ฉันรักแกว่ะ.... ยัยยุ่น

//คาบกิจกรรมชมรม

 

          เมื่อวานมิจจิจังโกหกฉันเรื่องไข้หวัดเพราะวันนี้อาการทรุดกว่าที่เป็นอยู่ในตอนแรกถึงมิจจิจังบอกว่ามีเหตุผลแต่ไม่สามารถบอกได้ฉันเลยไม่ถามต่อและจัดแจงทุกอย่างให้สะดวกสำหรับเธอที่สุดเท่าที่จะทำได้และบอกเตือนทุกอย่างในการระวังตัวเมื่อเป็นไข้ ฉันกลัวมิจจิจังเป็นลมหรือเป็นอย่างอื่นที่ร้ายแรงกว่านั้นฉันจะไปช่วยไม่ทันหน่ะสิ

 

“พี่แซนคะ เราอยากจะมาสมัครเข้าชมรมคะ”

 

          ฉันบอกพี่ฟางที่เป็นคนดูแลหอให้ช่วยสังเกตมิจจิจังให้หน่อยถ้าเกิดมีเสียงดังผิดปรกติอยากจะให้ขึ้นไปบนห้องได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เป็นห่วงอยู่ดีจะยอมกินยาไหมนะกับข้าวที่ทำไว้ให้จะถูกปากหรือปล่าว

 

“พี่แซนคะ...” ฉันหันไปทางสาวน้อยที่กำลังเรียกฉันให้หลุดออกจากความคิดของตัวเอง

“ขอโทษทีพี่นึกอะไรเพลินไปหน่อย มีอะไรเหรอคะ”

“หนูจะมาสมัครเข้าชมรมคะ”

“ได้ๆ”

 

          พอฉันรับปากกับสาวน้อยคนนั้นไว้แล้วฉันก็เลยวิ่งไปบอกอาจารย์ว่ามีนักเรียนจะมาเข้าชมรม อาจารย์เลยจะทำเรื่องให้แล้วให้สาวน้อยคนนั้นวอร์มร่างกายแล้วลองวิ่งทดสอบสมรรถภาพทางร่างกายในการวิ่ง อาจจะเพราะตัวน้อยก็เลยวิ่งได้ไวและทักษะทางร่างกายที่ทำให้วิ่งได้ไวขึ้นทำให้ได้เวลาออกมาดีเลยทีเดียว

 

“น้องวิ่งไวดีนะ”

“ข....ขอบคุณคะ” สาวน้อยหันมาตอบฉันแล้วยิ้มด้วยใบหน้าแดงระรื่อ

“น้องหน้าแดงๆเป็นอะไรหรือปล่าวคะ”

“ป.... ปล่าวคะ คือ... ที่เรามาอยู่ชมรมนี้ก็เพราะมีพี่แซนนะ”

“เอ๋? ไม่ได้มาเข้าเพราะอยากอยู่ชมรมนี้หร่อกเหรอ”

“ก็เราชอบพี่แซน ก็เลยอยากอยู่ใกล้ๆถึงแม้ว่ามันจะเป็นคาบกิจกรรมก็ตาม” พอสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าฉันพูดจบก็มีอาการบิดนิดๆหน่อยๆ

“อ๋อ... ขอบใจนะ แล้วน้องชื่ออะไรคะ พี่ยังไม่รู้ชื่อน้องเลย”

“ชื่อเบ็ญคะ”

“หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ ขยันซ้อมด้วยละไม่ใช่ว่ามาเพราะพี่อีกนะ” เบ็ญขำนิดๆก่อนจะขเย่งเท้ามากระซิบข้างหูฉัน

“ถ้าเกิดว่าได้พี่มานั่งดูเราซ้อมก็คงจะดีนะคะ ฟู้วว~” พอพูดจบเบ็ญก็เป่าลมใส่หูฉันทำให้ฉันทำให้ฉันหน้าแดงก่ำก่อนที่เบ็ญจะเดินกลับไปเก็บของกลับบ้าน

 

‘เด็กสมัยนี้น่ากลัวแห่ะ -//////-’ พอฉันเดินกลับไปที่กระเป๋าก็เจอกระดาษเลกเชอร์แปะไว้ที่กระเป๋า

 

.....-เดินทางกลับบ้านดีๆนะคะ เรารู้ว่าพี่มีคนที่ชอบแล้วแต่พี่ก็ยังไม่มีแฟนใช่ไหมละ เราจะทำให้พี่เปลี่ยนใจมาชอบเราเองเตรียมตัวและหัวใจไว้ได้เลยคะ-.....

 

          ดูท่าว่างานนี้ฉันต้องระวังตัวเป็นพิเศษซะละมั้งดูท่าเด็กคนนี้จะเข้าหาฉันทุกทางโดยที่ไม่ปล่อยเหมือนเด็กคนอื่นที่พอฉันบอกปฏิเสธไปก็ไม่กลับมาอีก แต่รู้ทั้งรู้ว่าฉันมีคนที่ชอบแล้วก็ยังจะเข้ามาหา ฉันคิดไปคิดมาแล้วก็ต้องส่ายหน้าพร้อมถอยหายใจ

 

“แซน เรากลับกันเถอะ” พอฉันได้ยินเสียงมิจจิจังชวนกลับบ้านฉันก็รีบขยำกระดาษนั่นทันทีฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด

“อ...อืมม ปะกลับห้องพักกัน”

 

//ห้องพักในหอ

 

“แซน”

“หืม?”

“ฉันได้ยินข่าวว่าช่วงนี้มีแต่สาวๆเข้ามาสารภาพรักเหรอ”

“ก็มีบ้าง”

“แหมๆสเน่ห์แรงเนอะ แล้วได้ตกลงกับใครหรือยังละ”

“ยังหร่อก พอดีว่าเรามีคนที่ชอบแล้ว” พอฉันพูดไปอย่างนั้นมิจจิโกะก็เงียบไปซักพักแล้วค่อยพูดขึ้น

“เห~ แล้วแอบชอบใครอยู่ละ”

“ไม่บอกก”

“ไบ้ให้ก็ได้อะ”

“เป็นผู้หญิงที่ร่าเริง บางทีอาจจะดูดื้อไปบ้างแต่เวลาอยู่ด้วยทำให้เราไม่เบื่อเลยละ”

“ดูท่าจะชอบจริงๆนะเนี่ย ดูบรรยายสรรพคุณส่วนตัวซิยิ้มกรุ่มกริ่มเชียว” มิจจิจังเอานิ้วมาจิ้มแก้มฉันแล้วยิ้ม

‘ก็คนที่ฉันชอบคือเธอนั่นแหละ’

“ทำไมชอบเล่นแก้มเราจัง”

“ก็... แก้มนุ่มมั้ง แซนน่าแกล้งด้วยเราเลยชอบ... แกล้ง” ฉันหัวใจกระตุกเมื่อมิจจิจังหยุดจังหวะคำพูดช่วงคำว่า “ชอบ... แกล้ง” ฉันเลยต้องทำตัวปรกติเพื่อไม่ให้มิจจิจังสงไส

“ใช่สิ๊ เราไม่เคยแกล้งมิจจังได้เลยสักครั้ง” พอฉันพูดจบมิจจิจังก็ก็เอามือกอดอกแล้วหัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ

‘ขนาดใจเรายังแพ้เธอเลยมิจจิโกะ...’

 

//วันต่อมา ณ โรงอาหาร

 

“พี่แซนคะเรานั่งด้วยนะ” เบ็ญเดินมานั่งกินข้าวกับฉันเมื่อเห็นฉันพอดีและนั่งลงข้างๆฉันแบบใกล้มากๆ มิจจิจังเลยหันมาถามฉัน

“แซนน้องคนนี้....”

“เราเป็นแฟ-”

“เป็นรุ่นน้องในชมรมหน่ะ” ฉันเห็นว่าเบ็ญกำลังจะพยายามพูดให้มิจจิจังเข้าใจผิดฉันเลยรีบพูดขึ้นก่อน

“อ๋อ สวัสดีจ๊ะพี่ชื่อมิจจิโกะ ฮามาโนะ มิจจิโกะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“หนูรู้แล้วละคะ พี่ออกจะดังในหมู่เด็กม.3 อย่างพวกหนู”

“พี่เหรอ?” มิจจิจังชี้หน้าตัวเองแล้วถามซ้ำ

“ใช่คะ ก็พี่น่ารักซะขนาดนี้มีแต่คนชอบพี่ทั้งนั้นแหละ”

“ขอบใจจ๊ะ” มิจจิจังส่งยิ้มให้เบ็ญก่อนที่จะกินข้าวให้เสร็จแล้วแยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียน

 

//เวลาพักระหว่างคาบ

 

“ดูท่าน้องขวัญจะชอบแซนจริงจังเลยนะเนี่ย”

“ห... เหรอ แห่ะๆ” ฉันยิ้มแห้งๆให้มิจจิจัง

“แล้วไม่ลองคบกับเด็กคนนั้นดูละดูท่าเขาจะจริงใจมากเลยนะ”

“แต่ว่า เราก็มีคนที่เราชอบอยู่แล้วเราอยากให้เป็นคนๆนั้นมากกว่า”

 

          ฉันได้ยินมิจจิจังพูดอย่างนั้นฉันเริ่มกลัวซะแล้วซิ... ฉันกลัวว่ามิจจิจังจะเข้าใจผิดว่าฉันชอบน้องเบ็ญถึงน้องจะน่ารักแถมขี้เล่นเวลาอยู่ด้วยกันก็คุยสนุกดีแต่ฉันไม่ได้รักน้องเบ็ญแบบนั้น ฉันคงต้องบอกมิจจิจังให้รู้เรื่องไปเลย

 

“มิจจิ-”

“เอาหล่ะนักเรียนเรามาเริ่มเรียนกันต่อเลย” ฉันยังไม่ทันพูดจบอาจารย์ก็เข้ามาในห้องแล้วเริ่มคาบเรียนก่อน

“หืม?”

“ป... ปล่าวไม่มีไร”

‘เรานี่มันปากหนักเป็นบ้า!’

 

          หลังจากนั้นทุกๆวันน้องเบ็ยก็จะมาตีสนิดกับฉันมากขึ้นฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะฉันไม่ได้คิดอะไรกับน้องเบ็ยเลยก็เป็นแค่รุ่นน้องในชมรมเพียงแค่นั้น

 

//วันต่อมา ณ ร้านเค้ก

 

          วันนี้ฉันชวนมิจจิจังมากินเค้กที่ร้านประจำและดูเหมือนเธอจะชอบเพราะบรรยากาศร้านทำให้ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ฉันเลยเล่าเรื่องที่ฉันชอบมาที่นี่ประจำมันทำให้ฉันสบายใจ การบริการก็ดีมีหนังสือให้อ่านไปด้วย

 

“สวัสดีคะพี่แซน บังเอิญจังเลยนะคะ”

“สวัสดีจ๊ะน้องเบ็ญ น้องมาเที่ยวเหรอคะ” เราทั้งสองคนทักทายน้องเบ็ญที่เข้ามาในร้านมาทักทาย

“มาเดินเล่นเฉยๆคะ ไม่นึกว่าจะมาเจอพี่ด้วยโชคดีสุดๆเลย”

“อ๋อ”

“งั้นหนูขอนั่งด้วยก็แล้วกันนะคะ” หลังจากฉันพยักหน้าตอบน้องเบ็ญก็ขยับมานั่งข้างๆเช่นเคยพร้อมกับสั่งเค้กมากิน

“แล้ววันนี้พี่มาทำอะไรเหรอคะ มาติวหนังสือเหรอ?”

“ปล่าวคะ พี่พามิจจิจังมาลองกินเค้กที่นี่ดูหน่ะ”

“อ๋อ เราเห็นพี่มาร้านนี้ประจำเลย”

“ร้านนี้พี่มาประจำคะ มันผ่อนคลายกว่า”

“เอ่อ... แซนจัง”

“หืม?”

“เดี๋ยวเรากลับหอก่อนนะพอดีว่านึกขึ้นได้ว่างานยังไม่เสร็จอะ”

“ให้เราไปช่วยไหม”

“ไม่ต้องหร่อก อยู่เป็นเพื่อนน้องเบ็ญนี่ละ”

“อ....อืม...” พอมิจจิจังกำลังจะเดินออกจากร้านไปน้องเบ็ญก็เดินเข้าไปกระซิบกับมิจจิจังแล้วค่อยเดินกลับ

 

          ฉันใจไม่ดีเลยกับการที่น้องเบ็ญไปกระซิบมิจจิจังแบบนั้น ขู่เหรอ? ไม่น่าจะใช่เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรกันกับมิจจิจังนี่เราเป็นแค่เพื่อนกัน ถึงแม้ว่าฉันจะคิดเกินแค่เพื่อนก็ตามที แต่ถ้าฉันจะไปบอกรักจริงๆฉันจะกล้าบอกไหมนะ อ๊าาาา คิดแล้วอายโคตรๆเลย (_/////_)

 

“พี่แซนอิ่มแล้วเหรอคะ”

“ปล่าวจ๊ะพี่เหม่อไปหน่อย” ฉันยิ้มแห้งๆให้น้องเบ็ญก่อนจะตัดเค้กเข้าปากไป

“เค้กร้านนี้อร่อยดีนะคะ”

“อื้ม นั่นสิเค้กที่เบ็ญสั่งเป็นเค้กใหม่เหรอ?”

“คะ เป็นเค้กแนะนำประจำวันนี้ก็เลยลองสั่งดู”

“อ๋อ~”

“ลองกินไหมคะ” เบ็ญตักเค้กชิ้นน้อยๆพอดีคำมาจ่อปากฉัน

“ไม่เป็นไรพี่ทานเองได้คะ”

“อ้ามมม~~”

“อ..... อ้ามมม” เฮ้อ... ฉันจะปฏิเสธไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย

 

          กว่าฉันจะปลีกตัวขอกลับได้ก็นานพอดูเพราะหลังจากที่กินเค้กเสร็จน้องเบ็ญก็ขอร้องให้พาไปซื้อเสื้อผ้าโดยให้เหตุผลว่าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ฉันเลยยอมไปด้วยซักพักนึงก็ฉันก็เริ่มรู้ว่าซักพักนึงเนี่ยมันนานมากแล้วฉันมากับมิจจิจังตั้งแต่ 10 โมงเช้าแล้ว แต่นี่มันบ่ายแล้วฉันยังไม่ได้กลับหอเลย พอฉันบอกว่าจะกลับแล้วน้องเบ็ญก็ขอให้เป็นกินข้าวด้วยแล้วค่อยกลับแถมยังเลี้ยงข้าวฉันอีกต่างหาก ฉันเกรงใจมากๆที่น้องเบ็ญจะเป็นคนเลี้ยงแต่ฉันก็เกรงใจกระเป๋าตังฉันเหมือนกันเพราะตอนนี้ทุนทรัพย์ชักไม่ค่อยจะมีก็เลยให้น้องเบ็ญเลี้ยงข้าวซักครั้งนึกก่อนกลับ

 

//ห้องพักในหอ

 

“กลับมาแล้วค่าาา”

“กลับมาแล้วเหรอ” มิจจิจังพูดตอบฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“อ...อืม” พอฉันตอบเสร็จก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะตอนนี้มิจจิจังน่ากลัวสุดๆไปเลยแต่ฉันก็โดนมิจจิจังเรียกตัวไว้ก่อน

“แล้วเป็นยังไงมั่งละ เที่ยวสนุกไหม”

“อ... อืมก็สนุกอยู่นะ”

“อื้ม งั้นเหรอ”

“แห่ะๆ เราอาบน้ำก่อนนะ”

“อืม”

‘ไปโกรธอะไรมาละเนี่ย น่ากลัวจังเลยอะ  TT’ ถึงแม้ว่าฉันจะออกมาจากห้องน้ำแล้วมิจจิจังก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิมฉันเลยไปนั่งข้างๆเพื่อจะไปดูทีวีด้วยกันเราทั้งสองคนนั่งเงียบกันซักพักแล้วมิจจิจังหันไปมองนาฬิกาแล้วค่อยพูดขึ้น

“แซนจัง”

“จ๋าา”

“เก็บของกันเถอะ”

“ห๊ะ?! เห็บทำไม???”

“เราจะย้ายไปห้องใหม่”

“ห้องใหม่?”

“จำบ้านน้อยๆที่อยู่ข้างๆโรงเรียนได้ไหม”

“จำได้ซิ” ฉันค่อยๆตอบคำถามของมิจจิจังอย่าง งงๆแต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไร

“นั่นแหละที่เราจะไปอยู่ เราซื้อบ้านหลังนั้นไว้แล้ว”

“เอ๊ะ!!!”

 

‘งง!! อึ้งง!! มิจจิจังไปซื้อบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเราไม่รู้?’

 

“แล้วถ้าเกิดว่ามิจจิจังกลับญี่ปุ่นละบ้านนี้จะให้ใครอยู่”

“เราจะยกให้แซน”

“ห๊ะ??????? ทำไม???” ความงุนงงของฉันเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อมิจจิจังพูดอย่างนั้น

“ก็.... เราไว้ใจแซนแล้วอีกอย่างนึง เราจะได้อุ่นใจถ้าเวลาแซนมีปัญหาบ้านที่เราให้ไว้มันก็อาจจะช่วยได้เพราะเราซื้อไว้เป็นที่ของเราเลย”

“โห ให้กันเหมือนบ้านของเล่นเลยอะ”

“ก็เหมือนบ้านของเล่นไง แปลกเหรอ?” อึ้งคะ อึ้งมากเพราะบ้านหลังนั้นถึงมันจะไม่ได้ใหญ่มากแต่มันอยู่ได้สำหรับครอบครัว 3-4 คนเลยนะ

“แห่ะๆ....”

“จะรีบเก็บของได้หรือยังมีคนมารอแล้วนะ”

“ใคร?”

 

          มิจจิจังไม่ได้ตอบคำถามอะไรฉันแต่ให้ฉันเก็บของที่เป็นของๆฉันไว้ในลังกระดาษที่พิงไว้ที่เตียงส่วนของที่จะเอาไปที่บ้านนั้น ของที่สามารถเอาติดตัวไปเช่นของใช้ส่วนตัวก็เอาใส่กระเป๋าไปของอย่างอื่นมิจจิจังบอกว่าจะให้ “พวกเขา” มายกของให้ในตอนแรกฉันไม่เข้าใจหร่อกแต่พอลงมาจากหอเท่านั้นแหละฉันเข้าใจและอ๋อทันทีเพราะมีผู้ชายใส่สูทสีดำมายืนเรียงรายรออยู่หน้าหออย่างเป็นระเบียบ

 

“อ... เอ่อ. นี่มันอะไรกันเหรอจ๊ะมิจจิโกะ”

“พวกเขาเป็นคนรับใช้ของเราเองคะ ไม่ต้องห่วงนะคะเราไม่ทำอะไรเสียงดังรบกวนหร่อกคะ”

“ง... งั้นเหรอจ๊ะ ตามสบายนะ”

“ไปยกของมาจากห้องฉันซะ อย่าทำให้อึกกระทึกคึกโครมมากเจ้าของหอเขาไม่ชอบ”

“ครับ!” พอมิจจิจังพูดสั่งด้วยเสียงที่คมเข้มและเฉียบขาดพวกเขาก็น้อมรับพร้อมก้มหัวให้อย่างพร้อมเพรียงกัน

 

          พอฉันมาถึงในบ้านมิจจิจังก็พาไปดูห้องแต่มิจจิจังขอนอนกับฉันเพราะไม่อยากนอนคนเดียวเพราะมันไม่ชิน ฉันก็เห็นด้วยเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา เตียงที่ทำจากผ้าอย่างดี ผ้านวมที่ซักสะอาดและนุ่มละมุนแบบนี้ ถ้าฉันทำงานแล้วจะซื้อบ้านหลังนี้คงต้องเหนื่อยตายก่อนพอดีเฟอร์นิเจอร์ในบ้านดูแล้วก็ไม่ใช่ถูกๆเลยชุดเครื่องครัวแต่ละอย่างก็ราคาแพง โดยรวมๆแล้วแค่ห้องครัวฉันตีไปเกือบหลักหมื่น เอ๊ะ หรือหลักแสนกันนะ

 

“เรายกของมาหมดแล้วครับคุณหนู”

“ก็ดี พวกนายกลับกันได้แล้วเรียกคุณซาวาโกะมาให้มาหาฉันด้วยแค่นี้ละ”

“ครับ! รับทราบแล้วครับคุณหนู”

 

          หลังจากที่มิจจิจังสังงานพวกเขาเสร็จเธอก็เริ่มจัดแจงแกะกล่องที่พวกเขายกมาให้และช่วยกันเก้บของส่วนตัวของตัวเอง ซักพักนึงก็มีเมดมายืนหน้าบ้านมิจจิจังเลยรีบวิ่งไปรับ

 

“สวัสดีคะ ฉันเป็นเมดส่วนตัวของคุณหนูมิจจิโกะ มิซึยะ ซาวาโกะคะ” พอคุณซาวาโกะแนะนำตัวด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยจะแข็งเท่าไหร่ ฉันก็ก้มตัวรับแล้วค่อยแนะนำตัวไป

“สวัสดีคะ เราชื่อแซน พิมพ์ประพาย อภิรวรากูล เป็นเพื่อนของมิจจิจังคะ” คุณซาวาโกะยิ้มแล้วหันไปกระซิบข้างๆหูมิจจิจัง

“อึก... หนวกหูน่า! มาช่วยเราเก็บของเดี๋ยวนี้เลย”

“รับทราบคะคุณหนู”

 

          คุณซาวาโกะยิ้มแล้วหัวเราะนิดๆก่อนที่จะเดินถือกล่องขึ้นไปพร้อมกับมิจจิจัง และดูเหมือนว่าฉันจะไม่ต้องกังวลเลยว่าจะนอนไม่หลับเพราะฉันเหนื่อยมากซะจนหลับไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว