Wonder dark land

   พระราชาลงจากหลังคา แอบเข้าไปปะปนในคลื่นมนุษย์อย่างแนบเนียน เขาเบียดตัวมาจนถึงแถวหน้า พอดีกับที่ท่านแม่ทัพล้มคู่ต่อสู้คนสุดท้าย เมื่อหมดผู้ท้าชิงก็จำต้องประกาศรับสมัครเพิ่ม มาการัสตะโกนแข่งฝูงชน
   "มีใครสนใจอยากเข้าร่วมประลองอีกไหมครับ?"
   ไม่มีวี่แววของเสียงตอบรับแต่อย่างใด มาการัสเริ่มหน้าเสีย พยายามคิดหาวิธีหว่านล้อม "งั้น คราวนี้ถ้าใครสามารถเอาชนะผมได้ ผมจะยอมเก็บของกลับตั้งแต่เที่ยงวันเลยครับ"
   ตาแมวสีอำพันสองข้างสาดประกาย นี่แหละ สิ่งที่เขารอคอย แคธเทอเรนยกมือขึ้นโดยไม่ลังเล "เราเอง!"
 
   แม่ทัพหันขวับ รู้สึกใจชื้นขึ้นก่อนจะเก็บความปิติคืนแทบไม่ทัน หลังเห็นอีกฝ่ายเต็มสองตา เวรแล้วไง! มาทำไมตอนนี้เล่า! ชายหนุ่มตำหนิตัวเองที่โลภมากไม่รู้จักพอและกำลังจะเสียทรัพย์ไปพร้อมการหาเรื่องใส่ตัว เพราะเดิมพันของผู้ชนะคือเงินบริจาคทั้งกองจากคนดูนั่นเอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อมั่นฝีมือตัวเองหรอกเพียงแต่ไม่สามารถคาดเดาท่านประมุข ได้ต่างหาก! พระราชามีเหตุผลหลายประการเป็นข้ออ้างหากคิดจัดการเขา ไม่ว่าทางด้านกฎหมาย ตำแหน่งหน้าที่ หรือพันธะลูกหนี้ส่วนตัว ครั้นหนีตอนนี้คงสายไปแล้ว อัศวินไม่ควรผิดคำพูด ต่อให้รักตัวกลัวตายอยากกรีดร้องวิ่งสุดชีวิตยังไงก็มิอาจหนีอุ้งมือสิงโตพ้น
 
   แคธเทอเรนคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินแหวกผู้คนที่หลีกทางให้อย่างพร้อมเพรียง ประจันหน้าแม่ทัพของตนซึ่งตอนนี้หน้าซีดเหมือนวิญญาณหลุดร่าง เขาเรียกเตือนสติ "มาการัส"
   มาการัสสะดุ้งกลับสู่ปัจจุบัน สบสายตาทีเล่นทีจริงจากคนตรงหน้าพานรู้สึกอยากกลับไปวิญญาณหลุดร่างอีกรอบ "ฝ่ะ ฝ่าบาทเหตุใดทรงมาอยู่ที่นี่ได้?"
   แคธเทอเรนเลิกคิ้ว"มาทำตามกำหนดการน่ะสิ เรา เห็นเจ้ากำลังประกาศหาผู้ท้าชิง จึงรู้สึกสนใจอยากเข้าร่วมบ้าง นอกจากนี้.." พระราชากดเสียงต่ำ"การได้ประมือกับคู่ต่อสู้ที่ทัดเทียมกัน ย่อมสมศักดิ์ศรีกว่ามิใช่รึ เช่นนั้นแล้วไม่ทราบว่าเจ้าจะขัดข้องหรือไม่?"
   ทำไมเหมือนโดนมัดมือชกชอบกล.. ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ก็ลุยตายดาบหน้าไปเลย! แม่ทัพยังคงพยายามปลุกใจตัวเองสุดความสามารถ"ตามแต่พระประสงค์พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"
   รอบข้างเงียบสงัด ทุกคนต่างลุ้นระทึกกับภาพเหตุการณ์หายาก ทั้งสองยืนหยั่งเชิงกันสักพัก แคทเธอเรนเริ่มโจมตีคนแรก เขาพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการประลองนี้ไม่อนุญาติให้ใช้อาวุธ พระราชาจึงอาศัยคุณสมบัติพลังธาตุลมในตัวแทน เขาจำเป็นต้องชิงลงมือก่อนที่มาการัสจะป้องกันได้ เพราะชายหนุ่มครอบครองพลังธาตุไฟซึ่งมีพลังกายแข็งแกร่งและพลังโจมตีรุนแรง กว่าสมนักรบ เขาสะบัดมือเล็งจุดอ่อนบริเวณกระดูกซี่โครงด้านซ้าย มาการัสปัดป้องทันดังคาด เขาย่อตัวลงรักษาสมดุล ถีบตัวตีลังกาเตะเสยคางอีกฝ่าย แม่ทัพถอยหลบเฉียดฉิว สัมผัสได้ถึงรอยบาดเล็กๆตรงใต้คาง นี่มันเกิดจากการเสียดสีของลมหรือท่าน ประมุขแอบเสริมอะไรใส่รองเท้าบูตเพิ่มรึเปล่าเนี่ย ไม่มีเวลาให้สงสัยนานการโจมตีน่าหวาดเสียวระรอกต่อไปเล็งตำแหน่งส่วนสำคัญ ที่สุด! มาการัสเกือบกรี๊ดหลุดมาดตอนกระโดดหลบ แคธเทอเรนส่งเสียงเสียดาย คราวนี้แม่ทัพตอบโต้กลับ เขาแหว่งหมัดแรกไปที่หน้า ตามด้วยหมัดที่สองเข้าส่วนท้อง พระราชาเบี่ยงหัวหลบหมัดแรกพร้อมสไลด์เท้าหมุนตัวหลบหมัดสอง เสียงรองเท้าบดถนนดังเสียบแก้วหูทำลายสมาธิได้ไม่นาน เขาฉวยโอกาสนั้นคว้าแขนอีกฝ่าย กระชากคอเสื้อจับทุ่มข้ามหลังทันที! การโจมตีแค่นี้ยังไม่สำเร็จ แคธเทอเรนกระทืบซ้ำลงบนคอ มาการัสกระอักไอออกมาทีหนึ่งก่อนจับขาพระราชาแน่นและดึงชายเสื้อให้ล้มตาม ขณะที่เขากำลังทรุด มือซ้ายก็ชูสองนิ้วเล็งใส่ดวงตาข้างล่าง แม่ทัพไม่อยู่รีรอ ปล่อยมือแล้วกลิ้งหนีลุกลี้ลุกลน ทั้งที่เวลาเพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที แต่มาการัสรู้สึกเหงื่อกาฬไหลมากมายเหลือเกิน การเผชิญหน้ากับพระราชาทำเขาเสียพลังใจไปเยอะแล้ววันนี้ หากไม่รีบจบไวๆคงแย่แน่! แคธเทอเรนเองก็คิดไม่ต่างกัน เขาต้องใช้พลังกายปริมาณมากสำหรับดึงพลังธาตุออกมา และเมื่อกี้เขาก็มัวแต่คึกคะนองไปหน่อยจนเผลอสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ
   "มาการัส มาทำให้มันจบทีเดียวเลยดีกว่า" พระราชาตัดสินใจบางอย่าง
   แม้มาการัสจะยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองแต่เขารู้สึกว่าการประลองสนุกจริงๆ มันเป็นความท้าทายที่คุ้มค่ามาก เหล่าคนดูก็ส่งเสียงเชียร์ชื่นชมไม่ขาด
   พวกเขาโถมตัวเข้าปะทะกัน แม่ทัพรวมพลังธาตุไฟไว้ที่กำปั้นเกิดประกายไฟระริกตามการเคลื่อนไหว หมายตัดสินภายในการโจมตีเดียว พระราชาเงื้อมือรับหมัดนั้นไว้ แรงกดดันแผ่ซ่านจนสองมือสั่นสะท้าน ชาวบ้านกลั้นหายใจลุ้นระทึก
 
   ฉับพลันมาการัสสัมผัสได้ถึงพลังเวทอ่อนๆ เขาเบิกตาโพลง มือของท่านประมุขจับแน่นไม่ปล่อยให้เขาสะบัดหนีพร้อมส่งกระแสไฟฟ้าใส่ร่าง ลูกน้องเต็มๆ มาการัสกระตุกชาทั้งตัว แข้งขาอ่อนปวกเปียกล้มลง แคธเทอเรนยืนค้ำหัว ตาแมวจ้องเหยื่อนิ่ง ท่านแม่ทัพสูดลมหายใจลึก พูดไม่ออก
 
   "ก็ไม่ได้มีกฎบอกชัดเจนนี่ว่าห้ามใช้เวทมนต์" พระราชาแสยะยิ้ม
   แม่ทัพอยากประท้วงใจจะขาด พลันแว่วเสียงพิณไม่ไกล ผู้คนหยุดนิ่งหันมองตามราวมนต์สะกด ชายหนุ่มทั้งสองชะงัก มาการัสโพล่งถาม"เกิดอะไรขึ้น!?"
   พระราชาขมวดคิ้ว"ไปดูเถอะ"กล่าวจบก็ลากคอเสื้อลูกน้องไปโดยไม่สนเสียงโวยวาย
 
 
   ณ ลานน้ำพุแห่งเดิม นักกวีคนเก่ายืนบรรเลงเพลงทำนองนุ่มละมุนชวนเคลิ้ม มาการัสเหม่อคล้อยวูบหนึ่งร้อนท่านประมุขช่วยประเคนมะเหงกคืนสติ
   แม่ทัพถาม"ทำไมถึงมีแค่พวกเราที่ไม่เป็นไร?"
   แคธเทอเรนปรายตา"มันเป็นเรื่องของจิต เพราะนักรบและนักเวทล้วนมีพื้นฐานมาจากการฝึกฝนอยู่แล้ว จึงไม่ได้รับผลกระทบนัก เว้นแต่จะเผลอปล่อยสติลอยแบบนายตะกี้" สุดท้ายก็อดแขวะไม่ได้
   "งั้นเจ้าหมอนั่นต้องการอะไรกันแน่ ถึงมาสะกดจิตชาวบ้านเล่นอย่างนี้"
   "บางทีนี่อาจเป็นส่วนหนึ่งของแผนมัน ทำเป็นโผล่มาเล่นเพลงปาหี่กล่อมชาวบ้านโดยแอบใส่คำสั่งบางอย่างด้วย"
   "เพลงปาหี่ตรงไหนกัน เขาก็เล่นเพราะดีออก ท่านไม่มีหัวใจศิลปินรึไง" มาการัสแขวะคืน
   พระราชาค้อนกลับ"ฉันไม่สนหรอกว่ามันเพราะไหม แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้มันมาทำตามใจชอบแน่! มาการัสไปเรียกเก็บค่าสถานที่กับมันซิ! นายเคยจองที่ทำลานประลองมาก่อนคงรู้ใช่ไหมว่าเท่าไร"
   "คร้าบๆ" ลูกกะจ๊อกพึมพำ"โดนอัดฟรีไม่พอยังโดนใช้แรงงานอีก ให้ตายสิ"
   ท่านแม่ทัพเดินดุ่มๆไป นักกวีเงยมอง เสียงพิณคลอต่อไม่มีสะดุด เขากระแอม "อะแฮ่ม ท่านคือนักดินทางผ่านมาสินะ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มีโอกาสฟังเพลงของท่าน แต่ไม่ทราบว่ามาที่เมืองนี้มีจุดประสงค์อันใดรึ"
   นักกวีไม่ตอบเพียงยิ้มเรี่ยๆ มาการัสอับจนคำพูดจึงเข้าประเด็นทันที "ขออภัย แต่หากท่านต้องการใช้สถานที่นี้ในการแสดงหาเงิน โปรดลงทะเบียนให้เรียบร้อยและจ่ายเงินด้วยครับ"
   นักกวีสั่นหัว เขาลุกขึ้น เพลงหยุดแล้วทว่าชาวบ้านยังไม่หลุดภวังค์ ในที่สุดเขาก็เอื้อนเอ่ย "เราไม่ได้มาเพราะขัดสนเรื่องเงิน เรามาที่นี่เพื่อทักทายองค์ราชันก่อนเปิดม่านเริ่มการแสดงเท่านั้น" นักกวีหันไปทางพระราชา เหยียดยิ้มกว้าง
   แคธเทอเรนแผ่ไอสังหาร "แกต้องการอะไร"
   "หึๆๆๆ โอ้ อีกไม่นานหรอกราชา อีกไม่นาน..ความจริงก็จะกระจ่างเอง"
   นักกวีดีดนิ้ว ทุกสิ่งกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง ผู้คนเดินขวักไขว่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
   "หายไปแล้ว" มาการัสหน้าเครียด"เอายังไงต่อดี"
   แคธเทอเรนครุ่นคิด"กลับกันก่อน ตอนนี้เราทำได้แค่รอดูสถานการณ์อีกที"
   ทันใดแม่ทัพก็สะดุ้งร้องลั่น"อ๊ะ! แย่แล้ว เงินล่ะ!?"
   "....."
 
@@@@@@@@@@