เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ผมกลับเข้ามาที่คอนโดด้วยอารมณ์ที่สดชื่นขึ้นเยอะเลยหลังจากที่ไปซิ่งรถให้หายเครียด

พอผมเปิดประตูห้อง แอ๊ะ นี่มันกระเป๋ายัยหมูนิ่ว่ะ เฮ้ยซวยแล้ว

ผมรีบเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็เห็นยัยหมูเผือกนอรสลบอยู่ข้างๆอ่างอาบน้ำ!

     "ยัยหมู นี่ ยัยหมูเผือกตื่นสิ่ นี่เธอตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ"

ผมทั้งเขย่าตัวยัยนั่นและเรียกชื่อเธอ

     "นี่จิ๊กซอ ตื่นเธอนะ"

หัวใจผมเหมือนจะร้องไห้ ถ้าเธอเป็ออะไรไปผมคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่

ผมอุ้มเธอขึ้นมาที่ลิฟ

     "อี ตา บ้า" ยัยหมูเพ้อขึ้นมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

หน้าที่เคยขาวอมชมพู ตอนนี้ซีดจนแทบจะเป็นสีเทา 

-โรงพยาบาล-

บนเตียงสีขาวสะอาด จิ๊กซอนอนหมดสติอยู่บนนั้นพร้อมที่ช่วยหายใจ

ผมทำอะไรลงไปนะ รุนแรงเกินไปจริงๆด้วย ผมคิดถึงเสียงหัวเราะเยาะ

และรอยยิ้มสดใจของเธอ สิ่งที่เธอแกล้งผมมันก็เพราะผมเข้าไปหาเรื่องเธอก่อนด้วยซ้ำ

    "นี่จิ๊กซอ เธอรีบฟื้นขึ้นมาเถียงกับชั้นเถอะนะ"

ผมจับมือของเธอเอาไว้ ความรู้สึกของผมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ผมมองที่แขนของจิ๊กซอ ตอนนี้เธอขาวและซีดเหมือนกระดาษ

ในห้องน้ำของผมคงทั้งเย็นและไม่มีอากาศ ผมขอโทษเธอซ้ำไปซ้ำมา

    "แอ่กๆ" 

    "จิ๊กซอ เธอฟื้นแล้ว    หมอครับเธอรู้สึกตัวแล้ว!" ผมกดปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอ

    "เป็นยังไงบ้างครับคอแห้งไม๊ แน่นหน้าอกไม๊"  หมอตรวจร่างกายเธออยู่ซักพัก

    "ปลอดภัยแล้วล่ะครับ^^ ผู้ป่วยขาดอากาศหายใจถ้าพามาช้ากว่านี้คงแย่แน่ๆ"

หมอบอกผมแล้วเดินออกจากห้องไป

    "นี่นายเพราะนายคนเดียวเลย นายรู้ไม๊ว่าชะ.."

ผมดึงจิ๊กซอเข้ามากอด ขอบคุณพระเจ้าที่เธปลอดภัย

    "นายชั้นหายใจไม่ออก" ผมปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด

    "ขอโทษนะ"

    "ชั้นนึกว่านายจะฆ่าชั้นจริงๆซะแล้ว T^T"

    "ขอโทษนะ"

    "เลิกขอโทษได้แล้ว ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ" แปลกแหะไม่โวยวายด้วยล่ะ

~ดิ๊ง ดิ๊ง ด่อง ดะ ดะ ดิ่ง ดิ่ง ดอง~

    "นายหยิบให้ชั้นหน่อยสิ่"

    "อื้ม" ผมหยิบโทรศัพท์ให้จิ๊กซอ

    "ฮะโหล 

     ชั้นอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะ

     นี่นายเลิกโวยวายได้ไม๊

     ห้อง b541

     อื้มซื้อหนมมาเยอะๆเลยนะ บาย"

จิ๊กซอวางสายแล้ว ยัยนี่พึ่งจะรอดตายยังมีหน้ามาถามหาของกินอีก

     "นี่นาย มองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าไงย่ะ" เธอตะโกนถามผมที่นั่งอยู่โซฟา

     "เธอน่าจะง่วงซึม หรือไม่ก็อ่อนแอแบบนางเอกหนังบ้างนะ"

     "5555 ทำไมชั้นต้องเป็นแบบนั้นด้วยล่ะ เพื่อเรียกความสงสารจากคนอย่างนายน่ะหรอ"

     "คนอย่างผมมันทำไม"

     "นี่นายเปลี่ยนศัพนามตัวเองว่าผมทำไมเนี่ย ยึ้ยน่าขนลุก"

     "ไม่ใช่แค่นั้น คุณต้องเรียกผมว่าเทวิณ"

     "นี่นายปลาไหล นายดูเพี้ยนๆนะ เรียกชั้นว่าคุณเนี่ยนะ55555"

คนกะจะพูดดีด้วยซะหน่อยกลับขำกันซะงั้น ผมลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเตียง

ยัยนี่ดูน่ารักดีนะติดแค่ปากกล้าไปหน่อย ผิวของเธอขาวอมชมพู ผมว่าผมขาวมากแล้วนะ

ตาเธอกลมดิ๊กเข้ากับหน้ากลมๆ ปากสีชมพูอวบอิ่ม ดูแก้มเธอสิ่ถ้าผมเอามือวางบนแก้มยัยนี่

จะนิ่มแค่ไหนน้า

      "นี่นายทำอะไรน่ะ" ผมสะดุ้งเมื่อจิ๊กซอเรียกผม

แอ๊ะมือสองข้างของผมจับบนแก้มยัยนีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมรีบชักมือออก

     "เอ่อผมแค่คิดว่า หน้าคุณพอดีมือผมเลยน่ะ^^" ผมว่าผมเริ่มทำตัวเพี้ยนๆจริงๆแล้วล่ะ

     "นี่นาย นายพูดดีกับชั้นเพราะรู้สึกผิดจริงๆน่ะหรอ"

     "คงงั้น"

     "ไม่ต้องหรอกเพราะยังไงซะชั้นก็จะไม่มีทางพูดดีกับคนอย่างนาย"

     "เธอเกลียดชั้นขนาดนั้นเลยหรอ" ทำไมผมถามคำนั้นออกไป ผมกลับรู้สึกเจ็บที่หัวใจกันนะ

     "ก็ใช่น่ะสิ่ ชั้นเกลียดนายตั้งแต่วันแรกเลยล่ะ" จิ๊กซอแลบลิ้นใส่ผม 

     "แต่ชั้นจะทำให้เธอรักชั้นคอยดูสิ่"

     "นะ นายจะทำอะไร"

ผมดันตัวเธอจนหลังติดกับหัวเตียงและค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้หน้าเธอ

จิ๊กซอนิ่งและหลับตาปี๋ 5555 แกล้งยัยนี่แล้วสนุกชะมัดเลย

ผมจ้องหน้าเธออยู่นาน หน้าผมค่อยๆเข้าใกล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนจากเธอ ปากของเราเข้าใกล้กันมากใจผมเต้นระรัวแม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมจะจูบสาวๆ แต่กับเธอมันทำให้ผมปั่นป่วน เมื่อปลายริมฝีปากของเราสัมผัสกัน

     "จิ๊ก ซะ..." เสียงไอ้น้องชายของผม ผมรีบผลักตัวออกจากจิ๊กซอทันที