Love You My Apprentic

     หลังจากที่ไอยีราฟเอารถเข้าบ้านเรียบร้อยมันก็เดินออกมาคุยกับผมที่นั่งจิตตกอยู่ตอนนี้ เพราะแก้งานไปแปดล้านรอบแล้วก็ยังไม่ถูกใจพี่คเชนสักที จนต้องออกมานั่งสร้างแรงบรรดาลใจ

     "ไง เตี้ยงานหนักอ่ะดิมึง นั่งเป็นหมาหงอยเลย" มันเอามือหนาๆมาวางบนหัวผม

     "เอาตีนหมีควายของมึงออกจากหัวก็เดี๋ยวนี้เลยไอยีราฟ กูยิ่งเครียดๆอยู่เนี่ย"

     "เครียดเรื่องไร ไหนลองบอกกูมาสิ เผื่อจะช่วยได้"

     "กูทำงานไม่ผ่านสักทีว่ะ ออกแบบไปหลายรอบล่ะ โดนเด้งกลับมามาแก้ทุกรอบ ตั้งแต่บ่ายล่ะยังไม่เสร็จเลย"

     "ไหน มึงไปเอางานที่มึงออกแบบมาให้กูดูดิ โห้ยพี่นี่เทพกราฟฟิกนะครับน้อง"

     "หร๊ออออ ถ้ามึงช่วยกูได้ กูจะขอบพระคุณมึงอย่างมากเลยครับ"

     ผมใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าบ้านแล้วยกโน๊คบุ๊ตตัวเองมาบ้านไอยีราฟทันที อิอิ ถ้ามันช่วยผมได้จริงๆก็จะดีมากๆเลยเพราะผมเริ่มจะเหนื่อยแล้วล่ะสิ

     "นี่นะ ที่มึงออกแบบสมควรโดนเด้งกลับมาแก้ เด็กชิบหาย เด็กประถมก็ทำได้แบบนี้อ่ะ" ไม่ว่าเปล่าเอามือมาตบหัวผมอีก

     "โอ๊ย!!! บอกดีๆก็ได้มั้งทำไมต้องตบหัวด้วยเนี่ย เดี๋ยวโง่"

     "หึ มึงคงไม่โง่ไปมากกว่านี้แล้วล่ะ ไปนั่งดูทีวีโน้นไป เดี๋ยวกูจัดการให้"

     "ไม่เอาอ่ะ กูอยากรู้ว่ามึงจะแก้ยังไง"

     "ต่อให้นั่งจ้องมึงก็ทำแบบกูไม่ได้หรอกครับ"

    ครึ่งชั่วโมงผ่านไปยังได้ไม่ถึงครึ่งเลย มันบอกว่างานนี้ยากมาก ลายละเอียดเยอะ ต้องใช้เวลาในการทำค่อนข้างนาน ผมจากที่นั่งดูตอนนี้เริ่มจะนอนดูล่ะครับ

     "เตี้ยถ้ามึงง่วงมึงหลับก่อนได้นะ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วกูปลุก แต่กูไม่รับรองความปลอดภัยมึงนะ ถ้ากูเผลอไปลักหลับมึงขึ้นมา อย่ามาว่ากันล่ะ"

     "พูดซะกูง่วงเลยเนอะ แม่งหลับไม่ลงเลยสัส"

     "กูไม่ลักหลับมึงหลอกนอนเถอะ ถ้ามึงไม่อ่อยกูนะ"

     "คนหลับที่ไหนว่ะแม่งอ่อยได้"

     "สำหรับคนอื่นหลับอาจจะไม่อ่อย แต่สำหรับมึงไม่ว่าทำอะไรก็อ่อยกูทั้งนั้นแหละ"