เจ้าสาวแวมไพร์

"ฟุยุ ตื่นได้แล้วจ้า" เสียงปลุกของคุณน้าที่เก็บฉันมาเลี้ยงซึ่งเขารักฉันเหมือนลูกแต่ฉันเรียกท่านว่าแม่ได้ดังขึ้น "ฮ้าว ตื่นแล้วค่าวันนี้หนูจะเป็นคนไปเก็บสมุนไพรในป่าเองนะคะ" บ้านของเรานั้นอยู่ติดกับป่าซึ่งมีสมุนไพรมากมาย ธรรมดาคุณแม่และคุณพ่อซึ่งเป็นแฟนของคุณน้าจะเข้าไปเก็บสมุนไพรในป่ากัน ส่วนฉันมีหน้าที่แค่เป็นเด็กที่ร่าเริง ค่ะ(*-*)มันเรียกหน้าที่หรอ อ่อ จัดไป ฉันไม่ใช่เด็กสาวเรียบร้อยอะไรมากมาย ทำตัวอย่างกับทาซานแห่งพงไพร หี้โห่ๆ (คนเขียน:เอิ่ม นางเอกต๊องไปนะบางที) "มันอันตรายนะจ๊ะฟุยุ" อ่ะ มัวแต่ไร้สาระจนลืมไปเลยว่าจะไปเก็บสมุนไพร "แต่คุณแม่คะหนูสำรวจป่าพวกนี้มาหมดแล้วนะคะ ถึงหนูจะบาดเจ็บก็ไม่เป็นไรนี่คะ หนูพิเศษกว่าเด็กทั่วไปน๊า" "อืมก็จริงล่ะนะ ถ้าหนูอยากทำแม่ก็จะไม่ว่าจ้า" ที่คุณแม่กล้าให้ไปเพราะว่าเวลาที่ฉันมีบาดแผลเกิดขึ้น แผลจะหายไปทันทีอย่างน่ามหัศจรรย์ เหมือนจะประหลาดไปหน่อย แต่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเดียวที่ทำให้ฉันดูประหลาด เพราะมันยังน่าแปลกที่เวลาฉันโมโหลอยที่ซึ่งเหมือนรอยสักที่มือจะส่องสว่างเรืองแสงสีแดงขึ้น และยังมีตาสีแดดเลือดอันน่ากลัวอยู่ด้วย อ่ะ ต้องรีบไปเก็บสมุนไพรแล้ว

"ไปเลยนะคะ" "จ้า ระวังตัวนะ" พอสิ้นสุดเสียงของคุณแม่ ฉันก็เดินเข้าป่ามา ป่านี้มีลำธาร แมกไม้ก็มีนานาชนิด แถมมีทุ่งหญ้า ทุ่งดอกไม้ และสัตว์ป่าอีกมากมาย และที่ๆคุณแม่พบฉันก็คือที่ทุ่งดอกไม้และไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดาแต่มันยังทำเป็นยาได้อีก ฉันอยากจะลองไปดูที่นั่นอีก แต่คุณแม่มักห้ามไม่ให้ฉันไป วันนี้ที่ฉันออกมาเก็บสมุนไพรก็เพื่อมาทุ่งนี้ด้วยล่ะ พอเดินมาเรื่อยๆ ก็เจอกับทุ่งดอกไม้จริงๆ สวยมากๆเลย(^-^) แต่ เอ๊ะ! มีคนยืนอยู่กลางทุ่งด้วย และคนนั้นกำลังหันมองมาทางฉัน ท่าทางดูหน้ากลัวจังตาเขาสีแดงเลือด ซึ่งเข้ากับสีผมอันดำสนิทนั่น่เหลือเกิน เขาเหมือนสัตว์ร้ายที่จะมาขยำ่ฉันเลยเชียว แต่ดูหล่อและเท่มากเลย แต่ เอ๊ะ ฉันจ้องเขามากเกินไปรึเปล่า แต่เขาก็กำลังมองมาทางฉันเหมือนกัน ฉันก้มลงไปเก็บดอกไม้เพื่อที่จะหลบสายตาเขา สวบๆๆ อ๊ะ เสียงเดิน หรือว่าเขาจะเดินมาทางนี้กันนะ "ช่วยเงยหน้าขึ้นหน่อยจะได้ไหม" แล้วฉันจะทำไงดีล่ะ ให้เงยหน้าหรอ แล้วเงยทำไมล่ะ แต่เขาให้เงยก็ต้องเงยอ่ะเนอะ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วฉันก็เห็นสายตาอันอ่อนโยนส่งมาให้แทนสายตาอันดุร้ายเมื่อตอนแรก สายตาเขาดูเศร้าสร้อยนิดๆ "องค์หญิงของผม สุดท้ายเราก็ได้พบกัน หลังจากที่จากกันมานาน" ห๊า องค์หญิง อย่างฉันเนี่ยนะ ถ้าเรียกทาตานยังว่าไปอย่าง โห่หี้โห่ "เอ่อ จำคนผิดรึเปล่าคะ" "ไม่ผิดหรอก เจ้าสาวของผมเพียงแค่ได้มองตาคู่นี้ของคุณผมก็จำได้เลย กลับไปบ้านของเรากับผมเถอะครับ" พอสิ้นเสียงของเขาฉันก็เหมือนถูกร่ายมนต์ใส่ (*---*)

ห๊าว! รู้สึกหลับสบายดีจังแต่เมื่อกี้เราเป็นอะไรหว่า แอด! อ่ะเสียงประตูถูกเปิดออก ใครกันนะลองแกล้งหลับก่อนดีกว่า ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ เสียงฝีเท้าค่อยๆเดินใกล้เข้ามาและเหมือนจะมีมือใครบางคนที่กำลังลูบหัวฉันด้วยความอ่อนโยน "เธอคือเจ้าสาวของผมคนเดียวเท่านั้น นับจากนี้ผมจะดูแลคุณเอง" ฉันรู้สึกว่าเสียงหัวใจฉันเต้นแรงมากๆ แต่ในหัวก็ยังคิดสงสัยว่าคนที่เขาพูดถึงนั้นจะใช่ฉันจริงๆหรอเขาอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ "ผมไม่ได้เข้าใจผิดไปหรอกนะครับ" เอ๊ะ เค้ารู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่ "ผมสามารถอ่านความคิดได้ครับ ตื่นแล้วหรือครับ" จุ้บ อ่ะ อยู่ดีๆเขาก็ลุกจากเตียง แล้วก้มลงมาจูบบนหลังมือฉัน "ห๊า อ่านความคิดได้ด้วยหรอ แบบนี้นายก็รู้หมดสิว่าฉันคิดอะไร" "ก็อ่านได้เฉพาะกับคนที่เราสนใจจริงๆและก็อ่านได้กับคู่หมั้นของตนครับ" "และที่อ่านได้กับฉันเพราะฉันเป็นคู่หมั้นนายงั้นสิ" จากตอนแรกที่ฉันยังไม่ได้มองสำรวจห้อง พอตอนนี้ลองมองสำรวจดีๆ ห้องนี้หรูสุดๆแถมแค่ประมาณห้องเดียวก็แทบจะเท่ากับบ้านที่ฉันอยู่แล้ว แล้วที่นี่มันที่ไหนกันนะ "อ่อ ที่นี่คือคฤหาสของผมเองครับ" "โห สุดยอดไปเลยนะ" "อ่อ ผมลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อไคโตะนะครับ" "ฉันชื่อฟุยุค่ะ" "อ่ะ! ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วพ่อกับแม่ต้องเป็นห่วงแน่เลย" "ที่จริงคุณไม่ควรเรียกสองคนนั้นว่าพ่อแม่เลยด้วยซำ้นะครับ" "นายพูดอะไรของนาย ถ้าไม่มีพวกเขาฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้" "คุณไม่รู้สินะครับ และผมว่าคุณไม่ควรที่จะรู้ด้วย" "นายหมายถึงอะไร" "ได้โปรดอยู่กับผมตลอดไปได้ไหมครับ" "ห๊า นายเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย แล้วเพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกเองนะ" "จำผมไม่ได้ด้วยสินะ ใช่ครับเราเพิ่งพบกันครั้งแรกหลังจากที่พลัดพากจากกันไปนาน" อ่ะ! อยู่ดีๆเขาก็ยืนหน้ามาจุมพิตที่หน้าผากของฉัน ใจฉันเต้นเร็วมากๆเลย ไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนเท่านี้มาก่อนเลย แล้วจู่ฉันกผ้รู้สึกง่วงอย่างมาก ตาก็เริ่มปิดลง แต่ก่อนจะหลับฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น.........