ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

// ทำงัยดี!  ใคร……ใครก็ได้ช่วยผมที ผมกลัว ช่วยด้วย!!! //

“ขอโทษน่ะคับ แต่กรุณาปล่อยเค้าด้วยคับ เค้าไม่ใช้คนที่พวกเลือดผสมอย่างพวกคุณจะมาแตะต้อง” มีคนมาช่วยผมสักที

“ชิ  พวกเลือดบริสุทธิ์  มาขัดจังหวะสะได้ ” พูดจบพวกเค้าก็ปล่อยตัวผม และหายไปด้วยความรวดเร็ว ผมทรุดลงกับพื้นด้วยความตกใจ

“เอ่อ…ขอบคุณมากครับ ที่ช่วย  คุณชื่อ…” ผมพูดแล้วลุกขึ้นยื่น

“ผมชื่อ นัท คับ เป็นพ่อบ้าน อยู่ที่บ้านหลังนั้นครับ” เค้าพูดพร้อมกลับชี้ไปที่บ้านเก่าหลังใหญ่ที่อยู่ใจกลางป่า  ที่แรกผมคิดว่าเป็นบ้านล้างซะอีก

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมจะค่อยๆอธิบายในฟัง ระหว่าที่เดินไปส่งคุณที่ห้องน่ะครับ” เค้าพูแล้วยิ้มให้กับผม

“เอ่อ…ก็ได้ครับ” ผมว่าก็ดีมีเพื่อนเดินกลับเมื่อจะมีแบบ 2 คนเมื่อกี้โผล่มาอีกแย่เลย

            เรื่องมันก็เป็นไปตามที่คาดคับ พวกที่ผมเจอรวมทั้งนัท พวกเค้าเป็น Vampire   นัทอธิบายให้ฟังว่า Vampire แบ่งออกเป็น 2 สายเลือด Vampire เลือดบริสุทธิ์อย่างนัท จะไม่ค่อยกระหายเลือด ต่างกันกลับ Vampire เลือดผสมอย่าง 2 คนนั้น จะมีนิสัยดุร้าย และมีความกระหายเลือดมากกว่า  นัทบอกว่าเลือดของผมเป็นเลือดพิเศษที่มี1ในล้านคนเท่านั้นที่จะมี  ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อ 5 เดือน ก่อน เค้าก็ออกตามหาผมมาโดยตลอด เพราะเลือดของผมมีสรรพคุณ ในการรักษา และเพิ่มพละกำลังให้แก่ Vampire  ผมเลยเป็นที่ต้องการของ Vampire ในล่ะแวกนี้เป็นอย่างมากๆ  และเพื่อความปลอดภัยของผม  นัทเลยจะให้ผมไปอยู่ที่บ้านที่เค้าทำงานเป็นพ่อบ้านอยู่ เค้าให้ผมไปอยู่ในฐานะคนดูแล คุณชายทั้ง 6 คน แลกกับการปกป้องผมจาก Vampire ตนอื่น แต่มีเงื่อนไขอยู่ว่าผมต้องบริจากเลือดเดือนล่ะ 1 ครั้ง และยังมีเงินเดือนให้อีกด้วย   

          เพื่อลดภาระของพี่โอ๊คกับพี่อาร์ตแล้ว นี่ก็เป็นข้อเสนอที่ดีมากเลยทีเดียว  ผมตอบตกลงรับปากไปโดยทันที   นัทให้ผมเซ็นสัญญาว่าจ้าง และให้สมุดกฎระเบียบและประวัติพร้อมรูปถ่ายของคุนชายทั่ง 6 คน ให้กับผม

            เมื่อเช้าผมพึ่งไปขออนุญาตพี่โอ๊คกับพี่อาร์ตมาแต่ก็กว่าจะอนุญาตได้ก็ยากเอาเรื่อง ที่พี่ๆเค้าอนุญาตเพราะผมให้สัญญาว่าจะแวะมาหาที่ร้านทุกวัน ทั้ง 2 คนถึงได้ยอมอนุญาต

“ติ่งต่อง 20.00 น.” นี่ก็เลยเวลาแล้ว นัทไม่ห็นมาสักที

“ก๊อกๆ” ใครมาน่ะ แต่นัทบอกไว้ว่าในพื่นที่ส่วนตัวถ้าเราไม่เปิดประตู Vampire ก็จะเข้ามาไม่ได้   ไม่เป็นรัยแค่เราไม่เปิดก็พอแล้ว

“โทสน่ะครับ คุณนัทให้ผมมารับแทนน่ะครับ ช่วยเปิดประตูด้วยคับ” อ๋ออย่างนี้นี่เอง

“ครับๆๆ”ผมพูดพร้อมเปิดประตูออก ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเค้าก็จับผมกดลงกับพื้นซะแล้ว

“แหมๆ หลอกง่ายซ่ะจริงน้า ครับ ”  เค้าฉีกสื้อของผมออกแล้วเค้าก็ค่อยๆเลียที่คอของผม เคี๊ยวของเค้ากำลังจะฝังลงที่คอของผม ผมกำลังจะโดนดูดเลือดแถมยังจะโดยลวนลามอีก โอ้ย!!! ทำงัยดี ขืนเป็นแบบนี้แย้แน่ๆ  พวก Vampire เนี้ยแรงเยอะเกินไปแล้ว 

“ตุ๊บ!! …..อั่ก!” Vampireที่ค่อมอยู่บนตัวผมโดนเตะซ่ะกระเดนไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง แล้วหายตัวไปในทันที

ใครกัน ใครกันน่ะที่มาช่วยผมไว้

“เกือบไปแล้วน้า  รินริน ถ้าชั้นมาช้าอีกนิดเดี๋ยว รินรินของชั้นคงโดนหม่ำไปแล้ว” ผมหันไปทางต้นเสียงนั้น

“เอ่อ คุณคือ…….” หน้าหล่อ  ผมสีดำ  ตัวสูงโปล่ง  ใสแหวนหัวพลอยสีน้ำเงิน

“คับๆ กัส คับเป็นพี่ชายคนโตคับ  นี่หลักฐานยื่นยันว่าเป็นตัวจริงแน่นอนคับ” กัสพูดพร้อมกับยื่นมือเข้ามาใกล้หน้าผมเพื่อโชแหวนประจำตัวของเค้าให้ผมดู

“คับ ผมรินคับ ขอบคุณมากคับที่ช่วย” ผมพูดพร้อมกับเอาเสื้อตัวใหม่ออกมาใส่

“งั้นเราไปกันเถอะ รินริน”กัสพูดจบก็อุ้มผมขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวแล้วกระโดดออกมาข้างนอกทางหน้าต่าง น่าอายชะมัดที่โดนอุ้มในท่าเจ้าสาวเนี้ย >////<!!   แค่อึดใจเดียวเค้าก็อุ้มผมมายื่นอยู่หน้าบ้านซ่ะแล้ว  Vampire เนี้ยทั่งแรงเยอะ รวดเร็วแถมยังตัวเบาเอามากๆ เป็นVampire เนี้ยดีจังเลยน้า แต่ตอนนี้ผมรู้สึกประหม่าคุณชายอีก 5 จะเป็นแบบไหนน้า

“ปัง”กัสใช้เท้าเปิดประตูเข้าไปอย่างดัง  สายตาทั้ง 5 คนที่อยู่ในห้องโถงต่างจ้องตรงมาที่ผม

“เออ >////< !  คุณกัสคับปล่อยผมลงเถอะคับ”หน้าผมนี่ร้อนไปหมดอายจนอยากจะแซกแผ่นดินหนีแล้ว

“อ๋อๆ แหมๆ ลืมตัวไปหน่อย เห็นรินรินน่ารัก เลยทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไปไปซะได้” กัสปล่อยผมลงพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่ไหงยังกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยสักที  

“คุณกัสคับทำตัวให้มันดีๆหน่อยน่ะคับ  รินมากับผมคับ  ผมจะแนะนำให้รู้จักกับนายน้อยอีก 4 ท่าน” นัทดึงตัวผมออกมาจากอ้อมกอดของกัส

“นัทจังใจร้ายอ่ะ ก็รินรินเป็นของชั้นน้า” กัสโว้ยวายใหญ่โต แต่นัทก็ไม่สนใจ กัสเลยไปนั่งหงอยอยู่ที่มุมห้อง  เป็นพี่คนโตแต่ดูนิสัยจะเด็กกว่าที่คิดแฮะ^ ^

“ริน คับ คนที่นั่งเล่นเกมอยู่คือ คุณโอโซน เป็นนายน้อยคนเล็กของที่คับ   แล้ว 2 คนที่กำลังจ้องคุณตาเป็นประกายอยู่นั่น คือคุณโช กับ คุณโย เป็นนายน้อยคนที่ 4และ5 คับ” นัทพูดแนะนำคุณชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าของผมทั้ง 3 คน

“คุณโชกับคุณโยเป็นฝาแฝดกันสิน่ะคับ เหมือนกันมากๆเลยน่ะคับเนี้ย” ผมยิ้มให้พวกเค้า 2 คน

“ใช่มั้ยล่ะ” โชพูด

“เหมือนมากเลยใช่ปะ”โยพูด  ทั้ง 2 ดูภูมิใจกับการที่หน้าตาเหมือนกันเอามากๆ แต่พวกเค้าก็เหมือนกันจริงๆนั่นและคับ  แทบจะแยกไปออกเลย

“รินคับ แล้วก็คนที่ยื่นอยู่ข้างบนชั้น2 คือคุนซัน เป็นนายน้อยคนที่ 3 คับ” นัทชี้ขึ้นไประเบียงชั้นบน ผมมองตามมือของนัทขึ้นไปก็เห็น ผู้ชายผมสีเทา ที่คุ้นเคย

“คุณ….ที่ช่วงนี้มาที่ร้านบ่อยๆนิหน่า  ดีใจจังที่ได้เจอคุณ ^ ^ ” ผมพูดจบเค้าก็เดินกลับเข้าห้องไปทันที ทำไมเค้าถึงได้ทำเป็นไม่รู้จักผมล่ะ ผมมั่วแต่เศร้าลืมสั่งเกตุสายตารอบข้างไปเลย เพราะตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่ผม

“ทำมั้ย รินรินถึงรู้จักซันด้วยล่ะ” กัสลุกขึ้นมาจากมุมห้องทันที

“เอ่อ คุณซันไปกินเค้กที่ร้านบ่อยๆน่ะคับ”ผมอธิบาย

“พี่ซัน ขี้โกงอ่ะ”โชเริ่มโวยวาย

 “ช่ายๆเจอคนน่ารัก ทั่งทีก็น่าจะพาพวกเราไปด้วยน้า”โยเองก็โวยวายขึ้นมาเหมือนกัน

“หมดธุระแค่นี้ใช้มั่ย งั้นผมไปล่ะ”โอโซนพูดขึ้นมาแล้วก็เดินออกไป   เหมือนจะโมโหอยู่เลยน่ะเป็นอะไรหรือป่าวน่ะ

“พวกนายน้อยก็เลิกโว๊ยวายแล้วรีบไปเรียนกันได้แล้วคับมันสายมากแล้ว ผมจะได้พารินไปที่ห้อง”นัทช่วยผมถือกระเป๋าแล้วพาผมเดินขึ้นมาที่ชั้น 2

“รินริน ชั้นจะรีบกลับมาน่ะ”กัสพูดพร้อมโบกมือ แล้วก็ออกไป

“พวกชั้นก็จะรีบกลับมาน้ารินริน”โชกับโยก็เหมือนกัน

“เออ! นัทแล้วคุณ รันล่ะคับไม่อยู่หรอคับ”ผมถามขึ้นมา

“นายน้อยรัน ไม่ค่อยได้กลับบ้านหรอกคับ แต่ยังงัยก็พยายามอย่าเข้าใกล้นายน้อยรันจะดีกว่าน่ะคับ อะ!! ถึงแล้วคับห้องของริน  จำที่ผมบอกได้ใช้มั้ยคับ” นัทพูด

“หายเปิดประตูให้ใครทั้งนั้น  ต้องถามชื่อก่อนแล้วค่อยเปิดสิน่ะคับ” ผมพูดพร้อมกลับหยิบกระเป๋ามาจากมือของนัท

“คับ ท่ารินไม่เปิดละก็ไม่มี Vampire คนไหนเข้าไปได้แม้แต่พวกนายน้อยร่วมทั่งตัวผมเองก็ด้วย เข้าใจน่ะคับ งั้นก็เก็บของเส็รจแล้วก็รบกวนไปเตรียมอาหารด้วยน่ะคับ” นัทพูดจบก็เดินไปข้างล้าง

            ผมเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นขนาดของห้องและเตียงใหญ่มากๆ นี่ผมมาเป็นพ่อบ้านหรือมาเป็นคุณชายเนี้ย ยังกับฝันไปแหนะ ผมล้มตัวลงนอนที่เตียง  แต่ก็ยังติดใจเรื่องที่นัทพูดอยู่ดี “ทางที่ดีอย่าเข้าใกล้นายน้อยรันจะดีกว่าน่ะคับ” มันหมายความว่ายังงัยน่ะ  เฮ้ย! ช่างเหอะรีบเก็บของดีกว่า  ผมจัดการเก็บของส่วนตัวที่มีอยูน้อยนิดจนเสร็จเรียบร้อย  ก็รีบเดินลงมาสำรวจครัว

“ว้าว!!!!!  มีแต่วัถุติดิบดีๆ  แพงๆ ทั่งนั้นเลยน้า” ผมยิ้มน่าบานเอามากๆเลยล่ะคับ ผมว่าโชคดีน่ะคับที่พวกคุณชายVampireเนี้ยสามารถกินอาหารธรรมดาทั่วไปได้   ตอนนี้ผมกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารมือค่ำ คับ

“โครม!!!!!!!!” เอ๋ เสียงดังมาจากห้องโถ่งนี่น้า  ทุกคนก็ไปโรงเรียนกันหมดแล้วนี่

ด้วยความสงสัยผมเลยเดินไปที่ห้องโถ่ง

“ไม่เห็นมีใครอยู่เลยแฮะ”ผมพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ

“หมับ!!!” มีคนเข้ามากอดผมจากด้านหลัง อย่างแรงผมทรงตัวไม่อยู่ล้มตัวลงบนโซฟา เค้าล้มทับอยู่บนตัวของผม

“ชั้นหิว……หาอะไรให้กินหน่อย” พูดจบเค้าก็หมดสติไป แล้วเป็นใครล่ะเนี้ยหน้าก็ไม่ทันเห็นด้วยสิ

                                    โปรดติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ ^ ^