war King superior King

       ฉันอยู่ในที่ๆไม่มีใครเห็น มืดมิด หนาวเหน็บ และอ้างว้าง...เพื่อนคือความเหงาที่ไม่เคยถูกเติมเต็มจากสิ่งใด ได้แต่เฝ้ามองพื้นดินและท้องฟ้าเงียบในมุมมืดจากไหนซักแห่ง

   ฉันถูกใครบ้างคนเรียกว่า แพนโดร่า เขามั้งพูดเสมอว่าฉันคือสิ่งสูงสุดที่ใครๆต่างก็ปราถนาจะไขว่คว้ามาครอง ทำไมเหรอ? เพราะอะไรเหรอ? แล้วชื่อฉันมันคือะไรกันแน่? คือคำถามที่ฉันถามกับคนๆนั้นที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาคือใคร? มาจากไหน? และเพราะอะไร? เขาถึงได้บอกให้ฉันเก็บตัวเงียบๆในความมืดแห่งนี้

    วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ข้างล่างนั้นวุ่นวายจนน่าปวดหัว คาวเลือดลอยฟุ้งขึ้นมาถึงที่ๆฉันอยู่ ช่วงหลายสิบปีนี้พวกเขาเอาแต่เข่นฆ่ากัน  ทั้งที่แต่ก่อนพวกเขารักกันจะตายไป!!! ฉันมองพวกปีศาจที่เอาแต่แทงกันด้วยของใหญ่เงาวับนั้น พวกเขาเอาแต่ทำแบบนี้มานานนับสิบปีแล้วนะทั้งที่เมื่อก่อนพวกเขาในนนี้ยังข้ามอาณาจักรไปมาหาสู่กับออกบ่อย ไหนจะชายที่สวมมงกุฏสีทองเงาวับนั้นอีก เอาแต่ชี้นิ้วสั่งตะโกนลั่นว่า ฆ่ามันๆทั้งที่แต่ก่อนพวกเขาใจดีจะตายไป!!

    น่าเบื่อ พวกเขาน่าเบื่อ ที่นี้น่าเบื่อ...ทุกอย่างมันน่าเบื่อ

"ไม่ทำอะไรหน่อยหรือ"

"ใคร"

"ทั้งทีเธอออกจะมีความสามารถ"

"ใคร"

"เมื่อไรจะลืมตาตื่น"

"แกเป็นใคร"

"เอ้า ลืมตาตื่นเสียที..แพนโดร่า"

"!!!"

   เสียงนี้ช่างคุ้นเคย...ฉันลืมตาตื่นอีกครั้งในวันเดิมๆ วันที่มีแต่"สงคราม"และความ"บ้าคลั่ง" ฉันมองพวกเขาด้วยสายตาที่เบื่อหน่าย...ฉันคือ...

'แพนโดร่า ข้าเบื่อแล้วนะ..ออกไปเล่นเสียทีเถอะ'

"อย่าใจร้อนนักสิ แพนโดร่า...ฉันยังหาอะไรที่จะเล่นด้วยไม่ได้เลยนะ"

'ข้าเบื่อที่ต้องนอนมองเหล่าหนอนน่าขยะแขยงพวกนั้นแล้วนะ ออกไปซะที'

  มือที่มีแต่โครงกระดูกขาวโพลนลูบไล้ไปตามเรียวหน้าของฉัน เขาคือแพนโดร่า และแพนโดร่าคือฉัน พวกเราคือคนเดียวกัน

"ได้สิ...ฉันเจอของเล่นที่นายต้องชอบแน่ๆ"

  ฉันคือแพนโดร่า ความปราถนาสูงสุดที่จะดึงเอาความสนุกแห่งสงครามเข้ามาเป็นการแสดงชั้นยอดเพื่อฆ่าเวลา และเมื่อความสนุกนั้นจบลง...ฉันจะเขี่ยของเล่นพวกนั้นทิ้งเอง

  เมื่อรอยยิ้มที่ถูกแปะบนเรียวหน้าขาวผ่องนั้นปรากฏขึ้นทุกสิ่งที่วุ่นวายก็เริ่มปะทุรุนแรงขึ้น..ความปราถนาที่แลกกับสงครามเริ่มเดือดปะทุเพื่อเติมเต็มความต้องการ คาวเลือด และการลืมตาตื่นของเธอ คือฉนวนสงครามที่ปะทุขึ้น...

[จบ:แพนโดร่า]