ฆาตกรรมสุดสยองของเหล่านักเรียนม.ปลาย

สวัสดีค่ะ..ฉันชื่อคานะ ฉันเป็นคนก่อตั้งชมรมสยองขวัญต่อจากเหล่ารุ่นพี่ที่เพิ่งจบไปในปีการศึกษานี้ อืม...ถึงฉันจะจืดชืดอย่างนี้ก็ชอบเรื่องสยองเหมือนกันนะ

''อรุณสวัสดิ์..'' ฉันพูดเเล้วเดินเข้าห้องอย่างเย็นชาเหมือนทุกครั้งที่เคยทํา

''คานะจัง อรุนซาหวาดด~~'' เนโกะพุูดขึ้นพร้อมวิ่งเข้ามากอดจากด้านหลังอย่างรวดเร็วทําเอาซะฉันตกใจ

''กริ๊งง~~~~!!'' เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน เสียงกริ๊งก็ดังขึ้นฉันจึงรีบเดินออกนอกห้องเพื่อที่จะไปกินข้าวบนดาดฟ้า

''คานะอ่า..ไม่รอกันเลยนะ ทิ้งกันได้ไง'' ซาโกะพูดเเล้ววิ่งมาข้างหลังทําหน้าบูด

''ขอโทษนะ...พอดีฉันลืมน่ะ''ฉันตอบอย่างเย็นชา

''ลืมกันได้น้าคานะนี่ ยังงี้ต้องลงโทษ'' ซาโกะพูดพลาง เข้ามาจับหน้าอกเเล้วบีบไปมา

''ทะ...ทําอะไรน่ะซาโกะ ปล่อยนะ'' ฉันตอบพลางตัวสั่น

''ปล่อยก็ได้ เเหะๆงั้นเราไปกินข้าวกันนะ''ซาโกะพูดเเล้วหันมายิ้มให้

''อือ..'' ฉันพูดเเล้วเดินนําหน้า

เมื่อเลิกเรียนพวกเราก็ยังไม่ได้รวมกลุ่มกันเพราะทุกคนมีงานที่ต้ฃองทํากันตั้งหลายอย่าง

''ไหนบอกจะมีอะไรยังไงล่ะ'' ฉันทําหน้าเบื่อๆเเล้วเตรียมที่จะเดินออกจากโรงเรียน

''อ๊ะ! ลืมการบ้านไว้บนห้องนี่นา ขึ้นไปเอาละกัน''ฉันพูดเเล้วเดินขึ้นไปบนห้อง เเต่เเล้ว..ก็ได้ยินเสียงบางอย่างฉันจึงเเอบมองข้างประตู 

''อะ มีคนอยู่ในห้องนี่นา'' ฉันพูดเเล้วเเอบมองต่อไป

''เธอชอบเสื้อสีเเดงรึเปล่า''ฉันเห็นผู้หญิงใส่หน้ากากผ้าคลุมสีดํา ดูท่าทางเเล้วน่ากลัว

''ฉันเหรอก็ชอบนะ..'' ผู้หญิงที่น่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้องฉันตอบเสียงสั่นๆเเล้วทําหน้าเหมือนกลัวๆ

หลังจากนั้นที่ฉันเห็นก็คือ ผู้หญิงที่ถามเธอได้ใช้กรรไกรเเทงหัวของเธอจนสมองไหลเลือดท่วม เเล้วผู้หญิงคนนั้นก็ใช้คัตเตอร์กรีดหน้าของเธอเเล้วหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะนํามีดอีโต้ที่อยู่ได้ผ้าคลุมมาตัดคออย่างทารุณ

''อ๊ะ..''ฉันพยามกั้นเสียงมองอย่างตกใจจนเหมือนจะเป็นบ้า

''เเกร๊ก!!'' เสียงปากกาที่ฉันทําตกทําให้ผู้หญิงคนนั้นมองมา ฉันจึงรีบวิ่งหนีกลับบ้านสุดชีวิต

''สิ่งนั้นมันสยองติดตา'' ภาพนั้นมันอยู่ในสมอง ฉันเลยนอนไม่หลับทั้งคืน

รุ่งเช้านักเรียนทุกคนต่างมุงดูศพในห้อง บางคนก็คลื่นไส้ไปตามๆกัน 

หลังจากนั้นโรงเรียนก็ปิดหลายวันเลยทีเดียว กว่าจะเปิดอีกครั้ง ก้ฤดูใบไม้ผลิ เพราะเป็นข่าวที่เกือบทําให้โรงเรียนถูกปิด

เมื่อเลิกเรียนวันนี้ทุกคนก็มาที่ห้องชมรมของเรา

''สวัสดี..''ฉันบอกทุกคนเเล้วทําหน้าเย็นชา

''สวัสดีจ้าา''ทุกคนตอยเป็นเสียงเดียวกัน

ถึงจะเจอเรื่องอย่างนั้นฉันก็คงไม่บอกทุกคนหรอกถึงชมรมจะให้เล่าเรื่องสยองขวัญก็เถอะ

''วันนี้ฉันจะไปลองเล่นบลัดดี้ เเมรี่ล่ะ''ซาโกะพูดขึ้นมา

''อย่าเลย..เรื่องเล่ามันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ ที่จะออกมาฉีกเป็นชิ้นๆไรนั้นน่ะ'' ฉันบอกซาโกะเเล้วทําหน้าเหมือนจะบอกเรื่องวันนั้น

''เอาน่าๆ ไม่เป็นไรหรอก'' ซาโกะพูดพร้อมยิ้มให้

''งั้นฉันกลับก่อนนะ ฉันต้องกลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิมอีก เดี๋ยวนี้ฉันคงไม่กล้าอ่านบนห้องเเล้วล่ะ''เร็นตะบอก 

''ทําไมเหรอ..'' ฉันถามเเล้วทําหน้าสงสัย

''ช่างเถอะเธอไม่ต้องสนใจหรอก ฉันไม่อยากคิดถึงมันเเล้วล่ะนะ'' เร็นตะตอบ

''งั้นก็..บาย'' ฉันโบกมือให้เร็นตะก่อนที่เร็นตะจะเดินออกจากห้อง

''ว่าเเต่ว่าฉันไม่เห็นเนโกะพูดมาหลายวันเเล้วนะ'' เมนมะหันไปมองที่เนโกะทําให้ทุกคนหันไปมองตามๆกัน

''ออ ขอโทดทีพอดีฉันกําลังอ่านนิยายปึกหนาของฆาตกรรมสยองสุดโหดอยู่นะ เลยไม่ค่อยสนใจอะไร เเต่มันก็สนุกดี'' เนโกะยิ้มอย่างน่ากลัว

''เธอนี่จะเป็นสาวยันเดเระหรอไง 55'' ซาโกะพูดขึ้นมาเเล้วหัวเราะ

ฉันเห็นเนโกะทําหน้าไม่สบายใจเเต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไร

''พวกเรากลับด้วยกันเถอะนะ'' เมนมะบอก

''งั้นก็กลับกันเถอะ'' ทุกคนเดินกลับบ้านพร้อมกันก่อนที่จะลืมปิดประตู

''เเอ๊ด!! ปัง!!! ...''