ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

     ฉันยืนนึ่งอึ้งไปทําอะไรไม่ถูก รู้สึกชาไปทั้งตัว ซึ่งก็ไม่ต่างจากนีน่าในตอนนี้ สายตาของเธอที่

มองฉันในตอนนี้สามารถบอกความรู้สึกออกมาแทนคําพูดทั้งหมดได้เลย

     เคนยืนนิ่งแบบไม่รู้สึกอะไรไม่มีทีท่าว่าจะหันไปมองนีน่า นี่เขาเป็นอะไรของเขากันแน่ ขอนีน่า

คบ แต่มาบอกว่าชอบฉัน แล้วก็มา...ก็อย่างที่รู้ๆกัน

นีน่า : "ยินดีด้วยนะเคน" เสียงของนีน่าสั่นและแผ่วมาอย่างกับคนไม่มีแรงจะพูด พูดจบนีน่าก็

รีบวิ่งออกไปจากร้านผ่านสายตาผู้คนมากมาย จนพนักงานที่ร้านวิ่งมาที่ห้องนํ้าเพื่อจะถามถึงสิ่งที่

เกิดขึ้น

พนักงาน : "เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ พี่เห็นเพื่อนน้องวิ่งร้องไห้ออกไป"

     จึก!!! ทําไมคําว่าร้องไห้มันทําให้ให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้ นํ้าตาของคนที่เป็นเพื่อนที่ฉันรักมาก

ไหลออกมาเพราะฉันกับผู้ชายที่ไม่ได้สนใจใยดีเธอเลย

เคน : "อ่อเปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ" เคนหันหน้ากลับมาตอบพนักงานในร้านขณะที่ฉันยังคง

ยืนแน่นิ่งเลื่อนลอยอย่างคนไม่มีสติ

     เพียงเวลาไม่กี่นาทีฉันกับเคนก็มาหยุดอยู่ที่ป้ายรอรถเมล์ที่ตอนนี้ไม่ค่อยจะมีคนพลุกพล่านแล้ว

เขาลากฉันมาตอนไหนไม่อาจจะทราบได้เลยทีเดียว

     ความเงียบปกคลุมเราสองคน ฉันนั่งอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว ความสัมพันธ์ของฉันกับนีน่าต้อง

มาจบลงเพียงเพราะคนๆเดียวแบบนี้จริงๆหรอ ฉันกลั้นนํ้าตาตัวเองเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

เคน : "ฉัน...ขอโทษนะ"

     คําพูดแรกเริ่มต้นด้วยเขาแต่ไร้การตอบกลับจากฉัน

ขนมผิง : "..."

เคน : "ฉันขอโทษนะที่...ฉัน...ทําแบบนั้นกับเธอ"

     เคนละคําพูดเอาไว้เป็นที่เข้าใจกันสองคน ดีแล้วล่ะเพราะฉันก็ไม่อยากจะนึกถึงเหมือนกัน

ขนมผิง : "..."

เคน : "เธอจะไม่พูดอะไรกับฉันเลยหรอ"

ขนมผิง : "..."

     เคนเริ่มหันมามองหน้าฉันแบบจริงจัง หลังจากที่ไม่วีแววการตอบกลับจากฉันแม้แต่น้อย นาย

ทําชีวิตฉันพังแบบนี้ยังมีหน้าจะให้ฉันเสวนาด้วยอีกหรอ หึเขารู้รึเปล่าเถอะว่าเขาทําอะไรลงไปและ

มันแย่แค่ไหน ฉันสะกดกลั้นนํ้าตาเอาไว้อย่างถึงที่สุด จนมันไหลออกมาเองอย่างห้ามไม่ได้

เคน : "ผิง..." ถึงแม้เสียงที่เขาเปล่งออกมามันจะแผ่วแบบคนอุทานออกมาเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยินชัด   

ในแหวบหนึ่งหน้าตาเขาดูตกใจไม่น้อยที่จู่ๆนํ้าตาฉันก็ไหลออกมา แต่แล้วเขาก็กลับไปทําหน้าตา

เย็นชาแบบเดิม

ขนมผิง : "อย่ามายุ่งกับฉันอีก" ฉันพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น สีหน้าเขาก็ยัง

คงเย็นชาอยู่แบบเดิม หลังจากพูดจบฉันก็ตัดสินใจเดินออกจากที่ตรงนั้นผ่านร่างเขาไปราวกับเป็น

วิญญาณ โดยไม่มีการรั้งอะไรทั้งสิ้น...

     ฉันนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟาถึงแม้นํ้าตาจะแห้งเหือดหายไปแล้วแต่คราบนํ้าตาที่ยังอยู่ยังคงตอก

ยํ้าฉันอยู่ดีว่าวันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

โมเม : "กลับมาแล้วจ้า วันนี้ไม่มีเรียนที่ม. ไปเดินช้อปที่งานแม่และเด็กมาได้ของมาเยอะมากก

กก" เสียงแจ่วๆของพี่โมดังมาตั้งแต่เริ่มถอดรองเท้าหน้าประตูห้อง จนกระทั่งเอาของไปวางบน

โซนโต๊ะครัวก่อนจะเงียบไป

ขนมผิง : "..."

     ไม่มีเสียงตอบกลับจากฉัน ซึ่งมันผิดปกติอย่างมากจนพี่โมรีบตรงดิ่งมานั่งกับฉัน

โมเม : "ผิง...แก..."

ขนมผิง : "ฮืออออออออออ"

     ไม่ทันที่พี่โมจะพูดอะไรต่ฉันก็สวมกอดทั้งนํ้าตาที่ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก พี่โมไม่พูดอะไรต่อ

แต่กอดฉันกลับอย่างแน่นเพื่อที่จะปลอบใจ

โมเม : "ไม่เป็นไรนะผิง ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้กับเราแล้ว"

     แค่การกอดมันสามารถส่งความรู้สึกผ่านกันโดยไม่ต้องพูดอะไรให้ยืดยาวเลย กอดของพี่โม

ตอนนี้เหมือนแม่มากคลายความรู้สึกเศ้าในใจของฉันลงไปได้เยอะ พี่สาวคนเดียวที่ฉันรักมากที่สุด

ต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นขอแค่มีพี่อยู่ข้างๆฉันก็อุ่นใจแล้ว...