Pls Stop!!! เกมรักฉบับผเด็จศึกนายแบดบอย

          บทที่ 2 : นายหวั่นไหว?

"ฉันหมั่นใจนะว่าคนอย่างนายน่ะตายยากอยู่แล้ว แค่หัวโขกแค่นี้ทำไมจะ ตะ..เอ้ยย นายเลือดออกหนิ"

          ฉันตกใจมาก เพราะเมื่อฉันสังเกตที่หัวเขาดีๆจะเห็นว่า เลือดค่อยๆไหลออกมาเรื่อยๆ ไม่ได้การละต้องรีบเรียกรถพยาบาล !!!

               หมับ !!!!!!

กาวินจับมือฉันแน่นฉันสัมผัสได้ว่าเขาค่อยๆเอาแก้มมาแนบกับมือของฉัน ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ฉันไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไร แต่ฉันรู้ว่ามันมาจากข้างใน..หัวใจ..ของฉัน

     [บันทึกพิเศษ : กาวิน]

เลือด..ที่ออกมาจากหัวของผมน่ะ มันคือเลือดจริงๆ แต่ทำไมผมถึงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรสักนิดเลยละแต่กลับรู้สึกว่า..ไม่อยากให้สายลมห่างจากผมเลย..หวงเธอ.. คงเป็นเพราะอดีตที่ผมเคยทำให้เธอเสียใจมาก....

               ย้อนไปเมื่อ : 19 ปี

     "อย่าไปนะกาวิน อย่าไปสิ" เสียงเรียกของผู้หญิงคงนึงดังมาแต่ไกลจนชายหนุ่มที่มีชื่อว่า 'กาวิน' ต้องหันไปมองเขาลืมตากว้างเพราะเห็นรถคันข้างหลังที่อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าจะชนเธอ..สายลม..แต่เขาห้ามไม่ทันรถคนนั้นชนสายลมเต็มๆ กาวินรีบวิ่งไปหาสายลม น้ำตาของเขาค่อยๆไหล่รินออกมาทีละนิดๆ จนก่อนที่มันจะเหมือนเขื่อนแตก..เพียงเพราะเขากำลังจะไปมีผู้หญิงคนใหม่ที่ชื่อ..น้ำใจ..

วันนั้นหลังจากที่สายลมโดนรถชนคุณหมอบอกว่า เธอ สมองเสื่อม พอสายลมฟื้น

     "เธอจำฉันได้ไหมสายลม" กาวินพยามถาม

     "นายเป็นใครออกไปนะ นายไม่ใช่พ่อแม่ฉัน"

ไม่ว่ากาวินจะถามสักกี่ครั้งสายลมยังคงจำได้แค่ พ่อ แม่ และเพื่อน แต่เธอกลับจำ กาวิน คนรักของเธอไม่ได้

               จบการย้อนอดีต

ปล. สั้นหนอยเนอะๆ