ป่วนหัวใจในเงาเพลิง

          ในช่วงเย็นที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่นักเรียนหลายคนกำลังจะกลับบ้าน เด็กนักเรียนทั้งหลายต่างรอคอยให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้าน แต่มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ผู้ปกครองยังไม่มารับกลับบ้าน คุณครูประจำชั้นที่ยืมคุมแถวรู้สึกเห็นใจเด็กคนนี้

               " อลิสา แม่หนูยังไม่มารับกลับบ้านอีกเหรอคะ นี่มันก็ใกล้จะค่ำแล้วนะ ครูเป็นห่วงนะคะ"

           เด็กสาวทำหน้าเฉยเมยเหมือนกับรอเวลาแล้วค่อยๆเดินไปโดยทิ้งท้ายคำพูดกับคุณครูเอาไว้ว่า

               " ไม่ค่ะ หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะรอแม่หนู ยังไงแม่หนูก็ต้องมารับ"

          เมื่อเด็กสาวพูดจบ คุณครูก็พยักหน้าแล้วเดินคุมแถวนักเรียนต่อไป โดยที่อลิสายืนอยู่คนเดียว อลิสาเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนสักพักก็รู้สึกเบื่อเลยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนข้างๆกำแพงโรงเรียน เพราะตรงที่เด็กสาวนั่งจะไม่ค่อยมีแสงแดดส่ิงไปถึง ทำให้นั่งพักผ่อนได้สบาย เด็กสาวคิดอยู่ในใจ

               "แม่ไม่รักหนูแล้วจริงๆเหรอ"

          ทางด้านหลังเสาธงของโรงเรียน มีกลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังเล่นฟุตบอลอย่างสนุกสนาน เสื้อผ้าหน้าผมแต่ละคน เปื้อนดินเปื้อนโคลนตามประสาเด็กเล็ก และในตอนนั้นเองมีเด็กชายคนหนึ่งรับบอลจากเพื่อนที่ส่งมาเพื่อที่จะวิ่งเข้าไปหน้าประตูแล้วยิงลูกฟุตบอลเข้าไป เมื่อเค้าง้างเท้าไปเตะลูกฟุตบอลแล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เด็กชายเตะลูกฟุตบอลข้ามประตูไป ไปไหนก็ไม่รู้ ลูกบอลลอยไปทางกำแพงโรงเรียน เพื่อนๆในกลุ่มหน้าเสียกันเป็นแถว

               "เฮ้ นรินทร์ นายทำอะไรเนี่ย ยิงประตูพลาดอีกแล้วนะ ถ้ายิงนกตกปลาอีก ฉันจะไม่ให้นายอยู่ทีมเดียวกันแล้วนะ ไปตามเก็บบอลมาเลย"          

          เสียงเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มตะโกนไล่หลังตามมา เมื่อนรินทร์ได้ยินแล้วจึงพยักหน้าแล้วขานรับก่อนที่จะวิ่งไปเก็บบอลตามทาวที่ลูกฟุตบอลลอยออกไป

         อลิสาที่เหมือนจะคิดถึงความหลังที่สูญเสียพ่อของตัวเองไป ทำให้น้ำตาของเด็กสาวกำลังจะไหลออกมา ทันใดนั้น ลูกฟุตบอลที่นรินทร์เตะออกมาไปกระแทกกำแพงข้างหลังด้านที่อลิสานั่งอยู่อย่างจัง ทำให้สะดุ้งขึ้นมา เด็กสาวรีบเอาผ้าเช็ดหน้าปาดน้ำตาแล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และรู้สึกโมโหมากจึงเดินไปที่ลูกฟุตบอลเพื่อที่จะหยิบมันไปปาทปอ้าง

          นรินทร์ที่รีบวิ่งมาก็เห็นเด็กสาวอยู่ข้างๆลูกบอล กำลังเก็บลูกบอลแล้วขว้างทิ้งออกนอกโรงเรียนทันที นรินทร์เห็นแบบนั้นก็รู้สึกหัวเสียจึงตะโกนออกไป

               "นี่ ยัยเด็กบ้า เธอจะโดนลูกฟุตบอลไปไหน" เมื่อสิ้นสุดเสียงนรินทร์ก็รีบวิ่งออกไป โดยที่ไม่ถามเลยว่าเด็กสาวโยนลูกฟุตบอลออกไปเพราะอะไร 

          เมื่อนรินทร์กำลังจะเดินออกไปก็ได้เจอกับหญิงวัยกลางคนที่หน้าตาคล้ายคลึงมาก เค้าจำได้ว่าหญิงวัยกลางคนที่เห็นตรงหน้า อยู่ในรูปถ่ายที่ถ่ายกับพ่อแม่ของนรินทร์ด้วย

          และเมื่อนรินทร์เดินกลับเข้ามาในโรงเรียน ก็เห็นหญิงวัยกลางคนจูงมือเด็กสาวคนนั้นออกมา เมื่อนรินทร์จะเดินไปทัก แต่... สิ่งที่เค้าเห็นคือ เด็กหญิงกำลังร้องไห้แล้วเดินไปขึ้นรถเก๋งคันสีดำแล้วรถคันนั้นก็วิ่งออกไปอย่างช้าๆ ซึ่งทำให้นรินทร์สนใจเด็กสาวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก