นิยาย : lovelovelove รักนี้มีแต่เธอแล้วนะน้องชาย

                                             ณ รร.แห่งหนึ่ง

ช่วงเวลาที่ผมเกลียดที่สุดการสอบปลายภาคที่จะมาถึงเร็วๆนี้ผมไม่คิดว่าการสอบปลายภภาคมันน่า

สนใจเหมือนนาวที่บ้าคลั่งการเรียน

"นี่แคตไปกินข้าวกัน"เสียงความหวังดีที่ผมไมไม่ชอบ(ถามยังว่ายากไป)

"นี่ไอ้แคตคิดไรอยู่ไปกินข้าวหิว"ไอ้พืชเพื่อนผมเองร้องซะเหมือนกับไม่ได้กินข้าวมาเป็นชาติ

"เสียงตัวกินพืชอยู่ในหัวเลย"ผมบ่นพึมพำ

"ซ่าๆ"เสียงฝนเทลงมาอ่างหนักและแน่นอนผมเกลียดน้ำ(นิสัยเหมือนแมวเลยแฮะ)

"เอ้าไม่ไปเหรอไอ้แคต"เสียงพีชกับนาวที่ทำหน้างงๆ

"วันนี้ฉันไม่หิวนะไปก่อนเลย"ผมรีบเอ่ยคำแก้ตัว

"แคตแกนี่มันป๊อดแตกจริงๆ"นาวเอ่ยด้วยหน้าตายสุดขีด

"เหมือนเด็กจริงๆน่อพ่อหนุ่มหน้าโลลิ"นาวเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งคำนี้เจ็บปวดที่สุดผมไม่ใช่เด็กโลลิด้วย

ความโกรธผมเลยแสดงความใจกล้าและเดินออกไปตากฝนที่เย็นชาไปทั้งตัวมาถึงโรงอาหารจนได้

"สีหน้าเพื่อนแสดงความตกใจสุดขีด"(ปกติตอนฝนตกพีชไม่เคยออกไป)

"ใยเด็กโง่"พีชพูดจบก็เอาผ้าผืนใหญ่มาเช็ดผมให้

"แหมหวานหยดย้อยเนอะ"นาวพูดพร้อมผ่รังสีอวตาลสีม่วงเหมือนโดนตัวมนุษย์ต่างดาวเข้าสิง

ในที่สุดผมทนกินไม่ด้ายเพราะเห็นแครอทที่นาวกินเข้าไปผมวิ่งออกไปอย่างไม่รู้จุดมุ่งหมายเฮ้อ

"แฮกๆๆ"ผมเหนื่อยมากที่ต้องหนีไปผมเห็นเด็กผู้หญิงนั่งร้องไห้

"พี่ขาช่วยหนูหน่อย"เสียงหนูน้อยหน้าตาหน้ารักคนหนึ่ง

"ได้สิคร้าบ"(ไอ้โลลิ)

"พี่หน้าตาเหมือนโลลิเลยนะ"เอ่มขนาดเด็กยังบอก(พวกหลอกเด็ก)หนูน้อยพาไปที่ที่หนึ่งในรร.

มันเป็นห้องคล้ายกับอยู่ชั้นใต้ดินแต่ผมไม่เคยเห็นที่นี่มาก่อนขนาดผมอยู่ในรร.นี้ตั้งห้าปีห้องมัน

เริ่มมืด

"อยู่ตรงงไหนเหรอคร้าบ"ผมเอ่ยขึ้น

หนูน้อยชี้ตรงไปที่หลุมลึกความกล้าเหือดหายลงอย่างไม่รู้ตัวผมหันไปหาหนูน้อย

"เห่ยหายไปไหนแล้วอะ"ผมเอ่ยและตะโกนไปว่า

"ช่วยผมด้วยผมโดนเดกกกกกกกกกหลอกกกกก"

                           เงียบบบบบบบบบบบบบบบ

เวลาผ่านไปผมทุรนทุรายเดินไปเดินมาจนได้ไปสัมผัสกับอะไรลื่นๆเฮ้ยกล้วยอยู่ตรงนี้ได้ไงผมดันเผลอไปเหยียบเจ้ากล้วยบ้านี้ได้ไงฟระ

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก"ผมด้องตายแน่แน่ไม่ผมยังไม่ได้มีแฟนเด้กเลยนะที่สำคัญขอกอด

น้องอันดาให้ชื่นใจก่อนตายเลยนะ(ใช่เวลามั้ย)

"ฮะๆไอ้มนุษย์กินเด็ก"เสียงจากไอ้หนูเปลือกกล้วย(คาดเดาว่าเด็กคนนี้เอาเปลือกกล้วยมาวาง

ไว้)ไอ้หนูเปลือกกล้วยรีบถอดหน้าอย่างหน้าตาเฉยเฮ้ยแครอทหน้าตามันซาดิสมากออกไปไอ้แครอท

"งั่งงั่งงั่ง"แครอทเริ่มถมน้ำลาย

"หยุดน้าไอ้แครอทหัวเน่า"ผมเกลียดแครอทนี่คือนิสัยที่ติดมาจากตอนเด็กที่ไอ้หมาผมใส่ชุดแค

รอทวิ่งมากัดผม(อดีตอันน่าจดจำ555)

"อย่ากัดผมนะเดี๋ยวหน้าผมยับ"ผมพูดตะโกน

"เฮ้ๆตื่นได้แล้ว"ผมลืมตาขึ้นและเห็นภาพชายหนุ่มหน้าหล่อข้ามาใกล้และมองไปรอบๆอย่างคน

งงๆมันคือทุ่งหญ้าผมริ่มตั้งคำถามกับชายหนุ่ม

"ที่นี่ที่ไหน"(แคตเป็นคนขี้สงสัย)

"คุณชื่ออะไร"

"นี่มันที่ไหนเนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน่"ประโยค

สุดท้ายทำให้ชายหนุ่มที่อยูตรงหน้าสะดุ้ง

"ที่นี่คือ hate carrot นะ"ชายหนุ่มพูด

                                       คำถามจากคาราเมลแจ

คำถามคือ     ตอนเด็กคุณเคยเกลียดแครอทมั้ย  เม้นด้วยน๊ะจ๊ะ(ทำตาปริบๆ)