รักร้ายๆของยัยจอมเพี๊ยนน
เขียนโดย 
Rosedena
วันที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 15.09 น.
แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2558 11.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) เรื่องเข้าใจผิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอน เรื่องเข้าใจผิด
.
กลางคืนทามกลางแสงจันทร์ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งไกวชิงช้าไปมา จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ
"นี่เธอจะไม่กลับบ้านรึไง ดึกป่านนี้นั่งรอให้ใครมาฆ่าหมกป่าหรอ" คิมกุกจงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
"แล้วมันเกี่ยวไรกับพี่ล่ะ" เรียวริตะคอกกลับ
"เกี่ยวที่เธอเป็นน้องพี่ไงล่ะ ถ้าไม่กลัวป๊าด่าฉันไม่มาตามกลับหรอก" คิมกุกจงพูด
"..." เรียวริไม่พูดอะไรวิ่งขึ้นรถไปปิดประตูเกือบพัง เมื่อถึงบ้านเธอไม่ฟังอะไรรีบวิ่งขึ้นห้องทันที ไม่สนสายตาน้องชายนายคุงซันเลยแม้แต่น้อย
"พี่เขาเป็นไรอะพี่คิมกุกจง" น้องชายคุงซันถาม
"พี่ก้อไม่รุ้เหมือนกัน" คิมกุกจงตอบ
...
ณ ห้องของเรียวริ...มีแต่ความมืดและเสียงร้องไห้ ตอนนี้ใครจะไปรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน แล้วสิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้นั้นมันคืออะไรกันแน่...!!
...
เช้าวันรุ้งขึ้นเรียวริลงมาทานอาหารพร้อมกับพี่ชายและน้องชายของเธอ
"พี่เมื่อคื........น" คุงซันหยุดพูดทันที เมื่อเห็นสายตาของพี่สาวมองเขาอย่างเย็นชา
"เลิกพูดถึงมันซะ! ไม่งั้นแกตายแน่!!" เรียวริขู่น้องชายของเขาพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกระเป๋าไปโรงเรียน
...
ณ โรงเรียนเสียงผู้คนมากมายทั้งหญิงและชายเดินอยู่เต็มไปหมด เรียวริรีบวิ่งไปห้องของเธอที่อาคาร 3 เพื่อเข้าเรียนในชั่วโมงแรก แต่เธอดันวิ่งชนกับร่างอันใหญ่โตของใครบางคน...!!
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ" นักเรียนหนุ่มพูดขณะที่เงยหน้าขึ้นมอง แต่แล้วเธอต้องตกใจเมื่อร่างนั้นคือ....คุณประธารสุดหล่อของโรงเรียน...
"ขอโทษค่ะ รุ่นพี่" เรียวริถึงกลับตะลึงและรีบขอโทษโดยเร็ว ใครจะไปกล้าด่าประธารสุดเนี๊ยบคนนี้ได้ล่ะ ขืนด่าละก็โดนทำโทษตายอ่ะดิ
"ขอโทษเรื่องอะไรกัน...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยเนอะ" ท่านประธารซาโตะพูดแบบยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย
"คะ...ค้า" เรียวริพูดติดๆ ขัดๆ เมื่อสัมผัสถึงสายตาของรุ่นพี่ประธารหนุ่มซาโตะจ้องมองมายังหน้าของเธอ จนตัวของเธอระรัวสั่นไปทั่วร่าง
"อืมๆ ไปได้ล่ะ และไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน้าาา เอาล่ะๆ เธอไปเข้าเรียนได้แล้วเดียวจะสายนะ" ประธารรุ่นพี่ซาโตะพูดก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างช้าๆ
'ฮูวว์!! โล่งอก...เกือบไปแล้วไหมล่ะ เรียวริเอ้ยยย' เรียวริบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าห้องเรียนของตน
...
"ไงเรียวริ เป็นยังไงบ้าง" เร่นน่าเพื่อนสนิทของเธอถาม
"ไม่ค่อยดีเท่าไรนะ" เรียวริตอบ
"เล่าให้ฉันฟังได้นะ ถ้าแกไม่สบายใจ" เร่นน่าพูดก่อนที่ทั้งคู่จะตั้งหน้าตั้งตาเรียนต่อไป...จนกว่าจะหมดคาบเรียนสุดท้าย
...
...กริ่งงงงง กริ่งงงง!!
" เฮ้อออ กว่าจะหมดคาบทำเอาฉันเพลียเลย แถมการบ้านเยอะแยะไปหมดอีก" เรียวริบ่นให้เร่นน่าเพื่อนสนิทของเธอฟัง
"ไหนเล่าให้ฉันฟังได้ยังฮ่ะ" เร่นน่าหันมาถามพร้อมทำท่าทางสนใจสิ่งที่เรียวริจะพูดต่อไปนี้...!!
"เมื่อสองสามวันก่อนรียองมาขอคบกับฉัน ฉันตอบตกลงเพราะแอบชอบเค้าอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อวานฉันเดินไปหลังอาคาร 3 ของโรงเรียนเห็นเขากอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่น" เมื่อเรียวริเล่ามาถึงตรงนี้ น้ำตาของเธอก็ไหลพรากราวกับฝนที่เริ่มจะตกหนักในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...!
"เธอถามเขารึยังว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร" เร่นน่าถาม
"ยัง...ฉันไม่อยากฟังคำพูดของเขา ฮือๆ" เรียวริพูดไปร้องไห้ไป
"เธอลองถามเขาดูสิ เผื่อมันจะไม่ใช้อย่างที่เธอคิด" เร่นน่าพูดก่อนจะเดินออกจาก... (อ้าว...ไม่อยากฟังสิ่งที่เรียวริเล่าแล้วเหรอ?)
"จะไปไหน" เรียวริถาม
"กลับบ้าน...หรือเธอจะไม่กลับรอคนบ้ามาอุ้มไปข่มขืนรึไง" เร่นน่าพูด
"อือๆ กลับสิรอด้วย" เรียวริเดินตามเร่นน่าไปที่ประตูโรงเรียน...และแล้วทั้งคู่ก็แยกทางกันกลับบ้าน เนื่องจากบ้านเรียวริและเร่นน่าอยู่คนละทิศจากโรงเรียนที่พวกเธอเรียนอยู่
"กลับล่ะนะเรียวริ" เร่นน่าโบกมือลาก่อนหันหลังเดินกลับบ้านของตัวเองไป
"บายย" เรียวริพูดพร้อมโบกมือไปมาลาเพื่อนสนิท...แล้วก็เดินกลับบ้านของตัวเองไปเหมือนกัน
...
'เราต้องทนเดินกลับบ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอนี่ ทางกลับบ้านก็อย่างกะป่าช้า...แม้ว่ามันจะอยู่ใกล้โรงเรียนก็เถอะนะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันโดนอุ้มขึ้นมา...ทำไงดีเนี่ย' ระหว่างทางเดินเรียวริก็คิดไปต่างๆ นานา...
...ตุบ ตุบ...!
เรียวริได้ยินเหมือนมีคนเดินตามมา
'แย่แล้วเรียวริเอ้ย' เรียวริบ่นก่อนจะรีบซอยเท้าจากเดินจนกลายเป็นวิ่ง...และแล้วคนที่เดินตามก็เข้ามาจับแขนของเรียวริไว้แล้วดึงเข้ามากอด...!! (เป็นงั้นไป)
"ทำไมเธอต้องหนีฉันด้วย...เธอไม่รักฉันแล้วหรอ" เสียงผู้ชายคนนึ่งพูด
"ไม่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"
...เพี๊ยย...!! ...ฝ่ามือของเรียวริฟาดไปบนไปหน้าของชายหนุ่มคนนั้น
"เธอตบฉันทำไม เป็นอะไรของเธอ" รียองถาม
"เมื่อวานหลังโรงเรียน...นะ นาย......ย" จู่ๆ น้ำตาของเรียวริก็ไหลพราก แทบจะจับใจความไม่ได้ในสิ่งที่เธอพูด...!?
"เมื่อวาน!! ระ...เรื่องนั้นมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ" รียองพยายามจะอธิบายแต่เรียวริไม่ฟัง เธอหันหลังหนีรียองไป ...แต่รียองก็จับแขนเรียวริไว้...แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดอีกครั้ง...!
"ปล่อยนะอย่ามายุ่งกับฉัน" เรียวริพยายามสะบัดตัวให้หลุดแต่เหมือนยิ่งสะบัด รียองยิ่งกอดแน่น...
"ฟังฉันก่อนสิ เรื่องนั้นมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ" รียองพยายามจะอธิบาย
"ไม่ ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก เราเลิกกัน" เรียวริบอกก่อนจะสลัดแล้วรีบวิ่งจากไป คำๆ นั้นของเรียวริทำให้ลูกผู้ชายอย่างรียองต้องร้องไห้ น้ำตาของเขาหยดลงสู่พื้น รียองได้แต่บอกตัวเอง...ว่า เค้าคงไม่มีทางได้เรียวริกับมาอีกแล้ววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
