My first love รักครั้งแรกของฉัน

          หลังจากที่นั่งรถต่อมานาน น๊านนนน นาน ก็มาถึงซักทีเมื่อยไปหมดแล้วนะY^Y แล้วฉันก็เดินลงจากรถบัสไปแล้วก็เดินสำรวจไปพร้อมกับอาจารย์

ผ่านไปครึ่งวัน

          เราสำรวจเส็จภายในครึ่งวันเอง เฮ้อนึกว่าจะสนุกเซ็งง่ะ ไม่มีอะไรแปลกๆ ให้สำรวจเล้ย เซ็งค่ะเซ็ง

          "วันนี้เรามาทัศนศึกษากันนะคะ ทำไมทุกคนถึงทำหน้าเซ็งๆกันอย่างนั้นล่ะ เรามีอะไรสนุกๆให้ทำอีกนะคะอย่าเพิ่งเบื่อกันสิคะ" อาจารย์หันมาถาม แหมมม มันน่าเบื่อจะตายยังจะมาถามอีกนะคะ -_- แล้วไอ้เรื่องสนุกๆเนี่ย ยังมีอะไรสนุกอยู่อีกหรอค่ะ

          "แล้วอะไรที่จารย์บอกว่าสนุกอ่ะครับ" มีเสียงเด็กผู้ชายคนนึงเปิดประเด็น แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครเค้าคือการ์ฟิวด์นั้นเอง กล้ามากเลยนะยะ

          "เนื่องจากวันนี้เราสำรวจพื้นที่กันเร็วมาก แล้วกำหนดกลับโรงเรียงคือตอน 14.00 น. นะคะ เลยคิดว่าจะปล่อยให้นักเรียนไปเดินเล่นสักหน่อยแล้วมาเจอกันบนรถดีมั้ยคะ" ห้ะ!! มีงี้ด้วยอ่อO_o

          "ดีค่ะ/ครับ" โอ้กาศเดินเล่นกับเพื่อนแบบนี้หายากไม่เอาก็โง่แล้ว^o^

          "งั้นมาเจอกันบนรถตอนบ่ายโมงครึ่งนะคะ แยกย้ายได้ค่ะ"

          "ค่ะ/ครับ"

           แล้วฉันก็เดินไปกับฝนแล้วก็ยูกิ แต่สองคนนี้เดินช้ามากเลยฉันเลยเดินนำไปก่อน

          "เห้ยพิงค์ช้าๆหน่อยก็ได้เว้ย รีบไปไหนเนี่ย" ฝนหันมาบอกฉันเสียงเรียบแล้วก็หันไปถ่ายรูปต่อ

          "ฉันไม่ได้รีบแกแหละเดินช้าเอง"

          "ก็ถ่ายรูปอยู่อ่ะ-3- มาถ่ายด้วยกันดิ่"ฝนหันมาบอกฉันไม่พอยังทำแก้มป้องใส่ฉันอีก เอาเถอะสักรูปกะได้ ฮี่ๆ

ผ่านไปสักพักยัยฝนก็เริ่มช้าลงเรื่อยๆ เห้ยนี่ฉันมาเดินกับเต่าป่ะเนี่ย(?)

          "เห้ยฝน นี่เรามาเดินตลาดน่ะเว้ยเดินให้เร็วๆหน่อยดิ่--"

          "เห้ยมาทั้งทีก็ต้องถ่ายรูหน่อยดิ๊"

          "แต่แกถ่ายมาตั้งแต่เริ่มเดินเลยนะเว้ย" มันน่าโมโหป่ะถามจริง-0-

          "รีบก็เดินนำไปก่อนเลยไป๊" เห้ยนี่มันออกแนวไล่กันป่ะว่ะ

          "เออ ก็ได้ๆ" ชิชะ!! ไปก็ได้ย่ะ

          แล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆ จนเจอทางแยกไปซ้ายไปขวาดีอ่ะช่วยคิดหน่อยจิ เปายิงฉุบแล้วกัน เอ้าเปายิงฉุบ! ถุ้ยยย! ไปขวาแล้วกันเว้ย

          ฉันเดินไปสักพักก็หันมามองนาฬิกาข้อมือปรากฎว่าตอนนี้บ่ายโมงแล้ว เดินกลับดีฟ่า เดินมาเรื่อยๆ เดินมานานและทำไมยังไม่เจอทางแยกอ่ะ นี่ฉันเดินมาไกลขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ฉันเดินต่อมาเรื่อยก็ยังไม่เจอทางแยกหรือฉัน 'หลงทาง' โอ้วไม่น๊า ฉันยังอยากเจอหน้าพ่อแม่ เพื่อนๆ ญาติๆ บลาๆๆๆ (เยอะไปล่ะหล่อน-_-//คนแต่ง) เออๆ เอาเป็นว่าฉันยังอยากกลับไปอยู่กรุงเทพไม่อยากอยู่เป็นผีเฝ้าตลาดแบบนี้อ่ะ Y_Y 'ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย'

(บันทึกพิเศษ//การ์ฟิวด์)

          ตอนนี้ผมขึ้นมานั่งบนรถแล้วแต่พิงค์ยังไม่ขึ้นมา แต่ทำไมฝนกับยูกิขึ้นมาแล้วล่ะ ไปเข้าห้องน้ำหรอ ด้วยความอยากรู้ผมเลยเดินเข้าไปถามฝน

          "ฝนแล้วพิงค์อ่ะ"

          "ไม่รู้เหมือนกัน เราคลาดสายตาไปแบบเดียวก็หายไปไหนก็ไม่รู้ เนอะ" ฝนหันไปหายูกิด้วยสีหน้าเครียดๆ

          "อือ เราแค่เดินไปดูของฝากแปปเดียวพิงค์ก็หาไปไหนก็ไม่รู้" ยูกิพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวนทำให้ผมหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด

          ผมรีบไปหาจารย์แล้วออกไปตามหาพิงค์ ผมเดินไปเรื่อยๆก็ยังไม่เจอ จนเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ที่ม้านั่งกุมใบหน้าแล้วร้องไห้ออกมา เธอเปิดหน้าออกมาแล้วเช็ดน้ำตาเหมือนเด็ก ใช่คนๆนั้นคือพิงค์นั้นเอง ผมเลยเดินเข้าหาแล้วนั่งลงข้างๆเธอ

(จบบันทึกพิเศษ//การ์ฟิวด์)

ไรต์หายไปเกือบนานไม่ว่ากันเนอะ สั้นไปนิสนึงไม่เป็นไร ไม่สนุกติชมได้น๊าไม่ว่ากานจะได้เอาไปปรับปรุง^^ ขอให้อ่านสนุกๆเน้อ ฝันดีค่า