Me and enemy มิตรแท้ ในสงคราม

          "สวัสดีประชาชนทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่ City 17 เมืองแห่งความสุข วันนี้มีเช้าที่สดใส

เหมาะสำหรับการพักผ่อน  อากาศเย็นสบาย  และ ... " เสียงประกาศทางวิทยุได้หยุดลง คงด้วยที่ว่าอยู่นอกเขตสัญญาณวิทยุไปแล้ว เขาเลยปิดวิทยุ และ มองวิวข้างนอกรถขนส่งทหารที่พวกเขากำลังนั่งมา ท้องฟ้าช่างสดใสเหมือนที่วิทยุบอกเลย  

"นี้นานคิดว่าเรากำลังจะไปไหนหรือ ? " ทหารฝึกหัดคนนึงในรถถามขึ้นมา "นี้ได้ยินหรือเปล่าเนี้ย ดอล ! ฉันถามนายอยู่น่ะ ! "  เขาพูดพร้อมยกหมัดขึ้นมาชกที่แขนดอลเบาๆ

"อะ.. อะไรน่ะ ... พอดีฉันมัวแต่เหม่ออยู่หน่ะ " ดอลพูดติดๆขัดๆ " ฉันถามว่านายรู้หรือเปล่าว่าเราจะไปไหน เพราะเห็นนายชอบแอบไปห้องแผนที่โลกบ่อยๆ " ทหารฝึกหัดพูดพร้อมยื่นถุงใส่น้ำเปล่าให้เขา " ฉันก็ไม่รู้หรอกน่ะ  แล้วถามขึ้นมาทำไมหรือ ? อยากรู้ทางกลับบ้านไปหาแม่ก็บอก จะได้ไปส่งถึงบ้านเลยเวลาที่นายฉี่รดที่นอน " ดอลพูดพร้อมหัวเราะออกมา ทหารฝึกหัดคนอื่นๆ ก็หัวเราะตาม ทหารฝึกหัดคนนั้นหน้าแดง แล้วพยามบอกว่าไม่ใช่  แต่ก็สู้เสียงหัวเราะของคนทั้งรถไม่ได้

"เงียบๆหน่อยสิทหารทั้งหลาย ! ฉันต้องใช้สมาธิขับรถนะ ! "แมนเนอร์ พี่ชายของดอลตะโกนจากที่นั้งคนขับ จากนั้นก็เพิ่มความเร็วรถให้มากขึ้น เพื่อที่จะได้ให้พ้นจากเขตปลูกผักของชาวบ้านไวๆ เพราะขี้เกียจไปเถียกับชาวบ้านเรื่องมีทหารขโมยผักของพวกเขา ซึ่งทหารไม่รู้เรื่องอะไรด้วย 

รถขนส่งทหารเคลื่อนที่กันเป็นขบวน ถึงแม้จะขับมาแค่ 5 คัน แต่ก็เหมือนยกกองทัพย่อยๆขึ้นมาบนถนนเลย เพราะว่า รถนั้นใหญ่มาก ใช้พื้นที่ถนนถึง 2 เลน และยาวประมาณ 5 เมตร 

" เป็นแพทย์สนามนี้ดีจังเลยนะครับ ได้ใส่ชุดเท่ๆ แถมยังดูสบายกว่าเสื้อทหารเสริมเหล็กนี้้เป็นไหนๆ" ทหารคนนึงพูดขึ้นมา พร้อมมองชุดของดอลอย่างอิจฉา " มันก็ไม่ได้สบายนักหรอก เห็นเสี้อบางๆแบบนี้ แต่จริงๆต้องใส่เสื้อกันกระสุนด้วยอีกชั้น " เขาพูดเบาๆ เพราะเดี้ยวโดนพี่ของเขาบ่นเรื่องคุยกันเสียงดัง " แถมต้องแบกกระเป้าพยาบาล ปืนพกและกระสุนอีก หนักไม่ใช่เล่นเลย แถมต้องวิ่งให้เร็วด้วย จะได้ช่วยพวกคุณทันตอนที่พวกคุณโดนยิงจนนอนคลุกไปกับดิน " ดอลพูดพร้อมควักปืนพกประจำตัวขึ้นมาโชว์  ปืนของแพทย์สนามมีขนาดเล็กพอที่จะใส่ในกล่องยาได้ เพราะที่จะได้มีอาวุธไว้ใช้ยามฉุกเฉิน แต่คงไม่ได้ใช้หรอก ปืนกระบอกแค่นี้สู้เอาไม้ฟาดใส่ยังดูน่ากลัวกว่าเลย

ขบวนรถทหารขับผ่านถนนหลวง ที่เป็นทางเชื่อมต่อระหว่าง City 17 ไปยัง City 16 ที่อยู่ห่างกันเหมือนกับว่ามันไม่มีอยู่จริง เขาเพิ่งออกจากเขตเมือง City 17 อยู่เลย คงต้องใช้เวลาทั้งวันกว่าจะไปถึงจุดหมาย ซึ่งก็คือ City 15 เมืองที่ล่มสลาย เพราะถูกพวกผู้ก่อการร้าย ที่ใช้ชื่อสวยหรูและดูเป็นมิตรคือ Free the earth ซึ่งมันก็คือขบวนการล้างอำนาจให้ทั้วโลกเลิกใช้การปกครองแบบการร่วมตัวกัน 

การปกครองแบบรวมตัวกัน คือ การปกครองที่กำหนดให้ทั้งโลกไม่มีการแบ่งประเทศ ทั้วโลกจะโดนแบ่งเขตพักอาศัยเหมือนแบ่งเขตหมู่บ้าน โดยจะมีตั้งแต่ City 1 ไปจนถึง City 20 ในแต่ละเขตจะมีผู้ดูแลเมือง ซึ่งใน City 17 มีผู้ดูแลเมืองเป็นหัวหน้าทหาร ชื่อ ลัค

โดยการปกครองแบบนี้ ทำให้ทั้วโลกใช้ภาษาเดียวกัน มีกฎระเบียมหลักเหมือนกัน แต่เพื่อไม่ให้แต่ละเขตดูอึดอัดเกินไป จึงต้องเว้นที่ระหว่างเขตให้กว้าง อย่างน้อย 1000 กิโล และเพื่อง่ายต่อการปกครอง จึงมีกฎให้ประชาชนสร้างบ้านได้เฉพาะในเขตเมืองเท่านั้น และถ้าหากทำผิดกฎ ผู้ที่ทำผิดต้องโดนลงโทษโดยการ ขับไล่ออกจากเมือง และ ต้องอาศัยอยู่นอกเมืองเท่านั้น 

ถนนที่ขบวนรถขนส่งทหารเคลื่อนผ่านมานั้น ไม่มีผู้คนอยู่เลย มีแค่เพียงซากตึก และ ซากเมืองที่เคยมีความยิ่งใหญ่อลังการ แต่ตอนนี้กลายเป็นเมืองร้างที่มีแต่ซากพังๆ ที่เกิดจากการก่อสงครามโลกครั้งที่ 3 ถ้าหากไม่มีสงคราม โลกตอนนี้คงไม่ต้องใช้การปกครองแบบนี้ แต่ก็เพื่อความสงบสุขของโลก จึงต้องสร้างการปกครองแบบนี้ขึ้นมา 

ตอนนี้รอบๆตัวเริ่มมืดลงแล้ว แมนเนอร์จึงหยุดรถให้พักบ้าง หลังจากขับมาตลอดทั้งวัน แต่โชคดีที่ทาง City 17 เคยลงทุนให้มาสร้างค่ายพักของทหารที่นี้ จึงไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย

ดอลเดินเข้าไปในโรงนอนหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ แล้ววางสิ่งของที่แบกมาลงแล้วรอให้เพื่อนทหารใช้ห้องน้ำให้เสร็จ แล้วก็อาบน้ำให้หายล้าจากการนั้งรถทั้งวัน จากนั้นก็นอนด้วยความอ่อนเพลียในถุงนอน ให้แรงที่จะต้องนั้งรถต่อในวันพรุ่งนี้