The Nemesis รักครั้งแรกของยัยตัวซวย
เขียนโดย 
ขนมปังงง
วันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.39 น.
แก้ไขเมื่อ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2558 11.07 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ขอโทษ>/\<
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันต่อมา ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรออาจารย์ที่กำลังมาสอนแต่ทว่า.. เพื่อนสาวของฉัน..ไม่
สิพวกเขาไม่ใช่เพื่อนฉันสักหน่อย เรียกว่าเพื่อนสาวร่วมห้องละกัน พวกเธอกำลังชะโงกหัวมอง
นอกประตูแล้วก็กริ๊ดกร๊าดอย่างกับมีดาราเกาหลีมางั้นหล่ะ= =
"เอ้า หลบๆ ไปนั่งที่" พอเสียงอาจารย์มา คุณเพื่อนร่วมห้องทั้งหลายก็เริ่มแยกย้ายกันนั่งที่
"วันนี้มีเพื่อนใหม่มาฝากนักเรียนทุกคน"เสียงซุบซิบของเพื่อนในห้องเริ่มดังขึ้น เมื่อรู้ว่ามีเด็กใหม่มา
ใครกันนะใคร? แล้วฉันจะเป็นเพื่อนเพื่อนกันเขาได้หรือเปล่า?
"เข้ามาแนะนำตัวสิ"อาจารย์เรียกเด็กใหม่คนนั้นเข้ามาแนะนำตัว เขาดูหน้าตาคุ้นเป็นพิเศษ งืมมม
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนฉันเคยเห็นเขาที่ไหน?
"ผมเคคิง อายุ17 ผมซึ่งกำลังหาที่เรียนอยู่ เมื่อวานผมไปเจอขนมปังโดยบังเอิญ"เดี๋ยว ขนมปัง?
นั่นชื่อฉันนี่ หรือว่าจะเป็นตานั่นที่เก็บกระเป๋าฉันไป ต้องใช่แน่ๆ!!! ว่าแต่ทำไมยัยเพื่อนสาวร่วม
ห้องต้องหันมามองฉันตาเป็นไฟด้วยล่ะT^T แม่จ๋าหนูกลัววว
"ขนมปังเลยแนะนำโรงเรียนแห่งนี้ให้กับผม ทำให้ผมได้มาเรียนที่นี่ ยังไงผมก็เด็กใหม่ขอฝากเนื้อ
ฝากตัวด้วยนะครับ"สิ้นสุดการแนะนำตัว อาจารย์และเพื่อนทุกคนกับปรบมือเสียงดังให้กับ เคคิง
ชื่อแปลกชะมัด- - แล้วฉันไปแนะนำโรงเรียนบ้าๆนี่ตอนไหนกัน
"ส่วนเรื่องที่นั่ง.."
"ผมต้องนั่งกับขนมปังสินะครับ ^^" จ..จะนั่งกับฉันหรอ? ฉันไม่อยากนึกเลยถ้าเขารู้จักฉันในนาม
ของ 'ยัยตัวซวย' เขาจะรังเกียจฉันมั้ยนะ?
" ได้สิ แต่ถ้าเธออยากย้ายที่เมื่อไหร่ บอกฉันได้ทุกเมื่อ" อาจารย์พูด เล่นเอาเคคิงชะงักเล็กน้อย
แต่ก็เดินตรงมานั่งข้างฉัน
"ฉันไปแนะนำโรเรียนให้นายตอนไหนหาาา?" ฉันถามเขาทันทีที่เขานั่งลง
"เมื่อวานไง ความจำสั้นนะเธอเนี่ย" ปึกก~ ตานั้นพูดแล้วดีดหน้าผากฉัน
"โอ๊ย เจ็บๆๆ ฉันแค่บอกว่าฉันเรียนโรงเรียนอะไร ไม่ได้แนะนำสักหน่อย"ฉันว่า
"เธอแนะนำ^^"ฉันว่านายมากกว่ามั้งที่ความจำสั้นน่ะ - -^
"ช่างเหอะ"ฉันเขยิบโต๊ะออกห่างจากเขา คนอย่างฉันน่ะไม่ควรผูกมิตรกับใครหรอก ผูกไปสักวัน
เขาก็ต้องแก้อยู่ดี
"เธอเป็นอะไรน่ะ"เขามองฉันด้วยความสงสัย
"บอกแล้วไงฉันมันตัวซวย ถ้านายยุ่งกับฉันอาจจะเกิดเรื่องร้ายๆกับนายแบบเมื่อวานก็ได้ อย่ามา
ยุ่งกับฉันจะดีกว่า"ฉันพูดเสียงเศร้าแต่ก็ไม่แม้จะหันไปมองหน้าเขา
"ไม่เห็นจะซวยเลย นั่นก็แค่บังเอิญ"ตานั่นลากโต๊ะฉันกลับไปที่เดิม แต่ฉันก็ยังเกาะโต๊ะฉันไว้เพื่อ
ไม่ให้ปลิวไปตามแรงลาก
"บอกว่าอย่ามายุ่ง! >[]< " ฟึบบ~ โอ๊ะรู้สึกมือลื่น
ครืดดดด~
"โอ๊ย !! " ตานั้นร้องเสียงดังเพราะโต๊ะที่ลากหนีบมือเขา เพื่อนในห้องหันมามองเขาและฉัน จาก
นั้นก็เริ่มมีเสียงนินทาตามมา
"ฉันบอกแล้วไงว่า อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!" ฉันไม่ขอโทษเขาและลากโต๊ะออกมาที่เดิม ส่วนเขาก็
เงียบไม่พูดอะไร วันนี้ทั้งวันเราเลยไม่ได้พูดอะไรสักคำ ฉันเองก็รู้สึกผิดนิดๆแห่ะ..
หอพัก
อ๊ะ..นั่นเคคิงนี่นา วันนี้ฉันอาจจะพูดกับเขาแรงไปหน่อย ฉันควรจะไปขอโทษเขาหรือ
เปล่านะ.. ก็มันกดดันและตกใจนี่ เพื่อนมองด้วยสายตายรังเกียจขนาดนั้นฉันทำอะไรไม่ถูกหรอก
"เคคิง!!" ฉันตะโกนเรียกตานั่น แต่ตานั้นกลับไม่สนใจแล้วเดินเข้าห้องไป ฮือออ~ ซวยชะมัดเลย
แต่ทำไม..ฉันต้องแคร์เขาขนาดนี้ด้วยเนี่ย.. อาจเพราะเขาเป็นคนที่กล้ามาทักฉันคนแรกมั้ง..
ตอนนี้ฉันก็เข้าห้องของตัวเองมาแล้ว ฉันนั่งเขียนคำขอโทษใส่ลงในกระดาษเพื่อที่จะเอา
ไปให้เขาในวันพรุ่งนี้ เพราะถ้าพูดทางปากคงยากแน่ๆ ฉันยิ่งเป็นพวกปากเสียอยู่ด้วย เห้อออ~
วันต่อมา
วันนี้ฉันตั้งใจจะตื่นเช้าเพื่อเอาคำขอโทษนั้นไปมอบให้กับเขาที่หน้าห้อง เลยตั้งนาฬิกาปลุก
ไว้ แต่นาฬิกาปลุกดันเสียน่ะสิ เห้อ~ นี่ก็สิบโมงเช้าแล้ว ฉันเลยไปโรงเรียนสายเพราะนาฬิกาปลุก
บ้าๆนั่นแท้ๆ(หรือเพราะดวงซวยของฉันกันนะ)
"ขออนุญาติเข้าห้องค่ะ!! แฮ่กๆ" พอถึงห้องเรียนอาจารย์ก็กำลัสอนอยู่ ฉันเลยขออนุญาติท่านเข้า
ห้อง แต่ดูเหมือนฉันคงไม่ได้เข้าง่ายๆ..
"โรงเรียนเปิดไม่ถึง1อาทิตย์ ก็มาสายซะแล้ว จะทำโทษยังไงดีครับ?^^"อาจารย์ว่า แล้วหันหน้า
ถามบทลงโทษกับนักเรียนที่อยู่ในห้อง
ทุกคนต่างเสนอ
"ทำความสะอาดห้อง2ปี" จะบ้าเรอะไงย๊ะ ทำเองเหอะย่ะ!!
"ปั่นจิ้งหรีดแล้วกระดีดเป็นแมว"มันคืออะไร? - -
"เลี้ยงข้าวผม"ซื้อเองสิเว๊ยยย ฉันทำผิดกับโรงเรียนไม่ได้ทำผิดกับแกสักหน่อย ทำไมจะต้องเลี้ยง
ข้าว
"หักคะแนน500" เห้ยย แบบนั้นฉันได้ติดลบกันพอดี!!
"วิ่งรอบสนาม50รอบ" น้ำหนักฉันคงลดไป10โล - -พูดอะไรไม่นึกถึงคนโดนทำโทษกันมั่งเล๊ย
"วิ่งรอบสนาม10รอบ"นี่เสียงเคคิงนี่นา เขาและฉันต่างมองหน้ากัน แต่เขาก็เป็นฝ่ายหลบหน้าไป
ก่อน
"เอาล่ะ คิดดูๆแล้วจะให้วิ่งรอบสนาม 20รอบละกัน" หาาา.. 20รอบ แต่ก็ดีกว่าข้อเสนออื่นๆ
"ยืนงงอะไร ไปวิ่งสิ"อาจารย์ว่า วิ่งตอนนี้เนี่ยนะ ฉันก็ไม่ได้เรียนน่ะสิ
"งั้นหนูก็ไม่ได้เรียนสิค่ะ!"ฉันค้าน ถ้าฉันไปวิ่งตอนนี้ฉันก็จะเรียนไม่รู้เรื่อง แบบนี้ตอนสอบคงตาย
กันพอดี
"เด็กที่ไม่เชื่อฟังอาจารย์หรือครูผู้สอนเนี่ย หักคะแนนได้ไหม"อาจารย์มองหน้าฉัน ฮือ~ วิ่งก็วิ่ง ขู่
ด้วยคะแนนแบบนี้วิ่งก็ด้ายยย แงงง~T^T
หลังวิ่งเสร็จ
พอวิ่งเสร็จฉันก็รีบเดินขึ้นห้องเพื่อจะมาเรียน แต่เวลาที่ใช้ไปกับการวิ่งทำให้พักเที่ยงฉิบ
แล้วล่ะ ทุกคนก็ลงไปทานข้าวกันหมดทำให้ไม่มีใครอยู่ในห้อง ว่าแต่เคคิงอยู่ไหน? ฉันตั้งใจจะ
ขอโทษเขาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะเนี่ย เห้อ ตอนนี้ฉันเดินมาหน้าโต๊ะเขา วางจดหมายที่เขียน
ขอโทษไว้ จากนั้นเดินมานั่งลงที่โต๊ะฉันแล้วฟุบหน้าลงไป
"ทั้งๆที่เขาอยากรู้จักฉัน ทั้งๆที่เขาอุตส่าดีกับฉัน ทั้งๆที่ฉันกำลังจะได้เพื่อนใหม่แล้วแท้ๆ ฉันไม่น่า
พูดไล่ทำร้ายจิตใจเขาเลย ถ้าฉันไม่พูดออกไป ฉันคงมีเพื่อนแล้ว.."ชีวิตที่ไม่เคยไม่เพื่อน ไม่มี
ใครอยากคบด้วยน่ะ มันเหงามากเลยนะ แถมยังต้องเจ็บหัวใจเวลาที่ทุกคนส่งสายตาหรือบ่งบอก
ว่ารังเกียจฉันอยู่..
"ฮึก.."ถ้าฉันจะขอร้องไห้ตรงนี้เพื่อระบายความเศร้าจะมีใครว่าไหมนะ.. เอ..คงไม่มีหรอก ก็ไม่มี
ใครอยู่ในห้องแล้วนี่..
"เธอร้องไห้ทำไม?" เสียงนี่มันเคคิงนี่! เอ้า ปาด ปาด ปาด ปาดน้ำตาแปปหนึ่ง!
"ฉันไม่ได้ร้องไห้ ฉันหลับอยู่เสียงฉันกรน"นั่นคำแก้ตัวใช่มั้ย ทำไมไม่คิดก่อนพูดนะขนมปัง T^T
คำแก้ตัวน่าเกียจมากเลย >:(
"มองตาก็รู้แล้วว่าร้อง ฮ่ะๆ ฉันอ่านหมดแล้วนะ ฉันไม่ได้เกียจเธอ ฉันแค่กลัวเธอจะโกรธถ้าหาก
ฉันเข้าไปยุ่งกับเธออีก ฉันไม่ชอบเวลาที่เธอโกรธน่ะ.."ทำไมเขาถึงดีกับฉันขนาดนี้นะ Q///Q
ขอบคุณนายจริงๆที่เข้าใจฉัน
"ฉันคิดว่าเธอคงเหนื่อยที่โดนลงโทษให้ไปวิ่ง"แหงสิย่ะ แค่รอบเดียวก็แย่แล้ว ฉันยิ่งไม่ถนัดด้าน
กีฬา (อันที่จริงไม่ถนัดสักด้าน)
"โธ่ แค่นี้ไม่เหนื่อยหรอก ให้ฉันวิ่งอีก30รอบยังไหว" ยังไก็ต้องอวดให้ตัวเองดูดีไว้ก่อน=..=
"ฮ่ะๆ เลิกโม้เถอะ ดูสภาพก็รู้แล้ว" สภาพฉันมันทำไมหาาา แค่เหงื่อโชกเหมือนน้ำท่วมตัว
คล้ายคลึงลูกหมาตกน้ำที่พึ่งขึ้นฝั่ง=[]=
"ฉันสภาพแย่หรอ" ฉันถามเขา แต่เขาไม่ตอบพลางหยิบอะไรในกระเป๋า
"อะ นี่น้ำ"เขายื่นขวดน้ำเปล่าส่งมาให้ฉัน ฉันมองหน้าเขาแต่ก็ไม่กล้าที่จะรับมันไว้ น้ำนั่นใส่อะไร
ไว้หรือเปล่า.. ทำไมเขาถึงมาดีกับฉันนะ แท้จริงแล้วเขาเป็นมิตรหรือศัตรู..
"เอ่อ.."
"รับไปสิ ฉันหวังดีกับเธอนะ.."ฉันรับน้ำจากเขามา แล้วค่อยๆเปิดดื่ม หัวใจมันเต้นเร็วและแรงขึ้น
ฉันรู้สึกดีและมีความสุขแบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่เคยมีใครที่หวังดีหรือเป็นห่วงฉันเลย..
*********************************************************
ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องอยากรู้จักเธอขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะผมสงสารเธอหรือเปล่า
แต่อีกความรู้สึกที่ผมรับรู้ได้คือ ผมเป็นห่วงเธอและอยากให้เธอมีความสุข เธอคงผ่านอะไรแย่ๆมา
เยอะ ก็เธอมันตัวซวยนี่เนอะ ถึงผมจะซวยทุกทีที่อยู่ใกล้เธอ แต่นั่นก็เหมือนกันการผจญภัยฝ่าเรื่อ
ร้ายๆล่ะ ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นทุกทีที่ผมและเธออยู่ใกล้กัน เหมือนกับว่ามีเรื่องสนุกๆรอพวกเราอยู่..
ขอบคุณที่แวะมา ติ ชม ได้น่าาา #ขนมปัง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
