DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

            THE BATTLE 

 

     ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ นี่ไอ้พีคมันชอบผมจริงอ่ะ -0- แต่ผมคิดกับมันแค่น้องจริงๆ แต่ผมจะพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ ไม่อยากให้มันเสียใจนี่....

 

     เอาหละ ผมจะบอกอะไรให้นะครับ การที่ผมกลับมาอยู่บ้าน ไม่ได้หมายความว่าชีวิตผมจะแฮปปี้เอนด์ดิ้งนัก เพราะอะไรหนะเหรอ เพราะไอ้บ้าจอมเผด็จการมันย้ายเข้ามาอยู่กับผมด้วยหนะสิ โว้ยยย จะตามอะไรกันนักกันหนาวะ อุตส่าห์ดีใจ นึกว่ามันจะปล่อยให้ผมใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี ที่ไหนได้ เหมือนนกที่อยู่กรงนึงแล้วย้ายไปอีกกรงนึง แต่มีเจ้าของคนเดิม ก็เท่านั้น -___- เบื่อชิบ

 

ตอนนี้ผมกำลังทำอาหารเที่ยงอยู่ครับ ไอ้ผู้อาศัยที่ผมไม่อยากให้มันมาอาศัยก็ไม่ช่วยผมเลย เอาแต่เดินวนไปวนมา เดินมาจับนู่น ล้วงนี่ (อย่าคิดลึกครับ มันแค่ล้วงกระเป๋า) ของผมอยู่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองโดนแทะเล็มด้วยสายตาและการกระทำ จนตัวผมแทบจะทะลุปรุโปร่งไปหมดแล้ว นี่มันจะเอาเปรียมกันมากไปแล้วนะ !!!

 

"ไอ้พอต มึง หยุดด !!" ตอนนี้มันกำลังจูบท้ายทอยผมอยู่

 

"ทำไมเหรอครับที่รัก" มันละความสนใจจากท้ายทอยผม และฟังในสิ่งที่ผมพูด

 

"หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์ซะบ้างสิวะ ไม่ใช่มายืนโรคจิตแบบนี้ แล้วก็พอสักที ใครเป็นที่รักมึง"

 

"กูทำไม่เป็น" ก็หน้าแบบนี้ ผมว่ามีแต่คนทำให้กินจริงๆแหละ ทำเองไม่เป็นหรอก

 

"งั้นออกไปรอข้างนอก"

 

"ไม่เอาอะ จะอยู่กับเมีย" อะไรนักหนาวะ

 

"เอาผักไปหั่นซะ หรือไม่ก็ออกไปข้างนอก"

 

"เออๆ เอามาๆ ทำก็ได้วะ"

 

"ก็แค่นั้น" ผมก็เตรียมของที่จะใส่ลงหม้อต้มยำไปเรื่อยๆ

 

"โอ๊ย!!!" ไอ้พอตมันหั่นได้สักพักก็มีเสียงร้องตามมาผมเลยรีบหันไปดู

 

"เห้ย!! มีดบาด ?!?" หั่นผักแค่นิดเดียว มีดบาดเลือดออกเลยเหรอวะเนี่ย

 

"เจ็บบ ฮือออ" มันร้อง !? เห้ย แต่มีดบาดเองนะเว้ย -0-

 

"มาๆ เดี๋ยวกูทำแผลให้ อ่อนชิบหาย" ผมรีบวางมือจากอาหารที่จะทำ แล้วไปหาอุปกรณ์ทำแผลให้มัน คนอะไรวะ โตเป็นควายแล้วยังหั่นผักไม่เป็น เจริญล่ะมึงเอ้ย - -

 

"กูบอกมึงแล้วว่ากูทำไม่เป็น T^T" นี่มึงทำไม่เป็นจริงดิ - -'
ผมนั่งทำแผลให้มันเรื่อยๆ แผลก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก

 

"โอ๊ยยย !!! เบาๆดิวะ กูเจ็บ"

 

"ทีเรื่องชกต่อยทำเป็นซ่า แค่โดนมีดบาดร้องเป็นวัวออกลูกเลยนะมึง - -" ผมก้มหน้าก้มตาทำแผลให้มันต่อไป

 

"..." ทำไมมันเงียบจังวะ -0-

 

"อ่ะ เสร็จล้ะ...!" ผมเงยหน้าขึ้นไปเป็นจังหวะเดียวกับที่มันก้มหน้าลงมา สายตาทั้งสองประสานกัน ผมมองมัน มันก็มองผม เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมรู้สึกว่าใบหน้าคนตรงหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆๆ มือหนาประคองใบหน้าของผมขึ้น ปากของเราประกบกัน มันกดจูบลงมาลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากของผม มือหนาเริ่มเลื้อยไปมาในเสื้อของผม

 

เห้ยย นะ นี่มันหลอกจูบผมอีกแล้วเหรอวะ !!! ตอนนี้ริมฝีปากและมือของมันก็ยังไม่หยุดทำหน้าที่นั้นเลย ทะ ทำไมกูไม่ผลักมันออกวะ เออใช่ ทำไมสมองคิดช้าอย่างนี้ คิดได้ดังนั้นผมจึงเอามือผลักหน้าออกของมันออก

 

"มะ มึงจะทำอะไร" ผมรู้สึกได้ว่าใบหน้าผมมีอาการผิดปกติ เรี่ยวแรงผมไม่ค่อยมี มันเป็นปีศาจที่สูบพลังผมไม่ใช่ไหม T///T
"กูไม่อยากแดกข้าวแล้ว"
"ทำไมอ่ะ"
"กูอยากแดกมึงมากกว่า -.,-" มันทำหน้าหื่นใส่ผมอีกแล้ววว ใครก็ได้ช่วยที !!

 

ติ๊งต๊องง
เสียงออดสวรรค์ ขอบคุณจริงๆที่ทำให้ผมรอดตายมาได้ ผมจึงถือโอกาสรีบออกไปหน้าบ้าน

 

"สวัสดีครับพี่ลัค ผมขอมาฝากท้องสักมื้อได้ไหม ไอ้แม็คมันไปกับสาวอ่ะพี่ ทิ้งผมซะงั้น" ขอบใจมากน้องรักกก

 

"ได้สิ เข้ามาก่อน พี่กำลังทำอยู่พอดี"

 

"อ้าวพี่พอตเตอร์ก็อยู่ด้วยเหรอครับ ^^" พีคยิ้มให้พอตเตอร์

 

"เออ มึงจะทำไม แล้วนี่มาที่นี่ทำไมก้างขวางคอ คนเขาจะสวีทต์กัน" มึงอ่ะอยู่เฉยๆ

 

"สวีทต์เหี้ยอะไร พีคมานั่นแหละดีแล้ว ไม่ต้องไปฟังอะไรมันหรอก นั่งอยู่นี่นะ อย่ากัดกัน" ประโยคหลังผมยกให้ไอ้พอตมัน พีคไม่กัดพอตเตอร์หรอก ไอ้พอตเตอร์นี่แหละจะกัดพีค ผมมองหน้ามันนิดนึงก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

 

"พี่ลัคให้ผมช่วยไหมครับ ผมทำเป็นนะ อร่อยด้วย" จริงด้วย ผมเคยกินที่หอมันแล้ว ใช้ได้เลยหละ

 

"มึงไม่ต้องเสนอหน้า ไอ้หน้าอ่อน นั่งคุยกับกูนี่ ไม่ต้องไป" ปากนะมึง เดี๋ยวก็ไม่ได้แดกหรอก - - แต่พีคก็ทำตามแต่โดยดี -0-

 

ผมไม่ได้ยินหรอกนะว่ามันคุยอะไรกันบ้าง แต่ช่างเหอะ ไม่กัดกันก็พอละ
อาหารทั้งหมดถูกจัดไว้บนโต๊ะอาหาร ผมเรียกทั้งสองคนเข้ามา กินข้าว ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักกันหนา

 

"กินข้าว" แล้วมันสองคนก็เดินมากินข้าวแต่โดยดี ผมให้พีคกับพอตเตอร์นั่งฝั่งเดียวกัน ส่วนผมนั่งฝั่งตรงข้ามมันสองคน
"อะ นี่หัวใจ" ไอ้พอตเตอร์ส่งหัวใจไก่ในต้มยำมาให้ผม พร้อมขยิบตาให้ผมทีนึง มุขมึงกากมากครับ

 

"อืม ขอบใจ แต่กูตักเองได้" มันหน้าหงอนไปนิดๆ สักพักพีคก็ตักผัดฝักมาให้ผมอีก ผมมองหน้ามันนิดนึง มันก็ยิ้มให้ผมมา

 

"พี่ลัคทานฝักเยอะๆนะครับ อย่าลืมรักคนตักให้ด้วยละ" อ๊ากกก กูแทบจะพ่นข้าวออกมา ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กใสๆอย่างพีคจะพูดอย่างนี้ได้

 

"เอ่อ... ขอบใจ พีคกินเถอะพี่ตักเองได้" ผมพูดให้มันเหมือนๆกันดีกว่า เดี๋ยวไอ้หมาหน้ายักษ์จะว่าผมลำเอียงอีก

 

"อะไรวะ ทำไมมึงไม่พูดดีๆกับกูบ้าอ่ะ" โอ๋ มึงนี่เด็กกว่าที่กูคิดอีกหวะ - -

 

"แล้วดูมึงพูดกับกูดิ ดีตายห่าละ"
หึ อย่ามาของความเท่าเทียมจากกู ไม่มีให้หรอกเว้ยยย ผมนั่งก้มหน้าเงียบไปสักพัก ไอ้พอตทำท่ามางเซ็งๆ ยัดข้าวใส่ปากๆไปเรื่อยๆจนหมด ผมกับพีคก็คุยกันนิดหน่อยแล้วก็ต่างคนต่างกิน

 

"เดี๋ยวผมช่วยเอง" พีคอาสาช่วยผม ไอ้พอตมันมองผมด้วยหางตานิดนึงแล้วก็เดินสะบัดก้นออกไปด้วยท่าทางเซ็งๆ โกรธๆ - - มึงแก่กว่ากูอีกนะ ทำไมนิสัยเด็กแบบนี้วะ ผมไม่ได้สนใจอะไรมันมาก เดี๋ยวมันจะเคยตัว หึ รู้จักลัคกี้น้อยไปแล้วว พอผมกับพีคช่วยกันล้างจานกันไปเรื่อยๆ ก็เหมือนมีเสียงทุบ ตี กระแทบวัตถุบางอย่าง ผมเลยออกมาดู

 

"เหี้ย !! มึงทำอะไรเนี่ย" ผมมองมันอย่างอึ้งๆ มันทำอะไรหน่ะเหรอ มันคว่ำโต๊ะเขียนหนังสือเล็กๆของผมล้มตั้งไปเลย

 

"กูไม่พอใจ" อะไรอีกวะเนี่ย กูเหนื่อยกับมึงจริงๆเลย อย่างกับเลี้ยงลูก

 

"ไม่พอใจห่าอะไรก็อย่ามาลงกับของๆกู"

 

"ก็เจ้าของมันทำกูบ้าแบบนี้ไง" กูไปทำอะไรมันวะ

 

"กูไปทำอะไรมึงตอนไหน"

 

"ไม่รู้ คืนนี้ กูนอนนี่ ไม่งั้น ของมึงพังทั้งบ้านแน่" เห้ย มัดมือชกกันชัดๆ

 

"ได้ แต่ห้ามมึงนอนห้องกู แล้วก็เก็บของที่มึงทำไว้สะด้วย แม่งวุ่นวายชิบหาย" ปลอดภัยไว้ก่อนเว้ย เลี่ยงได้เลี่ยง

 

"ได้ ไม่มีปัญหา" ผมเข้าไปล้างจานต่อ ส่วนมันก็เก็บของต่อไป
หลังจากผมกับพีคล้างตานเสร็จก็เข้ามานั่งรวมกันในห้องรับแขกเล็กๆ

 

"คืนนี้พี่นอนนี่เหรอ" พีคมันคงได้ยินที่ผมคุยกับไอ้พอตเลยถามขึ้นมา

 

"เออ มึงจะทำไม"

 

"ผมนอนด้วย!!"
เห้ยยยย อะไรกันวะ แต่พีคก็ช่วยเหลือผมไว้เยอะ อีกอย่างเอามันไว้เป็นไม่กันหมาดีกว่า แต่....บ้านกูไม่ใช่โรงแรมนะเว้ย ไม่ใช่ว่าใครจะเข้ามาเช็คอินก็ได้ บ้าไปแล้ว ชีวิตที่สงบสุขของกูที่ไม่เคยมีจริง T__T

 

"เอ่อ...ตกลง" อย่างน้อยมันน่าจะช่วยผมได้ ไม่มากก็น้อยละวะ

 

"แม่ง น่ารำคาญชิบหาย!!!" ไอ้พอตเตอร์คับ ไม่ใช่ผมพูดนะ -.,-

 

"ทุกคนจะได้นอนที่นี่ แค่คืนเดียวเท่านั้น ถ้าใครยังจะอยากนอนอีก จะไม่ได้เจอกูอีกเลยสักคน ตกลงตามนี้ ห้ามเถียง ห้ามต่อรอง จบ" ผมต้องดักมันไว้ก่อน ขืนเป็นแบบนี้ทุกวัน ผมคงไม่ได้ทำอะไรกันแน่ๆ

 

--------THANKS-------