อสูรร้ายพ่ายรัก

ท่ามกลางผู้คนนับร้อยที่กำลังพลุกพล่านอยู่ในสนามบินเชียงใหม่แห่งนี้ หญิงสาวร่างบางเดินแหวกผ่านผู้คน พร้อมส่องสายตาหาบุคคลคนหนึ่ง

 ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับร้อย เธอดูสวยเด่นจนดูสะดุดตา ด้วยความสูงประมาณ 165 เซนติเมตร ผมสีนิลดำขลับยาวถึงกลางหลัง ตัดกับผิวสีขาวนวลเนียนละเอียด ถึงแม้ใบหน้างดงามของเธอจะกำลังหงุดหงิดกับการตามหาใครบางคนอยู่ แต่ใบหน้าสวยหวานที่ชวนให้หลงใหลก็ยังคงน่ามองอยู่ตลอดเวลา

 'มัทนา'มาถึงที่เชียงใหม่นานแล้วแต่ด้วยความอ่อนเพลียบวกด้วยกับการไม่ชินกับบรรยากาศที่หนาวเย็นของที่นี้ ทำให้เธอปวดหัว แล้วการที่เธอต้องมารอคนของพี่ชายทำให้เธออารมณ์เสียไม่ใช่น้อย!! ไม่นานนักรถลีมูซีนราคาแพงก็มาจอดลง พร้อมกับบุรุษร่างสูง พอเห็นหน้าผู้มาเยือนคนใหม่ ทำให้มัทนาดีใจพร้อมเข้าสวมกอด 'มนไท' พี่ชายแท้ๆที่อายุห่างกับเธอแค่ 3 ปี

  "ทำไมพี่มนมารับมัทด้วยตัวเองล่ะค่ะ"

  มัทนาถามผู้เป็นพี่ชายด้วยน้ำเสียงสงสัย ปกติมนไทมักจะให้คนขับรถมารับเธอมากกว่าจะมารับด้วยตนเอง

  "แปลกใจเหรอ ที่จริงคุณพ่อสั่งให้พี่อยู่ดูแลไร่ด้วยซ้ำ"

 การที่มนไทมารับเธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับมัทนา เพราะบางทีมนไทก็เบื่อกับการที่ต้องดูแลกิจการไร่ชาของครอบครัวเหมือนกัน และการที่เธอต้องกลับมาจากนิวซีแลนด์หลังจากที่เพิ่งเรียนจบไม่กี่เดือน ก็เพราะมาช่วยพี่ชายดูแลกิจการของทางบ้านซึ่งเธอก็พอจะรู้เรื่องการบริหารอยู่บ้างไม่ใช่น้อย เรื่องบริหารธุรกิจไร่ชาและรีสอร์ทจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นสำหรับเธอเลย

 แต่ในสายตาของมนไท ถึงยังไงซะ!! มัทนาก็เป็นผู้หญิง เธอไม่มีทางดูแลกิจการของตระกูล 'ศิริวรรณาลัย' ได้ด้วยตัวคนเดียวหรอก ขนาดเขาเอง ยังต้องยอมรับว่าการจัดการกิจการทางบ้านไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

 "ขึ้นรถเถอะ ป่านนี้คุณพ่อคงรอแย่แล้ว"

 มนไทพูดก่อนจะพาน้องสาวที่เขารักที่สุดขึ้นรถลีมูซีนคันหรูไป

________________________________________

"ศิริวรรณาลัย รีสอร์ท"

 มัทนาก้าวลงจากรถพร้อมกับมนไท ด้วยรูปร่างที่ดึงดูดสายตาและใบหน้าสวยหวาน ทำให้เธอตกเป็นจุดสนใจของรีสอร์ทแห่งนี้

 ระหว่างที่หญิงสาวกำลังกวาดสายตาสำรวจรีสอร์ทอยู่นั้น ชายวัยกลางคนอายุ 40 กว่าๆ แต่งตัวดูภูมิฐาน เดินออกมาจากบ้านไม้เรือนไทยที่ปัจจุบันไม่เคยมีให้เห็นแล้ว พร้อมด้วยหญิงสาวอายุร่นราวคราวเดียวกับชายสูงวัยคนนั้น เมื่อเธอเห็นบุคคลทั้งคู่ เธอก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึง

 "มัทคิดถึงคุณพ่อ คุณแม่มากเลยค่ะ" หญิงสาวพูดพลางหอมแก้มหญิงสาววัยกลางคนซึ่งก็คือคุณ"มนชญา"มารดาแท้ๆของเธอและมนไท และชายวัยกลางคนคนนั้นก็คือคุณ"พิพัฒน์"บิดาของทั้งสอง ถึงแม้พวกท่านจะมีอายุมากแล้วแต่ยังคงเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม

 "ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ คุณหนู"

 เสียงป้าอ่อน แม่บ้านพี่เลี้ยงของมัทนาและมนไทตอนเด็กๆพูดขึ้น ถึงแม้ป้าอ่อนจะไม่ได้เป็นแม่แท้ๆของเขาและเธอ แต่มัทนาและมนไทก็รักและเคารพป้าอ่อนเหมือนแม่แท้ๆ

 "กลับมาเหนื่อยๆ กินอะไรก่อนมั้ย แม่จะได้ให้อ่อนทำให้"

คุณมนชญาพูดก่อนจะหันไปสั่งป้าอ่อน ก่อนที่จะพามัทนาและมนไทเข้าไปคุยในบ้าน