Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)
เขียนโดย 
KeawSwaggie
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 15.08 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) Pleasantry การหยอกล้อที่รุนแรง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 8
Pleasantry
(การหยอกล้อที่รุนแรง)
เลือดกำเดาที่ไหลลงมาเหมือนสายน้ำไหลที่ไม่มีวันหยุด บางทีผมอาจจะพูดดูเวอร์เกินไปแต่สำหรับผมมันเหมือนแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้ผมไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูอะไรได้อีกถึงแม้สติจะยังพอมีอยู่บ้างก็ตามแต่ หัวที่เริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆอย่างรุนแรง เนื้อตัวที่ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ อีกทั้งตอนนี้ผมสามารถรู้ได้เลยว่าผมไม่สามารถที่จะอั้นสิ่งปฏิกูลในร่างกายของผมได้อีกต่อไปแล้ว.. ผมนี่มันช่างน่าสมเพชจริงๆ น่าสมเพชตัวเองจริงๆ..
ในขณะที่ผมไร้เรี่ยวแรงอยู่แบบนี้มาเนิ่นนานตอนนี้ผมกลับอยากให้พี่คาเทียร์กลับมาไวๆ อย่างน้อยถ้าเขาเห็นผมในสภาพนี้บางทีเขาอาจจะช่วยผมบ้างไม่มากก็น้อย ถึงแม้ว่าในใจลึกๆของผมจะเกลียดเขาและไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ผมก็เถอะ
ติ๊ด..แกร๊ก..
เสียงเปิดประตูหน้าห้องที่ดังมาจากชั้นล่างทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ ตามจริงผมก็ไม่ได้เป็นคนขวัญอ่อนหรอกนะ แต่ตั้งแต่ผมถูกไอ้พี่คาเทียร์บ้านั่นทำกับผมแบบนี้มันทำให้ผมกลัวเขาขึ้นมาถนัด..ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ มันเหมือนมีอะไรซักอย่างมาถ่วงตาผมเอาไว้ ยิ่งพยายามที่จะลืมตาผมก็รู้สึกได้เลยว่าเลือดกำเดามันก็ยิ่งไหลแถมยังปวดหัวมากกว่าเดิมอีกต่างหาก
“จ..จุน!!”
“..อึ่ก!..” รู้สึกว่าพี่คาเทียร์คงจะมาแล้วสินะ แล้วรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังเขย่าตัวผมอยู่อีกต่างหาก..
“จุน!..ป..เป็นอะไร! นายไหวมั๊ย”
“…”
สิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้ตอนนี้ก็คือฟัง เพราะสภาพผมมันเกินจะเยียวยาจริงๆ ผมก็เพิ่งจะเป็นหนักขนาดนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แรงกระแทกกับกำแพง? หรือว่าเพราะผมกินยาไม่ตรงเวลาอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมพยายามจะออกเสียงอยู่หลายครั้งแต่คอกลับแห้งผาก น้ำลายยังแทบไม่มีเหลืออยู่ในปากผมในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ..
พี่คาเทียร์เขย่าตัวผมอยู่ซักพักให้ผมตั้งสติแล้วทำใจดีๆอะไรซักอย่างที่ผมฟังไม่ค่อยทัน อีกทั้งเขายังรีบไขกุญแจมือแล้วอุ้มผมลงบันไดไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว
“จ..จุน! มองหน้าฉัน นายลืมตาได้มั๊ย ได้โปรด!!..”
“..น..น้ำ..”
ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องการน้ำมากขนาดนี้ ทันทีที่พี่คาเทียร์ได้ยิน พี่เขาก็รีบวางตัวผมลงบนโซฟาแล้วเอาน้ำมากรอกใส่ปากผม..ด..เดี๊ยวๆ..ผม..จะสำลัก..แค่กๆๆ..
={}=::;
“..แค่กๆๆ”
“น..นายไหวมั๊ย!!”
หงึก..
ผมพยักหน้าแทนคำพูดให้พี่คาเทียร์ โชคดีที่ตอนนี้ผมพอลืมตาขึ้นมาได้บ้างแล้วถึงแม้จะเห็นลางๆก็ยังถือว่าดีมากๆ อย่างน้อยผมก็ยังไม่ตายล่ะนะ..
หลังจากที่พี่คาเทียร์เห็นว่าผมพอลืมตาขึ้นมาได้บ้างแล้วพี่เขาก็รีบเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ผมก่อนจะช้อนตัวผมอุ้มขึ้นตรงไปที่ห้องน้ำ..ฮ..เฮ่ยๆๆๆๆ ห้องน้ำเหรอ?
“..ป..ปล่อยผม..”
“ไม่! นายไม่เห็นสภาพของนายตอนนี้หรือไงห๊ะจุน! จะหยิ่งอะไรดูสภาพตัวเองก่อนเป็นมั๊ย?!”
“..อึ่ก..ป..ปล่อย..”
“…”
ผมทั้งผลักทั้งทุบแล้วพยายามจะบิดตัวลงจากวงแขนของพี่คาเทียร์ที่อุ้มผมอยู่ แต่มันก็เกินกำลังของผมในตอนนี้ที่อ่อนปวกเปียกอย่างกับหนอนชาเขียว พี่คาเทียร์เขากระชับตัวผมเข้ากับวงแขนเขามากขึ้นก่อนจะผลักประตูห้องน้ำเขาไปแล้ววางผมลงในอ่าง! ด..เดี๊ยวๆๆๆๆๆๆ
“ผ..ผมอาบเอง!”
“หยุดดิ้นซักทีได้มั๊ยจุน! สภาพก็ขนาดนี้ จะอาบเองยังไงไหว!”
“ผ..ผม!..”
ซ่า!!…
น้ำอุ่นๆจากฝักบัวถูกเปิดลงมาใส่ตัวผมโดยฝีมือของพี่คาเทียร์ ตอนนี้ผมต้องกลับมาอายขายขี้หน้าอีกครั้งเพราะพี่คาเทียร์เขาเล่นถอดเสื้อผ้าที่เคยใส่ไว้อยู่ออกจากตัวผมไปจนหมดแถมยังทำหน้าที่อาบน้ำถูตัวผมแทบทุกซอกทุกมุมทั้งก้นและตรงนั้นของผม! น..นี่เขาทำอย่างกับว่าผมเป็นเด็กน้อยเบบี๊อย่างนั้นแหละ! ม..แม่งเอ๊ย..อย่าถูก้นนานได้มั๊ยฟ่ะ!!
“ป..ปล่อยผม! ผ..ผมอาบเองได้!”
“ฉันอาบมาให้นายจนจะเสร็จอยู่แล้ว เลิกพูดอะไรโง่ๆที่มันเป็นไปไม่ได้ซักทีจะได้ไหมห๊ะ”
“..ปล่อยผ..!!..อ..อึ่ก!!”
บ..บัดซบเอ๊ย!!! ผมไม่น่าไปหลงคิดว่าเขาเป็นห่วงผมเลย! นี่มันเหมือนกับเขาจะฆ่าผมชัดๆ!! ผมพยายามบอกให้เขาปล่อยผมได้ไม่ทันจบคำไอ้ชั่วนี่ก็เล่นแหย่นิ้วเข้ามาในก้นผมซะงั้น! เจ็บจนเห็นดาวเห็นเดือนเลยทีเดียว!! ม..มันใส่เข้ามากี่นิ้วกันฟ่ะเนี่ย ทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้!!
“ทีนี้ก็เงียบได้ซักทีสินะ ฉันจะได้ดูแลนายต่อซักที”
“ฆ..ฆ่าผมเลยเถอะ!”
“หึ..ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายตายง่ายๆหรอกนะจุน..สุดที่รักของฉัน..”
“อ..ไอ้ชั่ว!”
“หึๆๆๆ ปากเก่งขึ้นแบบนี้แสดงว่าเริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้วสินะ..เดี๊ยวพออาบน้ำเสร็จแล้วก็กินข้าวกินยาซะล่ะ เดี๊ยวฉันจะให้พ่อบ้านมาเตรียมให้นาย ถ้านายเริ่มด่าได้ขนาดนี้ก็แสดงว่ายังคงไม่ตายวันนี้หรอกใช่มั๊ย ^^”
“อ..เอามือโสโครกๆของแกออกไปจากตัวฉันซักที!..”
“โอ๊ะๆๆ ขอโทษๆ”
“..อึ่ก!..”
ไอ้ชั่วคาเทียร์ดึงนิ้วออกไปอย่างไว ทำเอาผมสะดุ้งโหยงจนต้องจับขอบอ่างไว้แน่นด้วยความเจ็บ! แล้วทันทีที่ไอ้บ้านั่นปล่อยผม ผมก็ไม่รอช้าที่จะลุกออกจากอ่างไปแล้วเดินโซซัดโซเซไปที่ประตู ก่อนจะ..
แหมะ..
ก่อนที่ผมจะ..เอ่อ..ล้ม..ขายขี้หน้าชะมัด..(TT_TT)
“หึๆ เอ้า! ไม่รีบลุกขึ้นมาวิ่งหนีฉันอีกล่ะห๊ะจุนน้อย..”
“…”
ม..แม่งเอ๊ยยย นี่ผมทำได้แค่นี้หรือไงกัน! แค่โดนเขาทำทุเรศๆกับร่างกายของผมมันทำให้ผมตัวอ่อนปวกเปียกได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ! ผมนั่งอายอยู่ตรงนั้นซักพักก่อนจะพยายามลุกขึ้นใหม่แต่ก็ต้องล้มลงไปอีกรอบ..ย๊ากกกก!!!! ทำไมๆๆๆ ทำไมผมถึงต้องเกิดมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยฟร่ะ!!!
“เอ้าๆๆ ลุกเร็วสิจุน..หรือว่าอยากจะให้ฉันช่วยนายมั๊ย? นายกำลังจะไปไหนน่ะ บอกมาสิ เดี๊ยวฉันไปส่ง ^^”
“..อย่ามายุ่งกับผม!”
พี่คาเทียร์ที่เดินมาแล้วนั่งยองๆพูดอยู่ข้างๆผมด้วยสีหน้าระรื่น มันคงเป็นเรื่องสนุกของเขาล่ะมั้งที่เห็นผมอ่อนแอแล้วก็ช่อยเหลือตัวเองไม่ได้! คงกำลังสมเพชผมอยู่ลึกๆล่ะสิ!!
ควับ!..ฝุ่บ!!
ผ้าขนหนูผืนโตที่คลุมตัวทั้งตัวผมไว้จนมิด ก่อนที่พี่คาเทียร์จะช้อนตัวผมอุ้มขึ้นกลับไปที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง ม..เมื่อไหร่เขาจะเลิกยุ่งกับผมซักทีเนี่ย ผมทำเองได้น่ะ!!
ทันทีที่พี่คาเทียร์วางผมลงบนโซฟาแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาทำท่าจะเช็ดหัวให้ผม ผมก็ไม่รอช้าที่จะแย่งผ้าผืนนั้นมาแล้วเช็ดเองเสร็จสรรพ ร..เรื่องอะไรผมจะต้องให้เขาทำให้ด้วยเล่า นี่มันตัวของผมนะ! ผมดูแลตัวเองได้น่ะ!!
ผมเหลือบมองพี่คาเทียร์ที่นั่งอมยิ้มแล้วจ้องผมอยู่บนโซฟาตัวข้างๆ ย..ยิ้มอะไรของเขาน่ะ! ผมมันน่าตลกสำหรับเขานักหรือไง! โถ่เว่ย! ยิ่งเห็นเขาผมก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นๆๆๆ ไปๆๆๆ ออกไปจากห้องผมซักที!! (ด..เดี๊ยวๆๆ นั่นเจ้าของห้อง อย่าเพิ่งเลอะเลือนได้มั๊ยจุน =_=::;)
“เดี๊ยวฉันไปหยิบเสื้อผ้านายมาให้ รออยู่ตรงนี้ล่ะ”
“…”
ผมเช็ดหัวที่เปียกชุ่มไปแล้วมองแผ่นหลังพี่คาเทียร์ที่เดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางของผมที่ผมเก็บไว้ลวกๆเพื่อเตรียมหนีเมื่อครั้งก่อน พี่เขาหยิบเสื้อแขนยาวมาตัวนึงกับกางเกงขาสั้นมาอีกตัวนึง อีกทั้งยังหยิบกระปุกยาของผมมาอีกต่างหาก..
“อ่ะ..นี่ใช่มั๊ย ยาที่นายต้องกินน่ะ”
“…”
ควับ!
ผมคว้ากระปุกยาจากมือพี่คาเทียร์มาแล้วกรอกเข้าปากตัวเองไปสองสามเม็ดอย่างรวดเร็ว ผมกินยานั่นโดยไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำตามด้วยซ้ำ เพราะชินกับการที่ต้องกินยาบ้าๆนี่ในทุกๆครั้งที่โรคกำเริบ โดยที่หวังว่าผมจะหายจากโรคเส็งเคร็งนี่ในไม่ช้า..
เสื้อผ้าของผมถูกวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ผมรีบหยิบมันขึ้นมาใส่โดยที่มีไอ้คนโรคจิตนั่งมองผมอยู่บนโซฟาในทุกๆอิริยาบท! มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็ยังเจาะจงเลือกมองที่ๆนึงเป็นพิเศษอีกต่างหาก! ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าไอ้บ้านี่มันมองตรงไหนของผม! ผมรีบรูดซิบกางเกงขึ้นก่อนจะสวมเสื้อแขนยาวอย่างไวแล้วรีบเดินไปที่กระเป๋าเดินทางตัวเองอีกครั้ง! เอาวะ! ทำเนียนหนีมันเอาตอนนี้นี่แหละ!
“จะไปไหน..”
“ก..เก็บกระปุกยา..” ม..แหม่..ช่างสังเกตุซะจริง (=0=::;)
“เก็บเสร็จแล้วก็กลับมานั่งตรงนี้ได้แล้ว”
"(=^=::;)"
เห่อออออ..มันคงเป็นเรื่องยากที่ผมจะหนีเขาได้ในตอนนี้สินะ ผมทำเนียนเก็บกระปุกยาใส่กระเป๋าก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง แล้วทำไมผมต้องทำตามที่เขาสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยฟ่ะเนี่ย!! แค่ปล่อยๆผมกลับบ้านทำเหมือนกับว่าไม่เคยเจอผมมันจะไม่ได้เลยหรือไงกัน!!
“นายนั่งรอตรงนี้ก่อนเดี๊ยวฉันจะโทรไปตามพ่อบ้านมาทำความสะอาดเตียงนายให้ แล้วเดี๊ยวจะเอาโจ๊กมาให้กิน”
“…”
ผมนั่งฟังพี่คาเทียร์พูดแล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น เหอะ! อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ! ยังไงซะผมก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอยู่แล้วนี่! ได้แต่ทำตามที่เขาสั่งอย่างเดียวเท่านั้นแหละ!!
ผมเอนตัวพิงกับผนักของโซฟาก่อนจะหลับตาคิดอะไรไปเรื่อย คิดว่าถ้าวันนั้นผมไม่วู่วามหนีออกจากบ้านผมก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ หรือถ้าผมรอบคอบเตรียมที่พักไว้ดีๆ ผมก็คงไม่ต้องมาเจอกับคนบ้าๆแบบนี้ มันเป็นเพราะผมเองน่ะแหละ เป็นเพราะผมที่คึกคะนองเกินไป สวรรค์เลยต้องส่งคนมาดัดนิสัยผมแบบนี้..
จุ๊ฟ!
“={}=!!!!” ช..เชี่ย!!!
“ฮ่ะๆๆๆๆ ทำหน้าตาตกอกตกใจได้ตลกดีจังนะจุนน้อย..^^”
“ทำอะไรของคุณเนี่ย!!!”
“เอ้า! ก็ฉันเห็นนายกำลังหลับตาพริ้ม ฉันก็เลยนึกว่านายกำลังรอฉันอยู่น่ะสิ แหม ก็แค่จูบเองน่าจุน..ไม่เห็นต้องคิดมาก มากกว่าจูบเราก็ทำกันมาแล้วนี่นา..”
“เลิกพูดถึงเรื่องนั้นซักทีได้มั๊ย แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เต็มใจ เลิกคิดเองเออเองซักที!”
“เฮ้อ..เอาเถอะๆ ฉันรู้ว่านายคงจะเครียด แล้ววันนี้นายก็ไม่สบายหนักมาก เพราะฉนั้นวันนี้ฉันจะยอมให้นายวันนึงก็แล้วกัน เอ้า! นี่โจ๊ก กินแล้วก็ขึ้นไปพักผ่อนซะ ฉันให้พ่อบ้านขึ้นไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มให้นายแล้ว”
“..กุญแจมือ..คุณจะไม่ใส่มันกับผมแล้วใช่มั๊ย..”
“อืม..ถ้านายทำตัวดีๆน่ะนะ..”
“…”
ผมฟังที่พี่คาเทียร์พูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าเขา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กหมูสับที่อยู่ตรงหน้า แค่เขาไม่กักขังผมจนไร้อิสระเกินไปมันก็ดีมากสำหรับผมตอนนี้แล้ว โอกาสที่จะไปจากเขาได้ทางเดียวเลยก็คือทำให้เขาตายใจสินะ..แล้วก็รอโอกาส..
ปอลอเจ้าค่าาา.
วันนี้แก้วมาอัพให้เร็วกว่าวันนึงโน๊ะ
เพราะฉนั้นเจอกันอีกที " วันศุกร์ " นะเจ้าคะ
อ้อ อ่านเสร็จแล้วก็รบกวนวิจารณ์นิด โหวดหน่อย
ถือเป็นการให้กำลังใจคนแต่งหน่อยน๊าา อย่าทำตัวเหมือนนักอ่านเงาเน่ออ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
