Heart control หัวใจสั่งได้

กลางแดดร้อนๆ อันแสนอบอ้าว ลุงชิดกับป้าเพ็ญเดินน้ำหน้าเด็กหนุ่มสาวออกไปไกลแล้ว สองหนุ่มสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยตะกร้าผลไม้ขึ้นเนินด้วยความทุลักทุเล

"คุณเป็นผู้ชายซะเปล่า กล้ามอะ มีไว้ทำไม หา! ถ้าไม่มีแรงขนาดนี้" หญิงสาวยืนอยู่ข้างๆ มองชายหนุ่มรูปร่างกำยำที่พยายามเข็นรถเข็นที่ติดหล่มอยู่กลางเนินในสวนใหญ่

"ถ้าคุณช่วยผมดึงรถเข็นมันจะช่วยได้มากกว่ามายืนบ่นไหมละครับ"

555 นี่ถ้าถ่ายภาพเก็บไว้นะ โอ้โห ขายได้เป็นกอบเป็นกำ ตอนอยู่ในเมืองก็ลุคคุณชายซะ พอกลับมาอยู่บ้านเป็นลุคคนสวน แต่เสน่ห์นี่เหลือล้นเลย เหงื่อไหลหยดออกมากเป็นทาง กระทบกับแสงแดด มันเป็นภาพที่น่ามองสำหรับหญิงสาวที่นั่งรออยู่ข้างๆซะเหลือเกิน พ่อคุ้นนนนนน ใครจะอยากช่วยหละ ขอดูภาพนี้ไปนานๆก่อน

"อ่าว ก็คุณเป็นผู้ชาย"

"เป็นผู้ชายแล้วไงครับ ช่วยกันสิครับคุณ พ่อกับแม่ผมหายไปไหนก็ไม่รู้แล้ว จะกลับยังไงหละเนี่ย"

"อ้าววววว ก็นี่สวนของคุณ ไม่รู้ทางออกได้ไง?"

"นี่สวนผม แต่ตอนผมยังเด็กมันไม่เยอะขนาดนี้ ตอนนี้มันสุดลูกหูลูกตาผมแล้ว ผมไม่ได้เข้าสวนทุกวันนะครับคุณ ผมก็เดิมตามพ่อกับแม่ตลอด สวนแถวนี้ผมยังไม่เคยมาเลย"ชายหนุ่มในเสื้อกล้ามสีขาวกำลังง่วนอยู่กับรถเข็นที่เต็มไปด้วยผลไม้

"โทรตามสิค้าบบบบ รออะไร"

ตู้ด!!!!!!!!

"สงสัยพ่อกับแม่ไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาด้วยอะ"

"ก็ไม่บอกตั้งแต่แรกหละ เร็วๆเลย รีบตามคุณลุงคุณป้าไปเลย ไปไหนกันแล้วนั่นอะ" หญิงสาวกล่าวพลางช่วยดึงที่จับรถเข็นขึ้นมาจากหล่ม รถค่อยๆขยับแล้วก็ขึ้นมาจนได้

"แรงเยอะเนอะเราอะ" ชายหนุ่มกล่าวพลางยิ้ม มองหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเข็นรถเข็นอยู่ข้างๆ

"เยอะสิ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่าไม่รู้ทาง นี่จะเที่ยงละนะ หิวรู้ไหม"

"พักก่อนไหมหละ ถ้าหิวอะ"

"บ้าปะ หิวแล้วมีไรให้กิน" หญิงสาวกล่าวพลางเหลือบไปมองตะกร้าบนรถเข็นที่มีแต่มะพร้าว

"555 คุณก็แกะมะพร้าวกินสิ แรงเยอะจะตาย"

"นี่ เอาดีๆ จะกินอะไร!!!!!! หิวเว้ยยยยยยยย!!!!! ดูรอบๆนี้ซะก่อน มะพร้าว มะม่วงดิบ แล้วก็ต้นอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีลูกอะไรโผล่มาให้กินเลย"

"อะได้ๆ รอตรงนี้ เมื่อกี้ผมจะได้ว่าเราผ่านดงกล้วยอยู่ เดี๋ยวผมมา"

"จริงดิ ไปเลยๆ ฉันรอตรงนี้นะ"

"อืม" ชานนท์กล่าวแล้วเดินออกไปทันที แต่ทันใดนั้นกลับมีสิ่งนึงที่กระตุกชายเสื้อให้เขาหยุดหันกลับมาอีกครั้ง

"เอาเบอร์นายมา"

"อะ...."

"ไม่ต้องงง เอาเบอร์นายมา เดี๋ยวจะได้โทรตามถ้าหายไปนานเกินไป เดินๆไปก็ดูสัญญาณโทรศัพท์ด้วยหละว่ามีรึเปล่า"

"อืม"

"เอาเบอร์มาดิ อย่าอืมอย่างเดียว"

"08XXXXXXX"

"โอเค นี่เบอร์ฉันนะ ยิงไปแล้ว อย่ารับ เดี๋ยวเปลืองเงิน"

"อ่าว ตกลงจะให้รับหรือไม่รับ"

"ก็อย่ารับตอนนี้ เดี๋ยวค่อยรับตอนโทรไปอีกรอบเข้าใจไหม"

"คร้าบบบบบบ"

มันน่าแปลกที่เขามีความสุขกับรอยยิ้มเล็กๆน้อยๆจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวที่ดูธรรมดาเมื่อเทียบกับสาวๆที่เขาเจอมาในชีวิต มือน้อยๆที่ตึงชายเสื้อเขาไว้ มันช่างน่ารักซะเหลือเกิน

20 นาทีผ่านไป

หญิงสาวที่นั่งรออะไรซักอย่างอย่างไม่มีจุดหมาย เดินไปเดินมารอบต้นมะพร้าวไปสิบรอบได้ ดึงหญ้าใต้ต้นไม้ เดินดูดอกหญ้า แต่ก็นะ ด้วยเวลาตอนเที่ยง แดดเปรี้ยงปร้าง กลางสวนอันใหญ่โตมโหฬารนี้ มันไม่ได้ศิวิไลเหมือนในละคร มันรู้สึกเปลี่ยว น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ภาพน่าขยะแขยงมันโผล่เข้ามาในหัวสมองอีกครั้ง มันทำให้ใจเต้นเป็นระส่ำ เธอเดินวนไปมาหาท่อนไม้ใหญ่หนึ่งท่อนเอามากำไว้แน่น พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นระยะๆ

"ให้ตายสิ ถ้าใครมาเห็นดีเจชานนท์ในสภาพแบบนี้นี่น่าอายแย่เลย" ชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการใช้คัตเตอร์อันเล็กๆตัดกล้วยทีละลูก ด้วยสภาพอันแสนทุลักทุกเล

เสียงเรียกเข้าโทรศัพย์

"คร้าบบบบบบบ"

"ไม่ต้องครับเลย หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย หลงทางรีเปล่า"

"ไม่ได้หลง แต่กำลังตัดกล้วยให้อยู่เนี่ย"

"ช้าจริง ตัดเป็นปะเนี่ย"

"เป็นแต่มีแค่มีดคัตเตอร์เนี่ย จะตัดให้ไวได้ไงหละครับคุณ"

"ได้มากี่ลูกละ"

".........."

"กี่ลูกแล้ว!!!"

" 2 ลูก"

"หา!!! ตั้งนานเนี่ยนะ สองลูก!!!"

"โหคุณ กว่าผมจะหาเจอ กว่าจะตัดได้ทีละลูก ต้นกล้วยมันก็สูงนะครับคุณ"

"กินเองหมดแล้วใช่มะ ถึงเหลือแค่สองลูก"

"กินเกินอะไร ยังไม่ได้แตะเลยเนี่ย"

"พอละ..."

"อะไรนะ"

"พอละ กลับมาเหอะ สองลูกก็พอแล้ว"

"แล้วอิ่มเหรอ" ชายหนุ่มแปลกใจกับสาวน้อยที่อยู่ๆเสียงอ่อนขึ้นมาทันที มันทำให้เขายิ้มอย่างที่ควบคุมตัวเองไม่ได้

"กลับมาเหอะ"

"กลัวอะดิ"

"เปล่าซักหน่อย"

"แล้วให้กลับทำไมอะ"

"ก็บอกว่าพอแล้วไง สองลูกก็พอแล้ว กลับมาเดี๋ยวนี้เลย!!!!"

"อะได้ๆ กลับๆ งั้นวางสายเลย เดี๋ยวกลับละ"

"ไม่!!"

"เอ้า ไม่กลัวเปลืองเงินรึไง วางสายก่อนเดี๋ยวโทรกลับ"

"ไม่ต้อง มีตังค์จ่ายค่าโทรศัพท์น่า รีบๆกลับมาเลย เร็วๆๆๆๆ"

"ครับ แม่คุณ!!! นี่ถ้ามีคนรู้ว่าคุณกำลังสั่งดีเจชานท์อยู่นี่ผมอายเขาแย่เลยนะ"

"ก็ถ้าคุณทำตัวดีๆ ฉันจะไม่เผยแพร่เรื่องนี้กับใคร"

"ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไม่บอกใครว่าคุณให้ชุดชั้นในผม"

"หยุดเลยนะ ไม่ได้ตั้งใจเว้ย"

"เต็มหน้าเลยอะนะ"

"ก็ไม่ได้ตั้งใจไง คุณนั่นแหละทำฉันใจไม่ดี"

"ไม่ดียังไง เห็นหลับตาพริ้มเลย นึกว่าดีใจ"

"ตาบ้า พอเลย"

"555555"

"หัวเราะอะไร เอาเป็นว่าเราเจ๊ากันนะ ห้ามพูดเรื่องวันนี้ให้ใครฟังอีก"

"ครับผม" ชายหนุ่มกล่าวพลางมองภาพข้างหน้า หญิงสาวตัวเล็กๆที่นั่งคุดคู้อยู่ใต้ต้นมะพร้าว ถือไม้ท่อนโตไว้ในกำมือแน่น มีรถเข็นคันใหญ่เกินตัวที่วางอยู่ข้างหน้าสาวน้อย ดูภายนอกเธอดูเป็นคนที่น่าทะนุถนอม แต่ตัวตนของเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าที่ควรจะเป็น รอยช้ำใต้ตาซ้ายน้ันมันบ่งบอกว่าเธอดูจะไม่น่ากลัวอะไรเลย แต่กลายเป็นคนที่กลัวที่จะอยู่คนเดียว

"อะ สองลูก"

"ขอบใจนะ" หญิงสาวกลา่วพลางหยิบกล้วยไปหนึ่งลูก

"อีกลูกนึงอะ ไม่กินเหรอ"

"ของนายไง"

"ไม่ต้อง ไม่หิวหรอก" ชายหนุ่มกล่าว เขายิ้มน้อยๆ พลางเขยิบนั้งในร่มข้างๆหญิงสาว

"ไม่หิวได้ยังไง จะบ่ายโมงแล้ว กินๆไปเหอะ"

"สั่งผมอีกละ"

"ไม่ได้สั่ง แค่มันควรทำ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก"

"ปกติผมทำงานก็ไม่เคยกินข้าวตรงเวลานะ"

"ก็กินให้ตรงเวลาให้เป็นนิสัยสิ"

"คร้าบบบบบบบ"

"ว่าแต่คุณกลัวมากเลยเหรอ"

"เปล่า กลัวอะไร" หญิงสาวกล่าว พลางกร้วมกล้วยคำโต เธอทำให้เขายิ้มได้ตลอดจริงๆ

"ไม่กลัวได้ไง ไม้ท่อนโตขนาดนี้"

"ก็เอาไว้ป้องกันตัว"

"อ่านะ แล้วรอยช้ำใต้ตานี่ไปโดนอะไรมา"

"หืม??? นี่อะนะ อุบัติเหตุนิดหน่อยอะ อย่าไปสนใจเลย"

"เหรอ อืม... กินอิ่มยัง หาทางกลับไหม"

"อืม ไปดิ"

หญิงสาวที่อารมณ์เอาแน่เอานอนไม่ได้ จากที่ไม่มีแรง ก็มีแรงขึ้นมาทันที จากที่อารมณ์ร้อนก็อารมณ์เย็นขึ้นมาทันที จากที่ปากร้ายก็ปากดีขึ้นมาทันที แต่ก็มีบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจอีกมากมาย รอยช้ำนั้นคงทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เพราะพอถามเรื่องนี้ขึ้นมา เด็กสาวจากที่สดใสตรงหน้าดูหม่นขึ้นมาทันทีเหมือนกัน

"เย้!!! มาถึงจนได้ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"

"อืม" ชายหนุ่มกล่าวพลางหันไปมองในบ้าน

"พ่อกับแม่คงยังไม่กลับมา งั้นเดี๋ยวผมอาบน้ำที่บ้านนี้นะ" ภาพข้างหน้าคือหญิงสาวตัวเล็กๆวิ่งเข้าไปที่บ้านโดยไม่หันมามองเขาเลย ระหว่างทางกลับ ไม่มีการพูดคุยระหว่างเขาและเธอ มันชวนให้น่าแปลกใจยิ่งนัก 

เสียงซ่าจากฝักบัวผ่านร่างบอบบางของสาวน้อยที่กำลังชำระร่างกายจากกลิ่นเหงื่อ หญ้า โคลนที่กว่าจะฝ่าออกมาจนได้

ในใจฉันตอนนี้ภาพนั้นมันยังติดตา  ภาพชวนน่าขยะแขยง ภาพที่ทำให้นอนไม่หลับ มันทำให้ฉันไม่กล้าอยู่คนเดียว ฉันกลัว... ฉันกลัว... แต่การอยู่กับดีเจชานนท์ มันทำให้ฉันอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เขาอบอุ่น เขาเป็นกันเอง คงเพราะฉันปลื้มเขามาตลอดอยู่แล้ว มาเจอตัวจริงๆที่เป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกดี เขาคงทำแบบนี้กับแฟนคลับทุกคน.... ฉันอยากแข้มแข็ง ฉันอยากยิ้มได้ด้วยตัวเองโดยไม่ฝืน ฉันอยากมีความสุขอีกครั้ง