รักกูหน่อยนะครับ กูไม่อยากร้าย 1

“ เขยิบไปไกลๆ เลยอยู่ใกล้มึงทีไรกูเปลืองตัวทุกที ”
“ ฮู่ว! หวงตัวทำไมเห็นมาหมดแล้วเหอะ ”
“ ไอ้เรย์! ”
“ หรือต้องให้บอกว่าน้องเรย์กับพี่มิ้นได้กันท่าไหนบ้าง พี่มิ้นครางเสียงดังแค่ไหนตอนอยู่ใต้ร่างน้องเรย์อ่ะ เล่นเอาซะฟ้าเหลืองเลย ”
“ นั่นกูโดนมึงใช้ยาเหอะสัส ”
ผมมองเด็กมันอย่างอึ้งๆ ก่อนจะรีบพูดสวนเสียงดัง ก็รู้ว่าเด็กมันแม่งหน้าด้านแต่นี้ก็ด้านเกินไป เด็กมันแรงจริงอะไรจริง
“ แต่พี่มิ้นจูบตอบน้องเรย์นะ ตอนนั้นยังไม่โดนยาด้วย ”
“ กูเผลอ! กูไม่นับ ”
ผมตอบออกไปแบบหน้ามึนๆ ส่วนเด็กมันก็แค่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากตามแบบฉบับของมัน
“ หึๆ เผลอก็เผลอ ”
ผมหลบสายตาของไอ้รีเรย์ทำเป็นสนใจรายการที่ฉายในทีวี
“ น้องเรย์ไปเอาหนังที่ห้องไอ้เรนมาดูดีกว่าเดี๋ยวมานะครับพี่มิ้นของน้องเรย์ ”
“ ไปแล้วไม่ต้องกลับมายิ่งดี ”
ผมพูดไล่หลังร่างสูงที่กำลังเดินไปเปิดประตู
“ เออลืม พี่มิ้น! ”
“ อะไร ”
“ เผลอบ่อยๆ นะครับเพราะน้องเรย์ติดใจลีลาเด็ดๆ ของพี่มิ้นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย หึๆ ”
ปัง!
เสียงปิดประตูทำให้ผมสะดุ้งหลุดจากอาการช็อคกับความหนายิ่งกว่าคอนกรีตของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผม อ๊ากกก! มึงจะมาทำให้กูนึกถึงเรื่องเมื่อคืนทำมายยย
 
“ อื้อออ อ๊าาา สะ ใส่ อืออ เข้า อ๊ะ มา ”
“ อ๊า อ๊าาา อะ อ๊าาา อืออ แรง อื้ออ แรง อะ อีก ”
 “ ซี้ดดด พี่มิ้นตอดแรงไปแล้ว ”
“เรย์ เอาอีก อื๊อ เรย์ ... เรย์ ... อ๊า ”
“พี่มิ้น อืมมม  อาาา แน่นชะมัด ”
 
อ๊าก! เป็นเพราะไอ้ยาบ้าๆ นั่นแท้ๆ กูถึงต้องมาเสียตูดให้เด็กเหี้ยๆ อย่างมันถึงผมจะรับแต่ผมก็เลือกคนเหอะ ความจริงกลุ่มผมเป็นไบกันเกือบทุกคนยกเว้นไอ้ตีม เรื่องนั้นช่างมันเหอะเพราะมันมีเรื่องที่ทำให้ผมสติแตกมากกว่าคือ ...
กูอยากมีเซ็กซ์กับมันอีกว่ะ เด็กมันร้อนแรงดี!
 
#สามวันต่อมา
 “ ผมยาวจังเย็นนี้ไปตัดผมนะเดี๋ยวน้องเรย์พาไป ”
“ ไปไม่ได้วันนี้บูมสาขา ”
ผมเงยหน้าจากจานข้าวแล้วตอบเด็กมันที่พอได้ยินคำตอบของผมก็ทำหน้าไม่พอใจส่งมาให้ทันที ช่างหัวมึงกูชินแล้ว -_-
 “ ไม่ต้องเข้า ”
“ กูก็โดนเล่นงานพอดีพูดอะไรคิดบ้าง ”
“ น่าเบื่อว่ะแม่ง! ”
ผมไม่สนใจอาการของเด็กมันที่ถูกผมขัดใจแต่ลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปซื้อน้ำแทน เจ็บตูดว่ะ
“ ไปไหน ”
“ ซื้อน้ำ ”
“ นั่งลงเดี๋ยวไปซื้อเองเดินมากๆ ก็ไม่หายเจ็บกันพอดี ”
ผมนั่งลงอย่างว่าง่ายตามที่เด็กมันบอกแล้วเด็กมันค่อยลุกขึ้นเดินไปซื้อน้ำมาให้ผม ผมมองตามหลังร่างสูงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนคนที่เท่าไรไม่รู้ๆ แต่มันเป็นผัวคนแรกของผมอ่ะ
“ เฮ้ย! มิ้น ”
“ อะ อะไรว่ะ ”
ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อไอ้แวนเพื่อนในสาขามันตะโกนใส่หน้าผม
“ เสียงดังเหี้ยไร ”
“ ก็กูเรียกมึงแล้วมึงไม่ตอบอ่ะ เหม่อเหี้ยไร ”
มันพูดแล้วมองไปทิศทางที่ผมมองอยู่ก่อนแล้ว ชิบหาย! ไอ้เด็กหื่นมันกำลังเดินตีหน้ายักษ์มาเลยครับ
“ มึงมีอะไรก็ว่ามาแล้วออกไปห่างๆ กูด้วย ”
กูไม่อยากเจอกับอารมณ์ของไอ้ผัวหื่นมัน T^T
“ เออๆ กูจะบอกว่าวันนี้เรียนเสร็จอย่าหนีกลับก่อนนะมึง ”
“ เออๆ รู้น่าหมดเรื่องแล้วนะ ”
“ แล้วทำไมมึงมานั่งแดกคนเดียวว่ะ ”
“ แล้วมันเกี่ยวไรกับพี่ ”
“ อ้าว! ไอ้เรย์มาด้วยเหรอ ”
“ ไม่มาจะเห็น? ” เอาแล้วไง ไอ้ท่าทางกวนส้นตีนมันออกมาแล้ว
“ กวนตีนว่ะ ”
“ หนักหัวไง๊? ”
“ เฮ้ย! มึงอย่าปีนเกลียว ”
ไอ้แวนเพื่อนผมเริ่มเดือดแล้วครับมันทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้าใส่รีเรย์จนผมต้องรีบไปแทรกกลางทั้งสองคน
“ มึงๆ ยังไงก็น้อง อย่าเว้ยๆ ... ไอ้เรย์ไปเหอะกูอิ่มแล้ว ”
ประโยคแรกผมพูดกับไอ้แวนส่วนประโยคถัดมาผมก็หันไปบอกรีเรย์พร้อมทั้งเขย่าแขนเด็กมันยิบๆ ผมไม่อยากให้มีเรื่องกันเดี๋ยวไอ้แวนมันได้เข้าโรงพยาบาลกันพอดี
รีเรย์จิ๊ปากขัดใจนิดหน่อยก่อนจะรั้งเอวผมไปโอบแล้วพาเดินออกมาจนกระทั่งมาถึงโต๊ะที่พวกเพื่อนผมนั่งอยู่เพื่อรอเข้าคลาส
“ ไงไอ้เรย์ยอมปล่อยให้เพื่อนกูมาเรียนได้แล้วเหรอ ”
ไอ้แพรถามรีเรย์แต่มันเสือกส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผมซะงั้น ไอ้เพื่อนเลวเอ๊ย!
“ อืม มิ้นกลับแล้วนะ ”
ผมขมวดคิ้วกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปทันทีก่อนจะเห็นสายตาว่างเปล่าที่เด็กมันมองมาแต่ยังไม่ทันถามอะไรเด็กมันก็เดินตรงดิ่งกลับไปที่รถแอชตันมาตินสีแดง ลูกรักของกู TT
“ มึงทำไรให้น้องกูหงุดหงิดว่ะ ”
“ ยัง! กูก็อยู่เฉยๆ เนี่ย ”
“ แล้วทำไมมันเรียกแค่ชื่อมึง ”
“ มันอาจจะอยากเรียกแค่ชื่อเฉยๆ มั้ง ”
ผมตอบไอ้เรนแบบขอไปทีถึงในใจจะไม่คิดแบบนั้นก็เหอะ เพราะสายตาของเด็กมันเหมือนตอนนั้นแต่ไม่น่ากลัวเหมือนกับวันนั้นที่มันทำร้ายผมครั้งแรก
“ มันน้องกู กูรู้จักมันดีมันกำลังโกรธมึงอยู่ ”
ผมทำเป็นไม่สนใจคำพูดของไอ้เรนทั้งที่ในใจก็ครุ่นคิดว่าผมทำอะไรให้เด็กมันโกรธ
เฮ้ยยย! เหมือนกูแคร์มึงเลยว่ะ
“ อ้าว! เชี่ยมิ้นวันนี้ผัวมึงไม่มาเรียนแทนแล้วเหรอ ” ไอ้โซเดียมครับมาถึงก็กวนตีนผมเลยไงล่ะ เหอๆ
“ มึงเห็นกูนั่งอยู่ป่ะ ถ้ามึงเห็นกูนะแสดงว่าเด็กมันจำเป็นต้องมานั่งเรียนแทนกูป่ะไอ้สัส “
“ เออๆ รู้ไว้ด้วยว่าผัวมึงมันขาดควิซงานก็เพราะมานั่งเรียนแทนมึงเนี่ย ”
ถูกอย่างที่ไอ้โซเดียมมันพูดแหละครับ ผมเพิ่งได้กลับมาเรียนหลังจากขาดเรียนไปสามวันเพราะวันนั้นหลังจากผมกับมันดูหนังจบ ไอ้ผัวหื่นๆ มันก็เอาผมอีก ห่ามากเถอะ! มันบอกผมยั่วมันเองทั้งที่ผมไม่ได้ยั่วเหี้ยไรเลยแล้วเป็นไงล่ะวันต่อมากูก็นอนซมดิครับ แล้วรีเรย์ก็ต้องเป็นคนมานั่งเรียน นั่งทำงานส่งแทนผมทุกอย่างควบคู่กับเรียนของเด็กมันเองไปด้วย แต่ผมไม่รู้เลยว่าเด็กมันต้องขาดควิซงานเพราะผม T^T
รีเรย์มันก็ดีนะ ดีมากด้วยเรื่องนี้ผมยอมรับ มันเทคแคร์ดูแลเอาใจใส่ผมทุกอย่าง ทำให้ผมทุกอย่างแต่ประเด็นมันอยู่ที่ผมก็ไม่รักมันนี้ดิ หรือว่าผมควรจะลองเปิดใจให้เด็กมันดีมั้ย
“ เฮ้ออออออออ ”
“ ถ้ามึงจะถอนหายใจยาวขนาดนี้มึงตายเถอะไอ้มิ้น ... ไปๆ ขึ้นเรียนเหอะว่ะ ”
ไอ้ตีมพูดแล้วก็เก็บกระเป๋าลุกออกจากโต๊ะผมก็แค่พยักหน้ารับแล้วคว้ากระเป๋าของรีเรย์ (สวยดีอ่ะเลยยืมใช้ คึคึ) เดินขึ้นตึกเรียน
 
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรวมอยู่กับพวกรุ่นพี่ปีสี่ ปีสามกับรุ่นน้องปีสองหลังจากที่พี่รหัสผมมีคำสั่งให้ปล่อยเด็กปีหนึ่งกลับบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว และตอนนี้ทุกคนในสาขาก็กำลังนั่งรวมตัวกันเพื่อประชุมเรื่องกิจกรรมบูมสาขาในวันพรุ่งนี้เพราะวันนี้เด็กปีหนึ่งในสาขามาไม่ครบ ทายซิว่าใคร เหอๆ
“ ปีหนึ่งห้าคนที่ไม่เข้าบูมนี้กลุ่มน้องมึงหรือเปล่าไอ้เรน ”
“ ใช่พี่ ”
“ แล้วกูรู้มาว่าน้องไอ้เรนเป็นแฟนมึงด้วยนิไอ้มายมิ้น ส่วนอีกคนนึงที่สวยๆ หน่อยก็แฟนมึงใช่ป่ะไอ้โซ ”
ผมกับไอ้โซเดียมพยักหน้าแทนคำตอบให้กับพี่รหัสผมที่เป็นหัวหน้าชั้นปีก่อนที่มันจะตะคอกใส่พวกผม
“ พวกคุณคิดว่าการที่พวกเขาเป็นน้องเป็นแฟนของพวกคุณแล้วพวกเขาจะมีสิทธิพิเศษไม่ต้องเข้าบูมสาขาหรือไง!!! บูมสาขามันไม่ศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหมพวกคุณถึงไม่ตามพวกเขามาเข้าบูม ถ้าเอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมารวมกันแบบนี้อนาคตจะทำมาหากินอะไรครับ!!! ”
“ ชอบนักหรือไงให้คนนินทาพูดสอดเสียดกับการกระทำแบบนี้หรือคิดว่าพวกคุณเป็นพี่ปีสามแล้วไม่มีใครกล้าด่ากล้าว่า ตอบผมหน่อยครับ! ”
“ พวกผมผิดเองครับที่ตามน้องไม่ได้ ”
พวกผมรีบตะโกนตอบเสียงดัง แต่มันก็จริงอย่างที่พี่รหัสผมมันว่าทั้งเพื่อนทั้งรุ่นน้องที่ไม่ชอบทั้งพวกผมและกลุ่มรีเรย์ต่างก็เอาไปพูดนินทาลับหลังกันหมด แต่จะให้พวกผมทำยังไงล่ะในเมื่อพวกผมก็พยายามเต็มที่แล้ว
“ ผมอยากรู้ว่าคุณได้ตามน้องของพวกคุณมาเข้าบูมหรือเปล่า! ”
“ ขออนุญาตตอบครับ ... ตามแล้วครับ ”
“ ตามแค่ไหนครับทำไมน้องพวกคุณถึงขาดไปตั้งห้าคน! ”
“ ขออนุญาตตอบครับ ... โทรตามหมดทุกคนแล้วครับแต่น้องเขาปิดเครื่อง ตามไปหาที่ที่พักก็ไม่เจอครับ ” ผมยกมือขออนุญาตตอบก่อนจะได้รับการพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตแล้วผมจึงตะโกนตอบ
“ ครับ! ถือว่าความพยายามยังสูงอยู่แต่ผมขอสั่งว่าพรุ่งนี้พวกคุณต้องตามน้องของพวกคุณมาให้ครบถ้าไม่ครบผมจะซ่อมพวกคุณทุกชั้นปี ทราบไม่ทราบครับ! ”
“ ทราบครับ! ”
พวกผมทุกชั้นปีตะโกนตอบหัวหน้าชั้นปีที่พ่วงตำแหน่งเฮดว้าก
“ แยกย้ายดิกูปวดขี้แล้วนะพวกมึง ”
“ เปลี่ยนอารมณ์เร็วชิบหายว่ะพี่ ” ผมพูดกวนตีนนิดหน่อย
“ เรื่องของกู ไอ้มายมิ้นพรุ่งนี้มึงก็บอกผัวมึงมาเข้าบูมด้วยกูไม่อยากให้คนอื่นนินทาน้องรหัสกู ”
“ บู่วว -0- แหล่งข่าวลึกจังนะรู้อีกว่าเด็กมันเป็นผัวผม ”
ผมแกล้งกอดอกทำปากยื่นใส่พี่รหัส
ปรี๊นนนนนนนนน!
เสียงบีบแตรรถที่ดังลั่นทำให้ผมกับทุกคนในบริเวณนี้หันไปมองที่มาของเสียง ชิบหาย!
แอชตันมาตินสีแดง O__O
“ ซวยแล้วไงกู ”
ผมพูดพึมพำคนเดียวก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปขึ้นรถโดยไม่สนใจจะบอกลาใคร
ห่า! ถ้ามัวแต่บอกลากลับห้องไปกูก็ตายซิครับ อารมณ์อย่างกับว่าอุกกาบาตตกโลก บรื้ออออ
 
 “ ขอคำตอบดีๆ ที่กูจะไม่โมโหมึงไปมากกว่านี้นะและคงไม่ต้องบอกว่ากูอยากรู้คำตอบเรื่องอะไร ”
รีเรย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนอนถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหอๆ ไม่อยากบอกว่ากูกับเด็กมันปิดปากเงียบตลอดทางกระทั่งถึงคอนโดครับ ถึงห้องปุ๊บกูก็รีบวิ่งหนีเข้าไปอาบน้ำเลยครับไม่เปิดโอกาสให้มันถงมันถามหรอกครับ
กูกลัว TT
แล้วสงสัยระหว่างที่ผมอาบน้ำเด็กมันก็คงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำนอกห้องแน่ๆ ดูจากที่ใส่แค่บ็อกเซอร์กับผ้าเช็ดหัวที่พาดคออยู่
“ นั่นพี่รหัสกู ”
“ แล้ว? ”
“ กะ ก็เขาบอกให้กูตามพวกมึงเข้าบูม ”
“ แล้วมันเกี่ยวไรด้วย ”
“ ก็พี่เขาเป็นเฮดว้ากแล้วบูมสาขาวันนี้ก็ขาดแค่กลุ่มมึงพี่เขาก็เลยบอกให้ตามพวกมึงมาให้ได้พรุ่งนี้ก็แค่นั้นไม่มีไรสักหน่อย ”
เมื่อผมเห็นว่าเด็กมันคลายคิ้วที่ขมวดเป็นปมนั้นแล้วเดินมานั่งดูทีวีบนเตียงเฉยๆ ผมก็เลยบอกความจริงไปและก็หันไปหยิบเอามีดตัดเล็บในชั้นหัวเตียงแต่มีดตัดเล็บในมือก็โดนร่างสูงที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ แย่งไป
“ เดี๋ยวตัดให้นั่งเฉยๆ ”
“ ตัดเองได้ ”
ผมรีบยกมือตะปบปากทันทีเมื่อเด็กมันส่งสายตานิ่งๆ มาให้ผม
“ หึ! ส่งมือมา ”
ผมก็บ้าจี้ส่งมือให้เด็กมันตัดเล็บให้แต่รู้สึกสบายไปอีกแบบ ผมนั่งมองคนที่ตัดเล็บให้ผมอยู่ ก่อนที่อะไรไม่รู้จะดลใจให้ผมพูดออกไป
“ ทำไมถึงไม่บอกเรื่องขาดควิซงาน ”
“ ตารางเรียนมันชนกันก็เลยต้องเลือก ”
“ แล้วทำไมไม่ไปควิซงานของตัวเอง ”
“ ก็มึงสำคัญกว่า ”
“ เสร็จล่ะเอาเท้ามา ”
ผมที่มัวแต่อึ้งเพราะคำพูดธรรมดาของคนที่ก้มหน้าก้มตาตัดเล็บให้ผมต้องตกใจเมื่อรีเรย์ดึงเท้าของผมมาวางไว้ที่ตัก แม้ว่าจะพยายามดึงเท้าออกแต่เด็กมันก็เงยหน้ามาส่งสายตานิ่งๆ ให้ผมจนต้องยอมอยู่เฉยๆ
กว่าจะรู้ตัวผมก็เผลอเอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีดำอ่อนนุ่มของเด็กมันและเอ่ยคำที่ผมไม่คิดว่าจะออกจากปากตัวเอง
“ ถ้ากูลองเปิดใจให้มึงๆ จะทำให้กูเสียใจหรือเปล่าเรย์ ”
อย่างที่ผมเคยบอกรีเรย์เทคแคร์ดูแลเอาใจใส่ผมทุกอย่างทำให้ผมทุกอย่าง สิ่งที่ทำให้ผมกลัวจนไม่กล้าเปิดใจให้เด็กมันก็เพราะผมกลัวตัวเองเจ็บปวด เสียใจ
“ ทำไมถึงกลัวที่จะเสียใจล่ะ ”
“ กูไม่อยากเจ็บปวด เสียใจเหมือนพ่อของกูเพราะโดนแม่ทิ้งไป ... กูไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนั้น ”
รีเรย์มองหน้าผมหลังจากที่ตัดเล็บให้ผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงไม่พูดอะไรเพียงแค่เดินเอาเศษเล็บไปทิ้งและเดินไปล้างมือในห้องน้ำก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง จูบหน้าผากผมอย่างแผ่วเบาก่อนจะดันผมนอนลงกับหมอนนุ่มโดยหันหน้าเข้าหาคนตัวสูงที่นอนตะแคงกอดผมไว้แน่น
“ กูคงไม่สัญญาแต่กูจะแสดงให้มึงเห็นว่ากูมองแค่มึง มีแค่มึง รักแค่มึงคนเดียว มายมิ้นของรีเรย์ ”
“ งั้นกูจะลองเปิดใจให้มึงสักครั้งอย่าทำให้กูเสียใจนะ รีเรย์ของมายมิ้น ”
ผมพูดขึ้นพลางสบตากับร่างสูงที่บรรจงจูบหน้าผากผมอีกครั้งซึ่งผมก็หลับตายอมรับจูบนั้นแต่โดยดี
“ ฝันดีนะครับพี่มิ้น ”
“ ฝันดีนะครับน้องเรย์ ”
ผมตอบพร้อมๆ กับแขนที่เลื่อนไปกอดร่างสูงไว้เช่นกัน >////<