My lovewer สะดุดรักนายอมยิ้ม

     โอ้~ พระเจ้าช่วยกล้วยตานีบอกผมทีว่าเชี่ยลูกอมเเม่งเล่ยตลกบุกมาหากุถึงห้องตอนพักกลางวันเพื่อมาลากกุไปแดกข้าว กุไหว้ล่ะขอให้กุมีเวลาอิสระจากมึงอย่างสบายใจสักสิปปีจะได้ม่ะคนหล่อเหนื่อยจิต

เอ่อ...ไอ้คุนลูกอมจะพากุไปใหนคับ?"

ผมขี้เกียจใช้คำสรรพนามสุภาพเรียบร้อยกับมันและเป็นรุ่นพี่ก้อช่างหัวแม่งเหอะ บอกเลยกุเฟลลล!!!!

"ไปทำลูก"

ดูดู๊ มันตอบช่างน่านัดบาทาอันงดงามวิไลเลิศของข้าเจ้าใส่ปากมันเหลือเกิน

"พ่องงง กุไม่ไป!"

ผมว่าเสร็จก้อสะบัดมือมันออก

ครั้งเดียวก้อเกินพอกุขี้เกียจระบมก้นเพราะมึง!!!!

"หือ?"

มาหงหือเดียวจะตื้บให้จมดิน

"ไม่ต้องไปหาให้ไกลหรอกพ่อของลูกก็ยืนอยุ่นี่แล้วไง"

มันว่าภร้อมยิ้มตาหยี่ ถุ้ยยยยย

"แม่มมมมมม!!"

ผมสวนมันกลับไปเล่นพ่อไม่ได้กุเล่นแม่ก็ได้ว่ะ จากนั้นมันก็ช้อนตัวผมขึ้นอยุ่ในท่าเจ้าสาว

"เฮ้ย!ทำอะไรของมึงเนี่ย?"

ผมตะเยงใส่หน้ามันทันทีพอเห้นว่ามีคนอื่นมองมาอยุ่ทางพวกเรา

"ก็จะไปทำลูกไง อยากเป็นแม่ของลูกนิ"

มันว่าก่อนที่จะพาผมไปที่ห้เงสมุดผมก้อพยายามโวยวายร้องโหยหวนขอความชีวยเหลือด้วยโปรดเถิดเห็นใจกรุกันม้างงงง!!!!(ToT)

(ห้องสมุด)

"บ้านแม่งมึงหรอห่ากุบอกว่าไม่ทำ"

ผมพยายามดันหน้ามันออกห่างจากหน้าผมทันทีที่มันว่างผมลงพิงกับชั้นหนังสือมี่อับผู้คน

"อะไรกันเมื่อกี่ยังบอกพ่อกับแม่อยุ่เลย"

อ้ากกก ห่านนนเอ้ยกุด่ามึงอยุ่ควาย!

เผือกไปเข้าใจเป้นเชี่ยยังไงอีกล่ะนั่น

"อื้อ...บ้านพ่องหรอกุหมาวถึง..อ่ะ"

อยุ่ๆมือของไอ้หื่นกามก้อล้วงเขัามาใตัเสื้อนักเรียนของผมอย่างถือวิสาสะ กุบอกว่าม่ายเอางายยยย

"น่าๆ~"

บ้านมึงจะทำนารึไงห่าเอ้ยกุยอมมึงครั้งเดึยวอย่าได้ใจดิว่ะ