกติกาการอยู่กับอลิซเอาไว้ (คงสงสัยละสิ ว่าฉันไปเขียนใบนี้เอาตอนไหน)

                ฉันส่งใบให้เขา แล้วเขาก็มองกระดาษด้วยสีหน้าลำบากใจ ก็คงไม่แปลกเพราะฉันเขียนกฎตรงข้ามกับเขา (เกือบ) ทุกอย่างเลย นี่ฉันเขียนแค่สิบข้อเองนะ

2. ! แต่ฉันจะหักเงินส่วนที่ขอเกิน
6. !
10. !!!

                แค่สิบข้อเองจริงๆ นะ พอเขาอ่านจบ ก็หันน่าตาบอกบุญไม่รับมาหาฉัน

                “พี่คิดว่าผมเป็นพวกโรคจิตหรอครับ T_T ”  ก็ฉันเพิ่งจะรู้จักเธอเองนี่ย่ะ

                “เธอเขียนอะไรลงไปอ่ะ สีหน้าอันน่ารักของน้องชินจังเปลี่ยนไปทันที” เกรซพูดแล้วก็ขว้าใบไปอ่านบ้าง “ฉันว่าเธอหน้าจะโรคจิตกว่านนะที่ตั้งบ้าๆแบบนี้ขึ้นมา เนอะๆ ชินจัง” ชินจัง ชื่อที่ฉันตั้งใจคิด (นึกแค่ห้าวินาที) เปลี่ยนไปเป็น ชินจัง เณรน้อยแล้ว

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะยังไงผมก็ไม่ได้เป็นพวกโรคจิต อยู่แล้ว แต่กฎข้ออื่นมันก็... ” รู้สึกเหมือนถูกด่าทางอ้อม นี่ถ้าไม่ได้มีปัญหากับกฎที่พวกคนโรคจิตเขาทำกัน แล้วจะยังมีปัญหากับกฎข้ออื่นอีกเรอะ! “กฎข้อที่สองกับแปด ผมไม่ทำอยู่แล้ว แต่กฎข้อที่หก มันดูแปลกๆนะครับ พี่ยังไม่มีแฟนหรอ” จี๊ดดดเลย

                “ไม่มีแฟนแล้วไงยะ ฉันไม่มีทางขึ้นคานอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอกยะ” เด็กคนนี้ไม่รู้อะไรเอาเลยนะ รู้ไหมว่าอะไรควรถาม ไม่ควรถามน่ะ

                “แต่ว่านะลิซ เท่าที่ฉันอ่านแล้ว ชินจังต้องไปโรงเรียนด้วยสินะ แต่เขาความจำเสื่อมอยู่นิ แล้วจะเรียนได้หรอ” เกรซ พูดถูก เขาความจำเสื่อม แล้วทำไม่เจ้าเด็กปากเสียนี่ถึงได้ไม่คัดค้านเลยละ

                “เอ่อ...ผมไม่เป็นไรครับ เรื่องเรียนนี่ผมยังพอจำได้อยู่ ไม่ต้องห่วงนะ” ไม่ได้ห่วงยะ จำได้หรอ น่าสงสัยแหะ ยังขอทดสอบนิดหนึ่งแล้วกัน

                “ถ้านายจำได้จริง งั้นก็ลอง หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไร”

                “พี่ครับ - - เอายากกว่านี้ก็ได้นะ” ข้อนี้นายยังไม่ได้ตอบเลยนะ

                “อ่ะๆ ก็ได้ๆ งั้นลอง ห้าสิบสองกำลังสามดูนะ ได้เท่าไร” อยากได้ยากๆดีนัก (ขอกดเครื่องคิดเลขแปป)

                “หนึ่งแสนสี่หมื่นหกร้อยแปดสินะครับ” เดี๋ยวๆ ฉันยังกดเครื่องคิดเลขไม่เสร็จเลยนะ ไวจัง งั้นก็ขอดูคำตอบจากเครื่องคิดเลขแล้วกัน คำตอบคือ... ตรงแป๊ะ!

                “ทะ..ทะ...ถูก! นายความจำเสื่อมแน่หรอ” ไม่ใช่แค่ฉันที่ตกใจ เกรซกับฟิวส์ก็อึ้งไม่แพ้กัน ฉันพึ่งจะจำได้แค่หลักเดียวเองนะ “ฉันเชื่อก็ได้ ที่เหลือแค่ให้ฟิวส์จัดการข้อมูลของชินแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องทำให้เสร็จนะ”

                “หนึ่งวัน! เธอมาทำเองเลยมั้ย แล้วถ้าถูกตำรวจจับได้ละ ใครจะรับผิดชอบ”

                “จะใครซะอีกละ ก็นายไง”

                “งั้นฉันไม่ทำ” คิดเป็นเรื่องจริงไปได้

                “ล้อเล่นๆ ฉันก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบเองอยู่แล้วสิ หนึ่งวันไม่พองั้นฉันให้ หนึ่งอาทิตย์เลยอ่ะ ต้องให้เสร็จนะ” เพราะว่าอีกสองอาทิตย์ โรงเรียนของฉันก็จะเปิดเทอมแล้ว เลยต้องรีบจัดการ

                “งั้นก็ได้!” ฟิวส์เป็นผู้ชายที่เรื่องมากที่สุดเลย เท่าที่ฉันเคยรู้จักมา

16:30 น.

“นี่ก็สี่โมงครึ่งแล้วนะ พวกนายกลับกันได้แล้ว ฉันจัดการบ้านต่ออีกหน่อย” ฉันไล่พวกนั้น เพราะไม่มีอะไรจะคุยแล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็รีบๆอยู่ด้วย

“จ้าๆ แม่นักธุรกิจ น้องชินจังเองก็ระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวยัยลิซจะแอบเข้าห้องตอนกลางดึก”

“ยัยเกรซ!!!”

ปึ่ง!

รีบหนีเลยนะยะ แต่วันนี้ก็หน่อยจริงๆ ทั้งที่เจอตำรวจ ทั้งต้องมาจำการข้อมูลเด็กคนนี้อีก แล้วก็ต้องมาจัดห้องให้เขาด้วย อยากจะสลบ

ตุบ!

ตัวฉันที่หมดแรงแล้วล้มลงไป นี่ฉันสลบจริงๆ เหรอเนี่ย (เสียงตอนล้มลงเหมือนว่าฉันจะหนักมางั้นแหละ)

“อลิซ!” แต่ฉันก็พอยังมีสติอยู่ รู้สึกได้ว่ามีคนเรียกชื่อของฉันเสียงของชิน เรียกห้วนๆเลยหรอ แล้วฉันก็สัมผัสได้ว่ามีคนช้อนตัวฉันขึ้น และคนๆ นั้นก็คือ ‘ชิน’