รักใสๆ กับหัวใจเทควันโด (แฟรี่แองเจิล เขียน..)

เขียนโดย แฟรี่แองเจิล

วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.55 น.

5 ตอน

0 วิจารณ์

7,418 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม พ.ศ. 2558 20.24 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) บทลงโทษ1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลังเลิกเรียน

"ฮานา! ถ้าเธอไม่อยากไปดูแลโทตะ ฉันไปแทนก็ได้นะ" เดียร์พูดและฉีกยิ้มหวาานๆ

"เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันไปดูไอหมอนั่นเองก็ได้ ฉันไม่อยากเป็นพวกทำผิดแล้ว

ไม่รับผิดชอบ"

"อื้ม งั้นก็โอเค กลับหอดีๆนะ" เดียร์โบกมือให้ฉัน

"จ้า กลับบ้านดีๆนะ" ฉับโบกมือตอบ ฉันเดินกลับหอแล้วหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเล่น

"โอ๊ะ!!"ตอนนี้หัวฉันไม่รู้ไปชนกับอะไรเข้าอีก ฉันเงิยหน้าขึ้นมาดู "เอ้า!! แอ็กซิส"

"เธอนี้ จริงๆเลยนะ ซุ่มซ่ามตลอด เดินแทนที่จะมองทางกลับเดินก้มหน้ามองแต่จอโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ ถ้าโดนรถชนจะว่ายังไง" แอ็กซิสพูดเสียงนุ่มๆ

"แหมๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิ อย่าคิดมากดิ" ฉันยิ้มกว้างๆ แอ็กซิสยิ้มแล้วเอามือมาโยกหัวฉันเหมือนฉันเป็นเด็กๆ

"เอ่อนี้ ว่าแต่ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลยว่ามีน้องชาย" ฉันมองหน้าแอ็กซิส

"ฉันเป็นลูกในสมรส แต่โทตะเป็นลูกนอกสมรส ฉันกับโทตะไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่ โทตะมักจะมีเรื่องชกต่อยเพราะโดนล้อว่าเป็นลูกเมียน้อย แถมตอนเด็กๆ โทตะเคยโดนแม่ตัวเองจับพริกกรอกปากกะจะฆ่าให้ตายเลยด้วย แต่ก็โชคดีที่พ่อมาเห็นซะก่อน เลยพามาอยู่ด้วย"

"อ้อ!!โหดจัง" ฉันพยักหน้านิดๆ

"แล้วที่มันย้ายมาเรียนที่นี้เพราะมันไปต่อยรุ่นพี่ที่โรงเรียน พ่อฉันก็เลยให้ออกมาอยู่ที่นี้"

"งั้นก็แสดงว่า นายโทตะ อายุน้อยกว่าฉันหลอ แต่เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ" ฉันเงิยหน้ามองแอ็กซิสแล้วขมวดคิ้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า!! ป่าวหรอก โทตะรุ่นเดี๋ยวกับพวกเรานี้แหละ เพียงแค่ฉันเกิดก่อนโทตะ2เดือน"

"อ้ออออ เป็นอย่างนี้นี่เอง"ฉันพยักหน้าและยิ้มแห้งๆ

"แอ็กซิส งั้นฉันไปก่อนนะบายยยย" ฉันโบกมือแล้วยิ้มให้แล้วเดินไป

ณ หอพัก

[บันทึกพิเศษ: ฮานา]

ฉันว่า นายโทตะอะไรนั้นก็หน้าสงสารเหมือนกันนะ เป็นลูกนอกสมรส ว่าแล้วทำไมถึงชอบทำตัวนิ่งๆเฉยชาชอบอยู่คนเดียว ที่แท้ก็เป็นเด็กมีปัญหานี้เอง แล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำไงดีเนี่ยต้องไปดูแลหมอนั่น ตลอด24ชม. เกิดมาไม่เคยเฝ้าไข้ใครเลย อยู่ๆต้องมาดูแลคนที่พึ่งเจอกันแค่หนึ่งวัน โอ้ยยย คิดแล้ววว ปวดหัว

[จบบันทึกพิเศษ: ฮานา]

โรงพยาบาล

"โทตะ พรุ่งนี้พ่อจะให้หนูฮานามาดูแลแก และจะให้มาเป็นพยาบาลส่วนตัวของแกด้วย แกทำตัวให้ดีๆหน่อยล่ะ" ท่านผู้บริหารพูด

"อืม" โทตะพยักหน้าตอบ

"งั้นพ่อกลับแล้วนะ"

"เดี๋ยวพ่อ!! พรุ่งนี้ผมย้ายไปอยู่คอนโดได้ไหม อยู่โรงพยาบาลแล้วมันอึดอัด"

"อืม แล้วแกจะไหวหลอ แกอาการยังหนักอยู่เลยนะ ถ้าเกิดอาการกำเริบขึ้นมาจะว่ายังไง

"พ่อ!! อย่าลืมว่าผมมีพยาบาลส่วนตัวแล้ว" โทตะพูดแล้วยิ้มมุมปาก

"หึ เจ้าเล่ห์นะแก โอเคงั้นแล้วแต่แกเดี๋ยวพ่อไปทำเรื่องให้" ท่านผู้บริหารหัวเราะในลำคอแล้วเดินออกไป

[บันทึกพิเศษ: โทตะ]

ผมว่าเรื่องนี้เริ่มจะสนุกแล้วสิ ผมรู้จักยัยฮานามาก่อนหน้านี้แล้ว เพราะคอนโดผมอยู่ตรงกันข้ามกับโรงเรียนเทควันโด ทุกวันเวลาผมขับรถไปโรงเรียนกีฬา ผมก็จะเห็นยัยนี้โดนลงโทษทุกวันที่โรงเรียน แต่ยัยนั้นน่ะ ไม่รู้จักผมหรอก ผมว่าผมคิดแผนดีๆออกแล้วล่ะ ถึงตาฉันเอาคืนแล้ว ยัยถั่วงา แต่ผมยังไม่ค่อยจะหายดีคงแกล้งได้ไม่เต็มที่

[จบบันทึกพิเศษ: โทตะ]

ณ หอพัก ในโรงเรียนเทควันโด

06:00 น.

กริ๊งงงงงงงงงง!!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น "ฮ้าวววววววว!!! หกโมงแล้วหลอเนี่ย ทำไมมันเร็วจัง" ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวจะไปโรงพยาบาล

08:20 น.

ตอนนี้แต่งตัวเสร็จแล้ว ทำโจ๊กไปให้นายนั้นด้วย ฉันเดินทางออกจากหอไปรอรถที่หน้าโรงเรียน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ตอนนี้ฉันนั่งรถมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว ฉันเดินเข้าไปที่เค้าเตอร์

"เอ่อ ขอโทษนะค่ะ เอ่อ คนไข้ที่ชื่อโทตะอยู่ห้องไหนหลอค่ะ" ฉันถาม

("คุณโทตะ ที่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนเทควันโดใช่ไหมค่ะ?")

"ใช่ค่ะๆ"

( "อยู่ห้อง.... บลาบลาๆๆๆๆ")

"ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินขึ้นไป ตามที่คุณพยายาบาลบอกมา

ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องของนายโทตะ ฉันเปิดประตูเข้าไปไม่จะมีใครอยู่เลย แต่สะภาพห้องก็ยังไม่ได้เก็บของ ฉันจึงวางของไว้ที่ชั้น แล้วนั่งลงที่โซฟา

เอี้ยดดดดดด!!!! เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

กรี๊ดดดดดดด ฉันเห็นนายโทตะเดินออกมาจากห้องน้ำโดยนุ่งผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว หน้าอกเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูแข็งแรงมากๆ ฉันเอามือปิดตาแล้วร้องกรี๊ด