แวมไพร์อย่างฉันปากร้ายแล้วองครักษ์อย่างนายจะรักไหม

"อะไรนะ!!!!!!"นายนี่คือองครักษ์หรอ?! โอ้ย ตาลายไปหมดแล้ว จากนั้นดวงตาของฉันก็ค่อยๆปิดลง และเสียงที่ฉันได้ยินก่อนหมดสติไปคือ "องค์หญิง" มันอะไรกันแน่ฉันไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลย โอ้ย ปวดหัว ปวดหัวจัง ปวดจนจะระเบิดแล้ว!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย

                                        เวลา 19:30 น.

"โอ้ย ปวดหัว ช่วยด้วย มิรุ ลุงคริส ป้ามิร่า นารุปวดหัวจัง"ฉันค่อยๆปรือตาขึ้นด้วยความงัวเงีย แล้วเรียกหา มิรุ ลุงคริส และป้ามิร่า(มิร่าแม่ของมิรุ)

"ท่านหญิง ตื่นแล้วหรอขอรับ"จู่ๆก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้น ลุงคริสหรอ แต่เดี๋ยวสิ ลุงคริสทำไมเสียงเด็กจัง ฉันจึงค่อยเปิดตาขึ้นมอง ทันใดนั้น ก็เจอเข้ากับหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง เอ๋ ทำไมเค้าหน้าคุ้นๆล่ะ ฮ-เฮ้ย!!! ไอ้โรคจิตนี่นา

"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ฉันกรีดร้องสุดเสียง

"ข-ขออภัยด้วยขอรับท่านหญิง ขออภัยที่ทำให้ท่านต้องตกใจ"หมอนั้นคุกเข่าตรงหน้าฉันแล้วก็พูดขอโทษ อะไรกันเนี่ย!!!!!!!!

"น-นาย ไอ้คนโรคจิต นายทำอะไรน่ะ"งงมาก เมื่อวานฉันจำได้ว่ายังทะเลาะกับอีตานี่อยู่เลยนี่แล้วไงวันนี้ถึงได้เคารพฉันอย่างกับเทพเจ้า

"ม-เมื่อวาน ข้าต้องขออภัย เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการ ขออภัยด้วย"หมอนั้นยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นแล้วพูดขอโทษเหมือนเดิม อะไรของเค้ากัน

"นี่ นาย"ฉันเรียกไอ้บ้านั่น

"ขอรับ ท่านหญิง มีอะไรให้ผมรับใช้หรอขอรับ"นายนั่นเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฉัน เวลายิ้มเค้าก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ตึกตักตึกตัก โอ้ย ทำไมถึงต้องใจเต้นด้วยล่ะเนี่ยเรา

"อ-เอ่อ น-นายชื่ออะไร"ฉันเอ่ยถาม

"ผมชื่อว่า ทาคทดะ โซตะ ขอรับ ท่านหญิง"โซตะตอบและยิ้มให้

"โอเค ฉันชื่อ มิซูรุ นารุ เรียกนารุก็ได้ เพราะฉะนั้นฉันจะเรียกนายว่า โซตะนะ"ฉันพูดแล้วยิ้ม

"ครับ ท่านหญิงนารุ"โซตะตอบ

"เรียกแค่ นารุ ก็พอ"ฉันพูดยิ้มๆ เฮ้อ เหมือนมิรุเลยนะเนี่ย

"คุณหนูคะ!! คุณหนู!! เกิดเรื่องใหญ่แล้วคะ!!!"มิรุวิ่งเข้ามา แล้วตะโกนบอกว่าเกิดเรื่อง แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย!! โอ้ย!!! ปวดหัวเป็นที่สุด!!!!

                                    #ผ้าคลุมสีขาว