ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

Chapter7

 

 "มีอะไรหรอค่ะท่านพี่เซนอน" เมื่อฉันเดินตามมาจนถึงสวนของบ้าน ฉันก็เอ่ยถามแล้วมุ่นคิ้วอย่างสงสัย

 "เจ้าแกล้งลืมหรือเปล่า" ท่านพี่เซนอนเปิดประเด็นถามแล้วหันมามองฉัน

 "เรื่องอะไรหรอค่ะ ท่านพี่" ฉันงงเข้าไปใหญ่เลยเพราะอยู่ดีๆท่านพี่ก็ถามอะไรไม่รู้

 "เพราะเจ้าไม่อยากมีความรักใช่ไหม" ท่านพี่เซนอนถาม แล้วจ้องหน้า

 "ท่านพี่เซนอนพูดอะไรข้าไม่เข้าใจ แล้วทำไมท่านพี่เซนอนต้องจ้องข้าแบบนั้นด้วย" ฉันเลิกคิ้วอย่างสงสัย

 "เจ้าลืมจริงๆหรอ เคเคียว" คำพูดของท่านพี่เซนอนทำเอาฉันงงไปใหญ่

 "ข้าลืมอะไรหันหรอท่านพี่เซนอน" ฉันเอ่ยถาม

 "ลืมเรื่องของเจ้า กับโอเซีย แล้วก็ทุกอย่างบนโลกมนุษย์แล้วหรอ" ท่านพี่เซนอนเดินมาจับตัวฉันเขย่าแรงๆ

 "ท่านพี่เซนอนถ้าท่านจะเรียกข้าเพื่อมาคุยเรื่องแบบนี้ข้าขอตัว" ฉันผลักท่านพี่เซนอนออกแล้วเดินไป

  ขวับ!!!!

 ท่านพี่เซนอน ดึงฉันหันมา แต่ด้วยสัญชาตญาณ เวทย์ดอกไม้ก็เริ่มแผ่ออกมา และโดนฤทธิ์ของมันทำให้ท่านพี่เซนอนกระเด็น

 "ท่านพี่เซนอนข้าขอโทษ" ฉันควบคุมเวทย์ให้สงบลงแล้วเดินไปหาท่านพี่เซนอน

 "ไม่เป็นไรพลังเจ้าฟื้นสมบูรณ์แล้วหรอ" ท่านพี่เซนอนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

 "ฮือ ข้างง" ฉันเดินเข้าใกล้ๆแล้วใช้เวทย์ดอกไม้รักษาอาการปวดของท่านพี่เซนอน

 "เคเคียว" โอเซียวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยหน้าตาตื่น

 "อ้าวโอเซียเจ้ามีอะไรหรอ" ฉันเอ่ยถามแล้วลุกยืนขึ้น

 "เรเทลโดนกลีบดอกไม้บาด" โอเซียพูดด้วยน้ำเสียงหอบ

 "ดอกไม้สีอะไร" ฉันเอ่ยถามแล้วกางปีกทันที

 "สีดำ" เพียงแค่นั้นฉันก็บินออกไปทิ้งให้ทั้งสองยืนงง แล้วจากนั้นทั้งสองก็ตามฉันมา

  บ้าน

 "เรเทล!!!!!" ฉันบินเขาไปหาเธอ

 "เคเคียวฉันเป็นอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็เหมือนแรงที่มีมันหายไป" เรเทลเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนแรง

 "ไม่เป็นไรนะ ข้าจะช่วยเจ้าเอง" ฉันค่อยๆหุบปีกแล้วนั่งลงก็จะค่อยๆร่ายเวทย์สำหรับถอนพิษดอกไม้

 "เคเคียวเธอเก่งจัง" เรเทลเอ่ยขึ้นเมื่อฉันถอนพิษของดอกไม้

 "พิษของดอกไม้สีดำมีพลังมากๆเลยนะเนี่ย555" ฉันยิ้ม แล้วหันไปทางทาบีลัส

 "ขอรับ" ทาบีลัสยืนกล่องสีทองมาให้ฉัน

 "ขอบใจ" ฉันค่อยๆคลายกำมืออกมาแล้วยัดสิ่งของในนั้นลงไปในกล่อง

 "เรเทลเจ้าเป็นยังไงบ้าง" ท่านพี่เซนอนวิ่งเข้ามา

 "ข้าไม่เป็นไรแต่ถ้าไม่ได้เคเคียวก็คงแย่" เรเทลยิ้มเบาให้กับท่านพี่เซนอน

 "ข้ารักเจ้านะ" อยู่ท่านพี่เซนอนก็ประคองตัวเรเทลขึ้นมากอดแล้วจุ๊บไปทีหนึ่งอยากบอกเลยนะว่า

 "อ่ะ แฮ่ม" เสียงของโอเซียทำเอาทุกคนล่ะสายตาไปมองเว้นแต่ทั้งสอง

 "โอเซีย อะไรติดคอเจ้า" ฉันยักคิ้วกวนประสาท

 "ความรักติดคอข้า ช่วยเอาออกหน่อยสิ55" โอเซียเดินมานั่งข้างๆฉัน

 "โรงแรมเลยไหมเพ่" ผีพรายเอ่ยขึ้นเมื่อมองทั้งสองจู จุ๊บกัน

 "แค่บนเตียงก็พอ" ท่านพี่เซนอนหันมายิ้มให้พวกเรา

 "บ้า" เรเทลหยิกเข้าที่แขนแล้วค้อนไปทีหนึ่ง

 "อยากมีความรักมั่งจัง เห็นคนอื่นเขามีกันเยอะแล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนที่เราระกจะจำเราได้ไหมหนอ" อยู่โอเซียก็พึมพำขึ้นมา

 "อะไรของเจ้า โอเซีย" ฉันหันไปมองอย่างสงสัยจนสุดขีด

 "แค่อยากจะบอกให้คนความจำเสื่อมแล้วก็ลืมความรักของข้าคิดมันออก" โอเซียหันมาสบตาของฉันดวงตาสีอเมทิสต์นั่นช่างงดงามเสียเหลือเกิน

 "อะไรของเจ้า" ฉันสบตาคู่นั้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง อะไรกัน

 "ข้าชอบตาสีขาวของเจ้าจัง" โอเซียยกมือประคองใบหน้าของฉัน

 "พอได้แล้วมั้ง สงสารคนไม่มีแฟนอย่างมายด์บ้าง" เสียงของสมายด์ทำเอาฉันชะงักแล้วหันไปส่งยิ้มให้เธอ

 "รักนะสมายด์55" ฉันกอดเธอทีหนึ่ง

 "55 แบร่ๆๆพี่โอเซียอดเลย"สมายด์แลบลิ้นปริ้นตา

 "คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้เคเคียวจำข้า แล้วก็จำความรักของข้าให้ได้" โอเซียพูดเบามากจนฉันไม่ได้ยิน

 "อะไรนะ" ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย

 "เปล่าไม่มีอะไรหรอก" โอเซียทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินออกไป

 "โอเซียเจ้าเป็นอะไรกันแน่" ฉันพึมพำเบาๆแล้วเดินตามไป

   ตอนเย็น

ฉันนั่งมองสายน้ำที่ไหลลงจากหินผาสะท้อนกับแสงของอาทิตย์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้าจากน้ำตก เสียงน้ำไหลลงมาทำให้ฉันรู้สึกเหงา

 "มานั่งทำอะไรคนเดียว" ผีฟ้าเดินเข้ามาให้แล้วนั่งพับเพียบลงข้างๆฉัน

 "มานั่งมองน้ำตกน่ะ มันสวยมาก" ฉันตอบไปแล้วนั่งมองน้ำตกด้วยความรู้สึกบางอย่าง

 "มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า" ผีฟ้าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 "ไม่รู้สิ เหมือนจะมีนะแต่คิดไม่ออก" ฉันครุ่นคิดว่าอะไรทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ

 "ทำไมหรอ พี่ไม่เข้าใจอะไรที่คิดไม่ออก" ผีฟ้าเอ่ยยิ้มๆ

 "ช่างเถอะ บางเวลามันก็รู้สึกกังวลโดยไม่มีสาเหตุ ข้ายังงงตัวเองเลย" ฉันพูดออกมาอย่างใจคิด มันรู้สึกคล้ายกับว่ากังวลอะไรสักอย่าง ทั้งที่ก็ไม่มีอะไร

 "ความทรงจำที่เธอหลงลืมไปหรือเปล่า" ผีฟ้าเอียงคอมอง แล้วส่งยิ้มบางๆให้ฉัน

 "ความทรงจำที่หลงลืมงั้นหรอ" ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย

 "ไม่เป็นไร อีกไม่นาน เคเคียวจะจำทุกอย่างได้" ผีฟ้าลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน

 "ข้าสงสัยจังว่าทำไมพวกท่านถึงพูดเรื่องความทรงจำหรืออะไรที่ข้าไม่รู้เรื่องด้วย" ฉันเริ่มเปิดประเด็นถามในสิ่งทีสงสัย

 "ก็ทุกคนอยากให้เคเคียวจำเรื่องทั้งที่โลกมนุษย์และโลกแวร์วูฟล์ได้ไง" ผีฟ้าเอ่ยอย่างมีเลศนัย

 "โลกมนุษย์ ข้าเกี่ยวอะไรกับโลกมนุษย์" ฉันมุ่นคิ้ว แล้วจ้องหน้าผีฟ้า

 "เอาเป็นว่า ถึงเวลาที่สมควรเจ้าจะรู้เอง" ผีฟ้ายิ้มให้ฉันก่อนจะหันไปทางน้ำตก

 "ทำไมกันหรอ" ฉันพึมพำแล้วหันไปมองน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย

 "เคเคียว" อยู่ๆผีฟ้าก็เรียกชื่อฉันขึ้น

 "หืม" ฉันหันหน้าไปมอง

 "ทำไมเจ้ายังจำเรเทลได้ขณะที่ทุกคนเจ้าไม่ได้" ผีฟ้าเอียงคอมอง

 "เรเทลน่ะหรออาจจะเพราะเราเคย......ไม่รู้สิข้าก็ยังงงตัวเอง" ฉันสะอึกกับคำพูดของตัวเอง

 "ทำไมหรอ" ผีฟ้าจ้องหน้าฉันเพื่อนรอคำตอบ

 "ข้ากับเรเทลเราเป็นอะไรกัยหรอ ข้างงไปหมดแล้ว ข้ารู้เพียงแต่ว่าเรเทลคือคนที่อยู่ข้างๆข้า แต่ข้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ แต่ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ" ฉันพยายามครุ่นคิด เหมือนรู้จัก ใช่ฉันรู้จักเรเทลแล้วข้ากับเราเทลเรามาอยู่ด้วยกันได้ยังไง

 "ความรู้สึกงั้นหรอ" ผีฟ้าพึมพำเบาๆ

 "ข้าจำไม่ได้" ฉันพูดแล้วหันไปหาผีฟ้า

 "เจ้าร้องไห้ทำไม" ผีฟ้าใช้มือปาดน้ำตาของฉันออกอย่างอ่อนโยน

 "ร้องไห้ งั้นหรอ" ฉันค่อยๆใช้มือสัมผัสใบหน้า

 "ใช่เจ้าร้องไห้" ผีฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอด

 "ข้าคิดอะไรไม่ออก ฮือๆๆ ฮึกๆๆๆ" ฉันปล่อยโฮออกมา แล้วเปล่งด้วยความอัดอั้นใจ

 "โธ่ๆ" ผีฟ้ายกมือลูบหัวฉัน แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

 "ข้าเป็นใครกันแน่" ฉันเอ่ยถามในสิ่งที่ยังค้างคาใจ

 "เจ้าคือเคเคียว" ผีฟ้าดันตัวฉันแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดซับน้ำตาของฉันอย่างอ่อนโยน

 "ข้าเป็นเทพหรืออะไรกันแน่" ฉันเอ่ยอย่างอ่อนใจ

 "เคเคียว" เสียงของโอเซีย ทำให้ฉันกับผีฟ้าหันไปมอง

 "ข้าไปก่อนนะ" ผีฟ้าหายตัวไปทันทีทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับโอเซีย

 "ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไร ข้าก็จะอยู่ข้างๆเจ้าเสมอเคเคียว" โอเซียเดินเข้ามาโอบกอดฉัน อ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น และทำให้ฉันอุ่นใจความรู้สึกแห่งความหวัง

 "ขอบใจเจ้ามากโอเซีย" ฉันส่งยิ้มบางๆ

 "อย่าร้องไห้สิเจ้าต้องเข้มแข็งนะ" โอเซียใช้มือปาดน้ำตาของฉันออก

 "เจ้าเห็นข้าอ่อนแอหรอ" ฉันยิ้มบางๆ

 "ไม่เชิง555" โอเซียผลักฉันเบาๆ

 "ตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!555" ฉันทุบอกของโอเซียเบาๆ

 "ข้าชอบเจ้าจังเวลาหัวเราะ" โอเซียกล่าวยิ้มๆ

 "ไม่บ่อยหรอก ที่ข้าจะหัวเราะ" ฉันอมยิ้ม

 "นี่แล้วจะกลับไปทานอาหารได้หรือยัง เรเทลเตรียมอาหารให้เจ้าแล้ว" โอเซียจับมือฉันขึ้นมา

 "ข้าขอดอกไม้" ฉันส่งยิ้มให้

 "หายตัวเถอะข้าขี้เกียจวิ่ง แล้วก็สงสารปีกเจ้า" โอเซียกุมมือฉันก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดมารู้สึกตัวอีกทีก็ยืนอยู่หน้าบ้านแล้ว

 "อ้าวมากันแล้วหรอเข้าไปข้างในสิ" จูออนเอ่ยทักฉัน

 "แล้วนี่เจ้าจะไปไหนกันหรอ" ฉันมองจูออนที่ทำท่าจะเดินไปอีกทาง

 "ข้าจะไปเก็บผลไม้สักหน่อยน่ะ เดี๋ยวข้ามา" จูออนว่าแล้วก็เดินไป

 "เข้าไปกันเถอะ" โอเซียจูงมือฉันเข้าไป

 "มากันแล้ว" เสียงทุกคนเอ่ยทัก แล้วพวกเราก็ไปนั่งที่ที่ทุกคนเตรียมไว้ พวกเราร่วมกันทานอาหารส่วนฉันก็นั่งกัดกินดอกไม้ป่าที่เรเทลไปหามาให้

 "นี่ทุกคนพรุ่งนี้พวกเราจะต้องออกเดินทางกันแล้วนะ" เรเทลเอ่ยขึ้นเมื่อทุกอิ่มกับอาหาร

 "แล้วเส้นทางต่อไปเราจะผ่านอะไรไปบ้าง" สมายด์พูดขึ้น

 "แม่น้ำคงคา" ผีพรายเอ่ยเสียงเรียบ

 "ไปตามน้ำหรือทวนน้ำ" ท่านพี่เซนอนมองทุกคน

 "ทวนน้ำ" เสียงตอบพร้อมกันของพวกภูติทำให้พวกเขาชะงัก

 "อะไรกันข้าเกลียดที่สุด" ท่านพี่เซนอนสบถอย่างหัวเสีย

 "ใช้เวลาไม่นานหรอก" เรเทลเอ่ยขึ้นทำให้แวร์วูฟล์ทั้งสามถอนหายใจอย่างโล่งอก

 "ทาบีลัส" ฉันเอ่ยเรียกชื่อองครักษ์คนสนิทของฉัน

 "ขอรับ" ทาบีลัสก้มหัวให้ฉัน

 "ไปเอากระปุกยามาสิ" ฉันเอ่ยสั่ง

 "นี่ขอรับ" ทาบีลัสยื่นกระปุกยากให้กับฉัน

 "เรเทลเจ้ายื่นแขนข้างที่กลีบดอกไม้บาดมาหน่อยสิ" ฉันเปิดกระปุกยาออกพลางสั่งเรเทล

 "แสบจัง" เรเทลสบถออกมาเพราะยาที่ฉันทาลงไปนั้นมันผสมหว่านที่ใช้ถอนพิษไปด้วย

 "อดทนหน่อยนะ" ฉันค่อยร่ายเวทย์รักษา เพื่อชวงให้แผลปิดสนิทเร็วขึ้น

 "อืม" เรเทลพยักหน้างึกๆ

 "เสร็จแล้ว" ฉันยิ้มเบาแล้วส่งกระปุกยาให้กับทาบีลัส

 "ขอบใจมากๆเลยนะเคเคียว" เรเทลใช้มือลูบแผลของเธอ

 "ฉันว่าเรานะจะมาสำรวจเส้นทางกันก่อนนะ" โอเซียเอ่ยแล้ววางแผนที่ลงกลางโต๊ะจากนั้นพวกเราทุกคนก็ช่วยกันออกความคิดเห็น แล้วเริ่มวางแผนจนถึงเช้า

  เช้าวันใหม่

 "สวัสดีพระอาทิตย์ วันนี้เจ้าสวยเป็นพิเศษนะ" ฉันเอ่ยสวัสดีพระอาทิตย์

 "เคเคียวเจ้าเนี่ยนะ" โอเซียเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันหันขวับไปมอง

 "เจ้ามาตั้งเเต่เมื่อไหร่" ฉันเลิกคิ้วมอง

 "นานพอที่จะได้ยินเทพตัวน้อยๆสวัสดีกับพระอาทิตย์แล้วล่ะ" โอเซียทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

 "หรอ ปกติแวร์วูฟล์ตื่นสายกันจะตายแต่ทำไมเจ้าถึงตื่นเช้าจัง" โอเซียหัวเราะเบาๆในลำคอ     

 "พอดีว่าข้าเป็นแวร์วูฟล์ชั้นสูงข้าเลยตื่นเช้าเป็นพิเศษ" โอเซียยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

 "เจ้านี่จริงๆเลย" ฉันเอ่ยยิ้มแล้วหันไปมองดวงวอาทิตย์

 "ทำไมเจ้าชอบดวงอาทิตย์หรอ" โอเซียเอ่ยถามแล้วกอดคอฉัน

 "อาจจะเป็นเพราะดวงอาทิตย์ทำให้ข้ารู้สึกสดใสมั้ง" ฉันคลี่ยิ้ม

 "ป่ะทุกคนไปกันเถอะ" เสีนงเรเทลดังแว่วมา

 "จะออกเดินทางแล้วหรอ" ฉันเอียงคอมองอย่างสงสัย

 "อืม เดี๋ยวไม่ทันขึ้นเขาสีรุ้งหรอก" ฉันขมวดคิ้วเป็นปม

 "เขาสีรุ้งมันเกี่ยวอะไรกับแม่น้ำคงคา" ฉันทำหน้าประหลาดใจ

 "ก็เราเดินทางทวนน้ำขึ้นไปเราจะไปเจอกับเขาสีรุ้งแล้วเราจะพักกันที่นั้นไง" เรทเลตอบแล้วเริ่มลอยขึ้น

 "อ่ะ อ้าวรอด้วยๆ" ฉันเริ่มกางปีกแล้วบินตามขบวนไป

 "รอข้าด้วย" โอเซียเริ่มกลายร่างแล้วรีบตามฉันมา

 "เจ้าช้าเองนะ" ฉันล้อโอเซียแล้วชะงักปีก

 "ขอบใจ เจ้านี่น่ารักจัง" โอเซียหันมามองฉัน

 "ขอบใจ555" ฉันยิ้มในกับโอเซียแล้วรีบตามขบวนไป

    พวกเราเดินมากันเรื่อยๆจนถึงแม่น้ำคงคา แม่น้ำที่สุดแสนจะกว้างใหญ่ทำเอาฉันตะลึงไปเลย แล้วจากนั้นพวกเราก็ค่อยบินขึ้นไปทางต้น ตลอดทางฉันเห็นผู้คนมามากมายอยู่เบื้องล่าง 

 "มนุษย์เยอะจัง" ฉันเอ่ยกับโอเซีย แล้วก้มมองมนุษย์ทั้งหลาย

 "เคเคียว" เรเทลเรียกชื่อฉัน

 "มีอะไรหรอ" ฉันฉันเอ่ยถามแล้วหันไปมองข้างหน้า

 "เดี๋ยวหักเลี้ยวนะ" เรเทลเริ่มตะโกนบอกทุกคน

 "จะขึ้นเขาหรอ" สมายด์ตะโกนถาม

 "ใช่ ระวังตัวด้วยนะ เขาสีรุ้งมีกับดักมากมาย ที่ๆม่ว่าใครๆที่หลงเข้าไปจะกลับออกมาไม่ได้" เรเทลเอ่ยเตือนด้วยสีหน้าจริงจัง

 "กับดักงั้นหรอ" โอเซียทวนคำช้าๆ

 "อืม เอ้าทุกคนหลัดเลี้ยว" เรเทลเริ่มหักเลี้ยวไปทางซ้าย แล้วเราทุกคนก็หักตาม จนมาถึงผืนป่า ที่กว้างใหญ่ ฉันก้มมองดูข้างล่าง อย่างหวาดระแวง

 "ไหวไหม" โอเซียเข้ามาใกล้ๆฉัน

 "อืม น่ากลัวจังป่านี่น่ะ" ฉันก้มมองดูข้างล่างอย่างไม่ไว้ใจแล้วทันใดนั้น