DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

 

บทที่ 23 P U N I S H M E N T

 

---

 

 

               ช่วงนี้เหนื่อยอีกแล้ว งานที่บริษัทเยอะตลอด ยิ่งใกล้วันงานประจำปียิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่ ยิ่งต้องซ้อมกับพวกนายแบบนางแบบคนอื่นๆด้วย ยิ่งทวีคูณความเหนื่อยเข้าไปอีก แต่ละคนเรื่องมากเป็นไหนๆ กลัวว่าตัวเองจะไม่เด่น แย่งซีนกันเข้าไป เชิญตามสบาย กูจะไม่ยุ่ง ตอนนี้ก็เหมือนกัน ผมกำลังนั่งฟังพวกพี่ๆเค้าคุยกันเรื่องคิวเดินแบบ

 

"พี่ว่าเปิดด้วยเซ็ท The diamond garden ดีกว่านะคะ" พี่สตาร์ฟพูดขึ้นในห้องประชุม ตอนนี้ก็มีทั้งหมดเกือบๆ 30 คน พี่ๆสตาร์ฟ 10กว่าคน ไอ้พอตเตอร์แล้วก็เพื่อนๆมัน นางแบบ-นายแบบอีกสิบกว่าคน

 

"ได้ไงคะ หนูต้องเดินคนแรกสิ" คนนี้นางแบบคนสวยแต่นิสัยตรงกันข้ามกับหน้าตา 'พี่แนน'

 

"พี่มาก่อนนะแนน เราต้องให้พี่ก่อนในฐานะรุ่นพี่" ผมกรอกตาไปมาเป็นสิบๆรอบ เออ ! เอากันเข้าไป นี่คือสิ่งที่ผมโคตรจะรำคาญ ดูเหมือนพี่ๆสตาร์ฟและพวกไอ้พอตก็จะเซ็งกับนางแบบมีปัญหาพวกนี้กันเกลือเกิน

 

"เอาหละๆ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง พรุ่งนี้ผมจะเอาตารางคิวมาให้แล้วกัน" ฟาเพื่อนซี้ไอ้พอตตัดสินใจจะทำเองซะเลย ก็ดีเหมือนกัน ถ้าต่างคนต่างไม่เคารพในการตัดสินใจของพวกพี่ๆสตาร์ฟเพราะคิดว่าตัวเองดังมาจากดาวอังคารก็เจอไอ้พี่ฟาหน่อยเป็นไง ลองขัดมาสักคนดิมึง ได้กลับดาวสมใจเลยเหอะ ฮ่าๆๆ เอ้อ ลืมบอกไป คิวของผมไม่มีปัญหานะ เพราะพวกเพื่อนๆไอ้พอตลงความเห็นกันว่าจะให้ผมกับพี่เนสเลย์ เดินปิดงานด้วยกัน

     พี่เนสใจดีมากเลยครับ ไอ้เด็กใหม่อย่างเราก็ไม่เคยเดินบงเดินแบบกับเขาหรอก พี่เขามืออาชีพมากแถมน่าตาดีเลยเป็นที่รู้จัก ดังในวงการมากอยู่เหมือนกัน ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดีอยู่แล้วถ้าไอ้พอตเตอร์ไม่มาขัด มันจะไม่ให้ผมทำงานนี้แล้ว เชี่ยมั้ย ? นี่ใช่ไหมคือเหตุผลไร้สาระของมันที่จะไม่ให้ผมทำงานนี้หนะ คนอื่นเค้าเตรียมงานกันเป็นปีๆแล้วมึงจะมาไร้สาระ บอกว่ามันไม่ไว้ใจพี่เนส ?! ไร้สาระชะมัด โชคดีที่อัสวินทั้งสาม (ฟา ทิว นัท) เพื่อนไอ้พอตเตอร์มันไม่เห็นด้วย ผมก็เลยได้ทำงานนี้ต่อไป

 

"ลัคกี้ ไปซ้อมต่อกันดีกว่า" หลังจากประชุม เราก็จะไปซ้อมกัน ตอนนี้ก็ 2 อาทิตย์แล้ว ที่ผมไปซ้อมกับพี่เนสเราก็สนิทกันเรื่อยๆ

 

"ครับ" ผมอยู่ในห้องโถงกว้าง ที่นี่มีไว้สำหรับซ้อมเดินแบบ/จัดงาน แล้วก็อีกหลายๆอย่าง

 

 

ครืดๆๆ ครืดๆๆ~

โทรศัพท์ผมเอง และคนที่โทรมาถี่ๆ จนผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ก็คนเดียว ไอ้พอตไง - -"

 

"มีอะไร"

 

(ใจร้ายหวะ ไม่มีอะไรหรอก คิดถึงเมีย...)

 

"แม่ง ให้มันรู้เวลาหน่อยดิวะ เพิ่งแยกกันเมื่อกี้เอง กูซ้อมอยู่ ไม่ว่าง เข้าใจนะ แค่นี้ บาย"

 

(เดี๋ย..) ผมไม่รอฟังปลายสายพูดให้รำคาญเปล่า ตัดสายทิ้งแม่งเลย อะไรกันนักกันหนาวะ ก็ดูดิ ทุกครั้งที่ผมมาซ้อมกับพี่เนสสองคน ไอ้พอตแม่งโทรจิกตลอด มันบอกว่า

 

'ไม่อยากให้เมียมีชู้เพิ่ม' ชู้ป้ามึงเหรอ นี่กูช่วยงานมึงอยู่นะเฟ้ยย -0-

 

 

"ไอ้พอตโทรมาอีกละสิ ฮ่าๆ"ผมพยักหน้าอย่างหน่ายๆ

 

"ช่างเหอะพี่ ซ้อมต่อดีกว่า" ผมซ้อมกับพี่เนสไปเรื่อยๆ จนเริ่มเย็น เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในขณะที่ผมกับพี่เนสกำลังนั่งดื่มน้ำหันหลังให้ประตูอยู่

 

"กลับกันได้แล้ว" หึ เจ้าเดิมสินะ

 

"เออ ! มึงเป็นพ่อกูรึไงวะ"

 

"ไม่ใช่ครับ ออกเสียงคล้ายกันๆ เรียก 'ผัว'สิครับเมีย"

 

"สัส อย่ามาเยอะนะมึง เกรงใจพี่เนสเค้าบ้างเหอะ" ผมหันไปเห็นพี่เนสเลย์ยิ้มให้ผมนิดๆ

 

"หึ มึงแคร์คนอื่น แต่มึงไม่เคยแคร์กู..." พอตเตอร์เดินกระแทกเท้าออกไปผมมองมันอย่าง งงๆ อะไรวะ หาเรื่องทะเลาะอีกแล้วนะเว้ย ทำอย่างกับตัวเองเป็นเด็ก

 

 

"เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ" อะๆๆ ผมไม่ได้จะไปง้อนะเฟ้ยยย

 

"อื้ม ไปเถอะ ง้อกันดีๆหละ"

 

"ผมไม่ได้จะง้อมันซะหน่อย" พี่เค้ายิ้มให้ผมเหมือนจะบอกว่า'ผมปากแข็ง' บ้าเรอะ ไม่ใช่หรอก อย่าถามว่าผมรู้ได้ไง นี่นิยายนะครับ ฮ่าๆๆ

 

@ห้องทำงานของพอตเตอร์

 

 

"ไง เรียกร้องความสนใจเหรอมึง" ผมเข้าไปก็เห็นไอ้คนขี้ตุ๊ดนั่งหน้างอคอหัก อย่างกับปลาทูอยู่ในเข่ง

 

 

"เออ มึงเคยสนใจไหม"

 

"ตุ๊ดชิบ" ผมแอบพูดเบาๆ แต่มันได้ยิน แล้วหันมามองผมตาเขียวเลยหละ

 

"เออ !! ตุ๊ดแล้วไงได้เป็นผัวมึงแล้วกัน"

 

"หยะ..."เสียงห้ามของผมไร้ความหมายเมื่อคนตรงหน้าฉกฉวยริมฝีปากของผมไป ปากหนาเคล้นคลึงริมฝีปากของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลิ้นหน้าสอดเข้ามาหนอกเย้าลิ้นเรียวในโพลงปากนั้นอย่างห้ามไม่ได้ แขนแกร่งล๊อคผมไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ เหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหนื่อยเปล่าๆ

 

 

"หึ ยังไงเจ้าของแมวก็ยังคงเป็นเจ้าของแมวอยู่วันยังค่ำ"ร่างสูงกระซิบเบาๆและขบกัดใบหูของคนร่างเล็กเบาๆ

 

"อื้ออ ปะ ปล่อยได้แล้ว"

 

"หืม ? ปล่อยเหรอ ไม่หวะ กูว่ากูคงใจดีกับมึงมากไป มึงถึงไม่เห็นหัวกูแบบนี้ไง คงต้องเล่นบทโหดกันบ้างหล่ะมั้ง" ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นมาพาดบ่าและขับรถออกจากที่นั่นเพื่อไปจุดหมายอย่างรวดเร็ว

 

 

 

- POTTER'S PART -

เอาจริงๆผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมันขนาดนั้น แค่ไม่ชอบ เข้าใจไหม ไม่ชอบเว้ยย คือมันมาแหกหน้าผมต่อหน้าไอ้หน้าปลากะโห้นั่นอ่ะนะ(เวอร์ไปปะ พี่เนสออกจากน่ารัก :ไรท์) ให้ตายเหอะ มันคงหัวเราะสมเพชผมในใจที่ลัคกี้ไม่เห็นหัวแบบนี้ เพราะแบบนี้ ผมรู้ว่าลัคกี้ไม่ได้ให้ท่ามันหรอก หนือมันอาจจะทำไปโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ผมรู้ ผมเห็นสายตาของมันแต่ละตัวที่แมร่งจ้องจะหาทีเผลอแล้วเสียบแทนผม เหอะฝันไปเถอะพวกมึง !! และผมจะลงโทษมัน จะได้จำสักทีว่ามันกับผม เราเป็นอะไรกัน

 

-ปัง-

เสียงปิดประตูลงกรอนดั่งสนั่นรางกับเป็นเสียต้อนรับสู่นรกที่ไม่สามารถหนีออกไปได้

 

"ปะ ปล่อย...ได้แล้ว" เสียงเล็กสั่นๆเพราะคนตัวโตเหมือนจะโดนผีห่าเข้าสิง . . . . .

 

"อ้ะ อือออ อย่า" มือแกร่งกอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตรงหน้าไว้แล้วรูดรั้งเป็นจังหวะจากช้าก็ค่อยๆเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนมันเริ่มแข็งขึ้นมาสู่มือ

 

"หยุด ทะ ทำไม" มือหนาหยุดการกระทำและจ้องมองคนตัวเล็ก

 

"หึ ทำให้กูก่อนสิครับ เอามันเข้าไปในปากมึง ถ้าไม่ทำ กูทำเอง"

 

"มะ...." แกนกายที่กำลังขยายตัวถูกส่งเข้าไปในโพรงปากของคนตัวโต ใบหน้าและทั้งร่างกายของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยเหงื่อ อีกทั้งคนตัวโตยังเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น

 

"อ๊าาา เร็วอีกๆ" ใบหน้าสวยเชิดสูงขึ้นเพราะความต้องการ

 

"หึ ไหนบอกมามึงต้องการใคร " ร่างสูงผละออกจากแก่นกายของคนตัวเล็ก แล้วส่งนิ้วยาวของตนเข้าไปในช่องทางรักช้าๆ อีกมือก็บดขยี้ยอดอกสีชมพู

 

"พะ พอตเตอร์ อื้ออ"

 

"มึงรู้ใช่ไหมว่ากูไม่ชอบ อะไรที่มึงทำไป"

 

"ระ รู้ "

 

"บอกกูให้ชื่นใจสิว่ามึงจะไม่ทำแบบนั้น ไม่ว่ากับใครอีก"

 

"อ๊ะ อือออ มะ ไม่ทำ ละ แล้ว "

 

"ดีมากครับ" นิ้วยาวถูกถอนออกแล้วแทนที่ด้วยบางสิ่งที่ใหญ่กว่าหลายเท่า คนตัวโตแช่แก่นกายของตนไว้ไม่นานก็เริ่มขยับไปตามจังหวะที่ตนต้องการ จับแยกขาคู่สวยออกห่างจากกัน

 

"อื้ออ จะ เจ็บบ" ร่างสูงสอบสะโพกถี่ๆเข้าไปในช่องทางไม่ยั้ง

 

"อ๊าาา แน่นเหมือนเดิม ..."

 

"ขึ้นมา"

 

"อื้อออ ห้ะ ? "

 

"ออนท็อปไงเมีย ขึ้นมาดิ อย่าให้กูโมโหนะครับ" คนตัวโตดึงร่างบางขึ้นมานั่งบนเขาเมื่อเห็นร่างบางกำลังงึกงักอยู่กับคำสั่งของเขาแล้วก็อดยิ้มขำไม่ได้

 

"มะ มัน จุก อ้ะะ "

 

"ขยับ อ้าาา ขยับสิ" ร่างเล็กเริ่มมีสติ ขยับท่อนล่างประสานกับสะโพกของคนตัวโตที่สวนกลับมาช้าๆ

 

"ซี๊ดดด เสียวเหี้ยๆ " ยิ่งเค้าได้มองการกระทำของร่างบางแล้วก็แทบจะหยุดหายใจ ทำไมมันช่างน่าหลงไหลอะไรอย่างนี้ เอวบางๆกำลังโยกไหวบนตัวของเขา แขนทั้งสองคอยคำยันร่างกายไว้ เหงื่อกายชะโลมตัวยิ่งทำให้ดูน่าหลงไหลไปอีกเท่าตัว . . . .

 

บทเพลงรักบรรเลงไปเรื่อยๆ เพราะเหมือนคนตัวโตเห็นร่างบางหอบเหนื่อยอยู่ใต้ร่างเพราะฝีมือของตนก็ยิ่งเป็นเชื้อเพลิงจุดไฟร้อนในตัวเขามากขึ้น ยิ่งนานวันเหมือนเขาจะยิ่งหลง ยิ่งรักร่างบางนี้ขึ้นไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

--------------------------------------

ไรท์กลับมาแล้ววว ยังมีใครเหลืออยู่อีกไหมเน้ออ ขอโทษที่ช้าน้า คิดถึงคนอ่านเสมอ กลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้ไหมเธอออ ><