Anise Sharington : จอมโจรสาวแห่งอัลบารอน

 

ตอนที่ 4 - Disorderly (2)

วันรุ่งขึ้น ณ ปราสาทสเวเนอรัล

"พักนี้ มีเรื่องให้น่าปวดหัวเยอะแยะไปหมดเลยแฮะ..."

"ต้องขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงขอรับ..."

"อื้ม~ ข้าไม่โทษเจ้าหรอก ยุคสมัยมันได้เปลี่ยนไปแล้ว คงจะไม่มีพวกโจรกระจอก
ที่ใส่เสื้อผ้าฉีกขาด มาป้วนเปี้ยนฉกชิงวิ่งราวไปมาในเมืองอีกแล้วล่ะ"

กษัตริย์ เดนนิส เดอ คาร์เตอร์ นัลบาน่า แห่งสเวเนอรัล (ชื่อยาวไปไหน?)
กล่าวขึ้น หลังเกิดเหตุการณ์อลหม่านในช่วงที่ผ่านมา เหล่าพวกขุนนาง
และเหล่าแม่ทัพทหาร ต่างก็มาปรึกษาชุมนุมหารือกัน เพื่อแก้ไขกับเหตุการณ์
ลอบขโมยเพชรสีดำ ซึ่งถือเป็นเหตุโจรกรรมครั้งใหญ่ของเมืองนี้เลยก็ว่าได้

"ตอนนี้ข้าน้อยได้เพิ่มกำลังพลเรือน และเหล่าทหารออกตามหาเบาะแส
และสืบตัวคนร้ายที่ก่อเหตุขโมยสมบัติล้ำค่า อย่างเคร่งครัดอยู่ ฝ่าบาท
โปรดอย่าได้ตื่นตระหนกมากนะขอรับ" หัวหน้าทหารคนหนึ่งกล่าว

"หึๆๆ ข้าไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนก หรือว่าหวาดระแวงเลยสักนิด..."
กษัตริย์เอามือลูบคางพร้อมเอ่ยขึ้นเบาๆ

"ข้ากลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่า ที่ข้าจะได้ทำหน้าที่กษัตริย์อย่างจริงจังสักที ^^" เขายิ้มออกมา
จนทำให้เหล่าขุนนางต่างหันไปมองหน้ากันด้วยความฉงนใจ

"เอ่อ... ฝ่าบาทมีวิธีรับมืองั้นหรือขอรับ?" ขุนนางอาวุธโสท่านหนึ่ง ลุกขึ้นถาม

"อืม... ข้าก็คิดว่าอยู่แล้ว ว่าโจรพวกนี้ ไม่ใช่เล่นๆ แน่ มิหนำซ้ำ..."
กษัตริย์เว้นช่วงไว้ก่อนจะหยิบใบประกาศตามจับคนร้ายขึ้นมาดู

"ยังเป็นโจรสาว รูปร่างหน้าตา สละสลวยไม่เบาเลยทีเดียว... ดวงตาคมโต ที่แฝงไปด้วยพลัง
ลึกลับ ช่างน่าค้นหายิ่งนัก..." เขาพรรณาแล้วยิ้มไปพลาง

"......." เหล่าขุนนางและหัวหน้าทหารต่างเงียบไป ด้วยความมึนงงกับท่าทีที่ไม่สะทกสะท้าน
กับเหตุการณ์ที่ยังวุ่นอยู่ในขณะนี้

กษัตริย์วางกระดาษที่อยู่ในมือลง แล้วยืนขึ้นจากบัลลังค์ที่นั่งของตน

"สั่งให้ทหารหยุดค้นหาซะ!" เขาขึ้นเสียงสั่งหัวหน้าทหาร
ยิ่งทำให้เหล่าขุนนางต่างอึ้งไปอย่างหนัก พร้อมตามมาด้วย
เสียงค้านจากหลายฝ่าย

"ฝ่าบาท!! ทำแบบนั้นไม่ได้นะขอรับ ฝ่าบาทจะให้โจรพวกนั้นลอยนวลไปได้งั้นหรือขอรับ?"
ขุนนางฝั่งซ้ายลุกขึ้นค้าน

"ใจเย็นๆ ที่ข้าสั่งให้หยุดค้นหา เพราะถ้ายิ่งออกค้นหามากเท่าไหร่ โจรก็จะยิ่งไหวตัวได้ง่ายมากขึ้น
อย่าลืมสิ! อย่างที่ข้าบอก โจรพวกนั้น ไม่ใช่เล่นๆ อย่างที่เราคิด เราจะต้องฉลาดกว่าพวกนั้น
ข้าจึงได้สั่งการให้เรือทุกลำที่ใช้เป็นพาหนะรับส่งคน หรือส่งสินค้า
หยุดออกเดินทางตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป และข้าให้นักสืบคนสนิทของข้า
ตามสืบหาเบาะแสโจรพวกนั้นเรียบร้อยแล้วด้วย ที่บอกข้าว่า อย่าตื่นตระหนกไปมากนั้น...
คงจะต้องบอกกับตัวพวกเจ้าเองแล้วล่ะนะ ^^"

กษัตริย์พูดจบ เหล่าขุนนางทุกคนต่างเงียบกริบไปโดยปริยาย เขายิ้มมุมปากด้วยความสะใจ
ที่เห็นใบหน้าหง็อยๆ ของพวกเขา แล้วนั่งลงต่อ

ในไม่ช้า นักสืบคนสนิทของกษัตริย์ก็ได้เข้ามายังห้องโถงที่กษัตริย์กำลังประชุมอยู่

"เอ้า! พูดถึงก็มาพอดีเลย... ได้เรื่องมาบ้างมั้ย?" กษัตริย์เอ่ยถามขึ้น

"ขอรับ... จากที่ข้าน้อยได้ออกเดินตรวจตราทั่วเมืองแล้วทราบมาว่า
มีทหารของเราคนหนึ่ง โดนขโมยแผนผังปราสาทที่กำลังจะเอาไปส่งให้กับสถาปัตย์แห่งหนึ่ง"
นักสืบคนสนิทของเขาพูดจบ ทุกคนในห้องต่างก็ส่งเสียงเอะอะ ด้วยความตกตะลึงขึ้น

"ข้าน้อยยืนยันได้ว่า ต้องเป็นโจรกลุ่มเดียวกับที่ขโมยเพชรสีดำเม็ดนั้นไปแน่ๆ
และอาจมีแผนการลักลอบเข้าปราสาทแห่งนี้เพื้อมาขโมยของมีค่าบางอย่างก็เป็นได้"

กษัตริย์ได้ยินดังนั้นก็หลุดยิ้มกว้างออกมา

"เจ๋งเป้ง!! ได้เวลาสนุกแล้วสิ ^O^"

"ดูเหมือนว่า ฝ่าบาทจะมีความคิดดีๆ ที่จะรับมือแล้วสินะขอรับ"
นักสืบของเขาเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มมุมปากตาม

"ข้าชักคันไม้คันมือขึ้นมาเสียแล้วสิ!! คืนนี้ ข้าจะขอออกโรงเอง!!" พูดจบก็ชูกำปั้นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

"หาาาาา!!!??? O___o" เหล่าขุนนางร้องเสียงหลงขึ้นพร้อมกัน

"ไม่เอาน่า!! ให้ข้าได้ทำงานบ้างงง~ ข้าคนเดียว เอาอยู่ >.o" เขาขยิบตาให้

"งั้นพวกข้า จะคอยเสริมกำลังสนับสนุนท่านแล้วกันนะขอรับ" หัวหน้าทหารเสนอขึ้น

"ไม่ต้องๆๆๆ คืนนี้ ข้าขอให้ทหารทุกคนซ่อนตัวเอาไว้ เหลือแค่คนเฝ้าประตูด้านหน้าของปราสาท
เพราะข้าเชื่อว่า พวกนั้นจะต้องไม่เข้ามาทางหน้าแน่ๆ ส่วนที่เหลือจะมีลูกน้องอีกกลุ่มนึงของฉัน
จะจัดการเอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" เขาหัวเราะด้วยความสะใจ

"งั้นข้าน้อย จะคอยจับตาดูโจรกลุ่มนั้นให้นะขอรับ..." นักสืบของเขากล่าว

"ตกตงตามนั้น... โอเค! เลิกประชุมได้ ขอให้เป็นไปตามแผน พวกเราเหล่ากองกำลัง
แห่งสเวเนอรัล........" กษัตริย์ชูมือขึ้น พร้อมกับเหล่าขุนนางที่ส่งเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน

"ลุยยยยยยย!!!!!!"

"เอ่อ... พวกเราต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ?" ขุนนางคนหนึ่งกระซิบกับคนข้างๆ
"เอิ่ม... ข้าก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่า เรามาทำงานให้กับกษัตริย์ที่ไม่ค่อยเต็มบาทอยู่รึเปล่า..." เขากระซิบตอบ
"เฮ้ออออ..." แล้วพวกเขาต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

****************************************

อีกฝั่งหนึ่ง ในฐานลับของ Disorderly

หลังจากที่เราได้เตรียมตัว เตรียมของเสร็จเรียบร้อย ลอร์ชก็อธิบายถึงแผนการลักลอบ
เข้าปราสาทสเวเนอรัลเพื่อขโมยมงกุฎทองคำของกษัตริย์เดนนิสในคืนนี้

"แผนของเราคือ หนึ่ง... เราจะส่ง ฟาร์ ปืนข้ามกำแพงทางด้านหลังของปราสาท ซึ่งปกติ
พวกทหารจะไม่ค่อยเดินเฝ้ากัน จากนั้นให้นายโยนหินข้ามมา เพื่อเป็นสัญญาณว่า
ไม่มีทหารอยู่ในบริเวณนั้น แต่ถ้ามีอยู่ล่ะก็ พยายามฆ่าปิดปากพวกมัน ก่อนจะส่งเสียง
ขอความช่วยเหลือ แล้วก็โยนยินมาเหมือนเดิม พวกเราก็จะกระโดดข้ามกำแพงตามไป
ส่วน ดาน่า ให้เธอสังเกตุต้นทางให้พวกเรา ถ้าเกิด พวกทหารผ่านมาเจอเข้า ก็ให้รีบ
จัดการตามแบบฉบับของเธอซะ..."

"ได้เลยจ้าาาา!! ^o^" ดาน่ายกมือขึ้นตอบ

"สอง... เมื่อเราแอบเข้าไปยังห้องด้านหลังของปราสาท ให้รีบจัดการทหารที่อยู่ข้างในนั้นให้หมด
ฟาร์ บอกว่าทหารที่พักอยู่ในนั้น มีไม่กี่คน เราสามารถรับมือกับพวกมันได้ จากนั้น เราก็จะวิ่งไป
ตามทางเดินเรื่อยๆ คอยหลบทหารให้ดี... เมื่อวิ่งไปจนถึงประตูห้องโถง ฉันจะให้นาย ลาส!
กระโดดปืนขึ้นไปดูลาดเลาในห้องนั้น ถ้าเกิดมีทหารอยู่ไม่กี่คน นายก็ใช้ดาวกระจายปาใส่พวกนั้นซะ..."

"ได้เลยพวก!!" ลาสตอบ

"สาม เหลือแต่เธอ แอนนิส และฉันจะ รีบวิ่งไปยังห้องเก็บสมบัติของปราสาท เก็บของมีค่าทุกอย่าง
เท่าที่จะทำได้... แล้วรีบออกมาจากทางเดิม ทั้งสามคนก็พยายามหนุนหลังให้ด้วยก็แล้วกันนะ..."

"อืมๆๆ" ทั้งดาน่า ลาส และฟาร์ต่างพยักหน้าตกลง

"แอนนิส?" ลอร์ช เรียกฉันที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว

"หืม! อ้อ! โอเคๆ ตามนั้น ไม่มีปัญหา ^^" ฉันยิ้มให้เขาที่ทำหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

"ขอให้ทุกคนโชคดี! เพื่อชื่อเสียงของ Disorderly" เขายืนมือมาข้างหน้าในวง

"เพื่อเรือโจรสลัดของเราในอนาคต ^O^" ดาน่ายื่นมือเข้ามาอีกคน

"เพื่อเสื้อผ้าเท่ๆ ของฉัน!!" ตามด้วยลาส

"...." ฟาร์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ยืนมือเข้ามา

"เพื่อ.... เอ่อ... เงิน... ???"
มีแต่ฉัน ที่ไม่ได้คิดคำพูดเท่ๆ ของตัวเองออกมา ก็ค่อยๆ ยื่นมือไปแตะพวกเขา

"โอ้ส!!!!" พวกเราตะโกนออกมาพร้อมกัน

แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ดีนัก... เหมือนมีลางสังหรณ์แปลกๆ

***********************************

ในคืนนั้น ที่ด้านหลังของปราสาทสเวเนอรัล

"เอาล่ะ... ตามแผนนะ ฟาร์ เริ่มเลย!"
ลอร์ชค่อยๆ ย่อขาตัวเอง วางมือทั้งสองข้างรองไว้บนตักเพื่อให้ฟาร์กระโดดขึ้นไป

"อืม..." เขาพยักหน้าตอบ พร้อมรีบวิ่งไปหาเขาแล้ว กระโดดเหยียบมือที่รองไว้
เด้งตัวเขาลอยขึ้นไปยังบนกำแพง เขาหยุดหันไปมองรอบๆ แล้วกระโดดลงไป

"......." สักพัก ก็มีก้อนหินลอยข้ามกำแพงมาเป็นสัญญาณว่า ทางสะดวก

"ไม่มีทหารงั้นเหรอ??" ฉันขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆ อย่างสงสัย

จากนั้น พวกเราทุกคนก็กระโดดตามเขาข้ามกำแพงไปพร้อมกัน

"ตุ้บ!! ตุ้บๆๆ" เสียงฝีเท้าทั้งสองข้าง กระทบกับพื้นพร้อมกันทั้งสาม

พวกเราต่างย่องเข้าไปยังประตูห้องทางด้านหลังของปราสาท

"เอี๊ยดดด~~~"
เสียงประตูถูกเปิดขึ้นอย่างเบาๆ ลาสชะโงกหน้าเข้าไปดูลาดเลาภายในห้องแต่ก็ไม่พบทหารเลยสักคน

"ห้องนี้ก็ไม่มีทหารอยู่เลย..." เขาหันมาพูดกับพวกเราด้วยเสียงเบา

"ฉันว่า มันชักจะแปลกๆ เข้าไปทุกทีแล้วสิ..." ลอร์ชเอ่ยขึ้น แล้วก็ค่อยๆ เข้าไปข้างใน

ระหว่างทางที่พวกเราค่อยๆ วิ่งย่องเข้าไปนั้น เราไม่พบทหารยามที่เฝ้าคุ้มกันเลยสักนาย
ซึ่งมันแปลกมาก และฉันก็ไม่คิดว่า ทหารพวกนั้นจะหายไปเฉยๆ โดยที่ไม่มีการคุ้มกัน
นอกเสียจากเป็นแผนล่อให้พวกเราเข้ามา ใช่!! พวกเราถูกล่อให้มาติดกับของพวกมันแล้ว!

"ลอร์ช!! เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!!" ฉันรีบเตือนเขาที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป

จู่ๆ เขาก็เงียบไป แล้วค่อยๆ หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

"ทำไมเหรอ? เธอไม่เข้าไปขโมยมงกุฎนั่นเหรอ?" น้ำเสียงที่ดูเย็นชาแบบนั้น...
กับท่าทางที่ดูเฉยชาอย่างไม่สะทกสะท้านนั่น กับอีกสามคนที่เหลือ ซึ่งต่างก็เปลี่ยนท่าทาง
ที่ดูแปลกไปอย่างชัดเจน จนทำให้ฉันรู้ตัวแล้วว่า...

"พวกแกหลอกฉัน!" พูดจบ ทั้งสามคนก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเร็ว
ส่วนฉัน ที่ไม่ทันตั้งตัว ก็โดนพวกมันจับล็อกแขนของฉันไว้ทั้งสองข้าง

"ตึกๆๆๆๆๆ!!!!! ปั้งงงงงง!!!!!!!"

เหล่าทหารที่ซ่อนตัวอยู่ก็กรูกันเปิดประตูเข้ามาล้อมฉันเอาไว้พร้อมกับอาวุธที่จ่อเข้ามาหา
ตามด้วยพวกขุนนาง หัวหน้าทหาร และกษัตริย์ก็ค่อยๆ เดินเข้ามา

"ว่าไง!? แม่โจรสาวน้อยแสนสวย~~"

ผมสั้นสีเงิน กับดวงตาสีทอง รูปหน้าที่คมเข้มดูท่าทางทะเล้นพอสมควร กับรูปร่างที่เตี้ยกว่าฉันเล็กน้อย
สวมชุดที่บ่งบอกว่าเป็นกษัตริย์พร้อมด้วยผ้าคลุมสีน้ำเงินขาว กล่าวทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน

"โอ้ว! ว่าไงท่านพระราชาคนแคระ เอิ่ม... มิทราบว่า ท่านหมดภาระดูแลเจ้าหญิงสโนวว้อนท์
มาดูแลบ้านเมืองแล้วหรอเนี่ย น่าทึ่งไปเลยเนอะ ^O^"

ฉันยังอุตส่าห์พูดจากวนประสาทในขณะที่ตัวเองโดนจับไว้แบบนี้

"ฮ่าๆๆๆๆ! นอกจากจะน่ารัก แล้วยังปากดีอีกด้วย!! ข้าชอบบบบบ~~"
ลากเสียงด้วยเสียงทะเล้นแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน

"เอาล่ะ! ส่งเพชรสีดำนั้น คืนมาให้ฉันซะ! แล้วฉันจะลดโทษให้เธอ..." เขาเอ่ย

"ลดโทษ? ตลกน่า!! ในโลกนี้ยังมีกฎหมายลดหย่อนโทษให้ด้วยเหรอ?
คนฉลาดๆ อย่างนายคงไม่ปล่อยให้ฉันนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่ในคุกงี่เง่านั่นหรอก
นอกเสียจาก นายจะจับฉันขังในกรงไม้แล้วเอารถม้าลากพาไปโชว์ตัวในเมือง
ประจานความผิดที่ฉันก่อ ต่อหน้าประชาชีทั้งหลายแหล่ ให้พวกเขาพาหินใส่
แบบยุคสมัยเก่าๆ นอกนั้นก็ จับประหาร หรือไม่ก็......... ตัดแขนตัดขาทำนองนั้น"

ฉันพูดจบพลางแบะปากประมาณว่า 'ก็แค่นั้น'

ส่วนเขาเบิกตาโตขึ้นมาด้วยความทึ่งในฝีปากอันกล้าหาญ (ฟังดูน่าภูมิใจมาก)
ก่อนจะหยิบกริชที่เหน็บอยู่ข้างเอวของเขาขึ้นมาจ่อที่คอของฉัน

"เก่งนี่.... แต่ก็เก่งไม่พอที่จะหนีรอดจากแผนการอันแยบยลของฉัน
หรอกนะ จะบอกให้ ^^"

"หึ!!" ฉันกระตุกยิ้มขึ้น

"ฝ่าบาทเองก็เก่งเหมือนกันนะ..... แต่ก็เก่งไม่มากพอที่จะจับฉันไว้ได้ตลอดหรอก..."

"!!!!" พูดจบฉันก็เตะกระแทกไปที่เป้าของลาสด้านหลังที่ล็อคแขนซ้ายฉันเอาไว้

"อุ้กกกกกก!!! น้องชายโผ้มมมมม!!!!" เขาทรุดลงไป

แล้วฉันก็เหวี่ยงดาน่าทุ่มลงไปที่พื้น แล้วใช้จังหวะที่ทหารกำลังจะเข้ามาจับตัว
หยิบระเบิดควันขึ้นมาปาลงไปจนควันเริ่มฟุ้งกระจายจนมองอะไรไม่เห็น

"ระเบิดควัน!!!!! รีบหาตัวเธอเร็วเข้า!!!!!!!!!"
หัวหน้าทหารคนหนึ่งสั่งการขณะที่ยังชุลมุนวิ่งวนไปมาอยู่

"แค่กๆๆ มองอะไรไม่เห็นเลยแฮะ..." กษัตริย์พูดขึ้น ในขณะที่เขาสำลักควัน
จากนั้นเขาก็เห็นร่างของฉันที่กำลังวิ่งพุ่งเข้ามากระโจนใส่จนเขาล้มลงไป

"ส่วนนาย... มากับฉันซะ!" ฉันดึงคอเสื้อของเขาขึ้นมาแล้วพาวิ่งลากหนีออกมาจากปราสาท

"เดี๋ยวๆๆๆ เย้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!" เขาตะโกนขึ้นเสียงดัง แล้วก็หายไปกับฉัน

ทิ้งไว้ให้พวกทหารและขุนนางที่เหลือวิ่งวุ่นในควันขโมงกัน

**********************************

เมื่อควันได้สงบลง เหล่าทหารต่างออกตามหากษัตริย์เดนนิสจนทั่วทั้งปราสาทแต่ก็ไม่พบ

"นายท่านครับ!! กษัตริย์ถูกลักพาตัวไปแล้วครับ!!" ทหารนายหนึ่งรายงานกับหัวหน้าทหาร

"อีกทั้งพวกโจรที่เหลือ รวมทั้งนักสืบของฝ่าบาทก็หายไปด้วยครับ!!" ทหารอีกนายหนึ่งกล่าว

"อะไรนะ!? หายไปกันหมดเลยเหรอเนี่ย?" หัวทหารเอ่ยขึ้นพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"แย่แล้วครับหัวหน้า!!!!!" จู่ๆ ทหารอีกนายก็วิ่งโพล่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนกแล้วรายงาน

"สมบัติล้ำค่าของฝ่าบาทและในปราสาททุกชิ้น หายไปหมดเลยครับ!!!"

"ว่าไงนะ!!!? พวกมันขนไปได้ยังไงกันตั้งเยอะแยะ??"

"ก็เพราะพวกมันร่วมมือกันขนจนหมดน่ะสิ..."
ขุนนางอาวุธโสคนหนึ่งกล่าวขึ้นพร้อมเดินเข้าไปหาหัวหน้าทหารคนนั้น

"พวกเราในนี้ทุกคน โดนต้มกันจนเปื่อนเลยล่ะ..."

"งั้นหมายความว่า...." ขุนนางอีกคนเอ่ยขึ้น

"ใช่!! เป็นแผนของพวกมันที่วางไว้ตั้งแต่ต้นแล้วไงล่ะ!!"

************************************************