เมดเหมียว~ที่รัก

9.0

เขียนโดย Nattanan_bogie

วันที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.46 น.

12 ตอน

1 วิจารณ์

12.12K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.08 น. โดย เจ้าของนิยาย

8) เดี๋ยวนะคะท่าน!?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ท่านโซระจะทำอะไรหรอคะ?"คนดังในโรงเรียนไม่น่าจะทำแบบนี้เลยนะ
"เปล่าคร้าบ เปล่าคร้าบ"ทำไมถึงทำหน้าเมินซ้ะขนาดนั้นอ่ะคะ เขาค่อยๆลุกจากเตียงของฉัน
"เนโกะจัง เนโกะจัง เป็นไงบ้าง?!"ยูเมะผู้ที่คอยอยู่กับฉันมาตลอด วิ่งเข้ามาอย่างไว
"อ...อื้ม ไม่สบายนิดหน่อย(ละมั้ง)ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ"
"เอ...แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมโซระถึงไม่กลับไปที่ห้องล่ะ"ยูเมะพูดแล้วมำหน้าหวิวๆ(หน้าแบบแซวว่าทำไรกันรึเปล่าอ่ะนะ)ใส่โซระ
"เปล่าครับๆ ผมทำหน้าที่ที่อาจารย์สั่งมาครับ"แหมคุณท่านโซระเมื่อกี๊ทำอะไรฉันย้ะ
"ป...ไปกันเถอะ"ฉันอยากไปจากที่นี่แล้วนะ ฉันพยายามลุกแต่ว่ามันเจ็บตรงหัวใจกับปวดหัวมากเลยอ่ะ
"ม...ไม่ไหวแล้ว ลุกไม่ขึ้น..."ฉันว่ามันไม่หนักไปหน่อยหรอ? อาการของฉันน่ะ
"เนโกะจัง ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ พักผ่อนเถอะ"ยูเมะถ้าฉันอยู่ล่ะก็ จะโดนทำอะไรที่ไม่ดีแน่
"ย..ยูเมะ"ฉันพูดเบาๆ ตาของฉันค่อยๆปิดลงๆ ฉันเพลียมากเลยหลับไป
ในความฝันของเนโกะชิ
"ย...อย่านะ อย่าทำฉันเลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกทนหน่อยนะ เจ็บนิดเดียวเอง"
"ก็ท่านโซระเป็นคนทำนิคะ"(ผู้แต่ง:อย่าพึ่งคิดๆ)
"แค่โดนมีดแทงเข้าไป แค่โดนฉีดยา ไม่เห็นจะทรมานสักนิด 5555"เขาหัวเราะซะใจมาก มีดค่อยๆแทงเข้าที่ท้องของฉัน
"จ...เจ็บ"
"ถ้าไม่เจ็บแล้วผมจะทำทำไมล่ะครับ คุณเมด"อยู่ดีๆหูกับหางฉันมันก็เด้งออกมา ฉันกะอักเลือดออกมาจนเลอะทั้งตัว
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา...
"ห้องพยาล...หรอ..." ฉันเดินกลับไปทร่ห้องเรียน
"ข...ขออนุญาตค่ะ"ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป โซระก็หันมา ฉันหน้ามืดไปพักหนึ่ง
"เข้ามาสิ วันนี้สอบนะ"ฉันเดินเข้าไปแล้วนั้งที่โต๊ะพร้อมข้อสอบ ทำไมมันง่ายแบบนี้ ฉันทำไปเรื่อยๆจนเสร็จ แต่ไม่คิดว่า... จะทำเสร็จพร้อมกับโซระแบบเนี้ย... ฉันลุกไปส่งข้อสอบแล้วรอจนหมดคาบ
กริ้งงงงง... พักเที่ยงแล้ว ปกติฉันก็นั่งกินข้าวคนเดียวนะ แต่วันนี้...
"ขอนั่งด้วยนะ"ท่านโซระเดินมา พร้อมกับแฟนคลับทั้งหลาย
"พวกเธอก็ไปกินข้าวสิ"ท่านโซระพูด แต่...ยูเมะจังหายไปไหนนะ
"หลังจากที่เธอกลับมาที่ห้อง เธอดูแปลกๆนะ"ท่านโซระถามฉันทำไมเนี่ย
"ก็ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ"
"ฝันหรอ...เล่าให้ฉันฟังบ้างสิ"ท่านโซระอยากรู้ไปทำไมนะ ฉันเล่าเรื่องที่ฉันฝันร้ายกับคุณหนู
"แล้วเธอเลยกลัวฉันว่างั้นสินะ"
"ก็...น่าจะใช่นะ"ท่านโซระคิดอะไรอยู่นะ
"ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว"เขามองฉันฉันแล้วยิ้มให้ เพื่อนผู้หญิงที่นั่งโต๊ะรอบข้างมองมาที่โต๊ะเรา
"ฉันว่าฉันขอตัวดีกว่านะ"ฉันลุกขึ้นทันที ปวดหัวจัง...คิดว่าอาการดีขึ้นแล้วซะอีก ฉันทำสีหน้าไม่ค่อยดี แล้วเดินออกจากตรงนั้น...
♪เลิกเรียนแล้วจ้า♪
ฉันคงไม่ไปบ้านคุณหนูอีกแล้วล่ะ ฉันเดินออกจากโรงเรียนก็พบกับแมวตัวหนึง อ้อ!ฉันคุยกับแมวได้ล่ะ
คุณลุงคะ ฉันพูดกับแมวตัวนั้น
น...เนโกะชิรึเปล่า
ค่ะ
โตขึ้นเยอะเลยนะ ตอนที่อยู่อีกโลกยังตัวเล็กอยู่เลย
*แทรกเนื้อหา แมวทุกตัวอยู่ในโลกเทพเจ้าและเมื่อถึงเวลาจะต้องมาอยู่ที่โลกมนุษย์ แต่แม่ของฉันเป็นเทพแมวเลยมีอำนาจและพลังมากกว่าทุกตน แต่เทพที่เก่งๆจะไม่ได้มาที่โลกมนุษย์ แต่แม่ฉันทำผิดกฎเพราะลงมาที่โลกมนุษย์และผิดซำ้สองเพราะพบรักกับมนุษย์ เมื่อฉันเกิดมาจึงต้องอยู่ที่โลกเทพเจ้าตนเดียว แล้วโดนเนรเทศออกมาเพราะเป็นลูกของ ลูเนโกะ
คุณลุงหาที่พักดีๆให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ
เดินตามมาสิ ฉันเดินตามคุณลุงไปที่สวนสาธารณ
ขอบคุณนะคะ
จ่ะ ถ้ามีอะไรล่ะก็ บอกแมวตัวไหนก็ได้นะ มันรู้จักเธอทุกตัวล่ะ
ค่า
คุณลุงเดินลับตาฉันไปแล้ว คงต้องหาที่พักดีๆแถวนี้และต้องไม่ให้เพื่อนกับคนอื่นๆเห็นด้วยล่ะนะ ฉันทิ้งตัวนั่งลงไปที่เก้าอี้แล้วมองดูรอบๆ ก็ไม่เห็นมีที่ไหนดีๆเลยนี่ ฉันถอนหายใจเฮือกแล้วก็มีพวกเพื่อนผู้หญิงที่โรงเรียนเดินมาหาฉัน
"นี่ เนโกะซาว่า ใช่ม๊ะ"เธอตะคอกใส่นิดๆ
"ค่ะ"
"ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ เพื่อนกัน"เสียงเธอเหมือนนักเลงเลยอ่ะ
"ฉันไม่คุ้นกันคนที่ไม่ค่อยสนิทหรอกนะคะ"
"เสียงของเธอน่ารักดีนี่"เขาคิดจะหาเรื่องใช่ไหมเนี่ย
"เธอน่ะแอ๊บเสียงเรอะ!"เขาเอามือจับคางของฉันอย่างแรง ฉันไม่มีแรงสู้เลย...
"ม...ไม่ใช่นะ"เขาปล่อยมือแล้วกระชากเสื้อฉันไปอย่างแรง
"ที่ทำหน้าตาน่ารัก พูดเสียงหวานๆเนี่ย จะให้โซระสนใจหรอ!"เขาสูงกว่าฉันเขาเลยดึงเสื้อฉันจนกับเกือบลอย
"ไม่ใช่นะ"เขาเหวี่ยงฉันลงพื้นอย่างแรง แล้วเอาเท้ามาวางบนตัวฉัน
"แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร"เขาแสยะยิ้มใส่ฉัน ฉันเลยไม่พูดอะไร
"เป็นหัวหน้าแก๊งของพวกแฟนคลับโซระ นักเลง"เขาตะคอกใส่ฉัน และมากระซิบข้างหูฉันว่า
"และแฟนคนต่อไปของโซระ"ถ้าฉันไม่สู้ก็คงจะตายตรงนี้สินะ พวกของเธอเยอะมากเลยฉันเลยตักสินใจตะโกนออกไป
"คนแย่ๆแบบนี้โซระไม่เอาหรอกนะ"ฉันรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งไปที่... พวกนั้นก็ตามมาเรื่อยๆ จำทางไม่ได้แล้วทำไงดี...นั่นโซระใช่ไหม เขาเดินอยู่ไม่ไกลเลยตัดสินใจวิ่งไปหา
"โซระคุง"ฉันตะโกนออกไปจนสุดแรง จนท่านโซระหันมา ฉันวิ่งอ้อมไปข้างหลังเขาและก็เห็นพวกนั้นหยุดวิ่ง
"นี่ พวกเธอจะมีเรื่องไปถึงไหนเนี่ยห้ะ รีบกลับไปได้ละ"โซระตะคอกใส่เพื่อนพวกนั้น เขาไม่เคยตะคอกใส่ใครเลยนะ ดูแปลกๆ
"ค่ะ"พวกนั้นง๋อยไปเลย และก็เดินกลับไป(?)
"เนโกะซัง เป็นอะไรรึเปล่า"คุณหนูเอามือมาจับที่หน้าของฉัน
"ไม่ค่ะ"
"โทรมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"ท่านโซระจัดผมกับเสื้อให้ฉัน
"ข...ขอบคุณนะคะ"
"เธอคงไม่อยากไปที่บ้านฉันอีกใช่ไหม"ฉันพยักหน้าเฉยๆแต่ไม่ได้พูดอะไร
"งั้นไปที่อะพาร์ทเม้นที่ฉันอยู่แล้วกัน"ห้ะ! อะพาร์ทเม้น ก็อยู่คนเดียวสิ อยู่ดีๆอาการของฉันก็กำเริบขึ้นมาเลยทำให้หน้ามืด ฉันเกือบล้มแต่จับแขนเสื้อของท่านโซระไว้
"เธอคงเดินไปไม่ไหวนะ ขี่หลังฉันไปแล้วกัน"พอเขานั่งลง ฉันก็ค่อยๆขึ้นอย่างระมัดระวัง
"ตัวเบาจังนะเธอ"
"ค่ะ"เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไป
☆หารู้ไม่พวกนักเลงดูเธอตลอดเลยนะ★