ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

ตั้งแต่ที่โอโซนย้ายออกจากบ้านมา เค้าได้เช่าห้องเช่าอยู่แถวๆโรงเรียนของริน เพื่อที่เค้าจะได้เห็นรินเดินผ่านห้องเช่า ทั้งเช้าและเย็น บางวันเค้าก็แอบเดินตามไปส่งริน จนถึงที่บ้านเลยด้วยซ้ำ

ด้วยความคิดถึงที่โอโซนมีให้ริน ทำให้โอโซนตัดสินใจเดินเข้ามาในงานโรงเรียน โดนที่ตัวเค้านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหารินได้ที่ไหน โอโซนได้แต่เดินวนไปวนมาไปทั่วงาน จนเค้าเดินมาหยุดยื่นพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงข้างกับร้าน คาเฟ่

 การที่ Vampire  ออกมาเดินตอนกลางวันแบบนี้ มันอันตรายมากๆ เพราะแสงอาทิตย์จะเผาไหม้ผิวหนังของพวกเค้า และทำให้ร่างกายของพวกเค้าออ่นแอลง เพื่อความปลอดภัยโอโซนเลยต้องแต่งตัวให้มิดชิด อย่างกับโจรปล้นธนาคารอย่างไงอย่างงั้น แต่โชคดีที่เป็นงานโรงเรียนเค้าเลยไม่เป็นที่สะดุดตาหรือจุดเด่นสักเท่าไหร่

“เอ่อ!!! ขอโทษน่ะครับ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลังพร้อมๆกับชายเสื้อของโอโซนที่ถูกดึงเอาไว้  โอโซนหันกลับไปตามเสียงนั้นก็ถึงกับชะงักกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าอย่างจัง

“รินริน!!!!!! เออ…..ชุด….ชุดน่ะ….” โอโซนที่หันมาเห็นรินที่แต่งชุดเป็นปีศาจน้อย ทำให้โอโซนเกิดอาการณ์หน้าร้อนขึ้นมาทันที เพื่อนรินที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเค้าทั้งน่ารักและเซ็กซี่มากในสายตาเค้า

“เออ!!! ไม่ใช่น่ะครับ นี่มันเป็นงานโรงเรียนใช่มั้ยล่ะครับ ผมโดนเพื่อนๆบังคับให้ใส่ชุดแบบนี้ จริงๆน่ะครับ” รินที่พึ่งรู้สึกตัว ว่าตอนนี้ตัวเองใส่ชุดอะไรอยู่ ก็พยายามจะอธิบายให้โอโซนฟังอย่างลนลาน โอโซนเห็นท่าทางของริน ทำให้เค้าเผลอยิ้มออกมา

“รินรินน่ารักจัง น่ะครับ” โอโซนจับผมที่ปลิวมาติดตรงหน้าของรินออก

“ตรงไหนเนี้ย แปลกจะตาย  ว่าแต่โอโซนทำไมมาอยู่ที่นี่ตอนนี้ได้ละครับ มันอันตรายน่ะครับ” จากที่รินกำลังอายอยู่นั้นก็ ทำหน้าดุทันทีที่นึกได้ว่านี่มันตอนกลางวันน่ะ มันอันตรายมมาก

“ผมผ่านมาแถวนี้พอดีน่ะครับ โชคดีจริงได้เห็นรินริน ใช่ชุดน่ารักๆแบบนี้ด้วย อันตรายแค่นี้ถือว่าคุ้มครับ” โอโซนพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข

            รินที่กำลังจะเงยหน้าขึ้นมาดุโอโซนอีกครั้งกลับเจอเข้ากับลอยยิ้มอันอ่อนโยนของโอโซน ที่ตัวเค้าไม่ได้เห็นมานาน ทันใดนั้นหัวใจของรินก็เต้นแรงขึ้นไม่เป็นจังหวะ บวกกับหน้าของเค้าที่ค่อยๆแดงขึ้น แดงขึ้นเลื่อยๆ

“รินริน เป็นอะไรไปครับ” โอโซนพยายามก้มดูในขณะที่รินก้มหน้าหนีเพราะความเขิน

“ยังไงก็อัตรายอยู่ดีนั่นแหละครับ มากับผม” รินจับมือโอโซนเดินเข้าไปในตึกเรียน ตรงไปที่ห้องของเค้าที่ตอนนี้ใช้เป็นห้องเก็บของและห้องแต่งตัว

“โอโซนรอผมอยู่ที่นี่น่ะครับ เดี๋ยวงานเลิกแล้วเราจะกลับบ้านพร้อมกัน” รินดันตัวโอโซนให้นั่งลงที่โต๊ะของเค้า

“รินริน ผมคงกลับไปตอนนี้ไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมก็ยังคงรักรินรินเหมือนเดิม ผมยังทำใจไม่ได้” โอโซนก้มหน้าก้มตามองพื้น

“โอโซนครับ เอาเป็นว่าห้ามหนีผมกลับก่อนน่ะครับ ไม่งั้นผมโกรธจริงๆด้วยคราวเนี้ย” รินนั่งลงตรงหน้าของโอโซน 

โอโซนเองเมื่อเห็นรินนั่งลงมาเค้าก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของริน ที่ตอนนี้ทำหน้าดุๆปนหน้ามุ้ยๆงอลๆ  แต่สิ่งที่สายตาของโอโซนสังเกตุเห็นอีกอย่างนึงนั้ง คือต้นขาขาวเรียวเล็กที่ตอนนี้กระโปร่งที่สั้นสีแดงเปิดออกจนเห็นกางเกงในสีหวานที่รินสวมใส่อยู่

“ครับผมไม่หนีแล้ว รินรินลุกขึ้นเถอะ เอออออ เห็นกางเกงในหมดแล้วน่ะครับ” โอโซนตอบตรงลงอย่างง่ายดายและตัดสินใจบอกเรื่องกางเกงในกับริน รินที่กำลังทำหน้างง รินเด้งตัวลุกขึ้นทันทีที่สิ้นเสียงของโอโซน ด้วยความอายรินรีบเดินออกจากห้องไปด้วยความเร็ว ทิ้งโอโซนที่นั่งอมยิ้มกับท่าทางเขินอายของรินอยู่ในห้องเพียงลำพัง

            วันนี้ทั้งวัน รินค่อยแวะเวียนมาหาโอโซนที่ห้องเป็นระยะๆ ทั้งเอาของกินมาให้มากมาย บางครั้งที่ได้พักก็จะมานั่งคุยเป็นเพื่อนโอโซน  บางทีก็แอบแววมาหา บ้างก็แอบมาแกล้ง ช่วงพักครั้งสุดท้ายรินก็แอบมาหาโอโซนที่ห้องอีกเหมือนเคย แต่โอโซนกลับนอนหลับอยู่กับพื้น  โดยโอโซนเค้าถอดเสื้อกันหนาวมาทำเป็นหมอน ทำให้บนตัวโอโซนมีเพียงเสื้อยืดสีดำตัวบางบวกกับกางเกงยีนสีดำทรงขาเดฟ มันทำให้โอโซนดูเป็นนายแบบสุดเท่ที่กำลังโพสท่าถ่ายแบบอยู่เลย การที่รินมองเค้าว่าเป็นเด็กอยู่เสมอๆ ตอนนี้โอโซนเค้ากลับดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก จนรินแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยด้วยซ้ำ

            โอโซนที่เผลอหลับไปงัวเงียตื่นขึ้นมา ตอนนี้เป็นเวลา 17.00 น. ซึ้งแสงแดดก็ค่อยลดลงมากแล้ว โอโซนเดินออกมาตรงหน้าประตูห้อง โอโซนเห็นรินยื่นคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งตรงบันไดอย่างสนิทสนม ผู้ชายคนนั้นจับมือทั้งสองข้างของริน ก่อนจะโผเข้ากอดตัวรินเอาไว้ ตามด้วยจูบที่แก้มของรินหนึ่งที โอโซนที่เห็นอย่างนั้นถึงกับสติหลุด เดินเข้าไปกระชากทั้ง 2  คน ให้ออกห่างจากกัน  โอโซนที่เคยคิดที่จะตัดใจจากริน ตอนนี้เค้ากลับคิดตรงกันข้ามไปซ่ะแล้ว

“อ่ะ!! โอโซน!!!!” รินตกใจมากที่ตัวเองโดนโอโซนดึงอย่างแรง

“ผมว่าทำแบบนั้นรินเจ็บนะครับ”ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ไม่ใช่เรื่อง! อย่ามายุ่ง” พูดจบโอโซนก็ลากรินเข้าไปในห้องที่อยู่ใกล้ที่สุดและล็อกประตูในทันที เพื่อไม่ให้ผู้ชายคนนั้นตามเข้ามา ซึ้งห้องนั้นเป็นห้องวิทยาศาสตร์

“ตุ๊บๆๆๆๆๆ รินเปิดประตูให้พี่ นี่นายจะทำอะไรรินน่ะ เปิดน่ะโว้ย!!!” พี่ยูพยายามทุบประตูเรียกทั้ง 2 คนที่อยู่ในห้อง

            โอโซนที่ลากรินเข้ามาในห้อง ก็ประกบปากจูบรินอย่างร้อนแรง ทำเอารินที่ทั้งตกใจและกำลังสับสนกับเหตุกานที่เกินขึ้น รินหายใจไม่ทันกับจูบของโอโซนที่ถาโถมเข้ามา  แต่เมื่อตั้งสติได้รินพยายามหันหน้าหนีจูบของโอโซน เพื่อสงเสียงตอบคนที่กำลังทุบประตูเรียกอยู่ด้านนอก

“พี่ยูผมไม่เป็นไรครับ ผม…..ขอคุยกันตามลำพังน่ะครับ” รินที่กำลังตอบพี่ยูนั้งถึงกับ เพราะนิ้วของโอโซนที่แทกเข้าไประหว่างเชือกตรงหน้าอก  กำลังเขี่ยเล่นอยู่กับยอดอกเล็ก

“คุยกันดีๆล่ะ  พี่ลงไปรอข้างล่างน่ะริน” พี่ยูพูดจบก็เดินลงตึกเรียนไป

“โอโซนครับ เดี๋ยว!!! เดี๋ยวก่อน!!!” รินพยายามดันตัวของโอโซนออก ห้ามการกระทำของโอโซน แต่ก็ไม่เป็นผล

                        โอโซนค่อยแกะเชือกสีดำที่ร้อยอยู่ที่บนอกเสื้อของรินออก ก่อนจะเอาเชือกเส้นนั้นมามัดมือทั้งสอนข้างของรินเอาไว้แทน โอโซนจับมือทั้งสองข้างของรินดึงไว้กับกำแพง

"โอโซน จะทำอะไรน่ะครับ มัดผมแบบนี้ ไม่น่ะครับ" รินพยายามพูดให้โอโซนรู้สึกตัว แต่ดูเหมือนความหึงหวงเข้าคอบนำ โอโซนไม่ได้ยินเสียงรอบตัวเลยแม้แต่น้อย

 ปากของโอโซนค่อยๆซุกไซ้ไปตามซอกคอก่อนจะเลื่อนลงมาตรงกระดูกไหปลาร้า ไร่ลงมาระหว่างช่องว่างของเสื้อตรงกลางอกที่ตอนนี้ไม่มีเชือกปิดบังอยู่แล้ว  โอโซนใช้ปากของเค้าแทรกเข้าไปหายอดอกสีหวาน เค้าทั้งดูดและโลมเลียยอดอกสีหวานอย่างกระหาย

“อ๊ะ!! อืม….” รินร้องออกมาในทันทีที่โอโซนเผลอกัดลงไปเบาๆที่ยอดอกของเค้า

            โอโซนที่ได้ยินเสียงของรินที่ร้องออกมา เค้าก็จับตัวรินให้นอนคว่ําลงกับโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า……

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ