รักของเราต้องรีเทิร์น

9

หัวใจเต้นแรง หน้าแดงทุกที

 

               สถานะตอนนี้คือขึ้นอืดมากนอนโง่ๆบนเตียง ฉันที่กลับมาบ้านหลังจากที่เมื่อวานไปงานเลี้ยงมา ฉันโดนอีตาไซนัสทิ้งระเบิดเอาไว้ กรี๊ดดดดดดดดด เขาบอกเขาหวงฉันนน เมื่อฉันนึกถึงวันก่อนทีไรหน้าฉันแดงทุกที แกกกฉันเขินนน T////T นี่ฉันนั่งเขินบิดไปบิดมา ราวกับเด็กสาวที่พึ่งมีความรักครั้งแรกยังไงอย่างงั้นแหละ ฉันจะทำยังไงดี ต้องโทรปรึกษามายเฟรนด์แล้ว งืออออ T////T 

 

                                        "[ฮัลโหลว่าไงมิว?]"

                                        "แกกกกกก ฉันจะทำยังไงดี"

                                        "[เรื่อง?]"

                                        "เมื่อวานไซนัสเขา...โอ้ยยยยทำไงดี"

                                        "[กรี๊ดดดดดดดดด!! ไซนัสทำไมเขาปล้ำแกหรอ? อร้ายยยละนี่เตรียมตัวรึยังให้ฉันพาไปโรงพยาบาลเช็คดูก่อนว่าท้องดีไหม? แล้วจะตั้งชื่อลูกว่าไงดี? โอ้ยตื่นเต้น]"

 

.....ถึงกับแดกจุดกับความคิดเพื่อนคนนี้เลยทีเดียว ยัยเล่นะยัยเล่ เขาแค่หึงหวงฉันไม่ได้จับปล้ำสะหน่อยบ้าเล่าาา //เขินแรง 

                                        "ปล้ำเปลิ้ม อะไรของแกฉันแค่จะมาปรึกษาว่าฉันจะทำยังไงดีในสถานการณ์นี้ มันตื้อไปหมด ไม่กล้าสู้หน้าด้วย.__."

                                        "อ่ะๆ งั้นเจอกันบ้านฉัน คุยในโทรศัพท์มันเม้าไม่มันส์ โอเค๊?"

                                        "อือออ"

 

 

 

_______________________________ 

 

 

หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยเล่ฟัง ดูเหมือนยัยเล่จะกังวลแทนฉันผู้ที่เจอเหตุการณ์ เดี๋ยวนะคือฉันป้ะแก ที่ต้องเป็นคนกังวลและคิดมาก - -

 

                                        "มิวแล้วแกจะเอายังไงฉันว่าไซนัสเขาคงไม่ปล่อยแกไปง่ายๆแน่"

                                        "ถ้าฉันคิดออก ฉันจะมาปรึกษาแกให้เปลืองค่าโทรศัพท์กับค่าน้ำมันรถทำไมเล่า "

                                        "แกต้องทำตามหัวใจแกนะเว้ยมิว ถามใจตัวเองดูว่าจะเอายังไง อยากกลับไปคบกันไหม หรือ ควรหยุดไว้แค่นี้.."

 

 

เครียดสิครับงานนี้ ขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงแฟนเก่า (?) งานนี้คงต้องรอดูไปสักพักใหญ่ๆเลยล่ะ 

 

                                        "ฉันไม่รู้ว่าฉันควรทำยังไงอยากกลับไปนะ แต่ฉันกลัวฉันเป็นแบบเมื่อก่อน "

                                        "ตามใจแกละกัน แต่ขอบอกไว้ก่อนอย่าตัดสินใจอะไรนานๆล่ะ ไม่งั้นเรานี่แหละที่จะเป็นคนเสียใจ"

                                        "อืมม ขอบคุณนะ.__."

 

หลังจากที่ฉันมาปรึกษายัยเล่เสร็จฉันก็กลับมาบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาลัย วันนี้ฉันต้องไปส่งงาน เห้ออออ ทำอะไรก็น่าเบื่อไปหมดเลยแฮะวันนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ในขณะที่ฉันมาถึงหน้าตึกและกำลังก้าวบันไดก็ได้มีเสียงใครบางคนเรียก และเสียงนั่นฉันจำได้ดีคนที่ทำให้ใจของฉันเต้นแรงหน้าแดงทุกที ง่อวว 

 

                                        "มิว"

                                        "ว..ว่าไไซนัส .__. "

 

พูดไปก้มไป โอ้ยไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้ามองตา .___. แงงงงง 

 

                                        "กำลังไปเรียนหรอ?"

                                        "อือ.."

                                        "เอ..แต่ตารางเรียนของเธอ วันนี้ไม่มีเรียนนี่?"

 

โอโห นี่มีการไปแอบเช็คด้วยเรอะ ละนี่รู้แล้วจะถามฉันหาพระแสงเลเซอร์สไลเดอร์ซุปเปอร์ไซย่า ทำแป๊ะอะไร -  -  ชักสงสัยนี่พ่อหรืออะไร ทำตัวจับผิดลูกสาวไปได้อ่ะโด่วววว ก็ได้แต่คิดในใจนี่แหละน้าา จริงๆ ก็ไม่กล้าเถียงเดี๋ยวโดนดุ ไม่คุ้มๆ 

                                        "อือ คงงั้นมั้ง"

                                        "เป็นไร?ทำไมหน้าแดง"

ยังจะมาถามอีก นี่หน้าแดงขนาดนี้รู้สึกหนาวมั้งจ๊ะ เออแล้วนี่ฉันหน้าแดงเหรอ ฉันไม่ตอบอะไรแต่ส่ายแทน

                                        "แล้วตอนนี้ว่างป่ะ ไปดูหนังกันไหม?"

                                        "ไม่ว่าง.."

ไม่ได้โกหกนะ ไม่ว่างจริงๆ นี่กำลังจะไปส่งงานไง อิอิ 

                                        "เฮ้ยได้ไง ก็เช็คตารางแล้วเธอไม่มีเรียนนี่"

                                        "ไม่ว่าง...จะไปส่งงาน"

                                        "โห่แค่นี้เอง ฉันรอได้อยู่แล้ว"

นี่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นเลยใช่ไหม 

                                        "อยากรอก็รอ"

                                        "ครับ จะรอ"

 

พอไซนัสพูดจบฉันก็รีบวิ่งบันไดขึ้นมา พร้อมกับเอามือทาบอก ตายๆ ใจฉันเต้นแรงอะไรเยี่ยงนี้ T///T เขาแค่มาชวนไปดู ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ใจเย็นๆนะอีหนูสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่ฉันปลอบใจตัวเองสักพักก็เข้าไปส่งงาน และออกมาทันที อยู่นานกว่านี้กลัวโดนบ่น (?)

 

                                        "ส่งงานไวดีนะ ^ ^"

                                        "อ..อื้อ!"

แหม่จะอยู่ให้โดนบ่นทำไมล่ะ แค่ส่งงานในเวลาแบบนี้ได้ก็ุญหัวขนาดไหนละฮือออ 

 

                                        "วันนี้มิวอยากกินไรป่าว?"

                                        "ไหนบอกจะดูหนัง"

                                        "ก็ ก็ดูหนังจบไงไปกินข้าวกันต่อ แหะๆ"

ไม่อยู่กินต่อหรอกโว้ยยย ขืนอยู่ด้วยนานๆ จากหัวใจเต้นแรงจะเป็นชักแทน //รู้สึกเขินแรง 

                                        "ไม่ดีกว่าฉันว่าวันนี้้จะไปกินข้าวกับพ่อแม่ โทษทีนะ"

                                        "เห้ยย ไปด้วยดิ! นี่ไม่ได้ไปหาพ่อแม่นานละ คิดถึงท่านจังเลยยยยยยย"

 

โอ้ยยยยทำไมถึงหน้าหนาแบบนี้นะ นี่ดูไม่ออกเหรอว่าฉันปฏิเสธเนี่ย ! 

 

                                        "จะดีเหรอ"

                                        "เอ้า ดีสิ ทำไมจะไม่ดีล่ะ"

 

ดีกับผีสิ โอ้ยยยนี่จะไปกินข้าวกับพ่อแม่ฉันยังไม่บอกพวกท่านเลยว่าวันนี้จะไปหา แค่พูดเป็นข้ออ้างเท่านั้นแหละไม่คิดว่าตานี่จะตามติดไปด้วย แงงงงงง้ 

 

                                        "ฉันว่าเราไปเลือกหนังกันดีกว่า"

 

ฉันบอกปัดปัญหาเรื่องจะไปกินข้าวกับพ่อแม่ ไว้ค่อยไปแอบโทรศัพท์หาแม่อีกทีก็ได้เห้ออ .__.

 

                                        "ไม่ต้องหรอกฉันจองไว้แล้ว"

 

เดี๋ยวนะ -  - แปลว่าวางแผนไว้แล้ว? แล้วรู้ได้ไงว่าฉันจะมาที่ตึกวันนี้ -___- หืมมมมม ???????

 

                                        "รู้หรอว่าฉันอยากดูเรื่องไหน?"

                                        "ก็เห็นเธออัพลงในทวิตวันก่อน"

 

ห้ะ ? -  - นึกแปป.... วันก่อนเหรอ.... เดี๋ยวนะหนังเรื่องนี้มันออกตัวอย่างเดือนที่แล้ว ฉันเพ้อไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วนะเนี่ย ไปเห็นตอนไหน แอบส่องทวิตฉันเหรอ แต่ก็...น่ารักดียังจำได้ว่าฉันอยากดู-////- 

                                        "อื้มม ขอบคุณที่พามาดูนะไว้ดูหนังจบเดี๋ยวฉันจ่ายคืนให้"

                                        "ไม่เป็นไรๆ ฉันเลี้ยงๆ ช่วงนี้ใจดี ฮ่าๆ"

 

มีลงมีเลี้ยง ที่บ้านผลิตเงินรึไง แต่ก็ดีนะฮ่าาาๆๆ นอกจากจะน่ารักที่อุตส่าจำได้ แล้วยังเสี่ยอีกนะเนี่ยแต่ก็นะ ฉันก็ยังเกรงใจอยู่ดี

 

                                        "ไม่เป็นไรหน่าา แค่นายพามาดูเรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว"

 

นี่รู้สึกขอบคุณจริงๆ ฉันชวนใครก็ไม่มีใครมาดูด้วยเลย แหงสิก็มันเป็นการ์ตูนนี่นา ใครจะอยากมาดูด้วยแต่มันน่ารักอ่ะ ! ฉันเลยอยากดู -/////- นี่ก็อายพนักงานนะ โตขนาดนี้แล้ว 

 

                                        "ถ้างั้นเธอจะจ่ายตอนนี้ก็ได้นะ"

                                        "โอเคงั้นแปปนึงนะเอากระเป๋าตังแปป"

                                        "แต่การจ่ายคืนสำหรับฉันไม่ใช่เงินนะ"

                ไม่ใช่เงืน- - ?????

                                        "ไม่ใช่เงินแล้วจะอะไรล่ะ- - "

                                        "ปาก..ปากเธอไงจุ้บๆกัน^^"

                 ห้ะ!?

                                        "ถ้าอยากจ่ายก็แลกปากมานะ ตัวเอง จุ้บๆ ฮ่าาาๆๆ"

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันขอคืนคำ ที่ฉันชมตานี่ว่าน่ารัก ฉํนขอคืนคำ นายมันไอ้โรคจิต โอ้ยยยยยยยยยยยยยย  ทำไมวันนี้ถึงมาแปลกแบบนี้ มันไม่ดีกับใจฉันเลย ฮือออออออออออออออ

                                        "ว่าแต่ นายรู้ได้ไงว่าวันนี้ฉันมาตึก แถมยังจองหนังไว้อย่างกับวางแผนมาก่อน"

                                        "อือ เล่บอกมาน่ะ"

   ห้ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ยัยเล่ ! เดี่ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวรู้กัน ฉันกลับไปเช็คบัญชีแกแน่ !!!!!    เพื่อนบ้า! นี่วางแผนกันมาใช่มั้ยยยย ฮือออออออ

 

 

 

 

 

 

 

___________________________________________

หลังจากที่ห่างหายไปนาน 55555555555555555 

ขอบคุณที่เข้ามากดอ่านนะครัช ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจหืมมม (?) 

สวัสดีฤดูปั่นงาน 555555555555