นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

”เฮ้ย!!” ” ฉันอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นเครื่องเพชรที่สวยงามในกล่อง “”เธอช่วยอุทานให้เหมาะกับเป็นผู้หญิงหน่อยได้ไหม”” คนข้างๆบ่นงุบงิบ ฉัน ‘จิ๊’ปากอย่างไม่พอใจ และมองเพชรในกล่องต่อ “”สวยมากเลยแฮะ นายไปขโมยใครมานะ”” ฉันหันขวับไปจ้องคนข้างๆอย่างจับผิด “”นี่เธอคิดว่าฉันมีอะไรดีบ้างเนี่ย? ”” “”จะให้ฉันใส่ขอแพงแบบนี้เหรอ... ถ้าฉันขโมยไปขายนายจะเสียใจไม่ได้นะ”” “”ฉันไว้ใจเธอนะ”” “”อุ๊ยตาย!รู้จักฉันดีแล้วเหรอจ๊ะ”” ฉันจีบปากจีบคอพูดอย่างนึกสนุก “”เธอดูออกง่ายจะตายไปจะตบตาหัวหน้าแก๊งอย่างฉันไม่ง่ายนักหรอก”” คำพูดของเขาทำให้ฉันสงบปากสงบคำ ลืมไปแฮะว่าหมอนี่นะใหญ่ขนาดไหน ไม่ควรจะเล่นด้วยเลยจริงเชียว “”เอ๊ะ!แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไปงานคืนพรุ่งนี้”” ฉันถามอย่างสนเท่ห์ “”แล้วไปใช่ไหมละ? ”” “”แล้วนายรู้ได้ยังไง” ” “”ฉันเป็นใคร”” ชิช่ะ!ไอคนใหญ่โตน่าหมั่นไส้ “”มันจะเหมาะกับฉันใช่ไหม”” “”ใช่...” เหมาะกับเธอมาก” “”งั้นขอบใจแล้วกันนะที่ช่วยหาเครื่องเพชรน้ำดีแบบนี้มาให้ฉันนะ ดีใจจังเงินไม่ต้องเสียแถมยังได้ของสวยๆมาใส่อีก”” ฉันยกกล่องกำมะหยีขึ้น “”จะกลับเลยเหรอ”” “”กลับสิ”” “”จะไปส่งแล้วกัน”” ว่าจบฉันก็เดินออกมาพร้อมกับพาสเตอร์ที่ได้ชื่อว่าน่ากลัวนักหนา แต่จริงๆแล้วเขาก็เป็นคนจิตใจดีคนหนึ่งเลยละ จะบอกเมษาดีไหมว่าฉันรู้จักกับเขา ไม่ดีหรอกถ้ายัยนั่นรู้เรื่องจะต้องทำหน้าจิตตกแน่ๆ หน้ายัยเมษาตอนจิตตกน่ากลัวจะตายไป