ป่วนรักอลวน

 ตัวหนังสือเรืองแสงสว่างจ้า ตั้งตระหง่านด้านหน้าว่า ' Cocoon ' เด่นสะดุดตาจนใครๆก็ต้องหยุดมอง ทั้งยังเสียงดนตรีอัดบีตหนักๆและแสงไฟสลัวหลากสีแวบวาบไปมาราวกับล่อลวงให้เข้าไปที่นั่น ตัวตึกตกแต่งในสไตส์ยุค 2499 อันธพาลครองเมือง(ของไทย) ผสมผสานกับยุคปัจจุบันอย่างลงตัว ตามกำแพงเต็มไปด้วยลายกราฟิกเท่ๆ และย้อนยุคสุดครีเอต ทำให้ที่นี่เป็นผับที่คลาสสิกและทันสมัย เป็นที่ชอบใจจนมีคนรีวิวถล่มทลายในซื่อโซเซียล ยกเว้นผมคนนึง -^-!

       " ผมจะรออยู่ข้างหน้านี่ " ผมโพล่งขึ้นพร้อมทำเครื่องหมายกำกับด้วยการชี้มือตรงจุดที่ยืนอยู่

       " หนูแบมไม่เข้าไปข้างในพร้อมเฮียเหรอครับ? "

       " ไม่ล่ะ -O- " ผมปฏิเสธทันควันอย่างไม่ต้องคิด

       ผมไม่อยากเข้าไปรื้อฟื้นภาพเหตุการณ์สุดสยองเท่าไหร่หรอกนะ! แค่นึกก็เจ็บจิ๊ดๆ จนอยากจะลงไปดิ้นพรวดๆ เหมือนแมวน้อยโดนน้ำร้อนลวกสักสามรอบแล้ว กระซิกๆ นอกจากจะเจอผู้ชายเฮงซวยอย่างอีตาบ้าเซฮุน แล้วชีวิตคนแมนต้องมาเจอผู้ชายบัดซบ อย่างอีตาบ้าหน้ามึนมาร์คอีก T^T เวรกรรมอันใดไยจึงต้องลงมาที่แบมแบมคนแมนขนาดนี้ ชาติก่อนผมทำร้ายจิตใจผู้ชายเยอะหรือไง ทำไมชาตินี้ผมถึงเจอแต่พวกแบบนี้อยู่เรื่อย ฮือๆ T_T 

       ผมยืนโวยวายในใจพร้อมกับทอดสายตามองแผ่นหลังเจบีกับแจ็คสัน หวังสั้น ที่ค่อยๆหายไปใน Cocoon ความจริงผมก็มีเรื่องอยากจะถามพวกเขาอยู่นิดหน่อย อาทิเช่น พวกนายสื่อสารกับมาร์คยังไง ใช้โทรจิตหรือภาษามุนษย์ถ้ำยุคไหนคุยกันรึเปล่า ทำไมผมใช้ภาษาเกาหลีแล้วคุยกะอีตาบ้านั่นไม่รู้เรื่องเลย -O-

       " แบมแบม " จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ ทำเอาใจผมตกลงไปถึงตาตุ่ม อย่าบอกนะว่า.......

       " ทำไมมาอยู่ที่นี่ "

        เสียงนั้นใกล้เข้ามาพร้อมกับฝีเท้าที่ดังเบาๆ แต่กลับกลบเสียงบีตหนักๆ จากด้านในผับจนมิด หน้าผับที่มีคนไม่เยอะมากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นชายหรือหญิงที่จับกลุ่มคุยกันเล่นไปมานิดหน่อย หรือพวกที่ออกมาสุบบุหรี่ ออกมาคุยโทรศัพท์ แต่มันจะไม่บังเอิญไปหน่อยหรอ ที่หนึ่งในคนพวกนั้น.....จะมีหมอนั่นอยู่ด้วย!!!

        ผมแกล้งไม่ได้ยิน พร้อมกับเดินหนีจากที่ตรงนั่น เดินไปในทิศทางตรงข้ามกับเสียง แต่ที่น่าตลกคือเสียงฝีเท้านั่นเร่งเข้ามาพอๆ กับที่ผมเดินหนีเขา

         ยังจะตามมาอีก ! ตื้อจริงวุ้ย -_-^

        " แบมแบม! นายเดินหนีพี่เหรอ! " เสียงทุ้มเริ่มฮึดฮัด ผมไม่ตอบอะไร แต่เดินต่อทำที่จะเดินเข้าไปข้างในเพื่อกลมกลืนไปกับคนเยอะๆ แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะรู้ทัน จึงใช้มือใหญ่คว้าแขนผมไว้ก่อนจะกระชากแขนผมอย่างแรงจนผมเซล้ม!! ชิบ! เจ็บนะ!!  แขนคนนะเว้ย ไม่ใช่ท่อนไม้ ที่บีบแล้วจะไม่เป็นอะไรอะ! ผมกระชากมือกลับก่อนจะถอนหายใจยาว จำใจยืนประชันหน้า หับคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในเวลานี้...เซฮุน!

       "แบมแบม" ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรในเสื้อเชิดสีขาวที่มีใบหน้าผมสกิลไว้ พร้อมกับตัวหนังสือสีชมพูว่า 'แฟนหนูแบม'  ที่ผมจำมันได้ดี เพราะผมเป็นคนซื้อให้เขาเอง! เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนถูกเซตให้ดูเซอร์ๆเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลเกือบดำนั่นมองมาทางผมอย่างอ้อนวอน

        เฮอะ ไปอ้อนวอนกับพระเจ้าเถอะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!

       " มีอะไร? " ผมพูดเสียงแข็งพร้อมตีหน้าปั้นปึ่งใส่เขาทันที ไม่มีทางที่ผมจะลืมภาพเหตุการณ์วันนั้นได้หรอก มันเซอร์ไพรซ์จริงๆนะ เซฮุน ของขวัญวันเกิดที่นายให้ผมด้วยการพาหนุ่มน้อยหน้าหวานมานอนในห้อง!

       " พี่ขอโทษ " เขาคอตกพร้อมกับก้มมองพื้นอย่างสำนึกผิด นั่นทำให้ผมอยากจะหัวเราะให้ก้องโลกเป็นภาษาต่างดาว ที่คนตรงหน้าคิดชุ่ยๆ ว่ามาตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาแล้วจะทำให้ผมใจอ่อน มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?

        " ถ้าคำขอโทษมันทำให้ทุกอย่างจบได้ โลกนี้ก็ไม่ต้องมีนรกแล้วล่ะ เซฮุน " ผมยิ้มหยันอย่างแบ๊วๆ พลางสะบัดแขนออกจากมือของอีตาเซฮุน เมื่อเขาพยายามจะจับมันอย่างที่เขาเคยทำตอนที่เราคบกัน

        " พี่ยอมตกนรก....แค่แบม ยกโทษให้พี่ "

        " แล้วไง มันเปลี่ยนอะไรได้มั้ย? "

         เงียบ พูดไม่ออกละสิ

        " ห้าปีของพี่กับแบมไม่มีค่าเลยเหรอ? " เขาชายนัยน์ตาอิดโรยมามองผมนิ่งๆ ผมแทบอยากจะพุ่งเข้าไปทำร้ายคนตรงหน้าซะเดี๋ยวนี้ ผมไม่ใช่นางเอกในนิยายที่จะยอมโง่ให้อภัยกับคนรักที่นอกใจตัวเองไปนอนกับคนอื่น ทั้งๆที่เป็นวันเกิดของตัวเองแท้ๆ แค่นั้นยังไม่พอ มันเจ็บยิ่งกว่าเจ็บซะอีก เมื่อคำพูดประโยคสุดท้ายนั่นดังออกมาจากปากอีตาเซฮุนตอนที่ผมพบว่าเขาพาเด็กหนุ่มมานอนในห้อง! ' นายมันน่าเบื่อ ' และผมก็ไม่ได้มีสมองเป็นปลาทองซะด้วย ดังนั่นผมจึงไม่มีวันลืมอะไรง่ายๆ!

       " มีค่า "

      หมอนั่นอมยิ้มก่อนจะหุบลงเมื่อผมพูดประโยคต่อมา

     " แค่ในอดีต ไม่ใช่ตอนนี้ และนายเป็นคนทำให้มันไม่มีค่าเอง! " เขาเงียบก่อนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและจ้องผมเขม็ง

      " คงไม่ใช่ว่าแบม มีคนอื่นหรอกใช่มั้ย? "

        " นั่นมันเรื่องของผม เราเลิกกันแล้วนี่ " ผมตีหน้านิ่ง ไร้ซึ่งความอาลัยอาวรณ์ผู้ชายตรงหน้า เพราะแค่คราวนั้นผมก็เจ็บมามากเกินพอแล้ว ผมไม่ได้โง่ที่จะมำให้ตัวเองกลับไปเจ็บอีกหรอก!

       " พี่เห็นไอ้เวรนั่นออกมาจากห้องของแบมแบม เมื่อเช้าวันก่อน "

       "........"

      " วันนั้นพี่กำลังจะไปง้อแบม...." อีตาเซฮุนว่าพลางสบตาผมอย่างจับผิด " มันเป็นใคร? "

       ผมเบ้หน้าก่อนจะยักไหล่ยียวนไม่ตอบรับเขา ทำให้เซฮุนถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจ นัยน์ตาอิดโรยเริ่มฉายแววกรุ่นโกรธ และ แน่นอนว่าแบมแบมคนแมนไม่แคร์ค้าบบบผ้มมม !

      " พี่ถามว่ามันเป็นใคร? " เขาพูดเสียงต่ำทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างประหลาด นายคงไม่ทำร้ายผมหรอกใช้มั้ย? ผมเป็นหนุ่มน้อยแบ๊วๆ แสนจะอ่อนแอคนหนึ่งนะ! อ่อนแอนะอ่อนแอ!

       " เรื่องของผม " ผมตีหน้าไม่สะทกสะท้านแต่ในใจแอบหวั่นเล็กๆ ว่าหมอนี่จะเกิดคลั่งบีบคอผมขึ้นมา

       " พี่บอกให้แบมพูด! " เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้พร้อมกับชะโงกใบหน้าที่บูดเบี้ยวไปด้วยความโกรธมามองผมอย่างคาดโทษ

        "นายมีสิทธิ์อะไรเหรอ เซฮุน? "

        "........."

        " แล้วถ้าหมอนั่นเป็นแฟนผมแล้วจะยังไง? "

        "แบมแบม " ไอ้เวรนั้นขมวดคิ้วก่อนจะขบฟันกรามจนเส้นเลือดปูดโปนบริเวณขมับ " อย่าประชด ขอร้อง "

         " แล้วรู้ได้ไงว่าประชด? " ผมฉีกยิ้มอย่างเหนือกว่าพร้อมกับเชิดหน้ามองอดีตคนรักอย่างไม่เกรงกลัว เพราะตอนนี้ผมเริ่มจะเดือดปุดๆ กับหมอนี่แล้วเหมือนกัน!

          " ไม่มีทางที่หมอนั่นจะ....นอนกับแบมจึงถึงเช้าแล้วออกมาจากห้องแบบนั้นหรอก " เขาว่าเสียงแข็ง

          " นั่นก็ใช่ " ผมพูดเสียงนิ่ง " เพราะเราไม่ได้นอนกันเลย! "

          ผมเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะแทบหลุดขำเมื่อเห็นใบหน้าถอดสีของคนตรงหน้า....

        มาต่อแล้วจ้า ดึกหน่อยก็ขอโทษด้วยเน้อ 

      ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะฮะ